Jeanne's Weblog

”They say there are about 12 million illegal immigrants in this country.
But if you ask a Native American, that number is more like 300 million.”

—David Letterman

Mijn katten zijn blij dat ik terug ben (ik ook).

Konijn Thomas moest even wennen aan het idee dat ik er nu ben ipv R. maar na een uur had hij het helemaal onder de knie.
De caven kan het allemaal niks schelen en slaan aan op voedsel.
Konijnen Snuf en Jozef zijn klef als altijd.

Kippen (Wy)An en Dotje denken dat dit hun tuin is.
Bernadette is wat schichtig. Femke heeft een erg vies kontje wat me zorgen baart.

De `Zwarte Kerk’ aan de Zuidervaart (t.o. de St. Michael van vorige week zondag)

Nog even een paar uur doorslapen en dan ….

Nu het onbegrijpelijkerwijze met Sha-la-lie niet is gelukt, zullen *we* het toch van het voetballen moeten hebben. Het optuigen van huis, café en winkel is in volle gang, *wij* zijn voorbereid, dus daar kan het niet aan liggen. Ik verheug me vooral op die ellendige oranje toeters die het gewenste resultaat moeten ondersteunen.
Maar er is meer oranje dan je denkt, merkte ik vanmorgen binnen een kwartier.
Een kleine selectie:

Of wat robuuster:

Dat moet toch helpen.
En verstopt in de auto zag ik ook J’s geheime wapen:

n:

Nog twee nachten

Nog vijf nachtjes.

Gisteren was het zo ver. Inge bracht haar twee wyandotten die zij nog meer ruimte gunde dan ze bij haar al hadden. Ik noem ze An en Dotje, wat makkelijk te onthouden is omdat Dotje mooie spikkels op haar rug heeft; ze zijn drie jaar oud.

Gisteren waren ze ingesloten in een hoek bij het kippenhok, zodat ik ze, in het holst van de donkere nacht toen iedereen sliep, bij het trio Femke, Tut en Bernadette op stok kon zetten.

Hier lopen ze, met veel conversatie gekwetter, in hun hoekje:

Vanmorgen mochten ze los en begonnen met hun ontdekkingstocht. Verstandige meisjes zijn het, want ze hebben vandaag alleen het eerste gedeelte van de tuin verkend. De oude en de nieuwe equipe houden, zonder charges, wat afstand van elkaar. Het lijkt dus te gaan lukken.

Dat is ‘m, in volle glorie:

Thomas. Welgedaan, blauwig grijs en met luxe hangoren. Hij is de nieuwe man van Bella Donna, vooralsnog tot beider tevredenheid.

Afgelopen donderdag was ik naar de Kanngdieren Centrum in Heiloo voor een speeddate sessie. Daarbij zouden geeigende mannen met BD in contact worden gebracht om te zien of er iets te koppelen viel. Een ren werd opgesteld met BD er in. Zij was nogal bedeesd wat waarschijnlijk van de enerverende autorit kwam. Zou dat, vroeg ik me af, een slechte stemming zijn of juist wel een goede voor zo’n kennismakingsronde? Tientallen hokjes met konijnen die zaten te wachten op een betere toekomst, zou daar iemand bij zijn die zichzelf en BD gelukkig ging maken?

Om bij een eventuele voortgezette kennismaking de territoorstrijd gelijkwaardiger te maken, had ik thuis in de schuur een `neutrale ren’ opgebouwd die nog van niemand was en nogal klinisch oogde.

Alle voorbereidingen waren gericht op een gearrangeerd huwelijk van liberale aard. Elk van beiden kon meteen nee zeggen en met second thoughts zou ook rekening worden gehouden.

Na een korte bespreking van BD’s karakter en maat werd Thomas als eerste kandidaat uitgekozen. Volgens zijn naamkaartje zou hij “nieuwsgierig en lief” zijn; hij was ruim twee maanden geleden in een Alkmaars park gevonden.

BD zit nog steeds bedeesd in een hoekje als Thomas de arena betreedt. Hij loopt naar BD en snuft een beetje aan haar. Niks op tegen. Leuker is die grote ruimte. Hij loopt wat in het rond, maakt wat danspasjes en snuft nog wat aan BD die rustig – maar nog steeds bevangen – blijft zitten. Dat gaat zo een halfuur door. Intussen wordt er wederzijds wat gesnuft, BD blijft zitten en Thomas verdeelt zijn aandacht wat eerlijker tussen `dat wezen’ en de wandelruimte.

Omdat er geen reden leek om andere kandidaten te laten optreden, werden de twee samen in een ruime transportkooi gedaan en reed ik richting Grootschermer – mijn aandacht verdelend tussen het verkeer en mijn levende have. Nog in Heiloo begonnen ze beide rustigjes wat hooi te knagen. Ter hoogte van het AZ-Stadion namen ze het er rustig van, ontspannen tegen elkaar aanliggend.

Thuis in de `neutrale ren’ bleef het maar pais en vree. Geen geren, gerij of gemep of rondvliegende plukken haar, maar rustigjes de nieuwe woning verkennen- zelfs gingen ze al meteen samen het hok van binnen bekijken.

Tot mijn innige tevredenheid wordt dit verhaal al saaier en saaier, want er is nog steeds geen strijd geweest. Ze eten vanaf moment 0 uit een bakje en worden langzaamaan ook iets vertrouwelijker, maar met mate.

Kijk maar:

Of zo:

Namens de kippen kwam Femke ook even polshoogte nemen:

En dit was vanmorgen,het heeft er alles van dat ze al 25 jaar met elkaar getrouwd zijn, gelukkig getrouwd:

Morgen gaan ze naar buiten, naar hun eigen grote ren. Problemen? Lijkt me niet.