In 1664 gebouwd, zonder spits, door architect Peter Post
Liegen met de camera
Toen ik vanmorgen naar buiten ging, zag ik dit:
Vlaggen dus, zelfs met wimpels – die oranje plek onder/midden is een losgewaaide wimpel. Conclusie: hier wordt nog goed gevlagd, Rijksvoorlichtingsdienst blij, onze JPB blij, heel Holland blij.
Toen liep ik wat verder door de straat en zag dit:
Geen vlag te bekennen. Dit leidt toch tot een geheel andere conclusie over de stand der dingen.
Twee foto’s gemaakt binnen één minuut in dezelfde straat nog geen 50 meter van elkaar. De fotoredactie mak kiezen.
Het kon trouwens nog anders; dat was wel 100 meter verderop en het was de laatste die er nog hing:
Ik liep nog wat verder en kwam langs een koeienweide. En het is een mooie dag dus alle reden voor een siesta
Prettige voortzetting.
NOORDEINDER VERMANING
De Noordeinder Vermaning te Noordeinde.
…en nog meer siesta
Oh what a lovely day.
Met de camera op pad om foto’s te maken voor de Schattige Schapen Kalender 2009, was ik gisteren binnen het uur klaar – ik had veel meer dan de nodige twaalf plaatjes. Hier beperk ik me tot drie slaapschaapscenes.
…en siesta
Siesta
Wisseling van de wacht
J. is gevlogen – en intussen ook veilig weer geland.
Dat wazige groen links op de foto is de IJlandspolder in een zeer groen voorjaar met tussenin bloeiende tulpenvelden en vruchtbomen (appel, peer en japanse kers, zoiets, volgens mijn stadse ogen). Daarover zal ik de komende weken af en toe berichten.
Good night, sleep tight dear friends
Ramada Inn Limited
Walking the lamb
Ik hoor geblaf voor mijn huis en ik denk: zou het Tashi zijn?
Ik ren in elk geval naar beneden en zie daar een merkwaardig (vind ik) schouwspel.
En ik hád per foto een commentaartje willen plaatsen maar daarvoor ontbreekt mij de fut.
Daarom als samenvatting van wat ik dacht te zien: een stel met kind en hond laat een lam uit op het grasveld schuin tegenover mijn huis. Lam is kjoet es a kjoekomber en die hond vindt het helemaal *niks*.
Wat het stel met kind wel weet want ze laten het lam niet zomaar dichtbij de hond zitten – niet lang in elk geval.
Inchecken
Tussen alle andere stress (en breek me het nerveus trillende mondje niet open) vergeet ik totaal dat ik vandaag online kan inchecken.
Ik bedenk het wanneer ik om tien uur ter hoogte van Graft ben, op weg naar de Plusmarkt.
Inchecken kan vanaf half elf. O shit o shit.
Stel je voor dat er nog wél mooie plaatsen te vergeven zijn.
Dan ben ik te laat.
Dus sprint ik door de Plusmarkt, race zonder enig oog voor de schoonheid van de polder terug naar huis, zet krat met boodschappen in het halletje (uitpakken kan later), voer snel een ons rosbief aan de katten (opdat die me niet storen) en ga naar klm.nl.
Ik geef mijn boekingscode. Jammer, hebben ze nooit van gehoord. Heb ik misschien ook een naam? Een vluchtnummer.
Ik vul alles in: ze kennen me niet.
En raden me aan het later nog eens te proberen.
Ik ga een pagina terug. Ja! nu weten ze wel wie ik ben.
Waarna ik moet invullen wanneer ik geboren ben, nummer van m’n pas, eerste adres Amerika en nog een hoop en ik denk: wáár blijven die exit-row stoelen! Daar kom ik nu: voor extra beenruimte en € 25 klik hier.
Vijf stoelen zijn er op deze vlucht nog te vergeven. Vijf. Waarvan 2 vergelijkbaar met wat ik nu heb maar verder naar achter en drie midden in het middengedeelte. Nou zeg!
Door naar de volgende vlucht. Error. Daar kunnen ze de stoelen niet van vinden. Nog eens. Error.
Dan niet. Doe dan maar wat ik al héb.
Print – print. M’n instapkaart.
Een A4. Moet dat helemaal mee? Mag het gevouwen?
Is dit het gemak dat de mens wordt geacht te dienen?
Tacna, AZ
Opschudding
1x andere ‘heftig’ dan – daarna moet ik echt naar bed.
R. en ik aten bij SanGiovanni tegenover de Stopera.
Daar hebben we nu een aantal malen gegeten en het was érg lekker.
Beetje klunzige bediening (buitenlands typ, niet per se Italiaan, dat beroerd Nederlands sprak) maar smakelijke pizza en sla.
Vandaag bestelden we onze vaste pizza: R. 4 fromaggio, ik frutte di mare. Met gemengde sla voor 1 persoon vooraf die ik dan voor 2/3 zou opeten waarbij R. ook wat dingetjes eruit zou prikken.
We zaten te wachten op onze bestelling toen een man naar binnen liep die begon te schreeuwen.
Dilemma: doen of je niets merkt of kijken? Kijken dus (ik) en doen of je niets merkt en stiekem kijken (R.).
“Ik heb 20 Euro gegeven!” riep hij steeds. En dat hij een broodje showarma had gegeten en dus 15 Euro terug wou.
De man van de bediening leek te willen sussen, de man van de keuken schreeuwde terug.
(de andere middelbare stellen in de zaak voelden zich duidelijk ook ongemakkelijk)
Mijn eerste reactie was: de man is een opgewonden misschien wat dronken klant en geef ‘m desnoods dat geld want dat geschreeuw maakt dat de gezapige echtparen die er nu zitten niet meer terugkomen.
Maar R. (Amsterdammer, weet van de praktijken van de grote stad) hield voor mogelijk dat het een soort afpersing was. Dokken anders kom ik hier elke dag op deze manier stennis schoppen.
Na een tijdje kwam de politie. Twee potige agenten gingen in gesprek. En gingen na een tijdje weer weg.
Waarna de opschudding voorbij was.
Geen idee hoe ze het hebben opgelost.
Maar hóe het ook was, knap was het wel.
Erger was dat het eten niet lekker was.
Dat de sla pas werd gebracht toen wij er ná de pizza zelf nog om vroegen – ala.
Ter compensatie kregen we twee espresso gratis.
Maar de sla was niet zo lekker als hij vroeger was.
En de pizza’s waren te zout.
Heftig
Vanavond was heftig.
Er gebeurde een hoop. Waarover dadelijk als ik nog fut heb en anders niet.
R. en ik gingen naar La Traviata.
De opera was wonderschoon. Aangrijpend. De mooiste in tijden. Helemaal perfect.
Met als neveneffect dat ik niet pas in het laatste bedrijf in tranen zat (daar was ik op voorbereid, daarom sla ik dat bedrijf als ik de opera draai of de dvd bekijk altijd over).
Het was vanaf bijna direct emotie en prikoogjes en al snel biggelende tranen.
Addio del passato was bijna een opluchting omdat het daarna nog maar 25 minuten een aanslag op mijn emoties zou zijn.
In de enige pauze die al viel na een half uur wat ik toen raar-vroeg vond maar wat perfect was omdat zo al het drama daarná in elkaar kon doorlopen gingen R. en ik op zoek.
Zou hij er zijn? en zo ja: wáár.
Eerst vonden we hem niet. Toen wel. En de foto’s hadden beter gekund (het was te donker maar je kunt toch moeilijk gaan staan flitsen wanneer je een BN-er hebt gespot).
We gaan elkaar missen
Loodjes
Laatste loodjes enzo.
Met wat nog moet en wat niet meer lukt en belangrijke beslissingen.
Zoals het afknippen van de ‘Cabin’-stroken van mijn rugzakje en mijn sleepkoffertje.
Omdat ze van Delta zijn en ik pas in september weer met mijn dierbare Delta vlieg.
De gebruikelijke momenten van ‘moet ik zo nodig’ bij het kijken naar mijn tuin die per minuut groener en weelderiger en mooier wordt.
Veel gevoelens van houden-van voor mijn katten en de andere dieren maar toch vooral voor Guus en Sammie.
Dan een mail van iemand die nu elders op reis is, de url van zijn hotel: kijk, hier ben ik.
Ik klik en: móói. Mooie site ook trouwens.
Dus wil ik hem mijn motel laten zien in Yuma. En zoek naar de url.
Aargh!! Waar eerst een site was die er knullig uitzag met draaiende beelden van mijn eigen Rm 227 (eigenlijk van 225 die het spiegelbeeld is), is nu een site van werkelijk *monsterlijke* goedkope lelijkheid in elkaar gedraaid.
Klik en huiver.
Yuma, AZ
Janet Reno is jarig: ze wordt vandaag 5 jaar
Janet heeft vandaag haar vijfde verjaardag gevierd. Als enige die nog over is van de New Hampshires.
Wat misschien niet zo’n sterk ras is. Aangezien ik wel goed voor ze heb gezorgd.
Eitjes leggen doet ze allang niet meer.
Sinds Hillary dood is vindt ze beter aansluiting bij Femke en Agnes dan daarvóór.
Misschien omdat ze onderdaniger is.
Agnes is de baas van het stel. Agnes is ook de enige die nog legt.
Zo’n 4-5 eieren per week. Femke houdt het leggen sinds haar laatste rui (dit najaar) voor gezien.
Ik heb voor R. een lijstje gemaakt van wat ze graag eten. Behalve graan enzo.
En hoe dat te bereiden.
Online
‘We’ zijn weer online. We = De Winkel van Jeanne. Sinds een uur.
Nu (zie de url als je erop klikt) tijdelijk ergens ondergebracht.
Het zou nu weer goed moeten gaan.
Jump! jump! in the air! Jump!
De reden waarom het was mis gegaan?
De nieuwe host zou fouten hebben gemaakt.
En ziggo zou een kast hebben opgeblazen in de straat waar degene die er iets aan kon doen woont.
Op mijn ‘jamaar het zou toch allemaal af en klaar zijn voor dit weekend en niet nog (gepland!) dagen voortslepen’: geen reactie.
Is misschien ook een niet zo avontuurlijke insteek van mij.
De wet van whatshisname
… die wet die zegt dat als iets mis gaat echt álles mis gaat. When it rains, it pours – die wet.
Zo ontdek ik net dat ik de afgelopen dagen in 2 documenten heb zitten werken aan Brief voor R. mbt het huis en belangrijke adressen enzo. Versie 1 was ‘huis september’ en versie 2 was de al hernoemde ‘huis april’.
Net beide documenten uitgeprint en was het nou maar zo dat de belangrijkste dingen in 1 ervan zaten maar ik heb ze vlijtig en consciëntieus precies over beide documenten verdeeld.
(in de Winkel kan ook nog niet besteld, mocht iemand dringend iets nodig hebben – mail me; de mail werkt nog wel)