Egel
Vannacht is de nacht van de waarheid.
Eer-eer-gisteren (en de nachten ervoor) kraakte en slurpte egel drie eieren.
Eer-gisteren legde ik vier eitjes neer: niks.
Gisteren: drie eieren – weer niks.
Vandaag (al een beetje tegen beter weten in): twee eieren.
En als ook dat niets oplevert morgen onder ogen zien dat egel in winterslaap is.
Proberen egel niet te erg te missen.
Administratieve handelingen
HP/De Tijd had een fout bedrag van mijn rekening geschreven.
Daarover mailde ik ze op 13/11 en toen nog eens op 25/11.
Er kwam geen antwoord (behalve een automatische bevestiging) en dat bedrag kwam ook niet terug.
Storneren! riepen mensen hier. En: bel je bank!
Wat ik me voornam. Maar in de zin van ‘overmorgen begin ik’.
Omdat ik panisch ben voor bellen. Bijna zo panisch als voor irl.
Maar vanochtend moest het er dan toch maar eens van komen. Getriggerd als ik werd door een brief van de Belastingdienst die me ook dit jaar mailde dat ze graag geld wilden terugstorten máár dat ze mijn rekeningnummer niet hadden en dat ik dat moest doorgeven. Ja hoor, net als vorig jaar – weten jullie nog? Gewoon bewaren dat rekeningnummer, is dat een ideetje? In het kader van het ‘makkelijker maken’ en geen tijd en papier verspillen enzo.
Enniewee, dat gaf me net genoeg adrenaline om ook HP/De Tijd aan te pakken.
En wat blijkt? Er was een terugboekingstermijn van 56 dagen en ik hoefde alleen maar op een kruisje te klikken en dan te kiezen voor de reden van de terugboeking. Verkeerd bedrag leek me de lading wel dekken.
Nou ’s kijken wat er gebeurt.
Ik vermoed: een aanmaning-op-poten.
En dan te bedenken dat ik dat rukblad (Nico Dijkshoorn) vrijwel nooit uit het bandje haal en slechts heel af en toe even inkijk 🙁
Kingman, AZ
Nog meer diertjes
Zomaar in de gordijnen en dit keer kan Guus er, denk ik, niets aan doen.
Het vlindertje laat ik even zitten, de bij heb ik in een bekertje laten glijden en de vrijheid gegund.
Rat
Ik wil de krant uit de brievenbus halen en direct voor de deur naar het halletje: een dode rat.
Hoewel, is-ie wel dood. Hij ziet eruit alsof hij is gestruikeld en op zijn buikje is gevallen.
Ik ben bang dat wanneer ik hem opruim hij uit z’n shock ontwaakt en worstelt en wegrent. Zodat ik dan niet alleen muizen maar ook een rat in huis heb.
Ik fotografeer ‘m. Niet zozeer voor Guus z’n plakboek maar om ‘m zo beter te kunnen bekijken. Liever dát dan me er over buigen en eens goed observeren.
Alleen wil de foto niet erg.
Een uur later: hij ligt er nog steeds.
Hij zal dus toch wel dood zijn. En moet nu opgeruimd.
Op momenten als deze wou ik dat ik een man had.
Ervan uitgaand dat het er 1 was die zijn hand niet zou omdraaien voor het ruimen van lijken of in elk geval zich niet zou willen laten kennen en het om die reden ‘gewoon’ zou doen.
Winkelen bij Ross (‘dress for less’)
Ramses
Ramses Shaffy is dood.
Het zit om 11 uur in het nieuws en daarna herdenkt Radio 1 hem de hele dag zodat ik blij ben dat mede-Fanlogger Robbie Kammeijer zelf voorstelt om Ramses-dood voor Fanlog te doen. Ik heb intussen genoeg herdacht.
Ook word ik wat ziek van de bekende ‘zing-vecht-huil’- en ‘laat-me’-nummers.
Mooi hoor, maar niet mijn nummers.
Mijn nummers zijn ‘5 uur’ en ‘Het is stil in Amsterdam’ en ‘De een wil de ander’ en ‘Kom, lieve lieve’. Die zijn uit een andere, eerdere periode.
Ik heb ook geen zin in de tv-programma’s die je zó kunt voorspellen.
Wat waar blijkt bij RTL Boulevard. En wat me erg meevalt bij DWDD (voor zover ik dat zag, het eerste deel hing ik nog bij Law&Order).
Wanneer ik me echt in DWDD verdiep vind ik het mooi. Simek. En Bluf met dat ‘zing-vecht’ maar dan érg krachtig.
Op twitter begrijp ik dat ik er helemaal naast zit.
Wie ertoe doet (tenzij BN-er en grachtengordel) vindt dit helemaal niks en vindt Shaffy helemaal niks.
Niet dat ik nou zo’n giga-Shaffy-fan was.
De laatste jaren vond ik dat zeulen met ‘m ter meerdere glorie van Liesbeth List érg genant.
Maar er zijn een paar liedjes. Zoals die ik al noemde.
Ik zal hem niet missen, die zielige, aftakelende man.
Wat ik mis is de tijd waarin hij in mijn leven was. Jaren zeventig.
Omdat ik toen ontluikte.
En nu zegt Wordperfect dat ‘ontluikte’ geen woord is.
Ook dat nog.
Goed nieuws
Vrouwen gaan liever shoppen dan dat ze met hun vriendje of vriendinnetje in bed duiken. Dat blijkt uit een onderzoek van ilovefashionnews.com.
Van de ondervraagde lezeressen van I Love Fashion News.Com verkiest 64% een dagje shoppen boven een spannende vrijpartij. Een kleine 36% duikt wel liever tussen de lakens. Voor het merendeel van de ondervraagden is shoppen dus het toppunt van genieten.
(bron)
En dan te bedenken dat je met winkelen bij De Winkel van Jeanne het een met het ander kunt combineren. Een uurtje je helemaal te buiten gaan met winkelen en dan alsnog lekker kroelen in bed.
Kiestoon-2
Ik heb ‘m nog steeds. En intussen weet ik dat ik kan uit-bellen en dat ik in-gebeld kan worden.
Foutje van KPN? Kan ik me eigenlijk niet voorstellen.
Foutje van Ziggo? Kan ik me meer bij voorstellen.
Dat zou dan een niet-zo-best begin zijn van mijn hele hebben en houen bij Z parkeren.
Maar voor nu voelt het wel rustig.
Kiestoon
Miv vandaag zou KPN me afsluiten van de vaste telefoon. Omdat ik zo nodig Ziggo alles-in-een wou (waar ik intussen reuze spijt van heb wegens ‘gedoe’).
Dus namen R. en ik gisteravond nog even afscheid van die telefoon. En beloofde ik miv vandaag mijn mobiel aan te zetten.
Maar: ik heb nog een kiestoon.
Zodat ik me nu afvraag of KPN wat slordig is of juist coulant, in elk geval: me nog wat extra tijd gunt.
Of dat Ziggo een steek heeft laten vallen door mijn KPN-abonnement niet op te zeggen.
Of dat die kiestoon alleen voor de gezelligheid is en niet betekent dat ik ook kan bellen.
(nu is niet het moment om dat met iemand te testen)
Kingman, AZ
Nooit uitgebracht nummer
Vieren 7 jaar weblog
Tashi
Vandaag mag ik Tashi uitlaten.
Waarbij uitlaten = in de tuin laten.
Tashi hoefde niet in het halletje te liggen, ze mocht in huis op me wachten.
Wanneer ik de tussendeur open doe: niets. Dan een pootje achter een plant. En bijna over de vloer kruipend: Tashi.
O got, denk ik. Ziek. Kan niet meer lopen. Maar het is een nederige manier van mij benaderen (denk ik) die niet lang duurt. Zodra ze bij me is en ik haar aai werpt ze zich op haar rug, likt enthousiast mijn handen en springt daarna tegen me op. Wat ze vast niet mag van L. en als ik *zit* zeg gaat Tashi nog zitten ook. Wat ik weer zielig vind want zo bedoelde ik het ook weer niet.
We gaan naar buiten en Tashi gaat een rondje tuin doen. Ik zie haar bal niet liggen maar ik denk dat ze toch niet met me zou willen spelen.
Ik probeer wat foto’s te maken maar het weer is te donker.
Na twintig minuten loop ik naar de voordeur wat ze een goed idee vindt en een hondensnoepje gaat er ook wel in.
Ik sluip weg…
… en kom vier uur later terug.
Zelfde begroeting, dan naar buiten. En weer naar binnen. Waar Tashi in het halletje gaat zitten, mij aankijkt, naar haar riem kijkt en weer naar mij: begrijp het nou sukkel, ik wil wandelen!
Maar wandelen doen we niet omdat Tashi eigenzinnig en sterk is en ik niet-sterk en een watje.
In de tuin spelen dan? Ik loop naar het water en ja! daar komen de eenden. Tashi wil wel even naar ze kijken maar al snel niet meer en doet haar eigen rondje tuin. Mij keurt ze geen blik meer waardig.
Tot ik haar binnenlok en snoep geef. Snoep is leuk, ik ben mwah.
Zo voelt het dus: afgewezen worden door wat in mijn gedachten noch een pupje was dat ook een beetje terug-verliefd was op mij.
Omdat ik zelf vind dat ze zo’n lief smoeltje heeft hier toch een foto (ik maakte er ook twee van Tashi-plassend maar dat vind ik niet kies, om die hier te plaatsen).
Ze zijn er al
Ik wou de verjaardag van mijn log vieren met iets lekkers maar dan moet je natuurlijk niet bij de Plusmarkt in De Rijp zijn.
Nou ja. Van niet-gegeten snoep en taartjes word je ook niet dik.
(ik tel weer een zegeningetje)
Bij de kassa kreeg ik vier van die grappige pietjes die helemaal niemand wil hebben (dit is geloof ik niet een slimme Plus-actie).
Terwijl buiten de kerstbomen al klaar staan.
Dit is de Dag…
* dat dit log 7 jaar bestaat
* dat ik voor het laatst KPN-telefoon heb als vaste aansluiting (morgen sluiten ze me af en vrijdag hoopt R. me op ziggo áán te sluiten)
* dat ik na opstaan met hetlevenzuigt-humeur mijn zegeningen ga tellen – ik begin met Sammie en Guus
* dat ik twee pakjes wegbreng naar het postkantoor en eten voor dieren en wijn voor mij koop bij de Plusmarkt (dit klinkt verontrustender dan het is – ik héb nog eten voor mij en 1 van mijn favoriete slobberwijnen is in de aanbieding, dat kan ik niet laten lopen)
* dat ik Tashi mag uitlaten
* dat het voor de verandering *niet* regent
yes!
Kingman, AZ
YouTube en Joni Mitchell
Via Michelle Shocked kwam ik op de nieuwe cd van Michelle Shocked (fragmenten beluisterd op amazon) die ik niet zal kopen.
En toen op Kate & Anna McGarrigle en daarna op Joni Mitchell. Bij wie ik lang bleef hangen.
Ik was fan toen ik jong was. Had al haar platen. Tot Hejira. Die ik nog wel hád maar nooit draaide.
Joni is met mij oud(er) geworden.
Kijk en luister naar Both Sides Now uit 1970 (toen was ze 27 maar ze lijkt jonger).
En uit 2000. Niet alleen is de stem een octaaf of meer gedaald. Maar luister naar de interpretatie. En let op die nerveuze(?) handen.
Lummel
Ik heb de hele dag verlummeld.
Bah.
Want soms is het lekker lummelen maar nu was het niks doen en af en toe denken ‘zal ik dit gaan doen of dát’ en dan toch weer geen zin hebben en helemaal niets doen.
Lezen lukt ook niet meer.
Na delen 1 en 2 van de Larsson-trilogie begon ik in een thriller die best spannend was maar toen ik een dag geen tijd had om vérder te lezen kon het me de dag erna toen ik wél tijd had geen bal meer schelen hoe het zou aflopen.
Daarna begon ik in Beauty in the Beasts. Over dat dieren bewust góed kunnen doen. Wat ik onzin zou vinden als ik Guus niet had.
Alleen stikt dat boek van de anecdotes zodat ik om de pagina zat te snikken van ontroering wat me teveel van het goede was. Dus ook met dát boek gestopt.
Waarna ik het meteen in de Winkel had kunnen zetten. Aangezien amazon zegt dat het een mooi boek is. En bol het niet verkoopt.
En ik wás lekker bezig met de Winkel. Met de magneetjes. Maar na die mail van gisteren (klant die pakje -nog- niet had ontvangen) sloegen depri en geen-fut toe. Mbt de Winkel. Maar ook verder wel een beetje.
Om te spreken met Michelle Shocked What the hell did you let them break your spirit for.
Die macht moet je mensen nl gewoon niet géven.