Jeanne's Weblog

Ik heb een Dupuytren-pink.
Die staat krom.
Niks erg.
Behalve dat wanneer ik Amerika in wil dat via een ‘kiosk’ moet waarop je de handpalm plat moet leggen en dat lukt dan niet met de pink zodat de kiosk ‘Fail-Retry’ zegt wat nogal frustrerend is.
Want daarvoor heb ik immers niet 10-11 uur gevlogen.

Een jaar geleden werd ik behandeld door dr Kuypers van de Kuypers-kliniek in Hoorn.
Naaldbehandeling.
Wat de minst erge behandeling is.
Minst ‘erg’ als in minst ingrijpend en snel weer ‘op de been’ = hand weer paraat.

De pink stond al snel opnieuw krom.
Ik ging eerst naar de handtherapeute (aardige vrouw die verder ook niks voor me kon doen) en toen naar een jeugdige handchirurg die meteen de alleringrijpendste operatie wou uitvoeren en wou dat ik daar ook meteen een afspraak voor inplande.

Ok.
Zei ik.
Maar ik zat nog niet in mijn auto terug naar huis of ik voelde me al zo ongemakkelijk over dat gesprek dat ik dacht: NEE. Ik dacht: ik heb me laten overrulen. Ik heb niet doorgevraagd. Maar ook: HIJ heeft onvoldoende uitgelegd.
Ik wou een second opinion met mijn oorspronkelijke dokter (die er pas eind oktober weer was en dit speelde in de zomer) en normaal moet een second opinion ivm de verzekering via de huisarts aangevraagd maar de assistente wou het wel inboeken als ‘vervolg-consult’.

Vandaag was het zover.
En deze dokter begreep me en samen bespraken we de mogelijkheden en dat was NIET meteen het allerergste.
Ik kwam zo BLIJ weer wég van dit consult!
Ik vertrouw deze dokter.

Mijn tuin is aan het instorten.
Dus vroeg ik de tuinman langs te komen.
Knip-knip doen.
Meteen maar ‘winterklaar maken’.

Dat deed hij vorige week woensdag.
Langs komen.
Hij repareerde een klemmende deur, hij kortwiekte twee kippen.
Toen zou de tuin aan de beurt zijn maar het regende en hij zei dat het geen goed moment was en dat hij op 1 december zou terugkomen.

Nu ziet de tuin er zo uit.
Stiekem ben ik dankbaar dat er nog zoveel wilds groeit.

‘Verval’ heeft ook wel iets.
Bij planten.
Bij mezelf niet zo erg.

Vroeger deed ik het: de griepprik.
Toen dacht ik: lamaar.
Nu dacht ik, toen de uitnodiging in de bus viel: toch maar doen.

Ik ging googlen.
De prik beschermt niet tegen Corona (dat had ik ook niet verwacht) maar stél dat je tegelijk Corona krijgt én de gewone griep… dan word je minder ziek.

Een week aarzelde ik.
Steeds meer ging ik denken: gewoon *geen zin*.

De dag voor de prik sprak een buurvrouw me erop aan: ging ik? Nee, zei ik.
Ze hield een ‘wel-doen-preek’.

Gisteren was het uur der waarheid.
Tussen 11 en 1 kon ik me bij de huisarts laten prikken met anderhalve meter afstand uiteraard.
Pas om 2 uur dacht ik: o ja! dat was vandaag.
Niet geprikt dus.

Een paar dagen geleden lag er een mooie waas over de weilanden achter mijn huis.
Ik zag het toen ik bij de achterste ren was om daar de konijntjes eten te geven.
Dus terughollen naar het huis, de trap op (mijn camera lag boven), weer naar beneden, weer naar de achtertuin.
Waar het mooiste kwa waas alweer was verdwenen.

Maar daar gaat het maar ten dele om.
Wat ik wil laten zien is hoe het uitzicht is wanneer ik amper inzoom (wel *ietsje*, anders valt het uitzicht een ietsje tegen).

Nu écht inzoomen en dan zie ik eerlijk gezegd zelf amper verschil.
De camera ziet dat wél en toont het me wanneer ik het sd-kaartje in de PC heb geduwd.
Btw: niks aan gedaan, aan deze foto’s.
Kwa ‘bewerken’.
Alleen wat gecropt.

Positief benaderd: het blauwe mondkapje is tot nu het minst erge.

Ik kan er een beetje door ademen (al ruk ik het opgelucht af zodra ik weer in de auto zit en het dus niet meer hóeft). Het valt maar een beetje over mijn ogen wanneer ik me naar voren buig.
En ik ben de geluksvogel die niet continu een bril op hoeft zodat ik die in een winkel op-en-af doe om te voorkomen dat ik steeds door een waas moet kijken.

Vandaag was ik bij Ranzijn.
Dat is een bedrijf dat o.a. dierenvoer verkoopt (daarvoor was ik er ook, niet voor de vrolijke winterviooltjes die in de aanbieding waren).
Al bij het binnenkomen ging het mis.
Er stond een creepy kenau bij de ingang die zei dat ik dáár naar binnen moest.
Vaag gebaar naar iets waar blijkbaar pijlen op de grond stonden.

Toen deed ik ook nog iets fout met het winkelwagentje en ik wou vriendelijke small talk maken om het glad te polijsten en ik glimlachte vriendelijk en zij keek streng en dat was nog maar het begin want telkens daarna was ik me zeer bewust dat elke mogelijkheid tot oppervlakkig-vriendelijk contact onmogelijk was.
Lachen doen we immers met een smile en een aardig gezicht.
Alleen met de ogen – dat blijft behelpen.

Het deed me denken aan dat liedje van Billy Idol.
Ik zoek het op en zie in de reacties dat andere mensen dezelfde associatie hadden.

die vanochtend Goud in de mond had (en wat wolken)

Ik probeer ongeveer om de dag hier een foto van een reis te plaatsen om het leven op te leuken – voor mezelf.
Ik schreef al dat ik grotendeels door de foto’s van de laatste reis (najaar 2019) heen ben.
Dus keek ik terug.

En ontdekte zo dat twee reizen foetsie zijn.
ALLE foto’s van die reizen zijn weg.
Ze staan ook niet op mijn back-ups.
Die zijn nl vrij recent gemaakt en toen waren ze blijkbaar al weg.

Ik vermoed dat ze nog wél stonden op mijn vorige PC.
Die al 2,5 jaar rechts onder mijn bureau stond ‘voor het geval dát’ (ik er nog iets vanaf zou willen halen).

Maaaaaaar! toen de meest recente PC-deskundige hier was, wees die naar de kast en vroeg of ik er nog iets mee deed.
Ach, dacht ik. Al 2,5 jaar niets dus eigenlijk: nee.

Hij kon verkassen naar een bedrijf waar ze de kostbare metalen eruit halen en de opbrengst gaat dan naar de Voedselbank.
Mooi, goed doel.
Daar kan ik niet nee op zeggen.
En zoals gezegd… 2,5 jaar niets…

De deskundige haalt nog wel netjes mijn harde schijven eruit en zegt ‘hier ligt je leven’ en wandelt dan met de PC onder de arm de deur uit.

Ik vermoed dat de verdwenen reizen idd op die schijven staan.
Maar zo’n schijf is niet een usb-stick, daar kan ik niets mee.

Over zoiets kan ik dus heel obsessief balen (en dat doe ik ook).