Prinses Irene
.. voel ik me soms.
In de zin dat ik beter communiceer met dieren en als ik even mijn best doe ook met planten en bomen.
Ik bedoel maar.
Vanochtend voer ik de knagers in de achterren. En dan stórmt ze het erf op, ma Eend. Die van het gezin-Eend die ik hier laatst fotografisch neerzette.
Kwaak-kwaak-kwaak-kwaak doet ze en kijkt me indringend aan. Met nu eens het ene oog en dan weer het andere.
Shit denk ik omdat ik geen extra, goedkoop brood heb gekocht voor ‘eendjes voeren’.
Zodat ik het huis inren en het dúre brood haal voor ‘eendjes voeren’ wat een extra kostbare kwestie wordt wanneer van verderop een witte eend met vijf (!) pullen komt aanzwemmen en dan van weer een andere kant een eend met 1. Ook allemaal krijsend zodat je wel hartstikke wreed moet zijn om te zeggen: jullie zijn te laat, ga zelf maar eten zoeken.
Yuma, AZ
Hoeveel multi-taken zijn te veel?
Alsof het buiten niet stortregent visualiseer ik mezelf als Carrie Bradshaw zittend op haar bed in een luchtig broekje met een luchtig hemdje tikkend op haar luchtige laptop.
Peinzende blik in het niets en dan: tik-tik-tik-tik. De titel van haar column is geboren, de dadelijk door haar zelf te beantwoorden vraag is gesteld.
Zo schrijf ik nooit, maar het beeld bevalt me.
Ik had het nu willen hebben over dat ik te veel móet (vandaar die multi-taken).
Zoals snel de Engelse kinderboeken (althans een paar honderd) én mooie boekenleggers (enkele tientallen) in de Winkel zetten om er nieuwe kadotips van te maken. Het kost meer moeite en tijd dan ik had verwacht (die boeken), het vergt dus veel werk, gaat tegelijk giga-traag en levert tot nu toe geen verpletterende verkoop op.
(dat laatste was een grapje, dat ‘geen verpletterende’, lees daarvoor: he-le-maal NIKS)
Wat ik ook moet: een paar mails van alweer weken geleden beantwoorden.
En: me niet verplicht voelen mail die ik niet wil beantwoorden uit beleefdheid toch te beantwoorden.
Idem op twitter.
Niet vergeten: tot rust komen, het er-van-ne-men, weer eens een boek lezen.
Proberen om ook hier ‘niets te hoeven’.
(ook dit is een grapje)
Yuma, AZ
Een mooi kinderboek dat ik zojuist in de Winkel plaatste
Daniel woont op een boerderij in Amerika.
Wanneer het boek begint is zijn hond, Captain, net gestorven. Hij wil geen andere hond, zegt Daniel. Want zo’n hond als Captain vindt hij toch nooit meer.
Een paar weken later stuit hij op een verwaarloosde hond, een English setter.
De dierenarts denkt dat ze niet te redden is, maar Daniel probeert het toch en weet haar (Lady) op te kweken tot een gezonde hond.
Alleen: vriendjes worden wil ze niet. Ze blijft afstandelijk en angstig. Wat Daniel niet begrijpt en wat hem razend maakt.
Dan, op een dag, loopt Lady weg. En hoe alles uiteindelijk toch nog goed afloopt mag je zelf lezen.
Een erg mooi boekje, ook voor een sentimentele dierenliefhebbende volwassene.
Houghton Mifflin (1981), 64 blz.
Gebonden (gekartonneerd).
In zeer goede+ staat.
Te koop in De Winkel van Jeanne.
Elders gelezen
Wie wordt de nieuwe anchorman van het Acht Uur Journaal? Dat is een vraag die steeds meer mensen in Hilversum bezighoudt. Philip Freriks gaat er dit jaar echt mee stoppen en hij moet een opvolger krijgen. Dat wordt een man, zo weet Sacha de Boer zeker. “Het moet altijd om en om, man vrouw, man vrouw”, vertelt ze in het radioprogramma van Ruud de Wild. “Nee, wij zijn er nog niet over geïnformeerd wie het gaat worden.” Toch heeft ze wel een vermoeden: Rob Trip of Rik van de Westelaken.
Het zijn namen die al een tijdje rondzoemen. Rob Trip hintte er onlangs nog op in De Zomer Draait Door, waar hij sprak over de thema-uitzending rondom Anne Frank waar hij aan had meegewerkt. “Nu ga ik weer meer met nieuws en actualiteit doen”, sprak hij over zijn vrijgekomen tijd. De vraag of hij anchorman van het NOS Journaal zou worden, bleef vervolgens helaas uit.
(bron)
Yuma, AZ
Dag drie
Dit is dag drie van Cieltje en mij.
Waarop ze eerst alleen maar onder het hooi zat (en ik wen eraan dat dat *niet* betekent dat ze dood is).
Nu eet ze. Eerst stiekem.
Omdat ik iets lekkers door de tralies hang.
Dat grist ze weg en vreet ze snel op.
Het laatste uur is ze zichtbaar.
Ze eet de lekkerste hapjes uit haar vers neergezette bakje.
En dan probeert ze zichzelf te bijten waar de hechtingen zijn.
Die moeten dus erg jeuken begrijp ik.
Ze kan er niet bij. Wat natuurlijk maar goed is. Want het is niet de bedoeling dat ze de hechtingen uit de wond sloopt.
Arm Cieltje.
Kingman, AZ
Ze eet
Vanochtend toen ik beneden kwam was er geen cavia te zien.
Weggestopt onder het hooi.
En eerst denk ik: slaapt mogelijk uit en daarna ‘dood’.
Waarna we samen een moeizame dag doormaken waarop ze eerst 1 plakje komkommer eet en dan he-le-maal niks meer.
En ze steeds dieper weg kruipt onder het hooi.
Tussendoor bied ik hapjes aan. Die ze niet blieft.
En dan opeens: een stukje andijvie is weg.
En daarna: een bakje vol helemaal nieuw, duur, caviavoer met stukjes andijvie en witlof en komkommer en tomaat en appel en brood. Ze eet gretig. Staand op de achterpootjes.
Ik sluip weg.
En Cieltje eet.
Ik ben zo ongelooflijk opgelucht.
Ergens in de woestijn van Californië
Cieltje
Ik heb weer eens een kooi met caaf op tafel.
Het is Cecilia die stond ingepland voor een operatie aan een cyste op haar kontje. Vandaag over een week, en dan tien dagen in de ziekenboeg bij R.
Maar dit weekend sprong de cyste open. Was 1x eerder gebeurd en als er meteen een korstje op komt (zoals vorige keer) is dat niet erg. Nu leek de wond ontstoken. Niet heel erg, wel een beetje. En omdat ik geen risico wilde nemen met de vleesvliegen die met dit mooie weer wondjes zoeken om eitjes in te leggen (die weer maden worden) racetje ik vanochtend met het caafje naar de dierenarts.
Tijdens het Radio 1 Journaal. Dus: lamaar Radio 1 Journaal. En: lamaar Fanlog.
Ik deed nog wel via twitter een beroep op mijn mede-loggers maar die hadden geen tijd.
Vanmiddag om twee uur mocht ik Cieltje ophalen.
Ze heeft pijnstiller gekregen en antibiotica voor drie dagen (en dat moet genoeg zijn, zei de dierenarts).
Eenmaal hier heeft ze 1 paardebloemblad en een stukje komkommer gegeten en wat hooi. Nu slaapt ze.
Ik vind dat ze er heel zielig uit ziet.
Dat rare zilver is een soort pleister (is me verteld).
Art Festival Kingman, AZ
Joan Sutherland
Ik ben niet opgegroeid met klassieke muziek. Ik ontdekte het pas toen ik begin 20 was.
Dankzij R. en dankzij de vrienden van R.
Die mbt opera duidelijke ideeën hadden.
Maria Callas – dat was het.
En wat het helemaal *niet was*: Joan Sutherland.
(op de 1 of andere manier ontdekten R. en ik Beverly Sills, ondanks die vrienden geloof ik)
Wat er mis was met Joan Sutherland: geen emotie.
Zodat het nog een hele klus was toen ik haar mocht interviewen voor een jaarboek van de Nederlandse Operastichting aangezien ik haar dus Niks vond.
In die tijden verkeerde ik wel in hippe kringen.
Zodat een beroemde acteur (nu overleden) mij voorstelde het ijs met Dame Joan te breken door te zeggen: “zal ik u even beffen”.
Wat ik als binnenkomer wel origineel vond maar verder vooral ‘gatver’ aangezien ik wel vrouwen kende (al dan niet in het echt) die warme gevoelens bij me opwekten maar Joan Sutherland behoorde daar niet toe.
(Het interview leidde tot een best-ok artikel.)
Toen ik vorige maand in Amerika was had ik sateliet-radio met o.a. de Metropolitan Opera met memorabele live voorstellingen. Soms hoorde ik de aankondiging, soms viel ik erin en herkende direct de opera én de sterren, soms herkende ik de opera maar niet de sterren.
1x dacht ik: wat knap, die stem – maar wat saai.
En dat was dus inderdaad Joan Sutherland.
Vanavond zie ik haar bij de Cardiff Singer of the World.
Ouwe vrouw. Beetje gebogen. Het toneel op geleid. Ze oogt niet alleen oud, maar ook ‘simpel’.
82 is ze. En haar man, Richard Bonynge, die altijd al bekend stond als de Berlusconi onder de ánder vrouwelijke zangers, oogt nog mooi als altijd.
Het leven is niet eerlijk.
Nog een recensie
Een klein, wat beduimeld boekje is dit.
Ik aarzel of ik het wel in de Winkel zal zetten, kijk bij bol.com en bij amazon.
Bol.com kent het niet, amazon heeft geen recensies.
Zelf lezen dus maar.
Een meisje staat op de stoep bij de dierenarts en zegt tegen Bradley (die ze in haar jas warm houdt): “You’ll be better soon.”
We zijn in de wachtkamer en we zien een man met een grote hond, een vrouw met een poedeltje, een man met een “fluffy black cat with long white whiskers and round green eyes”. En ook nog een schildpadje, een aap en een hamster.
Een voor een gaan de dieren bij de dokter naar binnen. Wanneer ze weer naar buiten komen horen we wat ze mankeerden en wat er is verholpen of nu zal gebeuren (poedeltje niet zo vol snoep stoppen bv).
Ook gaat de kat een keer op de aap jagen. Dit is de volgende scène.
Wanneer het schildpadje is behandeld denkt de dierenarts dat het spreekuur voorbij is.
(beetje raar dat ze Jenny niet had zien zitten)
“I thought I had seen all the animals for today.”
“Oh, please,” Jenny said, “the rabbit is next!”
“The rabbit?” The doctor looked puzzled. “I don’t see a rabbit.” She looked around the room. She looked behind the door. She looked under the chairs. “Where’s the rabbit?”
“Here he is!” cried Jenny. “His ear is hurt.” A tear fell on Bradley’s fur. “Can you help him?”
“I always have time for one more sick animal,” the doctor said.
Bradley blijkt dan een speelgoedkonijn en de dokter naait zijn oortje er weer aan “with neat stitches”.
Dan is er nog 1 eind-goed-al-goed bladzijde en dat is de laatste van de 24 en het boekje (uit 1986, afm. 16×20 cm) is uit.
Ontzettend lief vind ik het. En nog leerzaam ook. Met al die verschillende dieren en wat ze kunnen mankeren.
En -impliciet-: de dierenarts is aardig, die heeft het beste voor met de dieren en ook met kleine meisjes.
Leuk kadootje voor een beginnende (vrouwelijke) dierenarts lijkt me dit.
En waarschijnlijk ook gewoon ‘leuk om met kinderen te lezen’. Maar daar heb ik minder verstand van.
Nu een prijs ervoor bedenken.
Recensie
Ik schreef een boekrecensie.
Vroeger was dat mijn vak. Nu doe ik het vrijwel nooit meer.
Omdat ik het teveel moeite vind om het hier ‘zomaar’ te doen.
De laatste keer dat ik het zóu doen was in februari.
Toen zou het zijn over dat leuke kattenboek van Philip Freriks en zijn vrouw Lili.
Maar Eebje ging dood en telkens wanneer in dat boek óók een kat dood ging (wat vaak gebeurde) zat ik alleen nog maar wezenloos te snikken zodat het letterlijk ‘niet op schoot’.
Ik gaf het boek dus door aan Hansje.
Maar ‘Happy Hour’ van Jessica Lutz las en besprak ik.
De recensie staat op Fanlog.
[mét (nu al) een kritische noot van de uitgever van het boek]
Yuma, AZ
Katten
Rond mijn motel in Yuma hingen een paar zwerfkatten rond.
De eerste die ik zag was een erg mager zwart exemplaar. Ik had de indruk dat het woonde in of bij de dumpster achter het motel. Als we elkaar troffen voerde ik het vleeswaren (turkey).
Later zag ik een grijze die er sprekend op leek. En ook een witte (maar daar had ik nooit contact mee).
De grijze trof ik het eerst toen ik aan de achterkant het motel binnenliep.
‘Wacht even’ zei ik en rende de trap op en haalde eten uit de koelkast dat ik hem gaf.
Nou ja – ‘gaf’.
Hij was heel schichtig.
Het was meer: neerleggen waarna ik meters afstand nam.
Toen pakte hij de turkey op en rende ermee naar achter de dumpster.
Dit deden we een paar dagen maar toen moest ik weg naar Kingman en naar Boulder City.
Op het laatst was ik 3 dagen terug.
Op dag 2 zag ik hem en hij zag mij. Dat is de foto waarop hij me aankijkt (dacht ik – dat aankijken).
Hij was toen bij het zwembad.
‘Achterom’ zei en gebaarde ik. En verdomd: toen ik de achterdeur uitkwam, kwam hij ook de hoek om en kon ik hem weer eten geven.
De laatste dag – ik voelde me schuldig. Ik zou immers weg gaan. En om het erger te maken zag ik de kat elders (er zijn foto’s maar die zeggen je niets als je de lay-out niet kent) afvalplekken afzoeken.
Achter zijn eigen dumpster legde ik twee ons turkey van het beste soort neer.
En toen ik hem bij een andere dumpster zag (vanuit een raam op een gang) straalde ik in: ga naar huis, daar is eten! Wat hij deed. Langzaam natuurlijk. Maar hij ging erheen. En heeft vast lekker gegeten.
Ik ben benieuwd of hij er nog is, in september.
TV
Ik had me verheugd op vanavond ‘Close to Home’ waar ik niet veel aan vind maar wat een lekkere opwarmer is voor ‘The Closer’.
Alleen: ook dit keer is het een ‘The Closer’ die ik al heb gezien.
Is Net 5 aan het herhalen? Of tref ik net afleveringen die ik toevallig al eens in Amerika zag.
Ik houd het twintig minuten vol, dan is de lol eraf.
Daarvoor zapte ik even in het NOS-Journaal.
Onbegrijpelijk item met raar uitgedoste mensen die in het Concertgebouw iets hadden gedaan.
Vrolijk lachend afgekondigd door Rik van de Westelaken die er werkelijk prachtig uitzag.
Heerlijk lang haar.
(zou verplicht moeten zijn bij mannen met krullend doorwoelbaar haar: hou het lang!)
Zap-zap-zap: niets leuks.
Twitter dan maar.
En nadenken over de zomerserie voor Fanlog waarvoor ik de vragen niet goed krijg geformuleerd.