Gekwetst
Volg mij op Twitter.
Ik drop het af en toe en tot mijn aangename verbazing volgen mij steeds meer mensen.
Die ik soms ’terug’-volg. En soms niet.
En soms haken die dan teleurgesteld/boos weer af.
Soms ook niet omdat ze me ook zonder dat ik ze terug-volg interessant vinden.
Best een rare ervaring.
Leuk ook.
En met sommige van mijn volgers heb ik ook nog interessante uitwisselingen.
Over nieuws, over radio.
En soms over iets helemaal ánders.
Nu wil het ook wel eens gebeuren dat een volger afhaakt.
Ai.
Of dat iemand die ik volg mij niet terug-volgt.
Ook: ai.
Op een lijst waarop ik zit hebben we het daar vandaag over.
Vrouwen ontdekken nav een url die ik gaf hoe ze kunnen zien wie niet terug-volgt en gaan meteen woest aan het óók unfollowen (wat denken die types wel).
Op Twitter zélf zie ik vrouwen van wie ik wéét dat ze op die lijst (en continu online) zitten de haren achteloos naar achteren werpen en tweeten ‘ik keek toevallig (ja-duh!!!) en zag dat mensen me niet terug-volgden’ en dan ‘geen enkel probleem hoor, daar sta ik boven’.
En dan nog zo’n typje ’toevallig zeg! ik keek net ook! en mij kan dat ook he-le-maal niets schelen’.
Blèh.
Zoals ik …
Op de radio een meisje (24) dat haar boek, haar autobiografie, promoot. Over verslaving en op de straat leven.
“Zoals ik in de vorige uitzending ook al vertelde….” geeft ze als antwoord. Aha, ze is dus écht op de promotietour.
Hoe het nu met haar gaat? Goed. Dankzij God.
En ze had ook veel gehad aan een programma van Oprah.
O got. Dus.
Kingman, AZ
Kopan en vriendinnen (en bamboe)
Mm
Zo’n rooster helpt ook niet behalve bij het beseffen (“zich beseffen” zegt onze MP) hoe weinig ik af krijg in een uur.
Tussen half elf en kwart voor 12 redelijk gestaag doorgewerkt, slechts een paar keer mail gecheckt, slechts 1x op twitter gekeken.
Resultaat: zes boeken ingevoerd.
Het gaat zo traag omdat ik bij elk boek moet kijken of bol.com het aanbiedt en zo ja voor hoevéél. En zo niet: amazon misschien? Ook dat niet? dan eens kijken bij antiqbook.
Prijs bepaald, dan proberen ergens een beschrijving vandaan te halen.
Dat ‘schiet wel op’ maar érg traag.
Uur ‘whatever’ (waarvan alweer de helft voorbij is) is daarom geschrapt.
Rooster
Er moet zó veel dat een te-doen-lijstje vandaag niet volstaat.
Een rooster dus (en eerst twitter uit – ziezo, gebeurd)
10.15-10.30 op stoom raken en ook
– aanslag IB 2007 kopiëren en in envelop doen voor SVB
10.30-11.30 Engelse literatuur invoeren in de Winkel
11.30-12.00 whatever
12.00-13.00 Engelse literatuur invoeren in Winkel
daarna
– bestelling magnetengroothandel afronden
– cd’s branden en opbergen
– planning maken ‘wat te doen voor vertrek naar VS’
– mailtje schrijven waar ik tegenop zie
– slapen (en hopelijk niet weer 2 uur lang aangezien ik doodmoe ben)
– lezen in het boek waarin ik een week geleden 30 blz las
– mezelf aanpraten dat het leven leuk is
Jachthond
L. en ik spraken af vanochtend met Tashi te gaan wandelen. Denkend dat het lente was.
Het bleek geen lente dus zeiden we: geen rondje polder, alleen een stukje de Middenweg en dan tot dát hek.
Op de Middenweg vroeg ik L. (“ach, tóe nou”) om Tashi los te laten omdat die zich ongeveer verhing in haar riem en dus, dacht ik, haar energie kwijt moest.
Precies vijf minuten ging het goed. Toen dook Tashi onder het hek door waar wij hadden willen omkeren en verdween als een stipje aan de einder richting de schapen die heel in de verte stonden.
Paniek onder de schapen, paniek bij L. en mij die als ongeoefende niet woest-sportieve middelbare vrouwen op sjokdraf de achtervolging inzetten.
De schapen stonden stil bij een ánder hek aan de overkant waarna Tashi eerst 1 haas opjoeg (die over een sloot sprong) en toen een andere. Toen weer een schaap achtervolgd en toen opeens -het leek na een uur- rende ze terug naar L.
Ik moest kijken of er geen schaap in de sloot lag (nee), maar kon natuurlijk ook niet zien of het verder goed met ze ging (L. zal hun boer bellen).
We klommen weer over een hek (nu aan de andere kant).
Ik kiekte de schapen.
En Tashi zou er het liefst meteen wéér achteraan.
Kingman, AZ
Omroepen
Het wordt urgent voor een aantal omroepen.
Genoeg leden moeten ze hebben. Om te beginnen of om te blijven of om groot te blijven of nog groter te groeien.
Ik dácht dat ik lid was van de Vara – omdat ik hun gids had die ik vroeger heel handig vond en al een jaar niet meer, maar wisselen van gids vereist weer studie dus lamaar.
Ik word lid van de VPRO en krijg een leuk pasje waarmee ik achter de schermen kan en dat ik nooit zal gebruiken.
Ik word lid van Llink en krijg niks en heb daar intussen reuze spijt van maar ja, opzeggen kan niet meer.
Callcenter belt me of ik lid wil worden van de Vara, want ik blijk alleen op de gids te zijn geabonneerd. Vooruit – doe maar.
Dan mail van Marianne Thieme: of ik lid wil worden van Piep! Omdat die over dieren berichten.
Nee. Dit vind ik echt onzin.
Een dag later wéér Marianne Thieme: als ik voor 6 Euro lid word van Piep! geven zij daarvan 4 Euro aan (bv) de Sea Shepherd die dan de zeehondjes en de dolfijnen gaat verdedigen.
Vooruit.
Zodat ik nu nog aarzel over Omroep-C waar ik als ik 12 Euro betaal om lid te worden weer een boekenbon van 10 Euro terug krijg.
Een leuke VVD-er
Ik volg op Twitter 283 tweeps en 254 volgen mij.
Gewoon-leuke mensen, veel journalisten, politici.
*Niet* meer Maxime Verhagen omdat die me heeft geblockt (de loser).
*Wel* Arend-Jan Boekestijn die ik altijd erg slim heb gevonden maar érg streng.
Soms reageer ik op ‘m wanneer hij iets kranigs twittert. Iets ‘rechts’.
Week of wat geleden kreeg ik toen out of the blue een kutreactie daarop van Charles Groenhuijsen die mij op twitter niet eens vólgt.
Dat ik niet zo zuur moest zijn oid.
Nou ja!
Gisteren schreef Arend-Jan Boekestijn (die mij niet volgt, ik alleen hém), dat hij naar de opera ging. Ik reageerde: wat is je favoriete operacomponist, je favoriete aria.
Vanochtend heb ik antwoord: Mozart en Haendel.
Nu zit deze VVD-er in RadioOnline van de TROS.
Hij doet enthousiast over Twitter (zo hoort het) en noemt als voorbeeld van leuke reacties dat hij gisteren vertelde dat hij naar de opera ging en dat iemand vroeg wat zijn favoriete operacomponisten waren en zijn favoriete aria’s.
Whoa, Arend-Jan Boekestijn!
Volkskrant-commercial
VK maakt de laatste tijd veel radio-reclame voor hun zaterdagse VK-magazine. Kan ik me iets bij voorstellen. Het *is* een leuk magazine. Vaak is het zelfs het enige stukje zaterdagkrant dat ik lees. Omdat die dikke pakken ander papier me alleen al door hun aanblik ontmoedigen.
Nu zeggen ze in de commercial steeds dat VK-magazine zo goed is door de columns van Sylvia Witteman en Martin Bril. Wat ik ook best goede columns vind (hoewel ik Bril niet altijd lees).
Maar, denk ik dan: hoe zullen al die ándere VK-magazine-columnisten zich nu voelen. Worden zij niet leuk genoeg gevonden? Waarom niet? Zelf lees ik Wim de Jong bv erg graag. En die eetrubriek ook. En vaak ook de relatie (hij/zij).
Deze zaterdag is het een special. Over mode. Wat niet helemaal mijn onderwerp (‘ding’) is.
Zodat ik ‘m deze week eens oversla.
Gluren naar de buren
Afgerasterd
Carla is vandaag erg lang bang gebleven.
Geen wonder, nadat dat nare konijn Bella Donna haar in haar kontje had gebeten.
Gelukkig heeft R. de ren nu in tweeën gedeeld.
Tijdens dat delen bemoeide Bella D zich waar mogelijk met de werkzaamheden.
Nu is de rust hersteld.
En moet ik er weer (net als vorig jaar) aan denken dat ik éérst de konijnen achter voer en dán pas de cavia’s. Omdat mevrouw Donna anders zo driftig wordt.
Ik denk trouwens óók dat het hormonen zijn.
Zodat ze het niet kan helpen.
Maar: daar kopen die kleine belaagde caafjes dus helemaal *niks* voor.
Carla leeft nog (dat is het goede nieuws)
Caaf Carla leeft nog.
En Bella Donna jaagt op haar alsof ze een rat is (die ze weer pleegt te negeren, zelfs wanneer ze haar eten jatten).
Het konijn bijt het kleine caafje in haar kont. Ik grijp het konijn vast en Carla ontsnapt naar de cavenhuizen.
Ik zet er wat gaas tussen. Zo´n beetje. Maar Bella Donna heeft maar 1 gedachte nl weer verder jagen op die rot-caaf.
Ik bel R. die eigenlijk niet kan maar dan toch zal komen. Om een betere afrastering te maken. Net zoals we die vorig jaar rond deze tijd hadden. Omdat het konijn toen ook in haar stomme kop kreeg dat ze de caven moest verjagen.
R. komt met de bus van 12.15 uur.
Bella Donna zit nu gevangen in een reismandje dat ze probeert af te breken.
Carla heeft een natte plek op haar kontje waar ze is gebeten. Ik hoop dat het niet erg is. Anders gaan we morgen weer naar de dierenarts.
(er zijn momenten dat ik wou dat ik niet zoveel dieren had)
Caaf Carla is weg
Nauwelijks geslapen.
Om half zeven: knagers gevoerd. Geen Caaf Carla.
Om zeven uur nog eens erheen.
Geen Carla.
De hokken opengemaakt, mezelf erop voorbereidend dat er een lijkje in zou liggen.
Geen lijkje.
Het hok van de konijnen geopend: ook geen Carla.
Er zijn veel holen in die ren. Diepe holen. Daar kun je je in verbergen.
Daar kun je ook in dood gaan.
(en voor je zegt: ‘dat zal wel niet’ – dat *is* een keer gebeurd met een konijn dat in paniek zich daar verstopte en een hartstilstand kreeg)
Yuma, AZ
Gedoe in Paradise
Opeens, eind middag, zie ik Bella Donna als een gek gaan jagen op de caafjes die alle kanten op stuiven. O got – niet wéér (zoals precies een jaar geleden toen we om die reden de achterren in tweeën deelden).
Ik ren erheen, deel hapjes uit, veel hapjes, lekkere hapjes. En wanneer Bella Donna wéér een caaf aanvliegt geef ik haar een tik. Niet een harde klap. Niet een oorveeg. Meer een wegduw-gebaar. Maar amper heb ik het gedaan of ik schaam me dood. Want ik sla mijn dieren niet! Zelfs niet wanneer mijn dieren andere dieren slaan.
Dus probeer ik het volgens de pappen en nathouden en belonen en proberen af te leiden methode met extra lekkere hapjes. Mm. Die accepteert ze. Maar ze denkt er zo te zien het hare van (dat kunnen konijnen érg goed).
Wat ik verder ook probeer: Caaf Carla zie ik niet meer. Ook niet wanneer ik officieel ga voeren. Zodat ik me zorgen maak. Maar ik dwing mezelf te wachten tot morgen.
Wie weet is alles dan weer normaal.
Caaf Carla is weer beter
Caaf Carla moest vandaag voor haar derde en laatste prik naar de dokter.
Ze vond het maar niks en heeft erg hard gegild.
De assistente zei dat Carla’s vacht mooi glansde.
Na de prik mocht Carla terug naar haar groep.
Ik zette het mandje neer.
Carla keek naar buiten
Carla sprintte naar een cavenhok, rende er omheen en dook toen in het ándere cavenhok. Om zich niet meer te vertonen.
Gelukkig was Gerda bereid heel even te poseren.
Omdat ze het anders zo sneu vond voor mij.
Langs Route 66, AZ
