Jeanne's Weblog

Als kerk voor deze zondag kies ik de St. Nicolaaskerk in Amsterdam, (gisteren) gezien vanaf de voorlaatste halte van de Arrivabus lijn 100 die mij vanuit de polder naar Amsterdam – en weer terug – brengt; de auto laat ik rustig op Wollandje in de Rijp staan.

@Jaap en andere doorweekte regenliefhebbers:
Ik hou helemaal niet van natworden door de regen. Daarom had ik het over KIJKEN naar die nattigheid. Ik bezit en gebruik meerdere parapluies. Sinds kort ook een superieure, stormbestendige SENZ, de beste bescherming van de regenwandelaar, zeker in combinatie met een engelse waxcoat.
Wie wil, mag in de regen lopen, dat doen sommige van de konijnen ook, de cavia’s niet, de kippen soms; Guus zit soms in zachte miezerregen en Sammie blijft liever droog thuis.

Gisteren was een topdag qua wisselvallig, hollands herfstweer: regen (van gedruil tot stortbui), wind (hard en zacht), zon (fel en pruilerig), lucht (grijs en open). Naar weer? Integendeel. Het uitzicht veranderde voortdurend, met steeds weer andere lichtstanden en kleuren, andere geluiden.

Het was prachtig want dit landschap is voor zulk weer gemaakt.

ps: het is vreemd, voegt dit stadsmens die vaak het Concertgebouw bezoekt hier nog aan toe: als je `buiten’ bent is regen veel minder storend dan in de stad en wind is een soort muziek waarmee het Concertgebouw een zware concurrent heeft.

Ze bleven vriendelijk met elkaar omgaan, vooral rond etenstijd. Tussendoor zaten ze meestal in verschillende hoeken van de ren – bij voorkeur bovenop het Home en op het Alpenhuisje, waarbij ze wisselden wie op welk dak zat en of ze daarbij elkaar aankeken of juist kont-kont zaten. Jozef zat wel eens in het prieel, dat al jaren bij alle konijnen de favoriete plek was, hoe wrak, tochtig en nattig ook. Otje liep er wel eens door, want een achterkant heeft het intussen ook al niet meer. Als ze bij elkaar in de buurt waren, wilde Otje Josef wel likken, wat hij verdroeg, maar ook niet meer dan dat. Soms schrok Otje, ik denk van een onbekend geluid, en ging hollen met Jozef er achteraan, die dat na een paar meter wel weer genoeg vond. Bij dit alles was Otje de levendigste. Zij groef wat, klom wat om een knabbelblaadje te pakken te krijgen, terwijl Jozef vooral in de loungehouding bleef. Beiden zaten, regen of niet, hoofdzakelijk buiten: het Home bleef leeg, er zat wel eens iemand onder het Alpenhuisje, het bladerdak was voldoende parapluie.

En na een dag of drie was er ontwikkeling. Otje ging, net nadat ik de voerbak had neergezet waarnaar ze beide aangestormden, dan als voorgerecht grondig het meneertje likken, die, zij het wat minder intensief, ook haar kop en lijfje minzaam beroerde. En dan gingen ze eten.
De volgende stap was dat ze, om en om, steeds vaker in het prieeltje gingen zitten. Ik dacht toen, misschien is het niet groot genoeg voor twee welgedane konijnen die comfortabel willen liggen.

En toen zag ik vanmorgen dit:

Maar nu: overleeft het prieel dit intensief gebruik. Ik ga maar eens met monumentenzorg bellen.

Links de St. Bonifatiuskerk, rechts de Hervormde Kerk.
En waarom vandaag De Rijp? Omdat het daar kermis is, met drinken en klinken en andere soorten van vermaak, voor elk wat wils van jong tot oud.

Die zwarte vlek is geen UFO of donderwolk, maar een vuiltje op mijn lens.

Huishoudelijke mededelingen:

J. is veilig in Yuma, AZ, aangekomen waar het bloedheet is, zo rond de 100 Fahrenheit (en dat is heel veel Celsius). Vol dadendrang heeft zij de studie van de wonderbare plaatselijke begraafplaatsen weeropgevat.

Met de 17 K’s in Grootschermer (twee katten, vier konijnen, zeven cavia’s, drie kippen en één R) gaat het prima.

Dag lieve diertjes, dag lieve mensen.