Jeanne's Weblog

Ik mocht Femke ophalen. Omdat de dierenarts de indruk had dat ze wat alerter was. Maar dat zou pas blijken in de eigen omgeving.

Ik open de doos, Femke springt eruit en is: Femke.
Ze eet grasjes, ze wil best een beetje geraspte kaas, een enkele graankorrel, dan weer gras.
Wanneer ik denk dat ik haar kwijt ben (ging even naar binnen om een paar mensen te melden dat ze terug is) ligt ze lekker te zandbadderen.

Ik geef haar andijvie (halve stronk onder een zware bak, zodat ze ervan kan plukken).
Lekker! maar dan weer iets anders.
Aha, de tuttebollen even opjagen.
Grasjes, uitschudden, lekker met de pootjes harken door gemorst stro.
En: naar binnen kijken.

Alsof ze alles tegelijk wil doen zodat ik denk dat ze blij is dat ze thuis is.
Nu nog de antibioticakuur afmaken. Moet ik nog wat dingen voor organiseren.

(zelf ben ik gelukkig maar emotioneel volledig uitgeput)

Femke vangen en in een doos doen en dan ónder houden terwijl ik de flappen dicht druk.
Plakband erop om haar gevangen te houden.
Femke die weent.
Ik die ook ween maar stomme dingen zegt als ‘bestwil’ enzo en dat ik hoop dat ze beter wordt.

Femke bij de dokter. Zo bang.
Ik aai haar. Vooral voor mezelf. Want ik denk niet dat zij daar iets aan heeft. Maar ik vind haar zo lief, ik houd zoveel van haar.

Femke nu helemaal alleen in het hospitaal.
Wat denkt ze, wat voelt ze.
Ik ben zo bang dat ze zich verlaten voelt, wanhopig.

Op twitter vertel ik over Femke, maar niet over Femke. Ik vertel over ‘huisdier’. Omdat toen ik de vorige keer vertelde, openhartig en kwetsbaar, over Agnes er flauwe grappen kwamen, erg flauwe grappen. BBQ-grappen.
Van iemand met wie ik moet samenwerken.

Raar en onvergeeflijk hoe mensen menen lollig te kunnen zijn terwijl ze staan te trappen op jouw hart.

Femke zag er niet goed uit vanochtend zodat ik om tien over acht al bij de dierenarts zat (spreekuur begon om half negen).
Dierenarts Theo vond dat haar buikje wat hard aanvoelde en wou haar observeren.

Twaalf uur: assistente belt.
Femke is levendig en alert maar: ze is te licht en ze voelt van voren warm aan.
Dat zei ik ook al tegen de dierenarts van gisteren maar die zei dat kippen nu eenmaal warmer zijn dan wij.

Verder is haar buikje hard. Haar cloaca is bevoeld (arm kipje) en die is opgezet. Net als haar darmpjes.
Legnood heeft ze niet. Ze wordt nog gecontroleerd op wormen.
De dierenarts heeft haar nu opgenomen in het ziekenhuis. Morgenochtend elf uur mag ik weer bellen.

Btw: toen Femke werd ingeschreven als patiënte heb ik met nadruk gezegd dat ze niet ‘kip’ heet maar een naam heeft. Eenmaal bij de dierenarts stond er toch alleen ‘kip’ in de computer. Dat werd gewijzigd in: Femke.
Zodat de assistente die haar inschreef als ‘kip’ het nu keurig heeft over Femke.
Dit in het kader van respect voor een uniek wezen.

Got wat een kutdag was dit.
Een enge droom, toen regen-regen-regen. Wat ik niet eens zo erg vind maar dan is het slecht dieren voeren.
Zodat ik daarmee wachtte tot het tegen half twaalf was. Iedereen happy en alive and well.
Behalve Femke die ik traag vond. En die, zag ik tien minuten later, niet wou eten.

Dierenarts gebeld die een vervanger had op zondag en die had pas om half zes noodspreekuur.
De minuten geteld, Femke opgezocht en toegesproken, steeds wanhopiger (ik). Omdat ze zo stil was. Maar zo’n beetje zát. Of heel langzaam liep.

Om half vijf Femke opgepakt en in de doos gedaan – waarna ze eerst heel zielig ging jammeren en toen levendiger werd dan ze de hele dag geweest was.
Om vijf uur bij de dierenarts (ik geloof zo’n TomTom nooit als-ie zegt dat de reis maar 25 minuten duurt). Waar ik om vijf over vijf al werd geholpen door een aardige dierenarts die meteen toegaf dat ze de ballen verstand had van kippen.
Ze bevoelde Femke en vond haar dun. Ze zag geen maden (waarvoor ik bang was gezien de tijd van het jaar en eerdere ervaringen met doodgegane kippen).
Waarna we besloten ervoor te gáán.

Femke krijgt een injectie met antibiotica en pijnstiller, ik krijg een flesje en een spuitje mee en hoef maar € 35 te betalen wat ik weinig vind voor een weekendconsult maar dat kwam omdat de dierenarts de knop ‘weekend’ niet zo snel kon vinden zodat ik bijna 5 Euro (al m’n kleingeld) in een potje voor een goed doel werp.

Eenmaal thuis lijkt Femke wat opgefleurd. Ze wil in elk geval wat eten.
Dan poept ze vieze gelige poep. En maak ik me weer hartstikke zorgen.

Jaren geleden maakte R. een opstapje direct achter het raam in de kamer dat open kon.
Het was bedoeld voor Eebje die er inderdaad een paar keer gebruik van heeft gemaakt maar niet erg veel.

Al snel werd het hét plekje van Hillary & co om naar binnen te kijken.
Met een blik (dacht ik) van: komt er nog eens wat. Eten dus.
Na Hillary namen Agnes en Femke de plek als uitkijkpost over.
Femke zit er nog steeds regelmatig.
Maar niet meer alleen zij.

Mijn werkster krijgt van een bakker brood dat hij niet meer kan slijten aan zijn klanten.
Dat verdeelt zij dan weer over háár klanten/opdrachtgevers en ik voer het harde, bruine brood aan de knagers en de rest aan de mussen en kauwtjes en wie verder een hapje wil mee-eten.

Bij deze foto kán ik een tekst bedenken.
Maar volgens mij hoeft dat helemaal niet.