Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

En wat ik óók nog heb…

zijn deze ongelooflijk leuke plastic paperclips van katten (herkenbaar) en honden (minder herkenbaar, maar als je het weet zie je het er wel in).

Afm.  3,8 x 5 cm (hond) en 3,4 x 4 cm (kat).
Ik vind ze geweldig en sloeg er een paar honderd in.

Hoe ze te verkopen? Da’s lastig.
Per acht – dan ben ik meer kwijt aan administratie en ‘gedoe’ dan het me oplevert.
Per 50? Per..?
Heb jij een idee, zet het in de commentjes.
Als het goed is wordt het beloond met – je raadt het al – een handje van deze ongelooflijk leuke paperclips (even klikken op de foto voor de vergroting).

Logaanbieding

Grote (8,5 x 12,5 cm) zachtrubberen magneet ‘Cat with Goldfish’, Original art by Braldt Bralds.

In plastic hoesje dus extra leuk om kado te doen.

Over twee weken voor € 5,00 *excl* in de Winkel wat nog steeds een weggevertje is.
Nu voor € 5,00 *incl* als Logaanbieding.

‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen per mail (jd@jeanne-doomen.net) en binnen een week betalen.
Ja! ik heb meerdere exemplaren.
Klik op het plaatje voor een vergroting.

[de aanbieding is afgelopen, als je deze magneet wil bestellen moet je wachten tot begin juli – dan staat hij in de Winkel]

Blijf alert, lieve logaanbiedingbeluste lezer

Okeee.

Vanochtend het boek van Joris van de Kerkhof uitgelezen, vanmiddag de recensie geschreven.
Nu hyperend zodat ontspannen een echt gewoon niet ter recensie bedoeld boek ter hand lezen er niet van komt.

Té hyper om door te gaan met wat ik vanochtend óók nog deed: nieuwe boeken in de Winkel zetten (achter een gordijntje dat over twee weken wordt opgetild).
Zodat ik alle magneten die ik verspreid over vijf dozen (overal een beetje) naar mezelf toestuurde ga ordenen.
’s Kijken wat ik heb aangeschaft en een mooie hier in de Aanbieding gooien.

Blijf alert.
Dus.

Iets over katten (3)

Telkens wanneer ik Amerika inreis vraagt de douane me: heb ik er vrienden?
Nee. Die heb ik er niet.
Wel ken ik er mensen.
Bij de motels waar ik verblijf. Met sommige van die mensen heb ik een gezellig babbelcontact.
Wat ik aangenaam én genoeg vind.

Bij het postkantoor in Yuma werken mensen die ik ook ken.
Mij terug-kennen doen ze niet.
Maar dit keer raakte ik in gesprek met Lee (met wie ik al eerder praatte maar dat herinnerde zij zich niet).
Lee is een vrouw van, schat ik, midden veertig. Ze heeft dieren. Katten. Ook honden. Mogelijk méér.
Eén van haar doelen in het leven is zwerfkatten laten ‘helpen’.
Dat betaalt ze uit eigen zak. Veertig dollar per keer.

Toen ik de eerste week in Yuma was hadden we het daar over toen ik mijn pakketten inleverde.
Ze had net die ochtend een foto gekregen (op haar mobiel) van een gevangen zwerfkitten die goed terecht was gekomen en toonde die mij.
Ah – lief!! Kitten lag slapend in de armen van een kind dat ook slapend lag.

Lee had nu een andere zwerfkat op het oog.
En haar dochter (ergens werkend als serveerster) loerde op wéér een andere.

Ik bedacht: laat ik ook een gebaar maken.
Dus toen ik in mijn laatste dagen Yuma terugkeerde in het postkantoor bood ik € 40 aan – voor het helpen van de volgende zwerfkat. Discreet in een envelopje.
Lee schoof het geld terug: nee! Ik schoof het heen. Zij: terug.
Na een tijdje liggen-in-het-midden accepteerde ze het geld. Omdat ze begreep dat het voor mij veel betekende.

Bij mijn allerlaatste keer postkantoor trof ik een collega van Lee.
Terwijl die mijn pakket afhandelde, liep Lee langs: schrijf je adres op. Dan stuur ik een foto van de kat die dankzij jou wordt geholpen.

Heb ik vrienden in Amerika? Nee.
Heb ik bijzondere momenten en bijzondere contacten?
Nou en of.

Multi

Multi-tasker, uw naam is vrouw.
Zeggen ze.
Zelf bak ik er niks van.

Vandaag wou ik (o.a.!) de boeken voor de Bijzondere Boekenhoek (nieuwe categorie, tevens a.s. Kadotip) verder invoeren.
Ook wou ik iets doen aan de tuin.
Ik wou een boek lezen dat ik voor de Klooiende Koude Kalkoen recenseer.
Verder wou ik foto’s zetten in mijn nieuwe begraafplaatsensite (nog niet online).
O ja – en ik wou iets van de radio bespreken op de KK en ook wat stukkies zetten hier.

Wat ik deed.
Van de boeken in de Winkel zetten kwam niks.
Uit het munt-perkje dat helemaal is volgegroeid met troep heb ik een deel van de troep verwijderd in de hoop dat de paar munt-plantjes die er nog wél staan hun kans grijpen.
Het boek dat ik wil recenseren heb ik ietsje verder gelezen. Maar niet veel.
Enkele foto’s zette ik op de begraafplaatsensite maar ze zien er raar uit (kwa opmaak van de site) en ik snap het niet en Hansje die beter is met WordPress dan ik zal er naar kijken.
Eén stukje zette ik bij de KK.

Toen werd om half vijf mijn allerlaatste doos die ik mezelf uit Amerika toezond bezorgd en besloot ik alles dat ik nog had staan uit te pakken en te ordenen. Globaal ordenen. Aan de magneten ben ik nog niet toegekomen. Zelfs niet globaal. Het zijn er teveel.
Toch vast deze logaanbieding.
Over twee+ weken voor 5 Euro plus verzendkosten in de Winkel.
Nu voor 5 Euro *incl* verzendkosten op dit log.
Roept u maar in de commentjes (en neem daarna zelf contact op via de mail en betaal binnen een week).

nb: klikken op de foto levert een grotere afbeelding op en nog een nb: het is een zachtrubberen magneet afm. 8,3 x 8,5 cm in plastic hoesje die dadelijk alleen nog maar bij mij te krijgen is want de groothandel heeft ‘m gediscontinued.

[de aanbieding is afgelopen, als je deze magneet wil bestellen moet je wachten tot begin juli – dan staat hij in de Winkel]

Noodgedwongen

Toen ik gisteren Femke had weggebracht, lag er een eitje in het nestje in de schuur dat Bernadette gebruikt om eieren te leggen.
Ze legt weer, dacht ik. Want dat had ze al zeker een week niet (vindbaar) gedaan.
Later vond ik nog een eitje in het echte leghok dat door de Wyandottes wordt gebruikt (wat ik zeker weet, omdat ik laatst per ongeluk de deksel opendeed toen er 1 in zat).

Nu wil ik de tuin in lopen.
Iets doen aan een bepaald soort onkruid dat me stoort. Misschien wat fotograferen.
Ik doe de schuurdeur open en in het legnest zit 1 van de Wyandottes.

Ik  vind dat ik haar niet kan storen zodat ik mijn foto’s nu maar binnen maak.
Van binnen naar buiten om precies te zijn.
Waarbij zich wreekt dat de ramen al enige tijd aan een grondige lapbeurt toe zijn.
(je kunt de foto vergroten door erop te klikken)

Nog iets

Aangezien het vrijdag-rampendag is, zal ik vertellen over nóg een ramp.
Die vond plaats tijdens ‘R’ maar hij meldde het zelf niet.

Tutje is weg.
R. belde me erover en zei meteen: “dood”.
Nee-hee, deed ik.
En kwam met alle argumenten waarmee iedereen hier kwam toen de vriendin van Bernadette meteen op dag 1 was verdwenen.
Zoals ‘bang en verstopt’ en (ic) ‘je zei toch dat ze al een week niet legde? die eitjes heeft ze vast verstopt en nu zit ze ergens te broeden!’
Toen R. haar helemaal nooit zag (ook een broedkip moet af en toe eten en drinken) adviseerde ik een foto met oproep op de voordeur en legde uit hoe hij die foto van m’n PC kon halen en printen.
Daarna zat ik bij elk telefoongesprek in spanning: zou Tut….
Tut zou *niet*. Tutje is niet gevonden. Tutje is, kunnen we na ruim een week vaststellen, dus dood.
Terwijl ik (volstrekt onlogisch) ook nog dacht: misschien duikt ze zomaar op zodra ik me weer in de tuin vertoon.

Tussen de kippen onderling zag ik een nieuwe verhouding.
De Wyandottes waren de baas. Over Femke. En helemaal over Bernadette die ze alle hoeken van de eetplek lieten zien.
Femke en Bernadette sliepen ook niet meer op stok maar ergens op de vloer van het hok.
Overdag trokken ze samen op – ver weg van de Wyandottes.

Vandaag zie ik 1 positief ding (ja – mág het eens?).
Anne en Dotje zijn minder agressief tegen Bernadette.

Vrijdag de 11e

Het moet vrijdag de dertiende zijn, denk ik.
Maar het is vrijdag de elfde.
Niet dat het voor het vervolg iets uitmaakt.

In Amerika maakte ik foto’s, véél foto’s.
Wel 1030 foto’s die ik vier dagen voor ik terugvloog op mijn gemak en met grote tevredenheid bekeek.
Ik maakte foto 1031. Daarover was ik minder tevreden zodat ik die directe wiste.
Ik wou de andere nog eens bekijken. Maar de camera zei: No Picture.
Ik bleek dus álles te hebben gewist.

Máár, zei google (zocht R. een dag later voor me uit): dat was geen ramp zolang ik maar geen andere foto’s op dat kaartje er overheen zette.
Er was software waarmee je gewiste foto’s kon terughalen.

Eenmaal terug het probleem op twitter voorgelegd.
Progjes vlogen me om de oren (wat ik eng vond) en I. had een fotograaf die zoiets wel kon.
Dus stuurde ik hem het kaartje. En nu belt hij me en zegt dat hij slechts 1 foto heeft kunnen terughalen.
Of ik er toch niet overheen heb gefotografeerd? Nee. Iets met een computer gedaan dan? Ook nee. Kaartje eruit gehaald terwijl de camera aan stond? Dat ook al niet.
Dan zijn de foto’s echt verdwenen.
Wat slechts 1x op de miljoen gebeurt.

Femke ingeslapen

Ik heb kip Femke laten inslapen.

Ze had wéér een ontsteking in haar buikje.
Dat was wel erg snel na de vorige keer.

Ik heb alles afgewogen (en nee, dat ga ik hier niet nog een keer doen en nog een nee: ik ga er hier verder ook niet over in discussie) en besloten dat ik niet nog een keer deze oude kip door een antibioticakuur ging sleuren.

Besproken met dierenarts Theo.
Afscheid genomen van mijn lieve kip.
Zonder doos weer naar huis.
Dat was een uur geleden.

Nog niet gehuild.

Iets over katten (1)

In de Best Western in Kingman werkt achter de balie Miss Pat.
Er werken méér mensen, maar met Miss Pat heb ik een bijzondere band.
Nu is het besef dát ik die heb, voor mij eigenlijk genoeg.
Als er spontaan een leuk gesprekje ontstaat is dat mooi meegenomen, maar het hóeft niet.

Miss Pat is een vrouw van mijn leeftijd (schat ik) met krulletjes en een accent uit de zuidelijke staten.
Daarom wordt zij ‘Miss Pat’ genoemd terwijl haar collega’s alleen een voornaam hebben zónder Miss of Mrs of Ms of Mr.
Echt uitbundig is ze niet, maar ze verwacht wel: contact.
1x kwam ik pas na twee dagen even langs bij de balie. Dit werd niet gewaardeerd.
Zodat ik me nu meteen meld wanneer ik weet dat zij werkt.

Contact 1 was snel gevuld met ‘great to be here’ en wat fijn dat ik mijn vaste kamer had (daarover werd moeilijk gedaan toen ik bij een collega van haar reserveerde). Toen moest contact 2 en ik had niets te zeggen. Want wat ik wél aan -voor mij- bijzondere dingen had meegemaakt, daarvan zou zij, dacht ik, niet blij worden.

Verzin dus een list.
Die list was dat ik op mijn fototoestel met opzet een paar foto’s van Sammie en Guus had laten staan om er zelf af en toe naar te kijken.
Die liet ik zien aan haar en collega Anne. Met uiteraard ‘oh’ en ‘ah’ en ‘schattig’ als resultaat.
Alleen de foto waarop Sammie op versgewassen wasgoed lag.
Kijk eens hoe schattig! deed ik.
Maar Miss Pat zou haar kitty cat nóóit op een mand versgewassen was tolereren.
Sterker: ze zou die mand nooit onopgevouwen hebben gelaten.

Iets over katten (2)

Toen Eebje nog leefde, stonden er altijd twee kattenbakken in de schuur die intensief werden gebruikt.

Na Eebjes dood (in februari 2009) bleven de bakken staan maar niemand gebruikte ze nog. Regen, hagel, sneeuw, brandende zon – Sammie en Guus hadden ze niet nodig, ze poepten en plasten wel elders. Waarover ik nooit klachten kreeg van buren dus vermoedelijk was het in de eigen tuin of vele tuinen verderop waar niemand wist dat de onverlaten van mij waren.

Terwijl ik weg was, ruimde R. de bakken op.
Kon ik me iets bij voorstellen: ze werden toch niet gebruikt.
Ik weet ook niet precies wat ik dácht toen ik gistermiddag 1 bak toch weer op de grond zette.
Er lagen nog kranten in en een stapel zand. Iets te weinig zand, vond ik, dus haalde ik een emmertje nieuw zand uit de kattebakzandzak. Ik keerde me om en wou het in de bak gooien.
In die bak zat Guus al uitgebreid te plassen.
Waaraan ik kan toevoegen dat ik dat Sammie net óók zag doen.

Raadsel – uw naam is kat(er).