Jeanne's Weblog

Ik zei nog vanochtend toen het hek versterking had gekregen: jamaar. Dat ene plekje dat nog open is – dat is uitgerekend het plekje waar ze altijd zit.

Onzin! werd mij te verstaan gegeven. Kip zou nu niet meer gaan vliegen. O.

Vanavond tot acht uur zijn de dames lekker aan het eten en rondlopen direct achter het huis.
Exact acht uur, alsof er ergens een bel afgaat, gaan de tuttebollen paniekerig doen. Rondrennen, krijsen.
Femke reageert eerst niet maar na een tijdje toch wel een beetje.
Wat haar niet te verwijten valt.
En ja hoor: een kwartier later zit tut 1 op het hekje in dat gat.

Ik benader haar vanaf de straat, bang dat als ik het vanaf de tuin doe ze richting die straat vliegt.
Meteen trek ik de geleegde grijze bak een stukje het pad op (en nu maar hopen dat die buurtbewoner from hell die ‘m omflikkert wanneer ik hem niet binnenhaal en dan doet of dat ‘de vandalen’ zijn -ik ken de klootzak- dit stukje ‘binnen’ voldoende vindt).
Tutje is al over het hek gesprongen en volledig in paniek.
Precies waar ik bang voor ben want als er nu een hond langs komt type ‘jacht’ is ze er geweest.

Ik laat haar weer binnen, ik zet het deurtje van het hok op een kier. Haar zuster springt er vlot op. Zij doet nog een half uur moeilijk. Ik bedenk: dat wordt dus weer geen House vanavond. En: hoe dicht ik dat gat.

Gisteren had ik een afspraak in Amsterdam met een erg aardige man.
Ik zei dat ik niet te laat naar huis wou omdat ik me zorgen maakte over de kip op het hekje. Dat die er mogelijk overheen zou raken. En ‘wat dan’.
“Zo hebben we allemaal onze obsessies” zei hij.
Wat niet onaardig was bedoeld.

Misschien heb ik intussen wel teveel obsessies voor gewoon mensencontact.

Twee dagen geleden bedachten de tuttenbollen dat ze niet meer in het hok wilden slapen maar op het tuinhekje.
Terwijl ze me waren afgestaan als ‘kunnen niet vliegen’. Daar zat het tweetal en met wat drang was het summum dat ik voor elkaar kreeg dat ze overnachtten op het randje van het deurtje van het hok.

Gisteravond ben ik pas om tien uur thuis.
Op het hekje: 1 tuttenbol. De andere op het randje van het deurtje. Ik had het met opzet open gelaten omdat ik dacht: beter dáár dan op het tuinhek.

Ik grijp de tut op het hek en dan de tut op het randje en duw ze allebei het hok in.
Ik slaap slecht (net als de nacht ervoor).

Vandaag is het hek versterkt. Provisorisch.

Volgens mij kan tuttebol er nog steeds de pootjes op klemmen als ze echt wil.
Ik wacht af.
Een nachtje rustig slapen zou wel weer eens leuk zijn.
Een vers eigen eitje trouwens ook.

Bob en An houden van op stok zitten.
De hele dag.
Ik maakte me daar zorgen over maar dat deden ze ook waar ze vroeger woonden.
Omdat ze zich daar veilig voelen, veronderstelt hun vorige eigenares.

En natuurlijk wil ik niets liever dan dát ze zich veilig voelen maar ik denk dan dat ze zich vervelen. En -erger- dat ze misschien wel erg ongelukkig zijn.
Dus zet ik de deur uitnodigend op een wijde kier.
En plaats ik een bakje met hun vertrouwde voer nét buiten het hok.

Bob en An kijken.
Bob en An reinigen de veertjes. Bob en An zakken eens lekker onderuit.
Bob en An zitten op stok.

(en Femke legt sinds ze er zijn geen eitjes meer, althans niet waar ik ze kan vinden)

Gisteren verwijderden R. en ik (vooral: R.) een hoop onkruid om in elk geval het pad aan de rechterkant van de tuin toegankelijk te maken. Omdat we dachten dat Bob en An de jungle misschien eng zouden vinden.
Zo ontdekten we dat achter de stengels (hier te zien als triffids rond de zonnestoel) leuke planten schuil gingen die zo ook weer eens wat licht krijgen.

Vanmiddag ga ik daarmee verder. Omdat ik opeens in een ander perk ook wat bloemen zie die tegen de verdrukking in tóch kans zagen te bloeien. En andere (ontdek ik wanneer ik aan de slag ga) die het niet is gelukt – shit.
Een vol uur was het ruk, trek, weg op de mesthoop en toen: ruk, trek, op het gisteren net vrijgemaakte pad (en dan morgen maar eens opruimen).
Femke geniet. Van de wormpjes, maar vooral -heb ik de indruk- van het een vol uur lekker achter mij aan hobbelen en af en toe met me praten.
An en Bob houden siësta (ze zitten in elk geval een deel van dat uur zoet op stok).

Wel blijkt het graf van Eebje vernield. Gisteren per ongeluk op gaan staan, denk ik.

Eigen schuld natuurlijk. Had ik destijds ook maar niet moeten volstaan met het neerleggen van een dakpan en een paar bakstenen. En had ik het ook maar niet moeten laten overwoekeren.
Ik leg alles weer wat beter neer.
En meteen breekt de zon door.
Dat kan geen toeval zijn.

Bob en An hebben in het nachthok op stok geslapen.
Daar zaten ze vanochtend om zeven uur nóg toen ik me ernstig zorgen begon te maken zodat ik maar eens naar binnen keek.
Door de geopende deur wilden ze wel naar buiten komen, zeker toen ik graan strooide.

Kwartier later vloog Femke ze aan.
En toen een tijdje niet en toen weer wel.
Zodat ze vluchtten naar bovenop het leghok.

Zodat Femke haar ei wilde leggen in de schuur (die ik had opengelaten omdat ik dat de laatste weken wel vaker doe en ze het leuk vindt daar rond te kijken). Toen ik het doorkreeg lokte ik haar buiten met wat geraspte kaas en deed snel de deur achter haar dicht.
Zodat ze in paniek raakte en toen naast de houtstapel (waar gemorst hooi ligt) probeerde een kuiltje te maken en toen op het hout probeerde te kruipen en toen toch maar in het leghok kroop.
Alleen ligt daar nu geen ei en probeert ze nog steeds -ik was net weer even buiten- in de schuur te gaan zitten.

Ik ben bang dat Femke haar ei letterlijk niet kwijt kan.
Bob en An zijn redelijk happy behalve dat Femke net nog 1 van de twee heeft gepikt.
Maar dat lijken ze ‘all in the game’ te vinden.