Jeanne's Weblog

Ook Guus en Sammie genieten van de pinksterzon – heel strategisch. ’s Ochtends nemen ze het zonnebad binnen, dan is het echt warm. Het middagbad genieten ze, als de buitentemperatuur is opgelopen, in de tuin, maar dat is door het weelderige groen meestal niet te zien.

De kerk van Driehuizen, die De Kerk heet, is hier in voorbereiding op de rommelmarkt.

Voor feesten en partijen kun je vanuit Driehuizen een tochtje per Solex maken door de Schermerpolder. Er is ook een bedrijf dat oude Deux Chevaux verhuurt. Is dat franse of nederlandse nostalgie? In ieder geval is het duurzame milieuvervuiling.

Nu al afgeprijsd.
Op welke doelgroep richt zich deze actie? Op de *wij-winners* of op *de wij-verliezers*? Of is het met een koopje altijd prijs

aan Verdronkenoord, Alkmaar

(door er op te klikken, kun je foto vergroten)

aan een harmonieus zondagsontbijt.

Zowaar, J’s vlucht is gisteren op tijd vertrokken en zou maar drie kwartier extra nodig hebben om rondom de aswolk te vliegen op weg naar PDX (dat is luchtvaarttaal voor Portland, Oregon), zodat de overstap naar Phoenix wel gelukt moet zijn en zij nu in het geliefde Yuma is.

Ik trof in Grootschermer een monter rondstappende Femke.

Dat kon allemaal slechter.

Ik deed klusjes.
Ik nam afscheid.
Van al m’n dieren en dan realiseer ik me weer eens (alsof ik dat nog niet weet) hoe ontzettend veel ik van ze houd.

Voor Femke tilde ik in de achtertuin een blok hout op waaronder pissebedden en slakjes en wormpjes zaten.
Toen ik dat een week geleden deed, keek ze niet eens. Nu werd ze helemaal opgewonden en vrat van alles op.
Jammer van de slakjes, vind ik. Want ik houd van slakjes.
Maar leg een kip maar eens uit dat de ene helft van het lopend buffet niet voor ‘aankomen’ is.

Haar kontje is nog wat vuil maar oud-vuil.
Als er geen nieuw plak-vuil overheen komt ontloopt ze de vleesvliegen en de maden.

Guus week de laatste dagen geen moment van mijn zijde. Hij vóelde het, interpreteerde ik dus.
Tot vandaag. Nu komt hij af en toe nog langs en geeft kopje of verwacht aai (of rosbief) maar hij lijkt koeler dan normaal.
Van hem en Sammie en Gerda nam ik foto’s om ze met me mee te dragen op mijn camera.
Hij en Sammie is opzet. Gerda stond er toevallig nog op. Ik geloof niet dat ik meer houd van haar dan van mijn konijnen.

Drie weken geleden begon het op donderdagmiddag.
Er was iets met een aswolk door een vulkaan op IJsland.
Op vrijdag gingen er een paar luchthavens dicht, op zaterdag het hele luchtruim – maar telkens zouden ze een paar uur later nog eens kijken of het weer open kon.

Komt vast goed, dacht ik. En toen: komt goed – toch? En daarna: het zál toch wel goed komen? En ergens gaande het weekend: maar wat als het niet goed komt.
Waarna mijn voor die dinsdag geplande vlucht werd gecancelled en op woensdag vloog Continental evenmin en daarna heb ik niet meer gekeken.

Blijmoedig (nou ja) boekte ik een nieuwe vlucht.
Voor a.s. dinsdag.
Gisteren zijn er opnieuw wat vliegvelden dicht in Ierland en Schotland. Niet erg: vliegtuigen die daar niet hoeven te landen vliegen er op grote hoogte overheen.
Om twaalf uur hoor ik op de radio dat in Spanje vliegvelden dicht zijn.
Dan: dat vluchten naar Amerika en Canada in elk geval erg zijn vertraagd en mogelijk gecancelled.

Komt goed, denk ik.
En: het zal vast niet wéér.
Maar het voelt wel heel erg déjà vu.
En dat is niet fijn.