Jeanne's Weblog

R. en ik hebben samen goed gezocht, alle planten opgetild en uit elkaar geduwd.
Er is geen vierde kipje.
De tuin is aan alle kanten goed afgesloten. De afrastering is hoog en aan de onderkant zitten geen gaten.
Het is echt onmogelijk dat ze zo is weggewandeld of -gevlogen en toen verdwaald is geraakt.
Bovendien -wat Inge al zei- iedereen weet hier dat ik kippen heb. En op mijn voordeur hangt het affiche (dat al veel mensen hebben bekeken).
Ik weet het nu ook niet meer.

Wel vonden we in de tuin een recent gelegd krielei.
Zomaar tussen de lage planten.
Vermoedelijk van 1A.

Leuk nieuws: mw Tuth legde vandaag alweer een eitje.
Relatief goed nieuws: ik bouw een goede band op met A. (die ik nog geen naam durf te geven omdat als ik haar de ene door R. en mij bedachte A-naam geef ik voor mijn gevoel impliciet de andere A-naam afschrijf als mogelijk dood).
Ze vertrouwt me, ze komt naar me toe. We omzeilen samen de andere kipjes zodat ik haar lekkers kan geven zonder dat het direct wordt afgepakt. En ze overnacht in de schuur.

Vanavond zat ze er al breed zittend in haar eigen nestje om kwart over zeven terwijl Femke en mw Tuth nog bijna een uur rondscharrelden voor ze op stok gingen.
Ik vind haar zó lief zoals ze daar dan zit. Wel al helemaal geïnstalleerd maar nog ietsje onrustig wanneer ik langs loop omdat ik de knagers moet voeren.
Ik zeg lieve dingen tegen haar. Ik vind haar zo’n schatje. En ik voel me tegelijk doodongelukkig om haar vriendin die nu ergens verdwaald is of in shock door angst zit verstopt.

Elders las ik vanmorgen al: “Een kip die een aanval van een roofvogel of ander dier overleeft heeft is vaak totaal in shock en zit verlamd in een bosje of onder een boom. Zo’n kip kun je het beste in het hok zetten en met rust laten. De vertrouwde omgeving moet het werk doen en de kip weer bij de positieven brengen. Het gebeurt vaak dat zo’n kip alsnog sterft door de stress.”
Daar denk ik al de hele dag aan.

Ik heb een postertje op mijn voordeur gehangen.
Ik zag al mensen kijken. Morgen meer posters ophangen.
Want ik zou dolgraag geloven dat ze morgenochtend gewoon op het terras naar binnen staat te kijken waar het ontbijt blijft maar ik mis het vertrouwen.

Het klinkt logisch wat Inge schrijft: kipje is vast ergens van geschrokken en heeft zich verstopt.
En: kipje zal vandaag wel weer opduiken.

Dus sta ik op en hoop dat kipje zich ‘gewoon’ voegt bij haar vriendin, andere A.
En later loop ik door de tuin om me te laten verrassen door: hé, er zijn er weer twee!
Of desnoods door: zie ik iets onder die struik? Verdomd, daar zit ze!

Maar ze is er niet.
En overgebleven A. laat zich voeren en afleiden en lekkere hapjes bieden en is al helemaal links in de achtertuin geweest binnen een straal van twee meter van de anderen (dat mag van Femke). Dus denk ik: als de A. die weg is zich heeft verschanst in dat deel van de tuin kan ze nu zien dat haar vriendin het best naar haar zin heeft en dat de kust weer veilig is.
A. die er nog is weet intussen dat ik voor haar wormpjes kan toveren (bloempot optillen doet wonderen) en dat ik stiekem lekkers kan voeren als Femke niet kijkt.
Misschien gaat ze zo hard uitstralen dat het hier goed toeven is dat het tot andere A. aan toe vibreert.

Alsjeblieft, A., come home.

Een van de nieuwe kipjes is weg.

Vanochtend kwamen ze alle vier op rij uit het nachthok. Ze aten en gingen in groepjes van twee huns weeg.
Ik ging naar dokter en de Plusmarkt en toen ik terugkwam was er 1 weg.
De tuin doorzocht (intussen zeker 20-25 x). En ook die van de buren.
Geen kipje.

Ander kipje zoveel mogelijk verwend.
Soms leidde dat ertoe dat Femke haar ging opdrijven. Viel eigenlijk wel mee. Maar leek me toch niet leuk.
1x stond kipje hard te alarmeren. Ik liep de hele tuin af of ik ergens antwoord hoorde: nee.

Toen het bedtijd was wou ze niet op stok. Ze wou in schuur.
Wat ik goed begreep zodat ik een bedje voor haar spreidde en toen ik de deur wijd voor haar open deed liep ze daar linea recta op af om zich een nestje te draaien.

Er is iets mis met mijn karma.
Tenzij God me haat. In beide gevallen snap ik niet waarom ik per se via mijn dieren moet worden gestraft.

Samen op stok was natuurlijk waarnaar wij streefden.
Dat het niet vanzelf zou gaan wist ik ook wel.
En ik hield er rekening mee dat het niet zou lukken en dat Astrid en Andrea ergens onder een struik of in een boom zouden belanden.

Om kwart voor acht ga ik de knagers voeren. Dat is -niet toevallig- ook het moment waarop Femke en mw Tuth op stok plegen te gaan.
Onrust. Klaag-klaag-geluidjes van Femke en mw Tuth. Dan is Femke weg (op stok, vermoed ik) en om acht uur volgt mw Tuth haar met een ferme eindsprint wanneer ze heeft besloten de Stap te maken.

Hierna is het wachten. En wishing and hoping.
Dat geldt voor mij en nog meer voor Astrid en Andrea.
Ze draaien om de ingang tot het nachthok. Ze doen of ze wormpjes zoeken. Ze ijsberen. Ze maken véél klaaglijke geluidjes.
Om kwart over acht betreden ze de slaapzaal, luid smekend “laat mij toe in de warme stal”. Binnen een seconde staan ze weer buiten.
Opnieuw draaien en ijsberen en klagen en toenemende paniek.
Ik aarzel: zal ik ze insluiten in dat deel van de ren.
Maar misschien maakt dat het alleen erger en zijn ze beter af in of onder een struik ietsje verderop in de tuin.

Klokslag half negen (echt!) marcheren ze opnieuw het nachthok in. Nu minder luid smekend. Meer mompelend.
Ik wacht twee minuten. Ik hoor geen knokken, ik zie ze er niet uitkomen.
Ik ga het huis in, een half uur geen tv of radio aan, goed luisteren.
Geen wanhopig gekrijs.
Volgens mij slapen de dames in harmonie. Vast Femke en mw Tuth links op stok tegen mekaar geklemd en helemaal rechts de twee A’s.

De kipjes, die R. en ik voorlopig ‘Astrid en Andrea’ hebben genoemd, zijn aangekomen.

Eerst bleven ze in het reismandje zitten maar toen ik wat graan gooide stapten ze snel naar buiten en deden zich te goed. En niet zo’n beetje. Jammie! was het. Smul!

En kijk eens: een jong plantje! Smikkel. Dan: woelen met de pootjes en de allereerste Grootschermerse pier uit de grond gewerkt en in het bekkie. Opgewonden geluidje van A1, driftige pogingen van A2 om worm uit het bekje te sleuren (niet gelukt).

Verder graven, verder woelen, verder plantjes plukken, nóg meer jammie.

Ze zijn zo op hun gemak dat R. en ik na een paar minuten al besluiten ze niet opgesloten te houden in het kleine stukje miniren (om ze daar te laten wennen) maar het gaas naar de rest van de tuin open te doen.

Wow! denkt A1 die duidelijk ondernemender is dan A2 en voor we het goed en wel door hebben zit ze 10-15 meter verder richting achtertuin. Daar zoekt Femke haar op. Die zag haar ook al achter het gaas en maakte toen geluidjes van onrust.

Het op A1 aflopen is niet bedoeld als “leuk! welkom! ik hoop dat je je snel thuis voelt!”  Maar het is ook niet: “pas jij maar op anders laat ik je alle hoeken van de tuin zien”.

Dan zijn R. en ik opeens de A-tjes kwijt. Zoek-zoek. Ze blijken het nachthok te inspecteren. Héél verstandig.

Ik breng R. naar de bus en twee pakjes naar de post. Wanneer ik terug kom zijn de A-tjes lekker aan het rondscharrelen bij het nachthok. Femke en mw Tuth A-A. (die helemáál geen sjoege geeft totnutoe) zijn elders in de tuin. Ik deel halve druifjes uit. Fem en Tut vinden het goed bedoeld maar mwah. Astrid en Andrea zijn buiten zichzelf van vreugde: lekker!!!

Voor de vogels verkruimel ik een paar sesambolletjes. Fem en mw Tuth kijken niet eens. De A-tjes kunnen er niet over uit dat ze nu nóg meer lekkers krijgen, alsof de hele tuin al niet 1 Luilekkerland is. Opgewonden geluidjes en smullen maar.

Ik geef Femke en Tutje een beetje geraspte kaas zodat ze iets hebben dat ze wél lekker vinden. Wanneer A1 ook komt kijken voer ik die elders wat kaas.

Femke stelt orde op zaken door een hap van die portie te nemen, de borst breed te maken en nu beide A’s richting nachthok te drijven. Niet vals pikken in de nek, gewoon opdrijven door natuurlijk overwicht.
Daarna gaat ze met mw T naar de achtertuin en eten beide A’s gretig van de kaas.

Volgens mij gaat dit helemaal goed komen.

Al dagen hang ik rond bij de brievenbus (Paasdagen zijn eigenlijk een zegen, dan kán er geen post komen en hoeft het niet).
Vandaag dé borstkankerbrief: ik heb niks. En daar dan altijd aan toegevoegd dat het niet betekent dat ik ook morgen niets zal hebben en dat ik over drie weken hartstikke dood kan zijn.
Ik had erop gerekend dat ik niks zou hebben. Anders had ik de uitslag niet zo kort voor mijn reis laten komen maar net als vorige keer expres gewacht tot erná. Toch voel ik een enorme opluchting en heb ik alles dat in en buiten huis aan dieren rondhangt getracteerd.

Mw Tuth A-A. heeft *mij* getracteerd.
Eitje drie in nog geen week! R. mag er morgen twee ‘rapen’ en meenemen.

We hebben nu twee kippen. Het nadeel daarvan is dat als er 1 doodgaat, er opeens een totaal verweesd kipje-alleen is.
Zo’n kipje kan érg verdrietig zijn, zag ik vorig jaar aan Femke.

Daarom moesten er nieuwe kipjes komen.
Als een investering in een mooie toekomst.

Inge heeft ze voor ons geregeld. Het zijn Barnevelders in krielvorm.
Hier zijn ze in haar tuin (vandaag opgehaald). Meer foto’s staan in hun eigen album.

Donderdagmiddag gaan R. en ik ze ophalen.
Ik vind ze verschrikkelijk mooi en ze zijn vast ook heel lief en nu hopen we maar dat Femke en Tutje dat ook vinden en vice versa.