Goed gedaan
Ik heb HP/De Tijd opgezegd.
Helaas loopt het abonnement tot 11/11 maar het is nu in elk geval vast gebeurd. En ik krijg ook een bevestigingsbrief.
Omdat ik ze belde. Email is blijkbaar te modern voor ze (zo probeerde ik ze een paar maanden geleden erop te wijzen dat ze het abonnement dubbel afschreven waarop geen enkele reactie kwam).
Het meisje aan de telefoon vroeg niet eens waaróm ik van het prachtblad af wou dat ik amper twee maanden heb.
Vreemd. Vond ik.
Leek me een soort standaardvraag.
Opdat ze het antwoord kunnen verwerken in ‘voor later’.
Of op z’n minst opdat ze zo de klant het gevoel geven dat haar mening ertoe doet.
Eilandspolder (geen ’tocht’)
Verwarring
Meestal heb ik een boek snel door.
Is het spannend, is het meer dan spannend, is het niet eens een beetje spannend, erger ik me gek aan het taalgebruik, is het gewichtigdoenerig zonder inhoud, is het te moeilijk voor een simpele ziel als ik.
Als globale indeling.
De afgelopen week had The Host van Stephenie Meyer me lelijk te pakken.
Ik kocht het boek omdat het S-F was. Dat las ik vroeger graag. En de korte samenvatting was intrigerend: een Soul, the Wanderer geheten, wordt ingebracht in het lichaam van het meisje Melanie. Maar de ziel van Melanie laat zich niet verdringen en ‘samen’ gaan ze op zoek naar de man Jared waarop Melanie verliefd is en de jongen Jamie, Melanies broertje. Ze vinden ze. Waarna er verwarring ontstaat. Verwarring in Melanie/the Wanderer (de mensen noemen haar Wanda). Omdat ook Wanderer/Wanda verliefd wordt op Jared. Door die met elkaar verstrengelde zielen.
Terwijl de gemeenschap (soort Amish) haar afwijst maar sommigen ervan ook niet en na een tijdje wint ze een hoop hearts and minds. Dit na eindeloos veel gedóe.
Ik heb me wat af-gehuild. Wát een mooi boek. Wát een ontroerend boek. Ik leefde zó mee met Wanda! Zó zelfs dat ik pas na een paar honderd bladzijden door had dat ik op een wat goedkope manier een boeketboekje in was gekacheld.
Want wat gebeurde er eigenlijk bitter weinig in The Host. Weinig actie. En ook de karakters ontwikkelden zich amper.
Toen ik het eenmaal door had voelde ik me bedrogen – en dóm.
Omdat ik het pas ver over de helft in de gaten had. En ik tot dat moment hartgrondig heb zitten snikken.
Kingman, AZ
Hardvochtig – mild – watje
De laatste weken zitten Femke en de tuttebollen overdag in de schuur.
Om half negen staan ze op de stoep en kijken naar het raampje waarachter ik me direct moet vertonen om de deur open te doen waarna eerst Femke (plof) naar binnen wipt en dan Tut (plof) en tenslotte Bolletje (plof).
Eten en drinken staat er dan al waarna het drietal het vertikt de schuur nog te verlaten.
De laatste dagen was ik hardvochtig. Zodat ik om half vijf met zachte drang mijn lieve kipjes over de drempel richting hun eigen hok en op stok hielp. Omdat de ervaring heeft geleerd dat als eenmaal in de kopjes zit dat ze binnen mogen slapen dat érg lastig er weer uit te krijgen is.
Vandaag is het buiten echt bar en boos. Brave knagersmoeder dat ik ben breng ik die elke twee uur nieuw voer en vers water. Aan den lijve voel ik zo hoe naar het buiten is. Ik besluit dus al vroeg dat wat mij betreft de kipjes vanavond binnen mogen slapen.
Femke en de tutjes zijn er niet gerust op.
Zodat ze zich verstoppen in het hoekje achter het hok waarin nu nog Diddle zit.
Ik werp ze nog een berg stro toe. En doe de deur dicht.
Truste kipjes.
Rob Trip anchorman
Ik denk steeds: moet ik er iets van vinden, van Rob Trip als presentator van het NOS-Journaal.
Dat is lastig want eigenlijk vind ik niks.
Tenzij ‘beetje saai maar verder niks op aan te merken’ iets is.
Ik zie geen doorbrekend esprit, ik zie geen guitige oogjes, ik zie geen diepere laagjes, ik zie zelfs geen erg mooie man.
Ik zie gewoon niks bijzonders. Zodat ik meestal snel terug-zap naar Sex and the City dat ik nu zeker 10x moet hebben gezien maar dat blijft boeien.
Mogelijk ga ik van gedachten veranderen. Als ik vaker kijk. Wat ik niet ga doen omdat ik hem saai vind.
Vogel in Kingman, AZ (geen idee wélke)
Ik kruip erbij
Vanmiddag de niet-Eilandspoldertocht (dat wordt echt niks)
Gegeten
Voor wie zich druk/zorgen maakt over mijn eetpatroon: gisteren liet ik rösti die bijna een jaar over de houdbaarheid was verbranden (ik lette weer eens niet op), wist ‘m toch naar binnen te schuiven zonder dat hij er te rap weer uitkwam via het mondje of langs een andere weg.
Joechei.
Daarna lag ik tien uur in bed, sliep weinig, piekerde veel (waar zit toch die afzetbare piekerknop) en droomde
* dat ik woonde met iemand die een zeker twee meter lange groene slang had die alsmaar naar mijn benen hapte maar die iemand wou de slang niet weg doen: het was de slang of ik (ik mocht wel *blijven* maar slang bleef óók)
* dat ik geheel onvoorbereid opging voor mijn afstuderen na al een keer te zijn gezakt en pas op het allerlaatst schoot me te binnen dat ik al afgestudeerd wás(ben)
* dat ik uit het raam keek en zag hoe een autochtone man met een baard woedend een smekende allochtone man neerschoot waarna ik wegdook en helemaal geen zin had me aan te melden als getuige hiervan wat ik natuurlijk wel moest doen.
Kom maar op, nieuwe dag!
Waarop ik meteen maar het papieren abonnement van VK heb omgezet in Zaterdagplus (dat ingaat op 20 maart – tot die tijd dus alle kranten bewaren voor kattenbakken, konijnenkooien, verpakkingsmateriaal, houtkachelaanmaakspul).
Gluren naar de buren
Rat
Ik heb de knagers gevoerd en sta door het raam naar Snuf en Jozef te kijken die lekker aan het smullen zijn.
Dan trekt Jozef een sprintje naar rechts in de ren en slaat de konijnentamtam: onraad.
Ik kijk waar *hij* kijkt en zie even later een hoofdje opduiken vanonder het huisje waarvan hier rechts op de (oude) foto een stukje staat.
Gatver: Rat. Het hoofdje kijkt eerst een paar keer en duikt dan naar het etensbakje waarin nog een restje ligt.
Jozef sprint linea recta naar gatver-rat en mept ‘m het huisje in. Wat niet de bedoeling is want het is 1 ding dat hij en Snuf liever in hun prieeltje dan in hun echtelijke woning vertoeven maar om nou ratten op het idee te brengen zich daar te vestigen: niet zo’n goed plan.
Zo lang ik sta te kijken vertoont rat zich niet meer.
Wel schuift Snuf zich aan Jozefs zijde. Ze houdt haar kopje klaar om gelikt te worden. Schurkt eens lekker tegen hem aan.
Wat van alles kan betekenen van ‘laat toch zitten, die rat’ tot ‘mijn held!’ en nog het 1 en ander.
Ik vind het *niet* leuk, nu ook onder de ren bij het huis al ratten.
Ik heb alleen geen idee wat ik eraan kan doen.
Gelul natuurlijk, maar ik wou jullie even waarschuwen
Naast een rijk radioverleden heeft Trip ook al veel ervaring met televisiewerk op hoog niveau (NOVA, Buitenhof, red). Toch beschouwt hij het Achtuur-journaal als een programma van de ‘buitencategorie’. Trip: “Er gelden gewoon andere wetten. Je bent bij het journaal nou eenmaal veel meer publiek bezit. Je bent als het ware die ene betrouwbare oom, die altijd objectief blijft. Het verschil is alleen dat de kijker wel je kop moet waarderen. Daar gaan we dus na vanavond achter komen.”
Mochten de kijkcijfers door het uiterlijk van de presentator teruglopen, dan is Trip bereid daar iets aan te doen. “Ik heb een doorsnee gezicht. Ik ben niet knap en niet lelijk, maar ik heb ook niet zo’n karakteristiek hoofd als Philip (Freriks, red). Het zou dus kunnen dat kijkers bij mij afhaken door mijn alledaagse uiterlijk. In dat geval beschouw ik een cosmetische ingreep tot de mogelijkheden”, aldus Trip.
(Bron)
Voedsel
Telkens wanneer ik iets niet door m’n strot krijg (=teveel weerzin voel) of het er wel dóór krijg maar al te rap het lichaam zie verlaten bedenk ik iets ánders dat mogelijk beter bevalt.
Zo kan ik nu o.a. afschrijven: runderbouillon van de Plusmarkt (erg zout ook), boerenkool (maar de meeuwen vinden het heerlijk), garbanzos van Bonduelle. Gisteren bedacht ik: een blikje met ananasblokjes – dát lijkt me wel wat.
De plusmarkt had alleen schijven dus dat probeer ik straks maar eens.
Altijd lekker, hoe beroerd ik me ook voel: frambozen. Waarvan ik me nu dus 3 bakjes à € 2.99 heb gegund.
Wat al een week erg tegenstaat: vlees en wijn.
Vlees begin ik niet eens aan, witte wijn probeer ik soms een enkel slokje (dat blijft smaken als petroleum).
Zou het niet mooi zijn als ik nu gewoon omdat het niet meer smáákt vlees-verlater en wijn-verlater zou worden.
Net een uitnodiging voor LinkedIn van iemand met wie ik 3 jaar geleden ivm hyves slaande ruzie heb gehad waarop zij het hyves-contact heeft verbroken. Nu stuurt ze me:
“I’d like to add you to my professional network on LinkedIn.
Goedemorgen Jeanne, vanwege het professionele karakter van deze site, vormen oude grieven mogelijk geen bezwaar (meer)…”
Dat snap ik dus niet. Waarom zou ik me professioneel willen verbinden met iemand met wie ik mot heb (gehad)?
Tenzij het gaat om een zakelijk contact dat ik echt nodig heb (een loodgieter als de keuken blank staat, een verwarmingspersoon wanneer het tien graden onder nul is en de ketel ermee kapt) zie ik niet in waarom ik mijn aversie zou inslikken.
Maar wat nu zo raar is: LinkedIn heeft bij een uitnodiging slechts twee opties.
Je kunt kiezen uit ‘I accept’ en ‘I don’t know this person’.
Wat ik mis is de optie ‘I know this person but I don’t want to be connected’. Die ik dan privé kan invullen met ‘want vind ik een minkukel die ik *mijn* mooie zakelijke contacten niet gun’ of ‘want zou ik liefst niet alleen virtueel maar ook irl door de plee trekken’.
Ziezo
Geregeld dankzij iemand die ik ken via twitter – dat dus weer wel.
Chloride, AZ
Verhuisd
Diddle is verhuisd naar de schuur. Zelf ervaart hij dat geloof ik niet als een grote vooruitgang.
Ik vertel hem over Bella Donna. Dat ze zo leuk is. En: “nog zeven nachtjes slapen” waarna hij naar buiten mag en nóg eens zeven nachtjes waarna hij zijn uitverkorene in de pootjes mag sluiten.
Ik vertel maar niet over hoe zijn ren er nu uitziet. En dat de kans groot is dat die over een week nog net zo oogt.
Tip
Op Fanlog staat een erg leuk verhaal over hoe een uitzending van het Radio 1 Journaal tot stand komt incl overleg met de taalcommissie.
Presentator was Rik van de Westelaken (zijn op 1 na laatste presentatiebeurt).