Jeanne's Weblog

Een paar dagen geleden was ik nog knap wanhopig.
Hansje haakte af bij Fanlog.
Bleef er nog wel een Fanlog over?

We gingen werven.
En intussen is er Peter die actief en enthousiast meedoet en is Hansje ook weer een ietsje *terug* en zijn er contacten met meer mensen die misschien best-wel zin hebben mee te doen.

Fanlog gaat dóór!
Omdat Fanlog hartstikke leuk is om te lezen en geweldig om aan mee te werken.

Soms kent Fanlog een dip.
Maar dan sleuren we Fanlog uit de modder en zetten haar op de rails en kijk eens hoe ze zoeft en swingt!

(yes, prevel ik zachtjes)

Jaren geleden kocht ik dit t-shirt op een yard sale in Amerika.
Pas een paar dagen geleden trok ik het ook aan.

Blijkbaar is dat nodig aangezien er net nog een man op de stoep stond die 5 jaar geleden ook al eens ongenood op de stoep stond.
“Je komt er niet in” zei ik, ongastvrij als ik ben.
“O nee?” zei hij.
“Er is hier niets veranderd,” zei ik en duwde de deur dicht.

Waarom accepteren mensen toch niet dat ik precies ben zoals ik zelf zeg dat ik ben.
Iemand die leeft met dieren en die alleen R. en – in mindere mate – bevriende buurvrouw L (van Tashi) toelaat in haar leven. En alle anderen uitsluitend virtueel.
Don’t call, don’t come.
Leave me alone.
(What part of NO begrijpen sommige mensen niet)

… iets essentieels hebben zoek gemaakt.

Een volle week moest ik het doen zonder autoradio.
Frontje was weg. Overal gezocht waar het volgens mij kon zijn.
Vanmiddag toen de virusscanner draaide eens de stapel naast mijn bureau (oude kranten enzo) opgeruimd en ja hoor: bijna onderaan lag-ie.

Oók vanmiddag:
Ik bestelde in Amerika een doos vol leuke Betty Boop-artikelen.
Die bij uitpakken inderdaad leuk bléken (dat weet je niet altijd zeker).
Waarna ik ze opnieuw inpakte in een andere doos. Ik zie het me nog doen.
Alleen zie ik niet meer voor me waar ik toen die doos heb neergezet.

Nu al 3x alle -volgens mij- logische plekken doorzocht.
NIKS.

Vriendelijk verzoek aan het NOS Journaal: svp niet élk half uur herhalen dat het consumentenvertrouwen is gedaald en dat Nederlanders ‘de hand op de knip’  houden en niet meer winkelen.

Help de economie weer op gang!
Jullie moeten shoppen!
Bij voorkeur bij De Winkel van Jeanne.

De bel gaat.
Ik ruk het elastiekje uit mijn haar, doe snel een bodywarmer aan (ivm: geen bh en ik wil de aanbellende collectant cq postbezorger niet shockeren) en ren naar beneden.

Op straat: een prachtige jongeman van een jaar of twintig. Met een plastic tasje in zijn hand.
Of ik ‘mevrouw Doomen’ ben. Dat ben ik.
Waarop hij het plastic tasje in mijn handen duwt met “er zit een kaartje bij”.
Ik kijk in het zakje en zie het kaartje.
“Weet u van wie het is” vraagt de jongen.
Ik zeg dat ik het weet.
Waarop hij stralend wegloopt en ik ga uitpakken.

Asjemenou.

You aren’t afraid to tell someone how you feel, but surprisingly you might be a lot more flexible today than you appear to others. You don’t want to come across as wishy-washy, so you’ll choose sides and then remain loyal to whatever you pick. It doesn’t really matter if you are right; what matters now is that you’re following your bliss.

Vandaag deel 4 van de twitterserie met Jeroen Wollaars die er spijt van heeft dat toen hij een keer een item voor het NOS-Journaal maakte over twitter hij daarbij heeft vermeld ‘verslag: Jeroen Wollaars’ ipv @wol (zoals wij op twitter onszelf typeren, met dat @).
Ook leuk: oud-NOS-correspondent Jacques Schmitz (nu nog alleen ingezet bij hoge nood) die NOS-sers op twitter volgt ‘uit NOStalgie’.
Presentator Bert van Slooten besteedt zijn vakantie -die is nú- om te bedenken of hij wel met twitter zal dóórgaan – die is nl nog niet echt gegrepen.
Verder: redacteur cultuur Ron Holman. En als-niet twitteraar verslaggever Marc-Robin Visscher.