Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Specht

Ik weet het, mijn vogelfoto’s komen niet eens in de buurt van die van De Privétuin (klik daar maar eens op), maar ik vond het toch wel leuk om deze specht (kleine bonte??) niet alleen in de tuin te *zien* maar ook niet-helemaal-wazig vast te leggen.

Pjoeterploeter

Nu de nieuwe PC het dóet (op wat details na) wordt het tijd voor fijn-tjoenen.
Zoals het instellen van de KPN online-backup.

Probleem 1: ik ben m’n wachtwoord kwijt.
Dat vraag ik op bij KPN en eind van de middag komt het binnen. Veel dank!
Download software, install prog – nu even de puntjes op de backup-I.

Een uur later stuur ik KPN een nieuwe hulpvraag:

Ik probeer Backup Online te installeren op een nieuwe PC met Windows 7.
Installeren lukt, inloggen ook, idem encryptie. Ik controleer even de instellingen en verbeter daar ‘dagelijks mail sturen’ in ‘woe en za’ (had ik eerder al ingevoerd, was niet doorgedrongen).
Ik kijk op de handleiding voor hoe ik ook weer de te backuppen mappen opgeef… wég is Backup.
Ik klik op de icoon – niks. Ik zoek op jullie site: ik herstart PC en probeer te starten door rechtsklikken op icoon en dan als Administrator: niks.
Ik uninstall Backup, ik herhaal alles en wanneer ik opnieuw kijk op de handleiding: wég Backup. En nee – niet meer aan de gang te krijgen.
Wat nu? opstarten door te klikken op .exe in de Verkenner helpt evenmin.

KPN: “Uw vraag is met succes verstuurd. Wanneer u dit verzoek heeft ingediend tijdens onze openingstijden (werkdagen tussen 08.00 en 18.00) nemen wij u contact met u op binnen 48 uur op het door u opgegeven mailadres.”

Okee.

Karakters

Kippen zijn sociale dieren.
Ze trekken graag samen op en er is een rangorde (‘pikorde’ is een naar woord).

Wanneer iemand wegvalt (tijdelijk of definitief) hergroepeert de groep zich.
Vb: Dotje en Anne zijn dikke vriendinnen, Bernadette hangt er bij. Soms mag ze meespelen, soms mag dat niet (of wil ze dat niet).

Toen Anne broeds was (en dus niet meespeelde) trok Dotje veel met Bernadette op.
Zodra Anne broedsaf was, liet Dotje Bernadette vallen gelijk de spreekwoordelijke baksteen. Haar echte vriendin was immers terug, ze had Bernadette niet meer nodig.

Nu is Dotje bij de dierenarts (zaterdagochtend komt ze terug).
R. en ik hadden verwacht dat Anne nu meer naar Bernadette zou trekken.
Niets daarvan.
Anne doet haar eigen dingen, Bernadette doet ook haar eigen dingen.

Anne slaapt op stok, Bernadette slaapt op de grond (zoals ze nu een paar weken doet).
’s Ochtends wachten ze samen ongeduldig tot ik eindelijk om kwart voor zes hun hok open doe.
Naar buiten stormen doen ze tegelijk. Dan scheiden zich hun wegen.

Allemaal aparte individuen met eigen karaktertjes.
Dat zouden die mensen eens moeten bedenken die eieren en vlees eten van kippen die met tienduizenden in een schuur zijn gepropt.

Snelle hap

Omdat er noodweer dreigt geef ik de knagers nu vast een snelle hap.
De cavia’s krijgen er geen genoeg van. Maal-maal-maal doen de kaakjes (met het geluid van sprinkhanenplaag).

Thomas is al toe aan uitbuiken.
Wat is het toch een lekker ding!

Hoho! maar dan toch wel *mijn* lekker ding (zegt -nou ja: kijkt Bella Donna).

Tssssk. Jij jaloers wijf dat haar grenzen niet kent….

Dotje bij de dokter

Dotje moest de laatste weken regelmatig hoesten.

Vandaag namen R. en ik haar mee naar de dokter. Die stelde vast dat ze een ontsteking van de luchtwegen had maar verder een beeldschone, kerngezonde kip was en als ze dat leuk vond mocht ze bij hem komen wonen (in een tuin van 1600 vierkante meter).
Ik weet niet of Dotje het leuk zou vinden maar wij in elk geval niet dus dan gaat het niet door.

Dotje moet 5 dagen 2x per dag antibiotica.
Dat krijg ik er niet in. Want Dotje is niet tam genoeg om zich zomaar te laten oppakken.
Het lukte vanochtend ook alleen maar omdat ik ze had opgesloten in het hok (nog niet naar buiten gelaten).

Dus is Dotje nu in het hospitaal.
Tot zaterdagochtend half tien.

Mail

hallo de winkelvanjenne
ik spaar nu al 1 jaar gummetjes en ik heb er nu pas 50
en ik wil er graag meer.
als jullie zo vriendelijk zijn om er een paar op te sturen.
zo ik dat heel graag willen
om de gummetjes voor mijn verzameling en spreekbuurt op te sturen naar dit adres:
(weggehaald)

DANKJE alvast

Wandelen met Tashi

Vanochtend was het wandelen met L. en Tashi.

We zouden om half acht gaan maar om tien voor zeven belt L. of ik al mee kan en wil.
Tien minuten later stappen we het dorp uit.
Tashi vindt het leuk me te zien maar extatisch is ze niet.

We doen een rondje Middenweg.
Ik heb de camera bij me en hoop op veel mooie Tashi-foto’s.
Maar sinds die keer dat het leuke hondje opeens een wei in dook en schapen ging opjagen (L. en ik er wanhopig achteraan) mag ze niet meer los.
Dat wreekt zich. Want een hondje aan een touw blijkt erg lastig te fotograferen zeker als het ook nog zo vaak uit beeld duikt als Tashi.

We maakten twee dingen mee.
Bij het verlaten van het dorp kwam ons een mij onbekende man tegemoet met een loslopende hond die aan het bevallige kontje van Tashi ging ruiken.
“Niet doen, Boris,” zei de man.

Later liepen we langs een huis waar altijd een hond Tashi toeblaft.
Volgens mij is deze nieuw.
Er is een hekje gemaakt op het bruggetje naar de weg, waarschijnlijk om te voorkomen dat deze hond lieve hondjes als Tashi achterna holt.

Wanneer ik later omkijk zie ik de hond toch op de weg.
Die heeft blijkbaar het zekere voor het onzekere genomen.

Na precies een uur (kerktoren) hebben L. en ik rondje Middenweg volbracht.
Pijn aan mijn linkerhiel, pijn aan mijn dijen, zware benen (hoezo conditie).
Tashi zou nog verder kunnen. Maar eten wil ze ook wel.
Uitvoerig afscheid nemen van mij wil ze *niet*.

L. belooft me: voor ik weer naar Amerika ga mag ik nog een keer mee.
(nb: klikken op de foto’s voor vergrotingen)

O ja

zei ik al dat ik sinds een uur over ben op de nieuwe PC?
Even een achteloos trotse foto gemaakt.
Leve mijzelf!

(en wie het klagen en het niet-snappen en de wanhoop juist zo leuk vond – vrees niet, er is nog érg veel niet gelukt maar daar heb ik het nu even niet over)

Beverly

Beverly is de langharige cavia.

Dinsdag wordt ze geknipt.
En als R. er echt zin in heeft gaat hij haar ook nog borstelen.

 

TeamViewer

Al de hele ochtend pompt TeamViewer bestanden van mijn oude PC naar mijn nieuwe PC.
Daar zag ik dus nodeloos tegenop, dat programma aan het werk zetten.
Zelfs *dit* kind kan ermee de was doen.

Stiekem zit ik te denken: zal ik óvergaan?
Dit stukje tik ik nu ook op de nieuwe PC.
Dadelijk de mooie monitor eraan koppelen, printer en scanner erin en dan wel zien wanneer het schip strandt en naar bevind van zaken handelen.

Maar, zegt een (verstandig) stemmetje: dan tart je wel het lot.
Maar, zegt een (onverstandige) ik terug: waar is het lot ánders voor als je het niet mag tarten.

Stroom

Ik sta om zes uur op en zit vol goede voornemens en plannen.
Die allemaal betrekking hebben op de nieuwe computer.
De wereld kan ik aan (nou… de nieuwe computer althans, en die ook nog maar een beetje, maar ik bedoel: ik heb er zin in).

Dan is het half negen en uit gaat de oude computer en ook het licht en de telefoon en nog veel meer.
Stroomstoring.
Die, belooft de mechanische stem van de storingsdienst, om 11 uur verholpen zal zijn.
Dat kan nog nét, denk ik dan. En ruim een boekenkast op.
Alleen wordt elf uur twaalf uur en nu is het tropisch in mijn werkkamer en ben ik kapot van het niets doen.

Toch (dappere ik!) geprobeerd of ik iets snapte van Teamviewer.
Een prog waarmee je een hoop kunt o.a. bestanden van Pc naar andere Pc zetten.
Het zegt dat het héél makkelijk is. Alleen zegt het niet hoe het werkt.
En de fut om dat nu, terwijl mijn potentiële werkdag al meer dan half voorbij is in de bloedhitte toch te gaan ontdekken (lees: proberen te ontdekken) ontbreekt.

Voor alle zekerheid: ga lekker in de tuin zitten is niet wat ik nu wil horen bij 30 graden en een tuin op het ZO zonder wind.