Over mezelf en andere dieren
Ik ben jarig (dus) en kreeg tot nu toe vijf kaarten, vier mailtjes, hieronder commentjes, drie krabbels, twee felicitatie-tweets en 1 leuk kadootje.
Ik ging naar de Plusmarkt en was van plan een gebakje voor mezelf te kopen. Maar zag daar toen ik het aanbod bekeek weer vanaf.
Dat is niet de reden maar weemoed overvalt mij. Het kan ook gewoon ‘depri’ zijn.
Nog 12 uren waarvan ik enkele slapend zal doorbrengen en dan is het weer voorbij.
Ik heb Lilian van de Knaagdierenopvang Heiloo gevraagd een nieuw liefje voor Bella Donna uit te zoeken.
Vandaag mailt ze me dat zij denken dat ‘Flappie’ een goede partner zou zijn.
Flappie is, beschrijft Lilian, “een lieve rustige mooie heer van 4 jaar oud.”
Hij heeft altijd alleen gezeten “dus fijn voor hem om op middelbare leeftijd toch nog een partner te vinden.”
Ik kijk ook op de site.
Flappie is een erg leuk konijn. Hij is afgestaan en zit nu bij ons in de opvang. Als Flap gecastreerd is zoeken we voor hem een vriendelijke dame om bij in te trekken. Flappie is rustig en aaibaar, maar zit niet graag op schoot.
Karakter: Lief, geen schoot konijn.
Flappie is welkom.
En we noemen hem Flip.
Hier doe ik aan mee.
En nu ga ik binnenlopen.
Want sinds de site vanmiddag openbaar is geworden heb ik gehad
* 0 bestellingen
* 1 bestelling
* 2 bestellingen
* 5 bestellingen
* 7 bestellingen
Aankruisen wat het juiste antwoord is.
(nee – geen prijs, zelfs geen kleine)
Klant bestelt een mini Tinker Bell-kalender en betaalt niet.
Omdat klant vorig jaar ook zo’n kalender bestelde en toen wél betaalde mail ik ‘is er misschien iets mis gegaan met de betaling’ ipv de bestelling gewoon door te halen.
Klant: “Ik heb ook vanaf dat ik de kleine kalender bestelde jou een vraag gesteld betreffende de grootte kalender of je die nog in voorraad had of eventueel nog kon leveren maar tot op heden had ik ook nog steeds niets van je als antwoord gekregen dus ik heb netjes idd gewacht met mijn betaling tot ik iets van jou kant hoorde. Ik wilde namelijk net als orig jaar beide kalenders hebben maar had helaas geen enkele reactie gekregen van jou kant op mijn vraag. Vandaar……maar ik wil graag alsnog horen van je of je ook de grote kalender nog in voorraad hebt of kunt leveren.
Ik hoor graag van je.”
O shit, denk ik. Vraag over het hoofd gezien. En ik zit m’n Jeanne zegt sorry-mail al op te stellen wanneer ik toch eens kijk naar de tekst die klant bij de bestelling schreef. En wat zie ik: “Vorig jaar ook de kalenders besteld en ben er nog steeds en weer erg blij mee !!! Ook over de service ben ik zeer tevreden.”
Dat kwoot ik en voeg er aan toe: Ik heb je vraag over de grote kalender dus niet gehad en daarom ook niet beantwoord. Maar nee: ik heb alleen de kleine kalender kunnen vinden.
Dat was gisterochtend vroeg toen de reserveringstermijn al twee dagen was verstreken omdat klant zo “netjes” had gewacht op mijn antwoord op de vraag die zij niet stelde.
Sindsdien niets van klant gehoord en ook geen betaling ontvangen.
Wat kan betekenen dat klant de kleine kalender niet wilde en dus niet gaat betalen. En wat ook kan betekenen dat klant de kleine kalender wel wil en dus wél gaat betalen maar pas zodra zij daar zelf zin in heeft. Wat ze niet even meldt.
Beste Jeanne Doomen,
Gefeliciteerd, u bent ontdekt!
Op uw weblog Jeanne-recepten viel het ons namelijk op dat u lekkere recepten publiceert en goed schrijft. En schrijverstalent als dat van u zien we graag groeien. Daarom hebben we Revolutie in Uitgeversland opgericht: een uniek en vernieuwend uitgeefplatform, dat begin 2010 online gelanceerd wordt. We nodigen u van harte uit om als eerste van honderd schrijvers bij dit spraakmakende concept betrokken te zijn.
Het concept is een initiatief van Valentine van der Lande. Na jaren ervaring te hebben opgedaan bij bedrijven als De Arbeiderspers en Bol.com besloot ze dat het tijd was voor een Revolutie in Uitgeversland. Het doel: schrijvend talent een kans te geven om door te breken, zonder de traditionele paden in de uitgeefbranche te betreden. Het concept wordt inmiddels gesteund door grote namen in de internet- en uitgeefwereld.
Wilt u uw kookboek zien uitgegeven? Stuur ons dan een reactie op deze e-mail. Wij nemen contact met u op en geven u meer informatie over de mogelijkheden.
Wij kijken uit naar uw reactie.
Al bijna een week staat in mijn halletje een grote doos van Ziggo.
Vandaag maak ik die open en denk ik: kom, laat ik dat nieuwe modem eens aansluiten. Wie weet wordt mijn internetverbinding dan ook sneller.
Ik haal het doosje met modem eruit. Ik zie érg veel handleidingen. Ik zie ook: een nieuwe contactdoos. Die aan de muur moet worden gezet. Ter vervanging van de andere. Er moet iets met kabels.
O help, denk ik. En stop alles weer terug. Eerst in de kleine doos en dan die in de grote.
Opgewekt, wit overhemd érg ver open (geen borsthaar), lichtbruin jasje, zeer gegrijsde slapen’ – een zekere Jeanne, op haar weblog. ‘Leuke man, aantrekkelijke man.’
Van bewonderaars van Rob Trip, zowel stil als uitbundig, zijn er vele.
Jeanne kent Robs verjaardag. ‘Hij wordt/is 49’, schrijft ze op 9 maart. Voor de gelegenheid heeft ze een fotootje van haar prijsdier toegevoegd. ‘Deze foto is van een paar jaar geleden toen hij zijn haar nog blond verfde. Hij lijkt het erg naar zijn zin te hebben op de televisie. En komt dus nooit meer terug naar het Radio 1 Journaal.
‘We missen hem. Ik mis hem.’
(bron)
Het onbeholpen slechte afscheid van Potter zit me nog steeds erg dwars.
Waarbij ik moet zeggen dat ik er tot nu toe zelden bij bleef als een dier dood ging.
Ik dacht: een dier (niet-kat) ontleent daar niets aan. En zelf vind ik de dood eng.
Dit is veranderd sinds Eebje stierf waar ik bij was.
Ik vond dat een gruwelijk maar waardevol moment.
Toch heb ik daarna nog een cavia bij de dokter laten inslapen op het moment dat het de dokter uitkwam.
Waarom ik dat gisteren niet wou weet ik eigenlijk niet.
Misschien was het iets in mij misschien in Potter misschien in die dierenarts. Maar ik wou niet dat mijn konijn tot het spoedspreekuur voorbij was ergens in een doos werd neergelegd tot deze Evert aan ‘m toekwam.
Zodat ik met Potter wachtte op het eind dat alsmaar niet kwam. En dan kan het vind ik écht niet dat de dierenarts intussen de gegevens invult (nee: dat kan wel) maar dan m’n mail-adres vraagt en zegt dat het er eigenlijk niet toe doet en dan steeds verkeerd noteert wat ik dicteer en maar blijft herhalen en proberen en zeggen dat het er niet toe doet maar… Terwijl ik m’n konijn sta te aaien en oplet of het nog ademt.
Nou ja. Tot zover Potter. Met z’n zachte velletje en z’n lieve kopje en snoezige pootjes en z’n vriendin die nu alleen is.
Zodat ik mailde naar Lilian van de Knaagdierenopvang of ze een leuke nieuwe vriend voor Bella Donna weet.
Ja, mailt die terug. Er zijn een hoop gecastreerde mannen. Ik mag er 1 uitkiezen. En zij zal morgen (dan is ze daar) ook eens kijken.
Ik mail: kies jij maar.
Omdat ze in de Opvang die dieren kénnen. Verder dan ‘ziet er leuk uit’. En omdat ik ook een zwak heb voor ‘zit hier al erg lang en niemand wil hem hebben’.
Over een week is R. weer hier. Dan kunnen we Hem halen.
Ik heb twee fantastische dierenartsen. Ze kennen mij, ze kennen R., ze weten hoe wij omgaan met onze dieren. Wanneer een dier zieker is dan ‘gewoon ziek’ leggen ze helder uit wat de opties zijn en geven als ik daar om vraag ook antwoord op ‘wat zou jij doen’.
Vandaag waren we bij een vervangende dierenarts die zich ook nog eens had laten vervangen.
Evert heette die vervanger (geloof ik). Toen we binnenkwamen zat hij te worstelen met de computer en vroeg of dit ‘de poes’ was. Nee: konijn. O. Nou, daar had hij ook wel verstand van.
Voer
Waarna hij Potter temperatuurde, alle kastjes opentrok op zoek naar iets om in de bek te kijken en dat toen maar uit zijn auto haalde en plakpoep wegknipte bij zijn kontje.
Tegelijk vroeg hij mij wat ik het dier voerde en herhaalde alles. Zodat ik me volstrekt belachelijk voelde. Kreeg het konijn geen biks? Dat zat in het Puik-voer. Wat was dat, Puik-voer?
Blik in het bekje. Mm. Geen haken aan de tanden. Of misschien toch een beetje? Of misschien toch niet echt.
Tumor
Dan (eindelijk) het betasten van het lijfje en: een tumor zo groot als een tennisbal.
Wat wil ik. Ik zeg: beschrijf de mogelijkheden. Reëel. Hij doet niks.
Ik zeg zelf: als hij wordt geopereerd kan hij dan over een paar weken weer een monter konijn zijn. Of is de operatie te zwaar en trekt hij dat niet.
De temperatuur is laag. Alsof hij er al mee wou stoppen, zegt de dierenarts.
Ik zeg: ok. Dan laten we hem gaan.
Waarop Potter een spuitje in de buik krijgt en nu snél zal inslapen.
Niet Potter. Die kijkt op, tilt het hoofdje op. Ik aai. Ik denk: stop nou met ademen. Ik zeg: laat maar gaan jochie. Potter kijkt me aan. Ook dat nog.
Spuit
Tien minuten later: nog steeds geen dood konijn.
Dierenarts geeft een andere spuit. Dierenarts begint te vertellen over eigen konijnen. Leuke anecdotes met veel gelach. Volgens mij voelt dierenarts zich ook ongemakkelijk.
Op de monitor zien we mensen binnenkomen in de wachtkamer. We zijn al een half uur ‘bezig’. En Potter leeft nog steeds.
“Nu gaat het snel” zegt de dierenarts voor de vijfde of is het zesde keer.
En dan volgt een andere prik in de borst. Waarna Potter écht direct dood moet gaan.
Het lijkt er wel op. Maar ik twijfel.
Potter gaat stuiptrekken. “O,” zegt de dierenarts. “Dat is energie die weg moet.”
We besluiten Potter dood te verklaren en ik zie hoe de dierenarts mijn konijntje draagt naar een zijkamer.
Geld
Dan: afrekenen.
Maar de dierenarts snapt de computer niet. Hij spreekt zichzelf toe dat hij *niet* in paniek moet raken maar doet dat wel. Na tien minuten (ik wou al die tijd wég en R. ook) belt hij iemand die de computer wél snapt en vult in: consult klein huisdier en afmaken.
R. betaalt 55 Euro en nog wat (de prijs).
Gelukkig leidt de TomTom ons naar huis.
Als het enigszins mogelijk is wil ik afscheid nemen de volgende keer bij mijn eigen dierenartsen Theo en Martin.
Potter wou ook vanochtend niet eten en zat erbij als een zielig hoopje ziek konijn.
R. en ik zijn met hem naar een vervanger-dierenarts gegaan. Hij bleek een grote tumor te hebben.
‘Als een tennisbal’ zei de dierenarts.
Potter is ingeslapen. Daar deed hij erg lang over.
Maar nu is hij dood.
Op de foto links Bella Donna, rechts Potter.
… ging iedereen me mailen: het gaat zeker beter met je? (want je klaagt niet op je log)
Antw: nee, het gaat niet beter maar ik vind zelf klaaglogs vervelend om te lezen en te schrijven en dat ik niet zeur betekent niet dat ik me prima voel.
Het betekent alleen dat ik niet klaag en zeur.
… at konijn Potter niet.
Vanochtend al niet (maar dat doet hij vaker) en vanavond ook niet.
Hij zat in zijn hok en wou niet aangeraakt. Maar dat wil hij nooit.
Toch: een dag niet-eten bij een konijn is zorgelijk.
Ik bel R. Althans, dat wil ik. Alleen doet mijn telefoon het niet.
Ik denk: het zal toch niet dat ziggo me heeft afgesloten via KPN nog voordat ik ben aangesloten via ziggo??
Ik bel R. met m’n mobiel. Hij zegt: je moet ‘m opladen. Ik zeg ja en ik moet ‘m ook opwaardéren maar ik weet m’n nummer niet.
R. weet het wel.
We oefenen even: ja, het nummer klopt.
We spreken af dat R. komt als Potter morgen naar de dierenarts moet.
Ik opwaardeer m’n mobiel met 30 Euro.
Ik maak een studie van alle stekkers en draden en heb een zaklantaarn nodig om te doorgronden welke draad m’n Nokia tot de nok van stroom kan voorzien. Ook de TomTom opgeladen voor het geval de zondag-dierenarts in een verre gemeente zit.
Morgen uitslapen zit er denk ik niet in.
Gisteravond zeven uur, de bel gaat.
Een collecte? Nee (mijn dorp doet niet aan Alzheimer).
Het is de man van TNT Post. Drie pakjes heeft hij voor me. Twee neem ik vast aan, het derde haalt hij uit de auto.
Ik verwacht niets dus kijk vast wie de afzenders van pakje 1 en 2 zijn.
Pakje 1 is van de Zoogdierenvereniging en blijkt een egelmok te zijn (ik dacht dat ik bescheiden had gezegd dat ik die niet hoefde maar blijkbaar was ik toch hebberd). Pakje 2 is niet alleen van een onbekende afzender, het is ook niet voor mij bestemd maar voor een meneer op Noordeinde 17. Ik woon op Zuideinde.
“Dit is niet voor mij” zeg ik tegen de man van TNT Post. Echt niet? doet die. Liefst wil hij het pakje bij me achterlaten want hij heeft het nu met z’n machientje al als ‘besteld’ afgemeld.
Nee, écht niet. Kijk maar. Het is Noordeinde. En dat is ook niet mijn naam. O. Nou. Ik duw het in z’n handen en hij neemt het weer mee.
Pakje drie is een giga pakket. Van Ziggo. Met o.a. (vermoed ik, ik maakte het nog niet open) m’n nieuwe modem. Voor de computer en de telefoon.
En dat ding waarmee ik heel mooi tv kan kijken wanneer ik een nieuwe tv heb.
Het lijkt me niet iets om in het weekend mee te gaan knoeien.
Bovendien is mijn kop niet helder.
Uitstel-uitstel-uitstel.
Bij elk begin van de maand en ook nog eens aan het eind van het jaar vervloek ik mezelf om al mijn lidmaatschappen van goede doelen.
Begin van de maand: omdat ik er een hoop per maand laat afschrijven en al die 2 Euro’s en 4 Euro’s en 6 Euro’s en 7 Euro’s tikken aan.
Eind van het jaar: omdat ik dan de afschrijvingen zie van de doelen ik die eigenlijk al was vergeten.
Laatst nam ik er weer een goed doel *bij*: de zoogdierenvereniging.
Als welkom kreeg ik een paar érg slechte foto’s als ansicht en een leuk boekje over egels.
Daaruit begreep ik dat egel binnenkort écht in winterslaap gaat. Maar nu nog niet. Dus leg ik de laatste dagen drie ipv twee eitjes neer. Opdat egel lekker kan opvetten voor de winter.
Wat ik ook leerde: egel heeft na het s’avonds ontwaken een vaste route. Naar d’r vijvertje om te drinken, naar het vaste plekje waar ze voedsel verwacht. Dankzij mensen zoals ik. Je hebt speciaal egelvoer. Maar eieren zijn ook goed.
Dat vaste plekje is me duidelijk geworden. Ik heb wel eens de eitjes een paar meter de andere kant op gelegd. De volgende ochtend: daar lagen de eitjes. Dat doe ik dus niet meer.
Blijkbaar is egel een beetje dom. Of lui.
Egel vindt mijn tuin verder leuk omdat het er chaos is. Dat voelt veilig. Ik mag daarom niet ‘winterklaar’ maken mocht ik daar zin in hebben.
Dus laat ik de afgevallen bladeren liggen. Afgestorven planten heb ik meer moeite mee. Soms overvalt me de drang daar de schaar in te zetten.
Eerst maar wachten tot egel slaapt. Suja suja egeltje onder 1 van mijn vele takkenbossen, de composthoop, stapels bladeren, de houtstapel.
Ik zal haar missen tot het april/mei is.
Een boerin vertelde me ooit: als de regen aanhoudt, blijven schapen door-grazen en ‘hun ding doen’ (jawel). En als de regen tijdelijk is, staan ze stil te wachten tot die overwaait. Ik hoop dat ze gelijk heeft.
Btw: het maken en hier neerzetten van deze foto heeft me 7 minuten gekost die afgaan van de tijd waarin ik voor jóu een bestelling kan behandelen.
Wees er dus snel bij!
[ik word doodziek van dat koop-bij-mij, het zou dus erg fijn zijn als mensen dat deden zonder ik ze aan hun kop moest zeuren – en dan graag een mooi duur boek, vinden je oogappeltjes óók leuk van de sint]