Over mezelf en andere dieren
Zondag was ik op de begraafplaats van Stompetoren.
Eén graf trof me in het bijzonder.
Dichterbij
Weer thuis google ik op Jurjan Dirk P en ‘Stompetoren’ en achterhaal zo dat zijn achternaam Posch is.
Hoe hij is overleden kan ik niet vinden. Amper 19 was hij toen hij dood ging.
‘Voortsnellend’. Met de brommer of de auto ergens tegenaan geknald?
In elk geval had hij een hond waar hij erg van hield.
Ik heb al jaren een Olympus C-765. Heerlijk toestel. Iets te log misschien, maar ik hou ervan.
Probleem: z’n batterij heeft niet het eeuwige leven.
Dus kocht ik er eerst 1 van een onbekend merk bij en toen nog 1.
Toen ook die twee het bij gebruik al snel voor gezien hielden, kocht ik twéé nieuwe.
Bij een bedrijf waar je kon kiezen tussen ‘gewone’ en ‘super’. Super zou super werken: langer. Dus super zou het zijn.
Helaas werkt super niet zo super nl: normaal. En al rap ook minder dan normaal.
Zodat ik nu toch maar weer een nieuwe wil kopen.
Lookalikes van de bewuste batterij zijn er te over. De originele Olympus-batterij is lastiger maar ik vind hem uiteindelijk ook – bij DigiDingen.nl.
Voor € 14.95. De batterij LI-10B LI-12B. Incl. verzendkosten. Binnen twee dagen in huis.
Een alternatief is de Duracell batterij Battery 3.7v 1050mAh die geldt als vervanging van de LI-10B = de originele.
Voor € 26.60 incl. verzendkosten.
Een échte Duracell batterij, zeggen ze.
Ik zie dat doormarcherende konijntje voor me.
En aangezien ik tegen beter weten in reclame soms gelóóf denk ik: zou Duracell echt 2x zo goed zijn? Maar: ze vervangen de LI-10B terwijl die andere winkel de LI-10 LI-12B aanbiedt. Geen idee natuurlijk of die beter is.
Geklikt op het plaatje van de batterij bij DigiDingen die een Olympus zou zijn.
Zie nu dat hij dat *niet* is maar de zoveelste kloon.
Wat te doen, wat te doen.
Gister ons verkiezingscongres gehad. Esther komt op twee en ik heb aan het congres een geweldige bemoediging overgehouden over hoezeer we een partij zijn die anders denkt en doet dan andere partijen.
Vandaag gaan we voluit van start met de campagne, we gaan voor zetelwinst.
(bron)
We mailen met ons allen wat af en zo’n bericht beginnen we met ‘hoi’ of ‘hallo’ of ‘dag’ of ‘beste’ oid.
We sluiten die berichten ook áf.
Bij mensen met wie ik vertrouwd ben doe ik dat door een simpel: J.
De categorie nét daarboven krijgt een “groet, Jeanne”.
Dáár weer boven wordt het lastig omdat ik al het andere eigenlijk volstrekte ballast-flauwekul vind.
Ivm werk zet ik uiteraard moeiteloos een ‘vriendelijke groet’ neer.
En bij echt leuke mensen kan het een heel enkele keer een ‘hartelijke groet’ worden.
Nooit worden het *groetjes*.
En dát het dat niet worden is niet een gatver naar wie wel zo afsluit.
Het is dat ik dat verkleinwoord niet uit m’n typmachien krijg.
Weetjewat – ik maak er een nieuwe poll van.
Wie wát als afscheid aan een mailcontact schrijft.
En als jou – ja, jóu! – nog een ander afscheid te binnen schiet – zet het hieronder.
Vind ik leuk.
(en een toelichting op 1 van de al genoemde ook)
” When the plane you are on is late, the plane you want to transfer to is on time. ”
-~ The Airplane Law ~-
Omdat ik Bernadette in de schuur laat slapen moet ik elke ochtend vroeg op zodat ze direct na opstaan naar buiten kan.
Dan doet ze daar een vette fledderpoep en begint de dag.
Bernadette poept nóóit in de schuur, ze is heel proper.
1x ging het mis, toen ik te laat opstond. Om 5 over 6 oid.
Sindsdien staat de wekker op kwart voor zes.
En spreek ik mezelf toe: dit houd je vol tot 11 mei.
Maar de laatste dagen valt het zwaar. Zodat ik vanochtend om tien voor zes pas de schuur in stap.
Ergens voor mijn voeten een ontredderde Bernadette.
Een klodder fledderpoep. En (arm meisje!) een kapotgevallen eitje.
Snel doe ik de deur open, ze gaat naar buiten, eet niet van het snel-gestrooide graan maar gaat zachtjes staan alarmeren.
Ik ruim poep en eitje op en voel me hartstikke schuldig.
Tien voor zes was duidelijk te laat.
Waarschijnlijk is kwart voor zes al te laat.
Vanwege die zon die elke dag eerder opkomt.
Morgen de wekker op half zes.
Hi my dear
Hope you are doing just fine over there.My name is Rose. I just want to let you know that l came across your profile from here www.relatie.eigenstart.nl and after going through it l found you interesting,hope you don’t mind.If you are interested in knowing more about me and for me to send you my picture,just feel free to contact me at my private mail address at (Remember the distance or color does not matter but love matters alot in life) Hope to hear from you soon,have a nice day and stay
blessed.
Rose,
………………………………………………………………………………….
Hoi lieve
Hoop dat je aan het doen zijn gewoon goed over there.My naam is Rose. Ik wil u laten weten dat l kwam in uw profiel vanaf hier www.relatie.eigenstart.nl en na het doornemen van het l gevonden u interessant, hoop dat je niet mind.If u geïnteresseerd bent in meer weten over mij en voor mij om stuur je mijn foto, maar voel je vrij om contact met me op mijn prive mail adres (Vergeet niet de afstand of de kleur doet er niet toe, maar hou van een heleboel zaken in het leven) Hoop spoedig van u te horen, een mooie dag verder en blijf
gezegend.
Rose,
Eerst op het overloopje.
Een lief klein muisje dat deze lente helaas niet mag meebeleven.
Beneden op het tapijt een rat (of beter: de helft ervan) waarvoor hetzelfde geldt.
Ik heb de overgang best makkelijk doorstaan.
Het begon pas toen ik 55 was en er waren wel opvliegers maar er waren (geloof ik) geen rare stemmingswisselingen en ja, erna ging ik fysiek aftakelen maar dat moest toch op een bepaald moment gebeuren dus dan was 55 nog minder erg dan het had kunnen zijn.
Nog iets positiefs: ik had er niet láng last van.
Een jaar of 1-2. En niet gruwelijk erg.
Nu heb ik af en toe opnieuw last. Van de opvliegers mn.
Bij stress.
Gisteren bij de dierenarts opeens: zweet brak me uit.
Ook vandaag. Niet elke tien minuten, meer elke twee uur. Maar toch.
Om kwart voor negen voer ik knagers en kijk of Femke weer uitgeteld op de vloer van haar hok zit.
Gelukkig niet. Ze zit op stok. Maar waar is mw Tuth A-A.
Die zit op de twee eitjes die ze de afgelopen dagen in de schuur legde en die ik liet liggen om haar te inspireren tot méér.
Achter de baricade van kistjes en doosjes en troep die haar bij het leggen veiligheid moeten bieden.
Ik overweeg haar er uit te trekken en richting stok te tillen.
Ik voorzie een ongelooflijk gekrijs. En dan natuurlijk ook Bernadette (elders in de schuur) in paniek. En misschien ook weer Femke.
Daarom: lamaar.
Morgenochtend de wekker om kwart voor zes, schuurdeur open zetten en hopelijk gaat ze toch zelf naar buiten.
Indien ook zij is overvrouwd door hormonen til ik haar later in de ochtend toch van de eitjes af.
Vanwege ‘zinloos’.
Femke loopt rond – zo’n beetje. Ze eet idem. Grasje hier, plukje daar.
Ze komt niet aanhollen voor lekkere hapjes. Wanneer ik die vlakbij haar neerleg pikt ze er even naar maar het lijkt op ‘beleefd spelen met je eten’.
Haar kontje ziet er wel goed uit: geen vieze geelgroenepoepsmurrie.
Wanneer ze gaat zitten maak ik me direct zorgen.
Zit ze ‘zomaar’? Of is dit het begin van het einde. Dat dichte oogje maakt dat ik in gedachten al afscheid van haar neem.
Dan gaat het oogje open en kijkt ze me heel kwiek aan.
Toch is ze niet echt levendig.
Wat kan komen omdat ze herstellend is van een zware buikgriep (oid). Of omdat haar tijd écht is gekomen.
Ik weet niet hoe lang een hybride legkip leeft en kan het ook niet vinden met google.
Maar Inge zegt dat 5 jaar voor een hybride legkip erg oud is.
Ik sta om kwart voor zes naast het bed, Sammie en Guus slapen uit.
Om kwart over negen wil ik gaan douchen.
Eh… dankjewel zal ik dan maar zeggen.
Vanmiddag waren R. en ik bij de dierenarts met Femke.
Sinds gisteren eind middag was ze wat minder levendig. Ze at wel, maar minder enthousiast. Ze joeg Bernadette niet weg.
Er hing een restant vieze geel-groene poep aan haar kontje.
Afspraak gemaakt om half negen, afspraak wás om tien voor twee.
Rond het middaguur nam Femke zandbad. En toen ik geraspte kaas strooide wou ze die best (en Bernadette wegjagen óók).
Toch naar de dierenarts. Omdat ik denk dat ze net als vorig jaar weer darmontsteking heeft.
Dierenarts Theo denkt dat het kán. En dat de vieze poep er zeker op wijst (hij knipt die weg).
Wat ook kan: dat ze door een kleine dag minder te eten de troep zelf al uit haar lijfje heeft.
Ik krijg antibiotica mee. Voor het geval het morgenochtend niet goed blijkt te zijn.
Dan moet Femke een kuur van vijf dagen.
Weer thuis gaat Femke meteen de tuin in, grasjes pikken.
Tevreden breng ik R. naar de bus en haal sla omdat de kippen dat zo lekker vinden ( ik weet het: de tuin staat vol ander groen).
Terug thuis is Femke onvindbaar.
Ze zit, ontdek ik, op de grond in het kippenhok. Voor de stok.
Daar zit ze nu nog steeds.
Ziek of doodmoe van de stress van het dierenartsbezoek.
