Twitterveiling
Jessica de Kok (op twitter: KaatMossel) is getrouwd met Rutger die in Afghanistan dient met Air Task Force, 11e lichting (ATF11).
Elk in Afghanistan gelegerd onderdeel van Defensie verbindt zijn verblijf aan een goed doel.
Dat van ATF11 is Schoolsupport4Afghanistan.
Jessica wil ook wat doen. Eerst denkt ze aan een sponsorloop. Ze heeft het daarover op twitter en iemand zegt: waarom niet een twitterveiling?
Drie dagen later *is* er een twitterveiling.
Twitteraars bieden diensten aan (ik ontwerp je website, ik leer je LinkedIn, ik verzorg je AdWords, ik maak een mooie foto shoot) of -beetje suf, maar sommigen van ons hébben geen diensten-: een artikel.
Ik bied een exemplaar van mijn Hollende Kleurling, 15e druk, aan.
Met handtekening en opdracht. (indien gewenst)
Belangrijk: je hoeft geen twitteraar zijn om mee te doen met dit sympathieke initiatief.
Hier kun je zelf iets in de veiling gooien.
Our Lady of Wisdom
Toen ik in Las Vegas was, was ik niet gelukkig.
Yuma en Kingman waren heerlijk. Vegas was te veel te druk te niet-vriendelijk.
Niet dat Vegas anders was dan anders. Maar soms sta ik ervoor open en pik ik er de leuke dingen uit.
Dit keer niet.
Kerken fotograferen dan maar, dacht ik.
Maar wat ik opzocht (met de TomTom) had geen mooi gebouw en zeer suffe teksten.
Terug naar het motel in Boulder City dan maar waarbij ik de verkeerde afslag nam en door een verlaten wijk reed en wat zie ik opeens.
Wat een curieus gebouw dat daar achter een wit hek ligt. Het lijkt wel een moskee.
Ik parkeer de auto en steek over.
Er staat een indrukwekkend bord met heel veel IM’s eraan.
Ik ga naar binnen en zie een perkje met Madonna’s. Erg veel Madonna’s.
Aan de overkant nog meer Madonna’s.
Helemaal alleen dwaal ik er rond en ik zie dat er nét nog door iemand is gewerkt (er ligt een hark) terwijl een engeltje me nadrukkelijk welkom heet.
Wat zou er binnen te zien zijn, denk ik.
De deur van de kerk staat uitnodigend open.
Maar ik ben in korte broek en bloot hemdje. Zo ga je toch geen kerk binnen.
Ik gluur om de hoek van de deur: een hal. Pas daarachter zijn de echte grote dikke deuren.
Zal ik even gluren? Maar stel je voor dat er iemand *is*?
Ik durf niet.
Ik noteer het adres voor ‘misschien volgend jaar wél een stap verder’.
Hierna loop ik de ’tuin’ uit. Met een spijtig gevoel. Want nergens in Las Vegas vond ik deze enorme rust.
En dan (kijkt er niemand? nee) maak ik dat kleine katholieke knikje. Ik sla een kruisje voor de Madonna die het dichtst bij de straat staat en dank haar dat ze er is en dat ik even bij haar mocht zijn.
Weer terug thuis (nu dus) google ik op Vita Vivona (wat bij het engeltje stond als In Memory of Our First Matriarch) – ik kan niets vinden.
Dan Our Lady of Wisdom dus maar.
Dat levert een hoop op. O.a. deze kerk.
Het blijkt te gaan om Byzantijnse katholieken, wat de moskee-associatie verklaart.
Ik ben benieuwd waarin ze verschillen van gewone katholieken en vind: “Byzantine Catholics are Catholics who are in Communion with the Holy Father, the Pope, in the Vatican.”
En verder geloven ze dat Christ has risen. Maar dat gelooft volgens mij iedereen (die religieus is, bedoel ik).
Wikipedia noemt ze oosters-Katholieken.
Met een apart ritueel. Maar verder helemaal ok.
Waarmee ik nog steeds niet weet waarom je je bij die kerk zou willen aansluiten ipv bij de gewone RK kerk.
Leesvoer
Yuma, AZ
Verjaardag
Vandaag was Fanlog jarig: Fanlog werd vier jaar.
Dat is een hoop ochtenden om half zes opstaan.
Dat is een hoop mensen motiveren. Dat is een hoop contacten met mensen van de NOS leggen en onderhouden.
Dat is mn het laatste jaar ook een hoop me afvragen waar doe ik het voor en wil ik dit nog wel.
Maar ik haal met Fanlog 4 jaar en zet een taart op Fanlog en een berichtje hier en een berichtje op twitter.
Drie(!) mensen feliciteren me op Fanlog (via hier, vermoed ik) en nog acht op twitter.
Daarbij is 1 ex-NOS-correspondent. Geen énkele huidige NOS-ser comment of tweet ‘nou, van harte’.
Erger: geen enkele mede-Fanlogger stelt zich op als trots dat we dit toch maar hebben geflikt.
Degene die het had kúnnen doen zegt: mijn publiek wil dat niet lezen dus vermeld ik het niet.
En toen ik -onmacht! greep naar laat dát dan iets opleveren, plies!- oud-Fanloggers mailde dat we 4 waren geworden reageerde ook daarop helemaal niemand.
Zodat ik deze vreugdevolle dag afsluit met ‘ik kan wel janken’.
Omdat mijn feestje wel heel erg weinig bezoekers trok.
Egel enz
Egel zie ik intussen bijna elke dag en wanneer ik haar/hem niet zie, zie ik wel aan de twee ’s ochtends leeggeslurpte eitjes (eko!) dat egel is langs geweest.
Gisteravond zag ik egel om half elf en vanochtend om kwart over zeven en toen vanavond weer om half acht. Foto.
Ik had egel niet zo vroeg verwacht en legde de eitjes neer maar egel vond mij hartstikke eng en dook in de bosjes.
Vlak voor donker: egel en eitje. En toen ook vleermuizen. Best laag.
Het is dat ik het in het hier en nu niet direct voor me zie maar het lijkt me geweldig: leven alleen met dieren. Zoals vroeger in de woestijn. Ok – helemáál alleen was ik natuurlijk niet.
Maar het voelde vaak zo.
En dat voelde geweldig.
Kipje
Kipje Femke is volgens mij niet gelukkig.
Tja, hoe weet ik dat.
Ik vind haar ongedurig. Niet ‘lekker in haar vel’.
Wanneer ik buiten ben volgt ze me. En vroeger spitten de kipjes dan samen naar wormpjes als ik wat onkruid uitrukte.
Nu kijkt ze wel, maar ach.
Niet dat ze niet eet. Dat doet ze wel.
Ze legt ook eitjes. Elke dag 1.
En dat moet ik meteen uit het leghok halen anders vreet egel het ’s nachts op (is me nu 2x overkomen).
Het liefst wil Femke mee naar binnen.
Wat ze ook wou toen Agnes nog leefde. Maar ik dénk dat het toen nieuwsgierigheid was en nu een behoefte.
Om erbij te zijn, erbij te horen, bij iemand, bij mij.
Misschien verbeeld ik het me.
Wat ik toelaat: in de schuur zijn.
Daar wat rondkijken. Er zijn veel hoekjes. Er zijn veel materialen. Heel vroeger sliep ze er ook.
Dat mág niet, van mijn werkster.
Zodat ik op de dagen dat die er is probeer Femke uit de schuur te weren.
Wat natuurlijk niet lukt, zomaar opeens.
Vandaag denk ik: ik zeg tegen mijn werkster “al liet ik haar op bed slapen, daar heb jij *niets* mee te maken!” maar tussen droom en daad staan lastige interpersoonlijke relaties.
Asjemenou
JeanneDoo is a persona
You have built a personal brand around your identity. There is a good chance that you work in social media or marketing but you might even be famous in real life. Being a persona is not just about having a ton of followers, to make it to the top right corner you need to engage with your audience. Make no mistake about it though, when you talk people listen.
Jarig
Fanlog is jarig.
We zijn vandaag vier jaar.
Dat vieren we met virtuele taart.
En met dat ik me vrouwmoedig in m’n eentje heb heengeslagen door een uitzending die door Catrien Straatman werd gepresenteerd in háár eentje.
Voor de taart moet je hier zijn.
Yuma, AZ
Mijn favoriete Tour-liedje
Evenwicht
Ik zoek Gräfin Maritza, kan haar niet vinden, duw Woman of the Year in de ghetto blaster en ah… peace.
Mijn innerste ik is in evenwicht met wie ik was toen ik in mijn eentje in New York in een matinée de handjes stuk klapte voor Lauren Bacall.
(listen to that!)
Positief
Laatst las ik ergens dat als je neigt tot depri het juist averechts werkt om jezelf op te peppen tot positief denken.
Mn als het gaat om zaken als “ik ben wél leuk” “ik ben de moeite waard om te leren kennen” “tuurlijk verdien ik een mooie baan”.
Als je van je eigen al positief bent versterk je dat met dergelijke mantra’s.
Somberder mensen worden zich juist extra bewust dat het *niet* zo is.
(Rara in welke categorie val ik)
Vandaag deed ik Fanlog – maar mijn onderwerp dat was aangekondigd ging niet door.
Daarna deed ik Winkel en toen ging er iets mis dat nog moet worden opgelost (door iemand anders).
Toen was het Grey’s Anatomy en daarin zat een hoop ‘dood’ en verdriet en onbeantwoorde en ook wel beantwoorde liefde.
Het was hartstikke mooi maar het maakte ook teveel los en ik kon werkelijk niet bedenken wat ik voor mezelf moest koken (waarbij hielp dat ik alleen aardappelen in huis had gehaald, en eieren).
Zodat ik een restant huzarensalade uit zo’n bak naar binnen lepelde en nu ben ik misselijk.
Woestijn bij Kingman, AZ
Scoop(je)
Weken zit ik er achteraan: wie worden de nieuwe presentatoren van het Radio 1 Journaal in de ochtend.
Ik bedenk mogelijkheden en leg die voor aan NOS-sers die het kunnen weten.
Ik mail andere NOS-sers die niet per se inner circle zijn maar die mogelijk wel iets hebben gehoord.
Ik krijg het niet voor mekaar en moet vanmiddag nav het NOS-persbericht tegelijk met alle andere media een stukje over de nieuwe presentatoren op Fanlog zetten.
BAAAALEN!
Ik wou nog iets weten/hebben.
De oekaze die adjunct-hoofdredacteur Tim Overdiek aan de redacteuren zond over twitter.
Weer rondje ‘heb jij ‘m, zou je ‘m mij willen doormailen’ gedaan.
Niks. Tot een uur na dat ‘presentatoren’-persbericht.
In mijn inbox rolt de oekaze.
Twintig minuten later staat mijn stuk op Fanlog en een halve minuut daarna kondig ik dat aan op twitter zodat ik nu de bezoekersaantallen op Fanlog via-twitter enorm zie stijgen.
Ik ben opgetogen, ik gloei, ik denk YES, ik róep zelfs YES.
Eens journalist, altijd journalist.
Zelfs nu ik een betrekkelijk succesvolle webwinkelierster aan het worden ben.
Nespresso
Een lief meisje met een bijna-Vlaams accent aan de telefoon.
Of ik tevreden ben met Nespresso. Met het apparaat. Met de koffie. Met de service.
Nou en óf ben ik tevreden!
En tis dat ze zo lief is en zo’n mooi accent heeft maar eigenlijk is het natuurlijk een zeur-gesprek dat na ‘ja hoor, ik ben overal tevreden over’ had kunnen worden beëindigd.
Maar is er nou echt helemaal *niets* dat Nespresso nog méér voor me kan betekenen.
George Clooney! ik denk het maar zeg het niet.
Wel zeg ik iets als “en die reclames met George Clooney zijn ook erg leuk” – hopend dat zij nu zal beginnen te zwijmelen zodat ik gezellig méé kan doen. Maar ze beaamt alleen dat het erg leuke reclames zijn en misschien is zij die ene vrouw op 200 die George Clooney niet ongelooflijk smakelijk vindt (zul je net zien).
Dan belooft ze me als dank voor het gesprek een gratis reinigingsset voor m’n Le Cube.
Die wordt meegezonden met mijn volgende bestelling.
Nou ja, das natuurlijk óók leuk.
Las Vegas, NV
Rommeltje
De verkoop loopt opeens als een trein.
Wat niet wegneemt dat onzekere ik wanneer er anderhalf uur *niets* is besteld denkt: toevalstreffer, nu stort alles weer in. Maar tot nu toe loopt het door.
Alleen maakte aardige, enthousiaste, oerdomme ik er meteen een rommeltje van door zodra bekenden bestelden meteen te roepen: ik verzend morgen! En intussen is me te binnen geschoten dat in elk geval twee van die bekenden bij vorige bestellingen niet per se wanbetalers waren maar wel ‘aan te manen klanten’.
Die toen ze de spullen al weken in huis hadden nóg niet het geld hadden overgemaakt.
(na die aanmaning overigens wél)
Acht pakjes liggen nu al klaar – waarvan twee van die dubieuze klanten.
Ik kan ze moeilijk mailen dat ik in een soort High van alles heb beloofd waar ik nu spijt van heb.
Dus zal ik versturen.
Maar ik wou dat ik er niet altijd een rommeltje van maakte.
In dit geval in de euforie van ‘éindelijk klanten’.
En in het algemeen uit die rare behoefte om aardig te worden gevonden.
(waartoe dit niet eens bijdraagt)