Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Voorpret

Hertz mailt me dat ik vast geen zin heb om bij ze in de rij te staan en dat ik daarom nú online kan inchecken.

Ik vul dus mijn rijbewijsnummer en nog wat feitjes in en doe ‘klik’.
Hertz zegt dat hij alles even gaat verwerken en geeft me dan mijn formulier terug met daarboven in rode(!) letters:

Tariefcode – We hebben geen tarief gevonden dat voldoet aan uw criteria. Dit is waarschijnlijk veroorzaakt doordat de aanbieding niet beschikbaar is bij de gekozen locatie, tijd of voertuig. Als u een aanbieding wilt, controleer dan alstublieft de voorwaarden en condities en wijzig uw verzoek. [DE138]

Alleen wil ik helemaal geen aanbieding en hád ik ook geen aanbieding.
Het enige dat ik wou (omdat *zij* dat vroegen) is: online inchecken.
Ik negeer dus dat rood en klik nóg eens dat ik verder wil.
Opnieuw m’n formulier terug met de rode tekst.

Zodat ik nu zit te zenuwen dat mijn reservering niet klopt.
En zeg nou niet: er zijn vast auto’s zat. Ik wil een type auto waarvan er vorige keer slechts 2 waren.
Een SUV met GPS en Satellite Radio.
En die twee waren er toen ook maar toevallig omdat mensen uit Vegas een drop-off in Phoenix hadden gedaan.

Voorpret.

Update Femke

Ik had me ingesteld op: Femke ligt vandaag dood in haar hok.
Of ze zit er dood te gaan.
Maar Femke loopt rond. Traag.
En ze pikt wat hier en daar. Niet echt gretig.

Haar kontje is erg vies.
Ik probeer het 2x per dag schoon te maken maar het lukt niet goed.
En na 3x poepen is het opnieuw smerig.

Ze oogt nog wel kwiek.
De oogjes en de kam.

Vanavond en morgenochtend nog antibiotica.
Misschien ook morgenavond (ik kan niet goed inschatten hoeveel er nog in het flesje zit).
En als ze niet meer wil, dan hoeft ze niet.

(als je op de foto’s klikt, kun je ze vergroten)

Ziek resp. depri

Femke is nog ziek.
Sinds dinsdagmiddag krijgt ze antibiotica maar ze wordt niet beter.

Vandaag zat ze de hele middag in elkaar in een hoekje van de tuin.
Haar poep is nog steeds geelgroen en dun = ontsteking.

Toen we haar om zes uur haar tweede portie antibiotica van de dag wilden geven, zat ze al op stok.
Wat hoop ik dan maar ook wel positief is. Want bij écht heel erg ziek blijft ze op de grond zitten. Een paar dagen geleden niet eens in het hok maar zomaar ergens in de tuin.
De kuur duurt nog t/m zaterdagochtend.
Misschien gebeurt een wonder. Voor zolang dát dan weer duurt.

Ik ben er behoorlijk ellendig van.
Ik kom tot weinig. Het enige dat ik vandaag voor mekaar kreeg behalve boodschappen doen voor de dieren was twee stukjes schrijven op het Kalkoen-weblog.
Als afleiding. Als poging uit mijn verdrietige échte wereld te stappen.

Wanneer ik vanmiddag na een half uur treurend om Femke heen lopen terugkom uit de tuin zie ik dat iemand een commentje bij een van de Kalkoen-stukjes heeft geplaatst.
Het was de slimmerik opgevallen dat ik een tikfout had gemaakt.
Wat me even fijntjes in dat commentje wordt ingewreven.
Lekker puh.
Oid.

Knap hoor.
Stoer.

En als iemand in *dit* stukje tik- of taal- of andere fouten ziet: hou je niet in.
Niets is zo leuk als wanneer iemand al down is lekker erop te gaan trappen.

Pulletjes – 2

Deze eend is wel een goede moeder.

Ze houdt haar kleintjes in de gaten en heeft ze direct ingeprent: blijf dicht bij elkaar en blijf érg dicht bij mij.

Zij heeft een ander probleem.
Haar voormalige partner kan niet uitstaan dat ze haar aandacht nu richt op haar kleintjes. Hij valt ze aan.

Pulletjes

Bij de lente hoort dat vogels eieren leggen en broeden.
Broeden gaat veel eenden heel behoorlijk af.
De ultieme test is het moederschap.

Vandaag (of anders gisteren – niet eerder denk ik) hebben deze twee moeders hun eieren zien uitkomen.
Een van de twee bakt er helemaal niets van.
Ze laat haar acht beeldschone pulletjes tientallen meters over de sloot verspreid alle kanten opgaan, happend naar vliegjes.
Een grote meeuw krijgt ze in de gaten en wil duiken.
De kleintjes zetten er de sokken in naar de steiger van mijn buren.
Een redt het bijna niet. Het duikt de laatste meters onder water en dan: hè, hè – gelukt.

Moeder eend zit intussen te vreten in mijn tuin. Mét papa eend.
Het doodsbange gepiep gaat haar het ene niet-waakse oor in en het andere weer uit.
Pas wanneer ik haar wegjaag (met zachte drang) en ze weer in de sloot zit schiet haar te binnen: hé, ik heb kids.

Dit wordt treurig aftellen en het kroost binnen enkele dagen van acht naar zeven naar drie naar niks zien teruglopen.

Femke ziek

Femke is weer ziek.
Ik zie al de hele dag dat ze traag is en minder gretig eet.

Halverwege de middag zie ik het: vieze poep.
Een uur later heb ik (met hulp) de eerste dosis antibiotica erin.

Daarna zie ik Femke niet veel meer. Zit ze onder struiken, is ze vervroegd op stok?
Wat me opvalt: mw Tuth (die ik wanneer we onder mekaar zijn toch gewoon Tutje noem) en Bernadette trekken als vriendinnen samen op.
Op 10 cm van elkaar zitten ze zich op te poetsen, op 20 cm wachten ze af wat de avond brengen zal. Ook samen eten is geen probleem.

Morgen om negen uur komt E. om te helpen met Femke en de antibiotica. En dan ’s middags weer.
Net zo lang tot het flesje leeg is wat ongeveer vijf dagen duurt.

Ik heb met R. gebeld over wát als Femke wanneer ik weg ben weer ziek wordt.
Behandelen zolang we denken dat zij het leven leuk vindt en zodra hij de indruk heeft dat het niet meer zo is: niet.

Onzinnig gesprek eigenlijk.
Aangezien R. en ik wat dat betreft op precies dezelfde golflengte zitten.

Net wanneer ik dat schrijf komt Guus de trap op met de ‘grote prooi’- loei en laat hij een klein musje ontsnappen onder mijn bureau.
Ik vang het musje, hou het buiten het slaapkamerraam en het fladdert (beetje aangeknaagd maar zo te zien niet fataal beschadigd) weg naar rechts onderin de bosjes.

Ik vrees dat Guus de volgende Grote Prooi niet meer naar boven brengt maar in de woonkamer gezellig doodmartelt en opvreet.

Cruise

Ik heb de illusie – als vele Nederlanders – dat ik een goede automobilist ben.
Een ongeluk heb ik nog nooit gehad.
Wel rij ik heel af en toe een deuk of een schram in mijn oude (10+) VW Polo.
Door onhandig langs paaltjes manoeuvreren.

Zojuist kom ik terug van de Plusmarkt.
Twee pakjes weggebracht, snel nog wat gekocht.
Ik draai achteruit in op het parkeerterreintje schuin tegenover mijn huis.
Omdat ik niet goed tussen de strepen sta rijd ik weer vooruit en weer achteruit.
Alleen rijd ik op dat moment met volle vaart vooruit de tuin van de buren in.
Ik schrik me wezenloos, trap op de rem, parkeer nu wél goed.
En bel na de onmiskenbaar ingedeukte maar godzijdank niet afgeknakte heg te hebben bekeken met lood in schoenen en hart bij de buren aan om mijn stupiditeit te melden.

De buren zijn niet thuis. Wel mensen die in dat huis vakantie houden.
Ik vertel wat er gebeurd is en waar ik woon. De vrouw zal het doorgeven.

Een half uur later zit ik nog steeds met heftig kloppend hart en verkrampte armen en zie steeds die heg op me afkomen.
Zoiets moet Marco Bakker ook hebben gevoeld toen hij in die parkeergarage die vrouw doodreed.
Alleen was hij ladderzat en ging hij meteen liegen over een op hol geslagen cruise control.

Zelf had ik mijn gedachten elders.
En het was helemaal 100% mijn eigen schuld.

Diddle is dood

Diddle is dood.
Inge mailt het me net.

Het ging de laatste weken niet goed met hem. Hij verzwakte duidelijk hoewel hij wel goed at.
Gisteravond laat is hij bij Inge op schoot ingeslapen.

We zijn allemaal heel verdrietig.

Klungelen met kippen

Ik heb (met een onderbreking van 2 jaar) 17-18 jaar kippen.
Er zijn dingen die ik nu van ze begrijp.
Zoals dat ze soms geen zin hebben eieren te leggen in het leghok. Dan kiezen ze voor ‘ergens in de tuin’ of ‘ergens in de schuur’.
‘Ergens in de tuin’ is geen goed idee omdat ik die eieren niet terugvind. En zorgen voor een smakelijk ontbijt is geen must (Femke legt al bijna een jaar niet meer) maar als ze wél leggen is het wel fijn als ik die eitjes kado krijg.

Sinds een goede week legt mw Tuth niet meer. In elk geval niet in de schuur.
Ik vermoed omdat ze daar toch te vaak is gestoord. Omdat ik de schuur inliep. En dan meteen weer weg als ik haar zag. Maar er wás dus steeds even de stress van: deur gaat open en Mens kijkt me aan.
Bernadette legt nog wel. Om de twee-drie dagen. Een ei met brekelige schaal en vandaag zelfs zó brekelig dat het ei meteen kapot was gevallen direct nadat ze was opgestaan. Zodat Femke en mw Tuth het enthousiast oppeuzelden waarbij Bernadette zielige geluidjes maakte.
Ik denk dan meteen: omdat het haar ei is en dat doet haar pijn in haar hart. Maar misschien was het ook wel omdat ze er zelf niet bij werd toegelaten.

De rest van de (regen)dag schuilen Femke en Tutje in de schuur – wat ze niet meer deden sinds de sneeuw weg is.
Bernadette wordt hartstikke nat búiten.

Ik wil Bernadette graag binnen laten. Omdat ik haar zielig vind.
Ik snap ook niet waarom ze niet binnen komt. Ze wordt volgens mij niet verjaagd.
Ik snap evenmin waarom Femke en mw Tuth nu opeens na al die maanden weer binnen zitten – de afgelopen maanden zaten ze bij regen onder hun eigen uitloopje of onder bossages.

Ik snap kippen gewoon niet.
Ik klungel er dus wat mee.

Leven na(ast) het voetballen en: onthechten

FC Twente heeft gewonnen.
Mogelijk zijn er mensen die dat niks kan schelen, sterker, die denken: wát? En: wie is dan de verslagene.

Die mensen zitten niet op twitter althans niet onder degenen die ik volg.
Of misschien ook wel maar dan geven ze nu even geen twitter-sjoege.

Alleen op een lijst die ik volg gaat het over iets anders.
Iemand meldt in een ‘o ja, terzijde’ dat ze wegens onthechting spulletjes te koop aanbiedt. O.a. boeken voor een prijs (zie ik) vér boven wat ervoor wordt betaald.
Onthechting? reageert iemand anders kritisch. Dat is toch ‘weggeven’?

Zelf doe ik dat wel eens – weggeven.
Laatst nog zes prachtige, nauwelijks zichtbaar gelezen Engelse thrillers.
Op eigen kosten opgestuurd.
Reactie: “Was bij de buren afgegeven maar is dus aangekomen.”

Ook gaf ik vorige maand of zo een paar boeken weg aan iemand die me ooit had gevraagd of ik iets had van een bepaalde schrijfster.
Dat ene ‘iets’ had ik niet maar bij doorzoeken dozen vond ik twee andere boeken van haar.
“Wil je die hebben” mail ik. “Hébben dus niet kopen.”
Reactie: “Zijn het winkeldochters.”
Ik: “Nee, het zijn aardige gebaren.”