Dieren
Donderdag was ik bij de Knaagdierenopvang in Heiloo.
Inge zou Thomas en Bella Donna meenemen en omdat ik te vroeg was zag ik iets van de werkzaamheden.
Zoals een konijntje dat in een park was gevonden en dat zo onder de poep had gezeten dat toen ze binnen werd gebracht haar geslacht niet zichtbaar was. Na een grondige wasbeurt werden de nog steeds aan elkaar geplakte haartjes weggeknipt bij haar kontje.
Daar bleek toen ook een wond te zitten. Betadine erop. En pas toen stribbelde het konijntje wat tegen.
Snoezig diertje dat het was had ik haar zó willen meenemen, maar ja, ik heb al konijnen.
Toen een man met een lief, stevig, angstig wit konijn.
Hij had het al 2,5 jaar (met haar zusje) maar nu maakten ze ruzie en hij had op de site gezien dat je hier konijnen kon inleveren.
Tien Euro inleverkosten waren geen probleem.
Het konijn kwijlde heftig.
Kon het iets aan het gebit hebben, vroeg de vrijwilligster die het aannam. En hoe kón dat nou, dat vechten. Was er voldoende ruimte.
De man beantwoordde alle vragen naar wens en het kón zijn dat het konijn van pure stress zo kwijlde.
Eigenlijk, zei de vrijwilligster, is er geen plaats. Er is een wachtlijst.
De man gaf geen krimp.
Tenzij het konijn in een caviahok werd gezet. Met érg weinig ruimte.
Was dat een bezwaar?
Nee hoor. Als de man maar van het konijn áf was.
Zomaar, na 2,5 jaar. Wég ermee.
En dan mag je waarschijnlijk nog blij zijn dat het niet wordt ‘vrijgelaten’ in een park.
Woestijn bij Chloride, AZ
Thomas eet wortel met Bella Donna en herderstasje met de caafjes
Die Steffi heeft zich wel wat laten gaan (gooi wég die donut, gooi wég!)
Terug!
Bella Donna en Thomas zijn terug.
Ik haalde ze op bij de Knaagdierenopvang. Inge moest daar zijn en bracht ze mee.
Thuis zette ik het mandje in de ren.
Bella Donna ging direct liggen uitpuffen in de kuil waar ze meestal samen liggen.
Thomas koos voor uithijgen een plekje achter het tweede cavenhok (je kunt op de foto’s klikken voor vergrotingen).
De cavia’s moesten snel overschakelen: ze hadden nét ontdekt dat de ren niet alleen een tweede poot heeft maar dat ze daar ongestoord in konden rondbanjeren.
Snel-snel! Beverly! Nét op tijd, want nu komt Thomas toch even kijken.
Gelukkig is het mandje ook een bron van vermaak.
Dat vinden Thomas en Bella Donna ook. Het lijkt me alleen niet zo verstandig het mandje tegen het gaas te laten staan want een beetje konijn springt dan hóp! op het huisje en dan nog een keer hóp! de vrijheid tegemoet. Wat we (lees: ik en eigenlijk óók de konijnen als ze even zouden nadenken) niet willen.
Dus verplaats ik het mandje naar ergens in de tweede ren. Denkend: als ze het niks vinden haal ik het direct weg.
Maar ze lijken er lol in te hebben. En wie ben ik dan om daar een eind aan te maken.
Logistieke problemen
Anne denkt dat ze broeds is en broedt (op niets) in het leghok.
Om zes uur ’s ochtends haal ik haar uit dat leghok en tot eind van de middag doe ik de toegang naar het hok dicht.
Anne ligt op de loer en zodra het deurtje open is, gaat ze weer broeden.
Probleem: ik kan het deurtje niet dicht laten, want dan kan niemand op stok.
Dotje denkt sinds gisteren óók dat ze broeds is.
Zij legt net als Bernadette in een doosje met hooi in de schuur.
Vanochtend wil ik de schuur dichthouden. Maar Bernadette wil leggen. Deur open.
Dús (…) stormt Dotje direct naar binnen en gaat breeduit zitten op het alternatieve legnest. Boos grommend tegen Bernadette.
Ik haal meer hooi en leg dat op een naburig doosje met kranten.
Binnen tien minuten heeft Bernadette haar eitje (het eerste in weken) gelegd: goed zo, meisje!
Wat nu?
Ik dénk dat Dotje zit te broeden. Maar misschien legt ze een ei? Of legt ze later vandaag een ei?
Waar moet ze dat leggen als ik haar uit de schuur sluit? In het leghok kan óók niet – omdat dat ivm haar broedse zuster niet toegankelijk is.
Logistieke problemen dus.
Gluren naar de buren
Broeds
De Wyandottes worden niet broeds, zei Inge.
En dat Anne dat sinds een paar dagen wel is, is zéér merkwaardig.
Vanochtend viste ik Anne om zes uur (de andere kipjes waren toen al op) uit het leghok waar ze toegewijd zat te broeden op niets.
Woest was ze.
De deur naar het hok deed ik dicht. Tot vier uur vanmiddag.
Toen zou het broeds zijn wel voorbij zijn, dacht ik. Hoopte ik.
Dotje legt sinds een paar weken niet meer in het leghok maar in de schuur waar Bernadette áls die legt (=zeer zelden) haar eitjes deponeert.
Vanochtend om half elf neemt Dotje plaats. Om half zes zit ze er nog. Zo lang duurt een ei leggen niet, zelfs niet als het moeizaam gaat.
Dotje blijkt óók broeds.
Wat o.a. valt af te leiden uit haar blik. Niet dat toch iets nerveuze als ze een ei legt en ik de schuur in kom. Maar dat vastberaden ‘ik zit hier en ik kan niet anders (en ik *wil* ook niet anders)’.
Ik pak Dotje in haar nekvel, til haar van twee warme eitjes af en zet haar buiten.
Woest.
Ik kijk voor alle zekerheid in het leghok: Anne. Die til ik van helemaal niets en zet haar óók buiten. Voor de zoveelste keer.
Ook: woest.
Toen ik hier net woonde adviseerde een boerse dorpsbewoonster me eens om broedse kippen broedsaf te maken door 1 van deze manieren:
– ruw met de kont door koud water heen en weer bewegen
– in een juten zak aan de waslijn hangen.
Goed en slecht nieuws
Goed: Thomas herstelt voorspoedig.
Inge brengt hem en Bella Donna morgen naar de Knaagdierenopvang in Heiloo waar ik ze om twee uur kan ophalen.
Wat mij betreft geen dag te vroeg want ik mis ze allebei ontzettend.
Ook goed: de Magneetjes in mijn Winkel zijn weer zichtbaar (én bestelbaar….).
Niet-zo-goed: er zit nog steeds een fout in het script zodat ik geen nieuwe magneetjes kan toevoegen.
Zoals deze.
Tekst van Laurel Thatcher Ulrich: Well-behaved women rarely make history.
Het plaatje is ‘an old postcard’. En heet: Lady Smoking on Pillow.
Begin van de vorige eeuw, schat ik.
Toen een sigaret roken (voor een vrouw) nog stoer was ipv ‘gatsie’.
Afm. 8,3 x 8,5 cm.
Zachtrubber. In plastic hoesje waarvan de afplakker beschadigd is geraakt toen ik de magneet eruit haalde om hem te kunnen scannen.
Daarom geen 5 Euro incl. verzendkosten (als logaanbieding! straks € 5.00 *excl*) maar € 4.75.
Slechts 1 exemplaar.
‘Hebbes’ in de commentjes, zelf (mail)contact opnemen over de afhandeling en binnen een week betalen.
Kingman, AZ
Konijntjes en nog wat
Met Thomas gaat het goed en met Bella Donna (dus?) ook.
Inge stuurde me gisteravond nog wat leuke foto’s (erop klikken als je ze groter wil zien).
De begraafplaatsensite heeft een mooie nieuwe layout: alleen is er nu van alles verdwenen dat er eigenlijk wel *is*, maar het is niet meer zichtbaar.
De reacties en de linkjes bv.
Nou ja, denk ik, ik heb er vandaag eigenlijk toch geen tijd voor – ik ga hard werken aan de Winkel.
Een begin maken met de Aanbiedingen Magneten (nog steeds heb ik er geen goede korte naam voor: Zomeraanbieding 5 Euro per stuk *is* het toch niet).
Nu wil ik kijken welke van de aan te bieden (en dus af te prijzen magneten al in de Winkel staan). Blijkt die hele categorie verdwenen.
Hellup!!-mail verstuurd aan E. die dit kan repareren.
Kip Anne is overigens ook nog broeds.
Vanochtend wéér van haar nest getild en buiten gezet en nu ook de deur afgesloten zodat ze er niet meer in kan.
Zodat ze nu zeer gefrustreerd drukdoenerig rondloopt.
Laat ik nou precies weten hoe ze zich voelt! Maar ja, daar koopt het kipje natuurlijk niets voor.
Tussen Kingman, AZ en Boulder City, NV
Broeds
Zaterdag bij Inge zie (en hoor!) ik al haar hanen en ik vind hanen zó leuk en lief en bijzonder en geweldige persoonlijkheidjes.
De reden dat ik geen hanen heb is niet dat de buren klagen over de herrie – dat maak je elders wel mee.
De reden is dat hanen met hennen leiden tot broeden en kuikentjes waarvan de meeste altijd hanen zijn en dan moeten die dood en daar kan ik niet tegen.
De Wyandottes worden niet broeds, zei Inge zaterdag.
Mm, dacht ik.
Sinds gisteren is Wyandotte Anne broeds.
Ze legde gistermiddag een ei en bleef er op zitten.
Vanochtend pakte ik haar ei af en daarna tilde ik haar zeker vijf, zes keer van het lege nest waar ze telkens op terugkeert.
Net keek ik even.
Anne zit opnieuw in het leghok. Op niks. Maar wel: broeds.
Met Thomas en Bella Donna gaat het overigens prima, mailde Inge me.
Wat maar goed is ook, want ik mis ze ontzettend en wil ze gauw terug.
Herinnering
De 1030 foto’s uit Amerika zijn echt weg.
De laatste dagen daar maakte ik een aantal nieuwe, maar de meeste ervan waren op begraafplaatsen.
Die komen tzt (deels) op Mijn begraafplaatsen. Voor hier zal de koek snel op zijn. Misschien kan ik nog wat zondagen vullen met kerken, verder dan begin juli kom ik niet met gewone foto’s van wat ik tegenkwam.
Daarom een verhaaltje.
Ik logeerde in Kingman en bracht de dag door in Bullhead City, wat een uur verderop ligt.
Toen ik daar een parkeerplaats afreed zat op de grond een man met een kartonnen bord met tekst.
Meestal staat daar dan iets op als ‘homeless’ of ‘veteran’ of een combi. Met het verzoek een kleinigheid te doneren.
Deze man had een ander bord: “Why lie? I want a beer.”
Geweldig vond ik dat.
Zodat ik stopte. De man kwam niet eens naar me toe: Mercedes Benz, middelbare vrouw – die schatte hij niet in als ‘goedgevig’.
Dus wenkte ik en deed het raampje open. En gaf hem een biljet van 5 dollar.
Wat zijn ogen letterlijk deed uitpuilen van blije verrassing.
“I like your sign!” zei ik.
Later die week kwam ik nog een paar keer langs die plek. Ik dacht: als ik hem weer zie, geef ik weer geld. En: misschien durf ik wel te vragen of ik hij voor me wil poseren met z’n bord.
Jammer genoeg zag ik hem niet meer.
En dat poseren was misschien wel leuk geweest maar die foto’s waren dan met de 1030 ándere nu óók gewist en voor altijd verdwenen.
Mid-afternoon snack (niet voor gevoelige zieltjes! anders even klikken voor vergrotingen)
Langs de weg bij Gila Bend, AZ
Hierbij hoort een verhaal.
Dat verhaal kun je lezen op mijn (andere) website-in-aanbouw die nog op ‘geblokkeerd’ staat voor zoekmachines.
Jij mág daar rondkijken.
Maar hou er rekening mee dat ik nog amper ben begonnen en dat er een hoop te klikken valt waarna er (nog) niets verschijnt.
Het verhaal achter ‘Stacie‘ staat er wél – voor zover ik het heb kunnen achterhalen.
Twee weken
Vandaag ben ik precies twee weken terug.
Mijn huis is chaos en mijn ziel ook.
Vandaag wou ik voor het eerst in die twee weken een boek lezen.
Ik pakte een boek van Anita Shreve. Nadat ik in Amerika ‘The Pilot’s Wife’ las toen ik dat tweedehands tegenkwam. Wat ik kocht omdat in een reportage in het Radio 1 Journaal een Amerikaanse die door de aswolk van april op Schiphol was gestrand hoorde vertellen dat ze de tijd doorkwam met het lezen van dat boek.
‘The Pilot’s Wife’ vond ik óók heel goed. Zodat ik meteen drie andere boeken van Anita Shreve kocht. En vanmiddag begon in ‘All He Ever Wanted’.
Saaaai. Voor alle zekerheid even op amazon.com gekeken of het een kwestie was van ‘even doorbijten’ of dat anderen ook na door-lezen hetzelfde vonden (dat was het geval) en toen het boek weggelegd.
Wat ik wel deed was een beetje werken aan mijn Winkel.
Daar moet ik ook vaart mee maken als ik over een week de nieuwe Kadotips klaar wil hebben.
Dus niet gezellig klooien met leuke logaanbiedingen waarbij mensen wel hébbes roepen maar me niet mailen om het verder af te handelen of schattige paperclips te koop zetten die iedereen helemaal te gek vindt maar die dan helemaal niemand koopt.
En: werken aan mijn nieuwe site.
[Nu wou ik om jullie te stimuleren tot het tóch kopen van die paperclips even linken naar de categorie Kantoorartikelen in mijn Winkel en blijkt die hele categorie opeens te zijn verdwenen!
Nee! niet door een fout van mij – ik kan helemaal niet zo diep in het script van de Winkel.
Maar het heeft wel iets van if it rains, it pours
Mocht je de paperclips trouwens rechtstreeks van de Nieuw!pagina in het winkelwagentje willen werpen – dat kan wél]
nog een [..]: het probleem is opgelost.
Jullie kunnen terecht bij Kantoorartikelen voor die ontzettend leuke paperclips.
O.a.
Yuma Foothills, AZ
Bennebroek
Thomas is herstellend.
Het gaat eigenlijk ‘best goed’ – alleen moet hij nog een aantal dagen gekoesterd worden. En medicijnen toegediend krijgen. Pijnstillers (hoewel dat hopelijk niet lang meer) en iets om zijn darmen aan de gang te krijgen/houden.
Zodat ik met die medicijnen en zakjes dwangvoer (voor het geval Thomas niet zelf blijft eten) en een zak van het eigen konijnenvoer en een zak van het eigen cavenvoer (omdat hij dat vaak mee-eet) én zijn vriendin Bella Donna van de dierenarts naar Inge in Bennebroek rijd.
Wanneer ik aanbel komt een grote herder me aan-blaffen.
“Ze doet geen kwaad” zegt Inge die er achteraan loopt. En omdat ik kwijt ben hoe de hond heet (Tessa?) en dat het een vrouw is ben ik even onzeker of ‘ze’ aan mij is gericht (over de hond) of aan de hond (over mij).
Het blijkt gericht aan ons beiden.
Inge maakt een ziekenboeg klaar voor Thomas en Bella Donna.
Bella Donna vindt het wel interessant, inspecteert haar nieuwe (tijdelijke) verblijf, doet wel een paar keer de tam-tam maar zit al snel te eten.
Inge en ik kijken Thomas het hooi en de wortel in het mondje, maar die is duidelijk meer onder de indruk.
Foto’s van Tessa (aangenomen dat ze echt zo heet, anders corrigeert Inge me wel) achter het hek en fraai poserend.
En van Thomas en Bella Donna glurend over de rand van het ziekenhuisbed.
“Ik kom jullie gauw weer halen,” zeg ik. En als alles goed gaat is dat donderdag.
Maar ja, het zijn konijnen, hè. Ze doen dus of ze me niet verstaan.
(foto’s kunnen groter door erop te klikken)