Eten-2
Slapeloze nacht en de halve uren afgeteld tot half zeven wanneer het nét licht is.
Een bordje klaar gemaakt met graan én wortel en broccoli en een stukje hard bruin brood. Groot pak vers hooi.
Snuf en Jozef zitten in het andere deel van de ren te vrijen. Snuf komt aanhollen, Jozef niet. O got.
Ik voer de knagers in de achterren. Jozef zit nu achter Snuf en likt haar.
Dan gaat hij naast haar zitten en eet. Een beetje. Maar: hij eet.
Ik neem me voor hem de hele dag goed in de gaten te houden (op dit moment zit hij weer klef te doen met Snuf).
Verder ga ik proberen wat bij te slapen.
Kingman, AZ
Eten
De afgelopen dagen komt konijn Jozef (links op de foto) vaak wat later naar het ontbijt dan zijn vriendin Snuf. Maar hij kómt wel.
Wanneer ik overdag hapjes geef, eet hij daar gretig van. Ook eet hij steeds hooi.
Op de avondmaaltijd rent hij steeds af.
Tot vanavond.
Ik zet het bordje klaar voor hun echtelijk prieeltje, Snuf tast toe, Jozef niet.
Ik leg een stukje wortel en een stukje brood direct voor hem (is hij dol op): niks.
Ik kijk vanuit het huis of hij wellicht verlaat alsnog gewoon gaat eten. Nee.
Ik ga weer naar buiten en stap in de ren: hij zit met z’n kont naar de maaltijd.
Ik leg er nog wat extra vers hooi bij.
Geen sjoege.
Ik zoek het kaartje van de dierenarts op.
Vroeger had die op zaterdagochtend inloopspreekuur tussen half negen en half tien. Nu is het: vanaf half tien ‘op afspraak’.
Gelukkig geldt een niet-etend konijn als een noodgeval dat aan het spreekuur kan worden toegevoegd.
Dat wordt slecht slapen en vroeg op en knoop in de maag door de stress.
Ganzen
Al weken loer ik jaloers naar de weide achter de tuin van Tashi omdat het daar stikt van de ganzen.
Het lijkt me leuk ze te fotograferen. Maar op deze afstand is er geen beginnen aan.
Vandaag steken ze opeens over. Van het weiland rechts achter mijn tuin naar het weiland links achter mijn tuin.
Ik ren naar de slaapkamer en ben nog net op tijd om 1 foto te maken. De meeste zijn dan al op het land en enkele seconden later zijn ze verder getrokken en zitten nu weer waar Tashi mag fantaseren over ze vrolijk opjagen en dat ze dan gak-gak roepend op de wieken gaan.
Ik heb mijn enige kans gehad en meer dan dit kon ik er niet van maken.
Kingman, AZ
Max Pam
In VK een lange column van Max Pam. Over zijn stemkeuze en dan mn de deelraad.
De naam van de partij is wat ongelukkig gekozen, maar niet getreuzeld: ik stem op Marianne Dicker van Pijpbelangen. Zou zij diezelfde Marianne Dicker zijn, die vroeger aan het toneel was gelieerd? Had ze niet iets met Lodewijk de Boer? Hoe zou het tegenwoordig met haar gaan. Lang niet gezien. Zou ze nog rood haar hebben? Ik bedoel maar: in de lokale democratie kies je voor je vrienden, kennissen en buren.
Ze heeft inderdaad nog rood (henna)haar. Ze had ook iets met Lodewijk de Boer. Ze had niet iets met toneel maar maakt films. Sinds ze daarmee is begonnen noemt ze zichzelf Marianna (met A aan het eind). DiCker met een C heeft ze trouwens nooit geheten. Het is Dikker met dubbel-K. Net als haar broer, de componist Loek Dikker. En ze woont al tijden niet meer in Amsterdam. Wat een simpel even googlen op de naam had kunnen ophelderen maar dan had Pam natuurlijk niet zo’n lekker roddelstukje in z’n column kunnen verwerken.
Max Pam.. is dat trouwens niet die 63-jarige journalist die vroeger iets met Maria Hendriks van de Volkskrant had en die graag etaleert dat hij een jonge blom heeft verschalkt om mee aan een tweede of wie weet zelfs derde leg te beginnen?
Waarom begint hij zijn stuk anders met “(…) nadat ik mijn zoon naar school had gebracht (…)”?
Ambulance
Op het parkeerterreintje schuin tegenover mijn huis staat een ambulance.
Voor wie zou het zijn, denk ik.
Twee broeders lopen naar het huis van mijn overbuurman die oud is. Wel negentig denk ik. Al jaren stokdoof. Met elke dag de thuiszorg over de vloer.
Ik heb geen band met hem. Ik lach vriendelijk wanneer ik hem zie. Maar vanwege de doofheid is een gesprek al jaren niet meer mogelijk. Als ik al zou weten waarover ik het met hem zou moeten hebben.
Er wordt een ambulancebed voor de deur gezet. Hij zal toch niet dood zijn, denk ik. Maar de broeder die buiten blijft slaat een deken en een laken open. Zo ga je toch geen lijk vervoeren.
Dan gaat hij ook naar binnen en samen zeulen ze mijn overbuurman naar het ambulancebed. Wat ziet de man bleek. Er staat ook een vrouw bij. Van de thuiszorg, vermoed ik. Die zal de ambulance wel hebben gebeld.
Hij gaat denk ik dood.
Die man die tot op hoge leeftijd zijn gigantische grasveld zelf maaide en dat pas de laatste jaren door een aardige buur liet doen.
Waarom trek ik me dat nou aan? Ik heb echt niets met die man.
Maar hij zag er zo zielig uit, zo breekbaar, alsof de dood al aan hem trok.
Gluren naar de buren
Waag een gokje
Iemand die 5-6 jaar geleden voor 2 Euro bij mij een boekje kocht mailt mij:
“Mevrouw,
Een aantal jaren geleden heb ik het kookboekje Sneller koken van Mia Sneller via uw website kunnen kopen. Nu zoek ik hier nog 2 exemplaren van. Kunt u mij daar nog aan helpen? Ze staan volgens mij niet meer op uw site. Ik ben benieuwd naar uw reactie.”
Vriendelijke vrouw dat ik ben zoek ik via antiqbooks of er nog meer exemplaren te vinden zijn.
En mail:
“Je kunt zoeken via http://www.antiqbook.com/books/speedsearch.php
en dan invullen ‘Sneller koken’
Er zijn vijf tweedehands exemplaren te vinden.
groet,
Jeanne”
Waarna ik reuze benieuwd ben naar háár reactie.
Wie denkt dat ze reageert
* niet
* bedankt, wat ontzettend aardig om het uit te zoeken
* bedankt
* iets anders
Tuttebolletjes
Eindelijk zijn mijn dames weer buiten.
Het knopje in de kopjes is zelfs zozeer ‘om’ dat ze vanochtend vergaten dat ze al sinds half december binnen ontbijten.
Helemaal voor niets had ik om kwart voor zeven al graan en vers water klaar gezet in de schuur waaruit ze maanden niet waren weg te slaan. Om half acht zie ik wanhopige kopjes naar binnen kijken: waar blijft ons voer. Binnen, meisjes! jullie weten de weg (schuurdeur staat met een haak op een kier waar kippen riant doorheen kunnen en waardoor ze ook al maanden moeiteloos gingen).
Maar het is lente.
Niet alleen in de kopjes van de zingende vogels (wat een heerlijk geluid!), ook in die van Femke en mijn tuttebollen.
Af en toe willen ze van mij nog wel een hapje maar ze eten de buikjes rond aan wat de natuur ze biedt.
Even op de foto willen ze ook.
En omdat ik ze zo mooi en lief vind zoom ik ook nog even in op eerst Tut en dan Bolletje.
Plicht
‘Burgerplicht’ noemen ze stemmen. In elk geval vroeger. Nu weet ik het eigenlijk niet zeker.
In elk geval: ik heb ‘m gedaan.
Ik heb gestemd op de eerste (en enige) vrouw tevens de nummer 5 van de PvdA. Marion van Twuiver heet ze. Ze woont in Grootschermer. Ik heb geen idee wie ze is. Maar ja ‘stem op een vrouw’, hè. Eenmaal dat in m’n kop gezet in de jaren zeventig en nooit meer eruit.
Bij Schermer Belang (lijst 1) staan vier vrouwen op een lijst van 18 kandidaten. De eerste staat op nummer 7.
De VVD heeft ook maar 1 vrouw en ook op nummer 5.
Nee dan het CDA. Dat heeft een vrouw als lijsttrekker. En verder op nummer 7 en nummer 10 (van de 11 kandidaten) nog een vrouw.
De lijsttrekker, Annelies Vlaar, woont net als Marion van Twuiver in Grootschermer. Ik meen dat ik haar wel eens in het dorp heb gezien.
In elk geval herken ik haar van de poster wanneer ik haar zie zitten als voorzitter van het stembureau.
De twee mannen aan haar zijde zijn me geheel onbekend.
Dit is dus óf een erg groot dorp of ik begin langzamerhand een échte kluizenaar te worden.
Kingman, AZ
Open raam
Bij mooi weer (mooier weer dan het in feite is) wil Sammie graag via het raam van mijn kamer naar buiten.
Dús zit hij net zo lang te zeuren tot ik het raam voor hem open doe.
Interessant
Wat zit je nou te zeuren “het is koud”…
Nou, dan niet. Ik wou ook helemaal niet naar buiten.
Bugsy
Dit is ze, de mooie meid waarmee Diddle over een tijdje hartstikke gelukkig gaat worden.
Andy Devine Parade, Kingman, AZ
Diddle
Diddle en R. hebben een spelletje ontdekt (of eigenlijk heeft R. het ontdekt toen Diddle het ging spelen): hij eet gretiger wanneer hij er moeite voor moet doen.
Bv als hem een blad andijvie wordt aangereikt dat dan niet meteen afgeven maar hem eraan laten trekken.
En wat hij nog niet weet: hij krijgt dit keer een wél lieve vriendin.
Ze heet Bugsy en woont bij Inge van wie ik de tuttebolletjes kreeg. Daar verhuist hij dan ook naartoe.
Nog even goed aansterken en wachten op een hogere nachttemperatuur en dan is hij rijp voor de liefde.
*Echte* liefde dit keer.
Ritme
M’n dag/nacht-ritme kan nu weer geheel in dienst van de dieren.
Dwz: om 7 uur naar buiten om de knagers te voeren (een half uur later pakken de kauwtjes hun eten af).
En om de schuur open te zetten voor de kipjes (die binnen moeten ontbijten anders pakken buiten -o.a.- de eenden hun graan af en als ik de deur niet op tijd open heb staan ze helemaal in verwarring onder mijn slaapkamerraam klaaggeluidjes te maken).
Vijf voor zeven óp is dus vroeg zat.
Om vier uur ben ik wakker, ik hoor het half vijf worden en vijf uur en om tien over vijf sta ik op.
Radio 1 aan met die vreselijke Adeline van Lier.
Radio 1 aan met het Radio 1 Journaal.
De laatste columns op Fanlog die ik nog zou ordenen op orde gebracht.
Afkickverschijnselen? twittert iemand. Niet echt.
Waarbij helpt dat er geen enkel onderwerp in de uitzending zat waarover ik graag zou hebben geschreven.
Kingman, AZ
Plant
Ik sta de bakjes voor de knagers klaar te maken wanneer er wordt aangebeld.
Een mij onbekende vrouw wijst mij op iets in cellofaan dat naast mijn deur ligt: een plantje.
Het ligt er, zegt zij, al dágen. Dus belt ze nu maar eens aan.
Ik raap het cellofaanding op.
En éven denk ik: er kon bij de NOS blijkbaar geen doos wijn vanaf, ze kozen voor een beschaafd boeketje.
Maar het is geen boeketje maar een plant.
Van het CDA. O. Toch leuk.
“Ze zijn ermee langs de deuren geweest,” zegt de vrouw.
Leuk zeg ik, “maar het is niet mijn partij.”
Háár dank ik heel hartelijk voor het aanbellen en me op de plant wijzen.
Pas veel later denk ik: zou zij een CDA-vrouw zijn geweest? Zou ze misschien zelf zaterdag die plant voor m’n deur hebben gezet?
Want ze keek wat beteuterd toen ik zei dat ik er niet op ging stemmen.
Raar trouwens dat mij geen PvdA-rode-roos is uitgereikt!
PvdA-Schermer! waar zijn jullie?