Mail van Ziggo
Geachte heer, mevrouw Doomen,
Voor supersnel Internet en haarscherpe Digitale Televisie moet u bij Ziggo zijn. En steeds meer mensen ontdekken nu ook Telefonie van Ziggo. Zo hebben wij vorige week de 1.000.000ste Telefonie-abonnee mogen verwelkomen. En om dat te vieren belt u op 14 februari 2010 de hele dag gratis naar alle vaste nummers in Nederland (betaalde servicenummers uitgezonderd). Deze Valentijnsdag kan niet meer stuk!
Wij wensen u veel belplezier.
Letting go
Op 1 maart stop ik met Fanlog.
Dan stopt ook Fanlog zoals het nu is en wordt het voortgezet (soort herstart) als het Nieuwe Fanlog – of hoe de nieuwe mensen het ook zullen noemen (ik heb geen idee).
Ik doe nog 2x de ochtenduitzending (op 16/2 en 24/2).
That’s it.
Het is een verstandige beslissing. Het is de juiste beslissing. Ik heb geen spijt.
Maar het is wel mijn kindje dat ik na bijna 5 jaar afsta aan anderen.
Twee oude, vertrouwde anderen. En 1 jonge ook wel vertrouwde andere. Maar die is er toch pas een paar maanden bij.
En nu nog 1 jonge andere. Die vandaag op Fanlog schrijft over hoe 20 jaar geleden Mandela werd vrijgelaten.
Ik weet nog precies waar ik toen was en wat ik toen deed.
Zij was net twee maanden geboren.
Is prima. Zo moet het zijn.
Maar er zit een klein krampje in mijn maag.
(O ja: hou je ff in als je meent een “ik zou…”- of “volgens mij moet jij….”-commentje te moeten plaatsen. Ik ben eerlijk en ben dus kwetsbaar maar ik ben geen schietschijf.)
Au!
Vorige week kwam nog naar buiten dat Madonna en haar vriendje Jesus Luz uit elkaar zouden zijn, maar gisteren werden de twee toch weer samen gesignaleerd in een club in Rio de Janeiro! De zangeres was daar echter niet alleen met Jesus, maar met een handvol van zijn vrienden, die zo op het eerste gezicht nog een stuk jonger lijken dan het model zelf.
Het stel danste er op los. Tenminste, de heren dan, want Madonna keek naar verluid het grootste deel van de avond vermoeid toe. Tja, op je 51e ben je met een kop chocomelk op de bank wellicht beter op je plek…
(bron)
Hongerige meeuwen
Chloride, AZ
Konijn
Diddle eet nog steeds niet.
Behalve heel af en toe een sprietje hooi.
Hij is wel alert. En hij laat zich gedwee dwangvoeren.
Waaróm hij niet eet, weet de dierenartsassistente ook niet.
We houden vol.
Maar, zegt de assistente, “we kunnen zo niet maanden doorgaan.”
Maar nu nog even wel.
En morgen tussen de middag mag ik opnieuw bellen.
[donderdag: situatie is ongewijzigd]
Andy Devine Parade, Kingman, AZ
Clairy Polak over gedwongen afscheid
Kingman, AZ
Bol.com (nu mail van een andere medewerkster – zou het licht echt gloren?)
Geachte mevrouw Doomen,
Wederom bedankt voor uw e-mail.
Uit uw e-mail begrijp ik dat wanneer u een aanvraag doet voor een zakelijk verkoopaccount, de melding krijgt dat het e e-mailadres ‘info@dewinkelvanjeanne.nl’ al bestaat.
Zojuist ben ik gaan spitten in het systeem en ben bovengenoemd e-mailadres inderdaad tegengekomen. Excuses dat dit niet eerder is gelukt.
Dit e-mailadres is bekend onder accountnummer XXXXX413. In mijn gegevens zie ik dat u voor dit koopaccount op 2 februari en wachtwoord heeft opgevraagd.
Om een zakelijk verkoopaccount aan te vragen kunt u inloggen met het e-mailadres info@dewinkelvanjeanne.nl en bijbehorend wachtwoord.
Wanneer er op deze manier een verkoopaccount wordt aangevraagd moet het lukken. Voor uw winkel wordt een, voor de computer, onbekend rekeningnummer gebruikt. Dat levert dan ook geen problemen op.
Mocht het nog niet lukken, wilt u dan een e-mail sturen want dan ga ik u meteen bellen, wellicht dat dat beter werkt dan e-mailen.
Heel veel succes en ik ga ervan uit dat wij de ’techniek verslagen’ hebben.
Dit mailtje komt vanochtend om 8.20 uur binnen. Toen was ik met R. aan de telefoon om te bespreken wat we met Diddle zouden doen.
Pas om 14.00 uur kan ik proberen wat deze aardige vrouw suggereert. Het werkt niet. Wanneer ik wil inloggen wordt mijn wachtwoord niet herkend en op ‘stuur een nieuw wachtwoord’ krijg ik geen reactie.
Dit meld ik aan de aardige vrouw. Die mij *meteen* zou bellen. Waarna ik geen stap meer zonder de telefoon doe.
Maar blijkbaar gold het ‘meteen’ alleen als ik het meteen om tien voor half negen had uitgeprobeerd.
Want er volgt geen reactie. Noch per telefoon. Noch per mail.
En langzaam zakt de euforie omdat ein-de-lijk iemand van de helpdesk niet op automatische piloot reageert maar mijn probleem bestudeert, het begrijpt en wil meedenken.
Diddle
Vanochtend komt er alsmaar geen mail van R. zodat ik om acht uur mail: “leeft hij nog”
Hij leeft nog, maar daarmee is het ook wel gezegd. Net als bij mij weigert hij te eten.
R. belt de dierenarts om te overleggen. De assistente zegt: breng maar hier. Dan kan hij weer met Jolien mee naar huis.
Ik rijd naar Amsterdam. Op de Amstel rijd ik over de Keizersgracht richting Vijzelstraat. Vlak voor de Utrechtsestraat stopt een auto. Hij gaat putjes scheppen oid. Ik sta direct achter hem. Ik hoop dat het niet te lang duurt. Want R. staat al beneden aan de straat met Diddle op me te wachten.
Ik bel R. Geen gehoor. Antwoordapparaat. Logisch. Hij staat immers beneden aan de straat.
De auto’s achter mij rijden achteruit naar de Amstel. Met een noodvaart.
Ik kan niet achteruit rijden. Ik kan ook niet achteruit inparkeren. Verder ben ik een goeie automobilist (vind ik). Een dame in het verkeer. Maar de fijne kneepjes van ‘achteruit’ zijn me altijd duister gebleven. En wie in een dorp woont of door de woestijn rijdt heeft ze ook niet veel nodig.
Tot nu.
Na tien minuten zit er niets anders op. Ik kruip naar achteren. Wel 7x ‘oei’ denkend omdat ik bijna links tegen een geparkeerde auto of rechts tegen een Amsterdammertje zit. Ik moet zelfs een paar keer de auto stilzetten, iets naar voren rijden en dan opnieuw achteruit.
Diddle en ik doen er op de terugweg een uur over om de dierenarts te bereiken. Ik let goed op hem (en ook op de weg – vrees niet) in de hoop dat ik hem hooi zie eten. Al is het maar een klein hapje. Maar nee.
Om half twaalf lever ik Diddle in. Morgen tussen 12 en 1 mag ik opbellen om te vragen hoe het met hem gaat. We zijn weer terug bij de ‘af’ van twee weken geleden.
Woestijn bij Kingman, AZ
Winterspelen
Over een kleine week begint ‘Vancouver’. Op Fanlog staat een artikel waarbij iemand schrijft over herinneringen aan de Spelen.
Zodat ik herinneringen krijg aan Nagano. De spelen van Marianne Timmer.
Die Spelen waren door dát tijdsverschil in de ochtend. Althans de schaatswedstrijden. Zodat ik vroeg naar het AMC reed om daar met Lodewijk de wedstrijden te kijken. Tot een zeikerd van een verpleger dat verbood want anders zouden de andere patiënten dat ook willen. Wat gelul was, want de kankerafdeling was die weken helemaal niet vol en Lodewijk had een kamer alleen en ik ben niet iemand die alsmaar over de gangen zwiert en aandacht eist.
Een week na de Spelen was Lodewijk thuis. Om dood te gaan.
Een vrouw van de thuiszorg (nieuwe vrouw, nooit eerder gezien), babbelde over hoe leuk de Spelen waren geweest. Ja, zei hij. “En nu moeten we weer vier jaar wachten.” Dat was de dag dat de huisarts al besteld was om ’s avonds euthanasie te plegen.
Ik moet daar nog vaak aan denken. Aan de absurditeit van die tekst. Niet bedoeld om stoer te doen en evenmin om de dood te ontkennen.
Tien jaar eerder zaten we op de bank in mijn 1-kamerappartement aan de Wilhelminastraat. Yvonne van Gennip won in Calgary. Dat was ’s avonds laat.
Herinneringen. Oh well enzo.
Goed nieuws
De Britse professor, auteur en televisiepresentator Naill Ferguson verlaat zijn vrouw na zestien jaar omdat hij verliefd is geworden op Ayaan Hirsi Ali.
Het is niet de eerste keer dat de 45-jarige Ferguson, vader van drie kinderen, een buitenechtelijke relatie heeft, schrijven Britse media. Hij zou zijn vrouw in vijf jaar tijd al acht keer hebben bedrogen. Ditmaal komt er wel een scheiding van.
(bron)
In de ziekenboeg
Ik rijd met Diddle naar Amsterdam om hem af te leveren in de ziekenboeg.
In zijn mandje een dot smakelijk hooi. Ik vertel hem hoe prettig het zou zijn als hij een paar hapjes zou nemen. Voor hem natuurlijk. Maar ook voor mij. Zodat ik R. kan vertellen: hij heeft onderweg gegeten. (Dat heeft hij vannacht nl niet gedaan)
Ik vertel over hoe leuk zijn leven zal wórden. Lekker buiten in de ren. Met de caafjes. Met tzt een leuke vriendin om lekker klef mee te zijn. Met blaadjes die opeens uit de hemel vallen om op te eten. Met aarde om in te graven. Dus, Diddle: gá ervoor.
Diddle gaat er niet voor. Tenminste: niet zo lang hij in mijn gezelschap is.
Een uur later mail van R.
Ronde 1 lukte. Tegen oppakken en op schoot zitten en daarbij vastgehouden worden, maakte hij geen bezwaar. De medicamenten en het dwangvoer slikte hij gewoon naar binnen. Zalven is niet echt leuk, het is gevoelig voor het konijn en – zoals je al zei – niet streelzacht voor de mens. Toen ging hij hooi eten, een klein blaadje andijvie, toen nog wat hooi. Het graan heeft hij nog niet aangeraakt.
Ik weet dat het pipettenwerk met knagers net zo is als beleggen: `het verleden zegt niets over de toekomst’.
Nu (= 11.00) loopt hij wat rond, daarbij kauwend op een hooisprietje. Ik probeer af en toe iets tegen hem te zeggen.
Unwind
Twintig minuten later.
Toegevoegd kan worden dat hij intussen een paar graantjes heeft gegeten EN gekeuteld heeft – op mijn schone handdoek. Vijf harde keutels!
Zodat ik me nu zit af te vragen wat ik verkeerd doe met dit konijn 🙁
Yuma, AZ
Diddle en de dierenarts
Donderdag heeft Diddle opeens dunne poep. Dus verminder ik zijn groente drastisch. Met de bedoeling dat Diddle meer hooi en brokjes zal eten. Helaas. Een enkel flintertje hooi eet de kleine man, brokjes weigert hij.
Dus bel ik vanochtend om half tien (dan gaat ze open) de dierenkliniek. De assistente zal overleggen en terugbellen. Dat doet ze een uur later. Ik mag komen.
Na een uur in de wachtkamer ontwaakt Diddle uit zijn lethargie en gaat knagen op zijn handdoek. Dus vraag ik om hooi. Waarvan het konijntje gretig eet.
Hè, hè – denk ik. We zijn weer beter.
Dierenarts Jessica (die noch mij noch het konijn kent) weegt Diddle en stelt vast dat hij niet dikker is geworden. Dus moet hij vijf dagen 2x p.d. pijnstiller, 3 à 4 x p.d. iets voor maag- en darmen, 6x p.d. dwangvoeren. En nog een week 2x p.d. wondzalven.
Om half 1 mogen we naar huis. Diddle eet verder aan zijn hooi, ik sta fyziek (..) stijf van de stress. Schouders en bovenrug voelen alsof ik er enorme lasten op tors en ze kilometers ver voortzeul.
Thuis Diddle nog even gezalfd (was nog niet gebeurd). Nu een schema maken. En na een uur bodemloze en hopelijk ook droomloze slaap aan de slag met 2e x dwangvoeren op deze dag.
En Diddle? Die eet hooi.
Woestijn
Ter zake
Straks wellicht meer over de zeurende mensch in mij, nu even de handel.
Terwijl ik mijn september-reis naar Amerika al plan zit ik nog met een stel kalenders van de vórige reis.
Die nu nog hun (volledige) waarde hebben maar lang zal dat niet meer duren. Dan is het afprijzen geblazen. En hopen dat er nog een gekkin is die ervoor geeft wat ik ervoor vraag zodat het niet neerkomt op weggeven. Of zelfs: weggooien.
Laat ik eerst maar eens hier een leuk aanbod doen.
De Kleine Andy Warhol Cats 2010 kalender. Gekocht in een dure winkel voor een dure prijs – omdat ik dacht mijn aanbod zo leuk te variëren en verwachtte dat ik hem makkelijk kwijt raakte. Met een prijs van € 15 en de (realistische) € 2,25 verzendkosten zette ik ‘m in de Winkel. Daar staat-ie nu nog.
Maar jij, lieve loglezeres, kunt ‘m nú kopen voor € 12,25 *incl. verzendkosten*. Dóen! sla je slag! ga ervoor! en niet te vergeten: op=op. Wel even bij de Opmerkingen op het bestelformulier ‘weblog’ zetten zodat ik niet in een vlaag van opgewekte verstandsverbijstering denk dat je een ‘doe maar voor € 17,25’-koper bent.
