Verantwoordelijkheid
‘Instinct’ zeggen ze over dieren.
Om een terrein te willen bezetten, een partner te willen werven, nestje bouwen, kids groot brengen.
Ik heb het gezien bij mijn kippen.
Het: broeden, kids groot brengen.
Ik stond versteld van de toewijding. En juist omdat ik het een aantal keren mis zag gaan (kip snapte het niet) had ik des te meer ontzag voor wie het wél kon.
Ik kijk nu naar de vogels in mijn tuin.
Op de loer voor wanneer de schuurdeur opengaat want je weet maar nooit.
De koolmees is zelfs zó snel dat ze voordat ik de deur verder dan een paar cm open heb al op de voerbak duikt waar ze graan en pinda’s verwacht.
De kauwtjes, alle 200+ tracht ik te mijden.
Door de knagers te voeren voor ze wakker zijn omdat ze anders massaal neerdalen.
Alleen vervroegt dat tijdstip met het licht en vanochtend waren ze er al om iets voor vijf.
En (enkele) nog steeds na negen uur.
Vól proppen ze hun wangen en hun keel. Snel-snel.
Voor de kinderen die thuis hongerig op ze wachten.
Ik kan het niet bijbenen kwa voeren.
Maar -ondanks de ‘het moet niet te gek worden’-voornemens – probeer ik het wel.
Ze zijn zo lief. Zo ‘verantwoordelijk’.
Waar ik me dan weer verantwoordelijk voor voel.
Verder sleutelen aan de reis
Gisteren reserveerde ik een zo te zien luxe optrekje voor zowel mijn eerste als mijn laatste avond in Phoenix.
Met als enkel minpuntje dat het verder van de luchthaven ligt dan waar ik gewoonlijk verblijf.
Geen 1-2 mijl maar wel 5 mijl.
Wat te overzien is op de eerste avond (wanneer ik eind middag land en een TomTom in de auto het werk kan laten doen). Maar wat vervelender is op de laatste avond. Die TomTom heb ik dan natuurlijk nog steeds maar ik moet al om 5 uur ’s ochtends op de luchthaven zijn.
Tenzij -bedacht ik- ik die vlucht kan omboeken naar later op die dag.
Delta (waar ik nu officieel mee vlieg) is immers samengegaan met Northwest.
Sterker: van Amsterdam naar Atlanta en vv vlieg ik zelfs in een toestel van Northwest.
Kan ik dan niet met Northwest via (bv) Minneapolis naar Amsterdam, zoals ik nu deed.
Vliegen om 11 uur ipv om 7 uur.
Dat moet toch te regelen zijn?
Ik kijk op de site van Delta naar enkele reis Phoenix-Amsterdam en zie bedragen die me doen verbleken.
1600-2000 Euro.
Ik denk: ik bel ze. Maar het call center gaat, zegt het bandje, tegenwoordig om 18.00 uur dicht.
Ik probeer Expedia. Kan dat me later laten vertrekken voor minder geld?
Ja, dat kan. Maar dan moet ik wel een extra tussenstop maken in Reykjavik of in Londen of in Warschau of in Lissabon. Wat óók weer een hoge prijs is.
Hoe ik via De Telegraaf op de hoogte raakte van de dorpsroddels
Candy Dulfer, die vijftien jaar samen is geweest met muzikant Thomas Bank, onthult dat ze tijdens haar relatie verliefd werd op Belá, een Hongaarse ex-voetballer.
“Verliefd worden op een ander terwijl je nog een relatie hebt, heb ik altijd heel erg afgekeurd”, vertelt Candy in een interview met Het Parool.
Volgens het weekblad Weekend liep de relatie tussen Candy en Thomas al een tijdje niet lekker. Toen de saxofoniste Belá ontmoette in het buitenland, gooide ze alle remmen los. “Ik ben twee weken alleen geweest en daarna zijn we al gaan samenwonen. Ik wilde er in volle vaart voor gaan en liet het allemaal gebeuren. En het voelde goed.” Candy liet eerder al weten dat ze klaar is voor kinderen…
Vervolgt: “Hij kende me niet en wist niet dat ik saxofoon speelde. Maar toen hij me zag spelen, werd hij verliefd op me. Dat was heel belangrijk voor me. Mijn saxofoon is toch vijftig procent van mijn leven.”
Guus zegt ‘sorry’ (loog ik net tegen de alarmerende ouder-vogel)
Boulder City, NV
Mooi
Twitter is per definitie leuk zijn in woorden.
140 tekens per tekstje waarvan je followers en followers-to-be denken: tjee, wat is ze (m/v) geestig, interessant etc.
Als Twitter niet primair zo werkte had ik intussen geen 590 followers gehad.
Maar Twitter is ook: uiterlijk.
Zodat er Twitter bitches zijn die zich op sites met die naam verleidelijk tonen, die bijeenkomsten met elkaar hebben waarbij uiterlijk een rol speelt en ik zou liegen als ik het niet toegaf: allemachtig wat zijn er een hoop beeldschone meiden van in de twintig die twitteren.
Ik ben geen Twitter bitch.
Ik ben te oud. En eigenlijk denk ik dat ik ook toen ik jonger was geen Twitter bitch zou zijn geweest omdat ik als feministe toen niet op mijn uiterlijk had willen worden ingedeeld laat staan bejubeld.
Maar. Maar. Ik zie dat twittermannen van wie ik meer had verwacht Twitter beginnende bitchjes (meisjes van 20 met een leuk koppie en amper 100 tekstjes) kwijlend terug-volgen terwijl ze dat mij niet doen.
Wat ik niet veroordeel omdat ik óók weet hoe het zit met hormonen en ah! wat een leuke koppies hebben die meisjes. En wat een treurig ogend oud wijf ben ik.
Wat een tijdje hielp: ik gebruikte als avatar de foto van mijn gedichtenbundel van toen ik 18 was.
Was wel grappig maar ook een beetje raar.
Dus zette ik er vorig weekend een actuele foto op die ik zelf so-so vond.
En nu net weer een andere.
Die roze/oranje is de eerste, de blekere de tweede.
Ik ben reuze benieuwd.
Waaghals op reis
“Ga je nu alweer weg? Je bent net terug!” twittert iemand wanneer ik vraag of iemand een aardig motel weet bij de luchthaven van Phoenix. Aangezien ik niet 100% gelukkig ben met het motel waar ik de laatste jaren heen ga. Wat noodgedwongen is omdat het motel waar ik daarvóór heen ging (Days Inn) ook niet helemaal whoa was, maar het was vertrouwd. En iets in mij gaat voor vertrouwd. Nee: veel in mij gaat voor vertrouwd.
Ik ga dus inderdaad weer bijna weg en dat is denk ik mijn zaak en alleen mijn zaak maar ik verdedig me met dat ik nooit dagtripjes maak en nooit weekendtripjes en nooit weekjes Ardennen etc.
Ik voeg er nog net niet aan toe dat ik geen kleren koop (nou ja – géén, voor niet meer dan 200 Euro per jaar, hooguit). Dat ik nooit naar de film ga. Slechts zo vaak als er opera is (met R.) uit eten en dan pizza.
Ik weet niet wat het is in mij dat gaat voor ‘vertrouwd’.
Dat gaat nl ver. Zo tank ik in al mijn dorpen en stadjes ook bij hetzelfde benzinestation en als het kan zelfs bij dezelfde pomp.
Maar vandaag bedacht ik dus: dat motel, de Ramada Inn Limited bij het Airport van Phoenix, is gewoon niet goed.
De kamer gaat wel. De tv (veel kanalen) is ok. De airco is een ramp (herrie!) maar het ergste: het personeel is op een enkeling na te bot voor woorden.
Ik krijg op twitter een tip. Ik ga zoeken. Ik lees reviews van gasten. En voor zover ze betrekking hebben op motels waar ik zelf ooit was herken ik een hoop (in het negatieve).
Dan zie ik de Legacy Golf Resort. Studio Suite 419 sq.ft.; 1 King bed and full sized sofasleeper; 2 person dinette; partial living room area; furnished patio or balcony; fully equipped kitchenette, refrigerator, dishwasher, and washer/dryer; shower/tub combo, sleeps 4. Voor $ 81 incl. tax.
Ik word helemaal enthousiast en denk: zal ik dit ook meteen boeken voor mijn laatste avond in de VS?
Maar dan (begin oktober) zitten we meteen op $ 160.
Wat ik toch wel een beetje veel vind voor laatste nacht en avond un-winden.
Lief kinderboekje
In mijn woonkamer liggen nu 500+ kinderboekjes.
Een deel ervan heb ik gelezen.
Mijn favoriet is ‘Hedgie Loves to Read’ dat ik zojuist in de Winkel zette. Daar kun je ook lezen waar het over gaat.
Ik vind het lief omdat het een lief, simpel verhaaltje is met schattige tekeningen.
Of het voor kinderen leuk is kan ik niet beoordelen. Eigenlijk kan ik het me nauwelijks voorstellen.
Als volwassene geniet ik ervan. Dús denk ik dat andere volwassenen het ook leuk zullen vinden.
Op internet kwam ik maar 1 recensie tegen.
Een ‘gewone lezeres’ op amazon.com.
Die vond het boekje helemaal niks.
Omdat het te kort was.
Terwijl ik dat er juist zo leuk aan vind.
Want dan lees ik het gewoon nóg een keer.
Kingman, AZ
Snif
Vandaag is mijn dag niet (=dooddoenerige eufemisme-uitdrukking).
Zodat ik besluit iets leuks te doen. Nl: mijn favoriete kinderboekje in de Winkel zetten om dat dan hier aan te prijzen.
Ik voer artikelnummer en korte aanduiding in en Warning: mysql_num_rows(): supplied argument is not a valid MySQL result resource in C:\domains\dewinkelvanjeanne.sohosted.com\wwwroot\beheer\product2.php on line 11 zegt het script.
Mm. Nu zegt het script wel vaker rare dingen waarmee het niks bedoelt dus ik ga verder.
Voor de pop-up (dat is die tekst die je ziet als je klikt op het plaatje) maak ik een mooie tekst. Ik volsta niet met uitgever, jaartal, staat van het boek. Ik vertel het verhaaltje. Ik geef een waardeoordeel. Ik ben tevreden. Ik klik op Vérder zodat ik er ook een mooie foto bij kan zetten.
En krijg: Het is niet mogelijk de informatie weg te schrijven in de database, probeer het later nog eens
Ik ben ‘niet zo blij’.
Verloren zoon/gevonden dochter?
R. heeft toen ik weg was drie kleine goudvissen gekocht. We dachten dat we het erop konden wagen omdat de tuin nu heel weelderig is en de vijver wordt omgeven door hoge en overhangende planten.
Vanochtend hadden we het er nog over. Dat ik die vissen nooit heb gezien.
Maar vandaag, ik zeg “dag leuke eend” tegen 1 van de twee witte eenden in de vijver en bij haar voetje: een kleine licht-oranje goudvis. Verdomd.
Nu net aan het andere eind van de vijver, wel 8 meter verder: diezelfde goudvis. Of een die er sterk op lijkt.
Mogelijk zijn er nog steeds drie. Wonderen en wereld enzo.
Minder leuk verhaal.
Toen ik weg was is Janet Reno (=kip) overleden.
Donderdag is de grijze bak geleegd. Maar: niet helemaal.
Onderin zit een plastic zak en iets zwaars.
Net sneed ik een broodje in stukken voor de mussen. Bovenop die grijze bak. Waaruit een lucht kwam van dier-in-ontbinding.
Zodat ik nu bang ben dat dat Janet Reno is.
Woestijn bij Yuma, AZ
Wijze lessen
Ik dacht dat ik Yuma intussen wel zo’n beetje kende maar er blijkt – ontdekte ik – een Robert J. Moody Demonstration Garden te zijn, midden in de stad en al sinds 2004.
Op een klein stukje grond, nog geen kwart voetbalveld, kun je zien welke planten in de woestijn groeien en ook welke je op deze woestijngrond kunt láten groeien als je een beetje je best doet (vooral: veel water geven).
Helaas was het moordend Yuma-heet toen ik er ging kijken (bewolkt en 40 graden en windstil, dat is geen gelukkige combinatie) zodat ik nergens ging stilstaan of zitten maar er veel te rap doorheen liep.
Wat ik wel zag (behalve die planten): veel vogels, ook kolibri’s. Wegschietende lizards. Mooie insecten (zie hierboven en ze zijn groter dan ze lijken, zeker 5 cm zo niet 7-8).
Het ging me aan het hart maar omdat het zweet langs m’n lijf liep maakte ik de paden niet af maar dacht ‘volgende keer bij slecht weer beter’ en wandelde de tuin na een minuut of tien alweer uit.
Toen viel mijn oog op dit bord (ik had hier dus de tuin moeten binnenkomen, maar nam een zij-ingang) dat ik erg mooi vond. Niet alleen als ‘lessen voor kinderen’ maar als lessen voor mij.
Sammie helpt bij het uitzoeken van de kinderboeken
Tijd
Gisteravond om acht uur ging ik ‘even’ slapen omdat ik doodmoe was.
Toen ik om tien uur wakker werd dacht ik: laat maar – ik slaap lekker door.
Om 1 uur werd ik opnieuw wakker en dacht: de achterdeur is nog open. Oh well.
En om 2 uur: ik ben vergeten de knagers te avondvoeren! Gevolgd door: nou ja, ik voer ze straks om half 5 wel.
Om 3 uur stond ik op en voerde de knagers.
Die waren opgetogen (denk ik) want nu waren er geen kauwtjes die een kwartier later massaal op ze zouden neerdalen.
Weer naar bed. Om vijf uur opgestaan.
Zojuist opnieuw knagers gevoerd en weer wat narcissenloof verwijderd.
Nu roept het werk en ook Vroege Vogels dat helaas over de Europese Verkiezingen gaat die me niet zo erg interesseren en ik weet toch al wat ik stem.
O ja: Guus lijkt weer de oude.
En tracteren doet hij écht alleen op zijn verjaardag (vandaag geen muis/rat/vogel).
Gila Bend, AZ
Uitgelezen en uitgepakt
Ik zat een half uur buiten te lezen in ‘Animals in Translation’ om van het weer te genieten (dat moet immers) maar de oostenwind uit de polder was best hard. Daarvoor verwijderde ik wat stengels van uitgebloeide narcissen.
En schreef een hele grote Note to Self: nóóit meer iemand vragen om de brandnetels te verwijderen wanneer ook maar een klein risico bestaat dat die iemand denkt ‘brandnetels’=’onkruid’ dus ‘wat ik beschouw als onkruid ruk ik lekker ook uit’. Dat voorkomt dat je daarna met een kaal stuk grond zit waar enkele dagen geleden nog een prachtige groene jungle stond.
Daarna heb ik de laatste doos uit Amerika uitgepakt.
Zodat ik nu de kinderboeken moet gaan ordenen.
Niet volgens ‘genre’ (zoals ik laatst probeerde), heb ik bedacht. Maar op de ouderwetse manier: op dier. En: op serie.
Misschien dat zich dan spontaan toch iets met genres vormt.
En anders moet ik later nóg een keer nadenken.
Guus is jarig
Guus is jarig.
Hij wordt vandaag 12 jaar.
En hij tracteert.
Jeetje
Om half zes op (dus).
Blij omdat Guus een deel van de nacht op mijn kussen had geslapen (deed hij voor ik weg ging ook wel, sinds ik terug ben niet meer).
Érg blij omdat Guus wat wilde eten.
Radio1Journaal beluisterd (dat leuk was) en er positief over geschreven.
Me verheugd op
– lang douchen
– Volkskrant lezen
De Volkskrant die ik om acht uur nog niet op de mat zag liggen maar die er nu toch wel zal zijn – dacht ik.
Niet dus. Geen krant.
Mij ontsnapt in gedachten een zéér kernachtige vloek waarbij ook het vermeende opperwezen niet buiten schot blijft maar die hier omdat ik niemand wil shockeren (haha) wordt vervangen door ‘jeetje’.
Volkskrant gebeld. Waar de mechanische stem zegt dat nu de nabezorging wordt ‘opgestart’ en dat ik vanaf 1 uur die nabezorging tegemoet kan zien.
Jaja, zal wel. Ik geloof er niks van en zelfs áls-ie komt: de zaterdageditie van het ochtendblad lees ik op de zaterdagochtend.