Over mezelf en andere dieren
Continental stuurt me een berichtje dat ze mijn vlucht hebben veranderd.
Dat doet Delta ook wel eens. Kwartiertje hier, tien minuutjes daar.
Zo niet Continental.
Ik hád op de heenreis een overstaptijd van tweeëneenhalf uur. Wat krap aan was. Zeker nu. Maar gepland in de tijd dat er even geen terroristen waren gesignaleerd en het alternatief was bijna vijf uur. Dus dacht ik: ik neem de gok.
Nu, uitgerekend nú, flikken ze me dit
Eén uur overstaptijd! 
De Zamboni is deze middag al een aantal keren gesignaleerd in de Eilandspolder.
Schaatsers waren er amper. Waarbij ik me iets kan voorstellen.
Want wat de gevoelstemperatuur is, weet ik niet. Maar de wind snijdt door alles heen en in normale warme handschoenen zijn zelfs bewegende handen na vijf minuten ijskoud en na tien minuten als bevroren.
Alleen wie erg dringend elke twee uur haar dieren van vers water en voedsel moet voorzien gaat naar buiten.
Op dinsdagavond 5/1 meldde ik me (tot 18/1) af bij Fanlog.
Ik stopte toen ook met twitteren. Mijn 778 volgers moesten het maar even zonder me doen.
Zou mijn afwezigheid ze zelfs wel opvallen?
Op 8/1 een DM “Hey Jeanne, alles OK? Ik realiseer me net dat ik al twee dagen niks meer van je heb gehoord op twitter.”
Dat was heel aardig, dat het iemand was opgevallen. Een half uur later DM-et hij dat hij intussen mijn log heeft gevonden en: beterschap.
Later die dag nog een DM: “hoi, miste je op twitter en hoe is het met jou, las dat je ziek was? sterkte” Iemand heeft het kennelijk op twitter gezet – dat ik ziek ben.
Dit zijn twee mensen aan de rand van mijn twitterbestaan. We reageren wel eens op elkaar maar ik zou niets over ze kunnen vertellen: wat ze doen, wat hun privé-situatie is, wat hun harten sneller doet kloppen.
Later die dag een DM van iemand met wie ik nóg minder contact heb: “Ik zie jouw berichtjes niet meer. Enig idee hoe dat kan?” Waarop ik reageer: “Omdat ik ziek ben en anders dan sommige andere twitteraars bén ik dan ook ziek en zit ik niet te hyperen over elk volgesnoten tissuetje ;-)”
Geen verdere reactie dus mogelijk werd deze humor niet gewaardeerd.
Mijn váste twitterconnecties is óf niets opgevallen óf ze denken ‘ok, wordt wel weer beter’ of nog iets anders.
In elk geval laten ze niets horen.
Nadenkend over de virtuele wereld: tenzij je hartstikke populair bent en heftig aan de weg timmert word je (ik) niet eens gemist als je opeens weg bent.
Ik zou dood kunnen zijn en pas over drie weken zou iemand tweeten: zeg, heeft iemand nog iets gehoord van @JeanneDoo, ik lees haar al een paar dagen niet meer.
Iets is er de afgelopen dagen trouwens wél gebeurd met twitter en mij: ik ben vier volgers kwijt.
Eigen schuld – moet ik maar frekwenter twitteren.
Het dichte wak betekent het einde van mijn eenden als vaste gast in mijn tuin. Vier zijn er vandaag geweest. Een waterhoentje (vast de zielige partner van die andere die Sammie heeft doodgemaakt omdat het kón) en wat meeuwen. Die wel geestig kunnen krijsen. Vind ik. Dus: foto.
Maar: got, wat flauw – zie ik de meeuw meteen denken.
Daar is-ie – de allereerste schaatser die meent dat de wakkenmonsters hém niet onder het ijs zullen trekken.
En daar heb je de volgende drie.
(Wakkenmonsters likken de lippen en hoor ik in de verte al een ambulance?)
Ik droom dat ik ga trouwen.
Het wordt een geweldig huwelijksfeest dat dagen zal duren.
Er komen erg veel mensen uit alle fasen van mijn leven, vrienden, kennissen, collega’s, vage kennissen, mensen aan mijn periferie.
Zelf ben ik in de droom begin twintig en lang en slank en met golvend jaar en in een goudkleurige strapless-dress.
Ik straal.
De eerste dag van de bruiloft is morgen.
Ik kan niet wáchten. Heerlijk en fantastisch lijkt het me allemaal.
Eén groot Feest.
Pas uren na wakker worden realiseer ik me dat ik in de droom geen ouders heb (en ook niet mis) en ook geen man.
Dat van die ouders is niet zo vreemd, die waren allebei al dood toen ik 21 was. Maar een man, dat lijkt me toch wel een vereiste voor een huwelijk.
In de droom beleefde ik dat anders.
Gisteren kookte ik een pan spaghetti voor de vogels.
Daarna viel ik uitgeput in bed en toen ik weer opstond was het bord helemaal leeg.
Zodat ik nóg een pan spaghetti kookte. Dit keer maakte ik de schotel extra aantrekkelijk door er twee eitjes op te leggen en er kaas overheen te strooien.
Ook zette ik er een bakje crabsalade naast.
Dat ging er wel in – bij Guus.
Een eend keek ernaar maar bliefde niet.
Daarin stond hij niet alleen: de troep marcheerde richting wak.
Een kauw wou ook wel kijken. Maar eten – ho maar.
Ik laat de schaal toch staan. Vannacht valt er een dun laagje sneeuw op. Bovendien heeft het gevroren. Nu lusten ze het helemaal niet meer, denk ik.
Het tegendeel blijkt waar. Vanochtend zie ik het verschil tussen erge honger en érg erge honger.
Dat is dus niet zo slim: vertellen dat ik me niet lekker voel als ik misschien stiekem hoop op ‘och gossie’ maar zeker niet ben gediend van ‘weet je wat jij moet doen?? (dokter, eten, dokter)’. Zeker niet van mensen die ik helemaal niet ken en die voor de eerste keer en dan nogal dwingend reageren.
Daarom: ik leef nog en blijf dat voorlopig doen en houd de fijne details verder voor me.
En als je nou denkt: waar zijn dan die reacties van die onbekende dwingende mensen?
Die heb ik niet doorgelaten.
De laatste dagen zou ik het liefst 20 uur per dag slapen. Ik kom een eind in die richting. Toch voel ik me uitgeput.
De laatste dagen heb ik prikoogjes. Alsof ik uren gehuild heb (wat ik niet heb). Ik weet niet wat erop te smeren, ik houd er een nat lapje tegenaan, ik doe er Visine-A in – niks helpt.
De laatste dagen verkrampt mijn maag. Het voelt alsof ik moet overgeven. Ik wil niet eten, ik kan niet eten. Behalve een enkele mandarijn.
Ik google: oververmoeid, prikkende ogen, verkrampte maag.
Ik kom op: kan alles zijn.
Ik bel R. Ik zeg: zal ik een tijdje stoppen met Fanlog. Hoe lang, zegt die. Ik: tot maandag? Dat stelt natuurlijk niks voor.
Ik besluit: tot 18/1.
R. zegt: dan ga je vanaf nu slapen wanneer je wil slapen.
Ik zeg ja.
We hadden het ook nog even over naar de dokter gaan. Maar mijn dokter weet niet eens wie ik ben. Wat kan die meer doen dan in zo’n geval een ‘lijstje’ afwerken en sorry hoor, knul – maar zo zijn we niet getrouwd.
Diddle is weer thuis.
Hij heeft een heel enge, grote wond aan z’n onderlijfje.
Diddle zit nu in zijn kooi met zachte handdoeken en een erg zacht t-shirt. Dat moet 5 dagen zo.
In de bijkeuken.
Dan mag hij naar de schuur. Om verder te hárden.
Waarna hij een week later naar buiten mag.
Diddle is gecastreerd. Wat, was mij verzekerd, een mini-ingreep zou zijn bij een konijn.
Snip-snip balletjes eraf, roesje uitslapen, eten, drinken, een weekje met de gevoelige plek op een zachte handdoek ipv hard stro en klaar is Klara.
Ware het niet dat Diddle 1 niet-ingedaalde testikel had die ze bij zijn lies hebben moeten wegpeuteren.
Zodat het nu een grote ingreep is geworden. Met veel pijnstillers en antibiotica mee naar huis.
En dan 5 dagen lang 2x per dag met een pipetje de drankjes naar binnen zien te werken.
Wat ik nog nooit heb gedaan omdat ik zowel in kracht als in overwicht ernstig tekort schiet.
Bij een 10-dagen-antibiotica-kuur breng ik een konijn naar R.
Maar 5 dagen! dat moet toch te doen zijn?
Ook al weet ik niet hoe en zie ik er als een berg tegenop.
Vooral bang dat ik het konijn laat doodgaan.
