Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Aswolk

Er is een aswolk en er kan niet worden gevlogen.
Eerst tot vanochtend zes uur toen tot vanmiddag twee uur en toen tot vanavond acht uur en toen weer tot middernacht.
Daarna tot morgenochtend zes uur.
Nu hoor ik in het nieuws: nog zeker vierentwintig uur = tot zaterdagavond zes uur.

Mensen mailen me ‘everything is gonna be all right’ en ‘dinsdag is het alláng opgelost’ en daar ga ik zelf ook vanuit.
Intussen zit ik te denken.
Ik heb een stoel in een vliegtuig van Continental dat dinsdag om 10.10 uur vertrekt.
Een gereserveerde stoel, een betaalde stoel. Stoel 27B.

Nu denk ik: stel dat er weer naar Amerika kan worden gevlogen. Vanaf zondag bv. Dan wachten vier vliegtuigen vol aan Continentalpassagiers op een stoel. In de toestellen van zondag, maandag en dinsdag zijn 5-10 stoelen vrij. Althans: dat waren ze een paar weken geleden.
Laten we aannemen dat Continental een extra vliegtuig inzet. Ook daarmee krijgen ze al die passagiers niet weg. En ze bij andere airlines bijschuiven is evenmin een optie want die hebben hetzelfde probleem.

Hoe zou zoiets dus gaan?

Kluis

Ooit huurde ik een kluisje bij de ABN aan de Amsterdamse Vijzelstraat.
Een paar weken geleden kreeg ik een brief dat de kluisjes worden opgeheven en dat ik het mijne moest legen.
Vandaag is het zover (kan ik meteen wat spullen van R. ophalen zodat hij die dinsdag niet hoeft mee te sjouwen).

Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat er in dat kluisje zit. Mijn doctoraalbul vermoed ik. En wat dagboeken.
Het blijken vooral dagboeken. Véél dagboeken. En oude brieven. Geschreven toen ik rond de twintig was.
Wat ik vertel aan de vriendelijke jongeman die me na het legen van de kluis begeleidt naar de lift.

“Twintig! Dát is lang geleden!” roept die spontaan uit.
Dat kan er ook nog wel bij.

Goed nieuws

Het ultieme goed nieuws: ‘vermist kipje is terecht’ zit er, vrees ik, niet meer in.
Wat niet wegneemt dat ik steeds denk… zou het?
Telkens wanneer mw Tuth alarmeert gaat door me heen: zou ze een voor haar nieuw kipje zien, is dat de reden?
En als Bernadette zich anders gedraagt dan ik van haar gewend ben (véél fanatieker naar wormen spitten bv) hoop ik: dit is niet Bernadette, dit is de vermiste A.
Maar dat is dus niet het geval.

Goed nieuws: Bernadette legde vandaag haar tweede eitje. Keurig in haar eigen nest.
Ander goed nieuws: ze redt het wel, oplettend dat ze is wanneer ik langs kom met lekkere hapjes speciaal voor háár.

Ander (bezien) goed nieuws: mw Tuth heeft eindelijk een kip die *zij* op de huid kan zitten.
Zodat ik ontdek dat in het schuchtere schichtige tuttebolletje een feeksje schuilgaat.

Mbt Femke: die vindt Bernadette of helemaal *niks* of geniet van het top-hen zijn over twee kipjes.
Echt vijandig is ze niet, meer een bewaarster in een gevangenis die de borst extra breed maakt wanneer ze op Bernadette afloopt. Tegen mw Tuth is ze nu allerliefst.

De tuin groeit per dag een paar centimeters en wordt steeds wilder. Ik benijd R. die hem dadelijk in volle weelde ziet ontplooien.

Guus zat vanmiddag voor het eerst in Guus-z’n-stoel die onder de vogelpoep zit.
Op het briefje voor de werkster voor morgen staat op 1: Guus-z’n-stoel schoonmaken.

Hárd onderhandelen

Klant laat haar oog vallen op bepaald type smiley-stickers en wil er daarvan meer dan ik er heb.
Ik bericht wat ik wél heb en of ze nu van de bestelling wil afzien? Ja.
Nog een mail: ziet ze ook af van de ansicht die ze tegelijk bestelde? Ja.

Uur later: andere smiley-stickers, hoeveel heb ik er dáárvan? Ook niet genoeg (na tellen). Maar, mail ik behulpzaam mét bijgezonden plaatje, ik heb nog ándere waarvan enkele niet zo goed plakten en om geen gelazer met klanten te krijgen heb ik die uit de Winkel gehaald. Maar ik heb er wel een hoop van.
Ah! En hoeveel moet dat kosten? Zeven Euro incl verzendkosten mail ik terug.
Klant (ziet kans schoon): € 5,50 incl. verzendkosten?
Ik: “Sorry, als je gaat sjacheren over een paar centen laat dan maar zitten.”

Het gaat hier dus om 50 grote stickers van net niet 4 cm doorsnee, verder niet te vinden in Nederland (niet voor niets dat klant bij me terugkomt).
En dan zeiken over een paar dubbeltjes en proberen me voor anderhalve Euro het vel over de oren te trekken.

Nieuwe regel bij De Winkel van Jeanne: zeurkousen mógen niet eens bij me bestellen.
Al betalen ze dúbbel.
*kots*

Vegetariër worden

Ik aarzel er al jaren over. Ik denk steeds vaker: ik ga het doen.
Na zondag en de mails van Inge dacht ik: ik *moet* het doen.
En: hoeveel vlees eet ik nou helemaal. Ietsje op brood – maar meestal kaas.
In de avond áls ik al kook eerder vis (uit de diepvries) dan vlees (uit het koelvak).

In Amerika eet ik veel stoommaaltijden.
‘Lean and Easy’ (oid) en dan garnalen of een andere vis.
Eieren alleen van free roaming (buiten!) kippen wat daar echt een kapitaal kost: 40 cent per ei.
Hier at ik tot voor kort Graseieren (nr 1) maar die heeft de Plusmarkt niet meer zodat het nu Bio-eieren zijn (code 0) en géén (enig alternatief) scharrel.
Bio zal het dus zijn.
Vriendelijk kipvlees heeft de Plusmarkt niet. Vriendelijk rund wel maar ik weet het langzamerhand niet meer hóe vriendelijk dat dan is.

Gisteren liep ik door de Plusmarkt denkend: dit is de first day of my life als vegetariër.
Met als raar neveneffect dat vlees dat me anders totaal niet interesseert opeens extra aanlokkelijk lijkt.
Ander vlees (filet americain) dat ik al in huis heb krijg ik niet meer door mijn strot.

Vraag: hoe dóe je dat, vegetariër worden?
Gewoon het knopje om lukt me niet. Ik vrees dat als ik mezelf daartoe *dwing* ik over een paar weken een pond dun gesneden ham oid koop en dat in vijf minuten naar binnen prop: ah!! vleeeeees!
Hoe doen anderen dat?

Ze moet een naam

Ik blijf hopen dat het sinds vrijdagochtend vermiste kipje terug komt maar word me steeds meer bewust dat het tegen beter weten in is.
Met het kipje dat er nog is, probeer ik te bonden. Ook omdat ik denk dat het voor haar prettig is.
Aangezien Femke en mw Tuth nog niet erg aardig voor haar zijn.

Ze moet dus een naam, het kipje dat er nog wél is.
Geen Astrid of Andrea. Omdat ik dan moet kiezen wie er vermoedelijk dood is.

Ik dacht aan Brenda. Vanwege Brenda Leigh Johnson (The Closer). Of Lucella (Carasso).
Of, dacht ik vandaag: Annabel. Vanwege “het wordt niets zonder jou, Annabel”.

Opzeggen

Het wordt echt te gek met al m’n goede doelen.
Laat ik nu maar eens hard zijn en er de bezem door halen.

Ik begin met Natuurmonumenten. Onder Veelgestelde vragen staat wél: Hoe word ik lid van Natuurmonumenten? en:
Kan ik het lidmaatschap van Natuurmonumenten cadeau geven? En daaronder:
Klik op Word lid en vul het formulier in!

“Hoe kom ik er weer vanaf” is geen optie. Dus het contactformulier ingevuld, deze vraag gesteld, van alles over mezelf (verplicht) onthuld en Enter.
Uw vraag/verzoek is verstuurd en wordt zo snel mogelijk verwerkt.
We streven ernaar om uw vraag/verzoek binnen 10 werkdagen te beantwoorden.

Op naar de volgende.

Dubbelabonnement

Ik zegde de Volkskrant op, nam een zaterdagabonnement, had na twee dagen spijt en nam weer een volledig kwartaalabonnement. Kón, zei de aardige vrouw aan de telefoon. En zij zou ervoor zorgen dat mijn zaterdagabonnementgeld werd teruggestort.

Omdat dit niet is gebeurd bel ik de Service waar ik knettergek word van alle keuzemenu’s waar mijn keuze niet in zit, zodat ik op goed geluk maar iets indruk. Aan de lijn een lief jong meisje bellend vanuit een zwembad met gillende mensen.
Ik leg het uit. Zij zegt dat het niet kan. Omdat beide abonnementen nu naast elkaar lopen. Nee, zeg ik. Als dat zo zou zijn zou ik op zaterdag twee kranten krijgen. Quod non.
Mm, dan moet er toch iets geregeld, zegt zij. Lijkt me ook, zeg ik, en stel lachend-maar-owee anders “stennis” in het vooruitzicht. Waarop zij met haar supervisor gaat praten.

Het is ok, zegt ze: “U kunt de rekening voor het zaterdagabonnement verscheuren.”
Maar, zeg ik: “Het was een incasso, het geld is al afgeschreven op 17 maart.”
Op 17 juni, vervolgt ze, alsof ze dat over het verscheuren niet heeft gezegd, wordt het volgende kwartaalabonnement afgeschreven. Daar wordt de € 38,95 van het zaterdagabonnement dan van afgetrokken. “Maar daar moet u zelf dan wel goed op letten.”
Dat beloof ik.

Open koeiendag – deel 2 (achtergrond)

In september 2007 hoorde ik in het Radio 1 Journaal een reportage over Klaverhoeve. Een boerenbedrijf waar de koeien het goed hadden. Waar de kalfjes bij de moeder bleven tot ze eraan toe waren hun eigen weg te gaan. “Na een maand of tien, als de band met de moederkoe van nature losser wordt, doordat de koe zich klaar gaat maken voor een volgend kalf, is de scheiding geen probleem meer. Het kalf dat nu pink is geworden gaat in een groepje met andere pinken, het weiland in.”
Lees hier meer over deze boerderij en bekijk foto’s en een filmpje.

Klaverhoeve deed mee met ‘Adopteer een koe‘ en toen begin 2008 in de Polder Express een boer uit Middenbeemster met een foto van snoezige kalfjes zocht naar adopteerders dacht ik: yes! adopteerde Emma en deed R. kalfje Aisha ter adoptie kado.

Tuurlijk had ik eerst even gemaild met de boerin om zeker te weten dat het geen foute boel was. Die stelde me gerust:
“Het gaat zo, je zoekt een kalfje uit,of ik doe dat, maakt niet uit.
De kalfjes blijven zo lang mogelijk op de boerderij, we laten ze groeien, en als ze 2 jaar zijn worden ze gedekt, en krijgen ze 9 mnd later een kalfje, dan gaat het echte werk beginnen, ze geven dan melk, en de melk halen we 2x per dag uit de uiers, en zo lang de koe gezond is en melk geeft, blijft ze ook op de boerderij.
De oudste koe is 13 jaar geworden, maar soms door ziekte of ze kunnen niet meer drachtig worden, en zo ook geen melk meer geven, dan pas gaan ze weg. We proberen elke koe of kalf zo gezond en zo lang mogelijk op de boerderij te houden.”

Eerlijk: daar staat *niet* dat de kalfjes opgroeien met de moeder. Bij Stichting Koevoet Van Adopteer een koe staat dat evenmin. Daar staan alleen wat vage teksten over ‘duurzaamheid’.
Het is dus mijn eigen stomme schuld dat ik dácht dat ik kalfjes en moeders een mooi leven bezorgde door mijn donatie.
Snel opzeggen dus maar – wat helaas pas na 1 jaar kan en als ze echt vervelend willen zijn (ik sloot de contracten in februari 2008) pas over *twee* jaar.

Open koeiendag – deel 1

R. en ik deden vandaag nog iets dat ons niet vrolijk stemde.
We gingen naar de Open koeiendag van de boerderij in Middenbeemster waar wij twee jaar geleden twee kalfjes adopteerden: Emma en Aisha.
Dit is de eerste keer dat we ze opzoeken.

Ons wordt de melkmachine getoond. En silo’s. Een grote schuur waar, stel ik tevreden vast, vogels mooi kunnen nestelen. Dat vindt de boer minder – vorig jaar hadden ze nog een spreeuwenplaag.
Leuk is de stier die met dames apart is gehuisvest zodat wanneer een dame laat merken dat ze er wel zin in heeft hij er bovenop kan springen.

We vragen ons af of het wel lekker staan is op die bodem van planken met kieren ertussen (waardoor de stront kan wegvloeien). Maar vriendelijke gasten dat we zijn zeuren we er niet over.

Dan naar buiten want Aisha en Emma staan sinds gisteren in de wei. “Hebben ze kalfjes gehad” vraag ik. Ja, zegt de boer. Elk één. Hij weet niet wie van zijn 156 koeien Aisha en Emma zijn dus we gaan op zoek naar hun nummers. R. voert daarbij het gesprek terwijl ik foto’s maak.

Hier een aantal koeien in een groep. En verderop: Aisha (die me nog knap jong lijkt om al moeder te zijn geweest).

Emma hebben we niet gevonden – nog een keer het weiland rond? De boer zegt dat hij bereid is. Maar ik heb hem intussen twee vragen gesteld.
Vraag 1 was na zijn “deze koe heeft twee dagen geleden een kalf gekregen en nu staat ze alweer in de wei”: “Maar waarom mag ze haar kalfje dan niet houden, koeien hebben toch sterke moedergevoelens?” Boer: “Ach, we hebben het kalf meteen weggehaald, ze weet van niets en wij hebben de melk nodig.”
Vraag 2: “En het kalfje, dat wil toch een moeder?” Boer: “Ze weten niet beter.”
Ik geloof het wel, dat Emma hier ook rondloopt. Ik hoef haar nu niet meer te zien.

In de schuur staan de kalfjes. Opdat bezoekers ze ‘adopteren’ à € 50 p.j.
Ze staan met een kort touw aan een hek en deinzen angstig achteruit voor gretige kinderhandjes en klauwen van vreemde volwassenen.
R. en ik vragen ons af hoe het komt dat we dit niet wisten en hoe snel we van onze adoptie af kunnen.
(er volgt een deel 2)