Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Drukke dag

Drukke dag omdat om half elf een vliegtuig (TK 1951) crashte bij Schiphol en omdat toen een kwartier later Radio 1 Journaal inbrak op Radio 1. Zoals het bedoeld was: bij urgentie neemt R1J óver.
Razend spannend was het en razend goed gedaan (Marcel Oosten! ik sprong een gat in de lucht dat oelewappper, stomme zelfingenomen kwallebal Michiel Breedveld blijkbaar geen ‘ochtend uitzitten tot 12 uur’-dienst had).
Het duurde tot twee uur, toen schreef ik erover op Fanlog en viel erna uitgeput in bed om precies om vier uur (vervolg uitzending!) wakker te worden en toen moest ik weer aan de slag.
Deze uitzending was minder goed en ook dat schreef ik op Fanlog.

Van al het andere dat ik vandaag had willen doen behalve dieren voeren kwam dus niets.
Nu Ghost Whisperer.

Postbank=ING= same old gelazer

Er zijn tijdelijk geen gegevens beschikbaar. Onze excuses voor het ongemak.

Erg jammer dat ik dat dezer dagen nóg vaker lees wanneer ik wil kijken of er geld is bijgekomen op mijn zakelijke rekening.

Dierendingen 3: uit logeren bij tante Snuf

Caaf Carla heeft een vlekje op haar neusje. Ik zag het gisteren en ja! ook daar was ik snel bij (bevestigt dierenarts Martin tegenover R. die bereid was ook vandaag weer de dierenartsklus voor me te doen).

Carla heeft mijt. Ze krijgt 3x een prikje (1x is  achter de rug) en… moet afgezonderd van de andere caven. Nog ruim twee weken.

Ik stel voor: bij Snuf. Dan zit ze toch buiten, in een ruime ren, mét een ander dier.
Of ze veel hééft aan Snuf (en omgekeerd): waarschijnlijk niet.
Maar het lijkt beter dan in een kooi in de schuur of op tafel.

Dus zetten we Carla met reismandje in de ren. Eerst wil ze er niet uit. We helpen haar een beetje.
Dan sprint ze in het ene van de drie huisjes (het middelste) waar Snuf vrijwel nooit in zit.

drie-huizen

R. en ik wachten af of het een moordpartij wordt (Snuf let wel goed op) maar dat is niet zo.
Zodat ik R. met Potter naar Amsterdam breng.
Eenmaal terug zit Carla nog steeds in het hok.

carla1

Snuf lijkt het allemaal erg spannend te vinden.
Een hol is dichtgegooid (maar niet helemaal). Dingen zijn verplaatst. Er is een cavia bij gekomen.
Snuf verkent het terrein en nog eens en nog eens.
Erg territoriaal doet ze niet.
En ook wanneer ik om half zeven eten neerzet: 1 bakje voor haar bij het waterbakje, 1 bakje voor Carla in het halletje van het huisje – ze gaat kijken, maar ze stoort niet.
Niet meer dan hoe het stoort wanneer je net als bange caaf zit te eten en er doemt een groot konijnenhoofd op.

Ik hoop dat ze de komende dagen toch een beetje gezelligheid aan elkaar ontlenen.
En dan is daar over een week Jozef die er dwars doorheen walst.
Best lastig.
Moeten we nog iets op bedenken.

Dierendingen 2: in de ziekenboeg

bella-donna-en-potter-klKonijn Potter kwam gisteren niet eten.
Ik maakte mij zorgen.
Terecht, bleek.
Dierenarts denkt: een vorm van snot maar niet een heel erge en: ik was er snel bij.

Potter zit nu in de ziekenboeg bij R.
Voor tien dagen.

Bella Donna is onrustig. Wat ze al was. Want ze wordt krols (rammig, geloof ik dat het bij konijnen heet). En daarmee viel ze het arme, zieke Potter-konijntje de laatste dagen behoorlijk lastig.

(op de voorgrond -zoals gewoonlijk- Bella Donna)

Dierendingen 1: Gereserveerd

Een mailtje van de Knaagdierenopvang.
Ze hebben een man voor Snuf. Alvast gereserveerd. En als ik accoord ga, gaan de balletjes er donderdag af. En mogen we hem volgende week halen.
Nog wel een paar weken weg houden van Snufje (omdat-ie dan nog vruchtbaar is) maar ze zouden door de tralies heen verliefd kunnen worden.
R. en ik hebben ‘ja’ gezegd. Met: ophalen op woensdag.

jozefklDit is Josef/Jozef, met begeleidende tekst van de Knaagdierenopvang.
Josef is een lieverd. Hij is gevonden op straat in Hoorn en terecht gekomen bij een opvang aldaar. Josef is gereserveerd en gaat na castratie bij een leuke voedster wonen in een grote ren. Hij krijgt een geweldig leven in de polder.
Karakter: lief

I Puritani

R. en ik waren naar I Puritani.
De recensies leken veelbelovend. De kritiek was dat het wat ouderwets was. Maar de Operastichting is zo vaak zo raar modern (traditionele opera’s die spelen in gevangenkampen of gekkenhuizen) dat ik dacht: ha, lekker, gewoon opera zoals het hoort.

puritani

Het bleek meer: opera zoals het op z’n meest traditioneel kan zijn.
Met acteren met grote gebaren, sterren die vooral met zichzelf bezig zijn, zeer rudimentair acteren, een diva die een paar keer extreem hard krijst (wat dan voor emotie moet doorgaan).

De muziek van I Puritani is wel mooi. Erg mooi. Ik kan ‘m dromen.
Ooit draaide ik de LP heel vaak.

Om kwart over tien ging ik weg. Iets voor elf was ik thuis.
Achter de deur stonden Sammie en Guus.
Ik hoefde niet zoals anders Eebje te gaan wekken. Eebje die wanneer ik het laat maakte vast naar bed ging, zich erbij neerleggend dat eten er die avond blijkbaar niet in zat.

Niet gelukt

Ook bel ik het CBR.
Althans, dat probeer ik.

De hele ochtend krijg ik een ingesprektoon – zo 1 alsof de telefoon eraf ligt.
Dan, om kwart voor twaalf: “er zijn nog 5 of meer wachtenden voor u, wij adviseren u later terug te bellen”.
Ha! denk ik, lekker niet. Ik ga gewoon wachten.
Dat doe ik dus drie kwartier en dan zijn “al onze medewerkers nog steeds in gesprek” en word ik wat ranzig van dat “heeft u nog een ogenblik geduld alstublieft”.
Drie kwartier vind ik genoeg – ik leg neer.

Om half twee weer die “vijf of meer” en ik hang meteen op. Om twee uur nog een keer en nu besluit ik het er maar weer eens op te wagen.
Na twintig minuten verbreek ik wat moet doorgaan voor een ‘verbinding’.
Omdat ik denk: dadelijk héb ik iemand te pakken en wedden dat die zegt dat die het ook niet weet en dat ik maar rustig moet afwachten?
En dan kan ik wel dramatisch doen, maar dat doen al die andere bellers die de lijn bezet houden natuurlijk óók. Want als die geen drama voelden, zouden ze ook niet bellen.

Gelukt

Vanochtend om half tien bel ik de KLM.
Ik krijg Sylvia – dezelfde als gisteren. En oh shit! denk ik. Maar: “Ik zei toch dat ik zou blijven bellen” zeg ik en wanneer zij zegt dat er nog niets is goedgekeurd ga ik over op ‘wanhopig’. Wat niet moeilijk is, want zo voel ik me ook.

Sylvia zal overleggen met haar mentor.
Wanneer ze vier minuten later terugkomt excuseert ze zich eerst voor het lánge wachten (wat is vier minuten, denk en zeg ik).
Het resultaat is: ze gaan rechtstreeks in het systeem van Northwest plaatsen voor me zoeken. (dat kan dus??)
Of ik wil wachten of dat ze me zal terugbellen.
Ik wacht.
Nu heb ik plaatsen op alle vluchten. Geen ideale plaatsen, maar niet achteraan in het midden (=schrikbeeld).
Ik heb zelfs méér. Ik heb een inlognummer bij Northwest. Zodat ik daar kan zien dat mijn plaatsen inderdaad zijn vastgelegd. Sterker: ik kan er zelfs mijn plaarsen veranderen (heb ik bij 1 plaats al gedaan).

Heel fijn dus. Aardig meisje ook dit keer.
Maar: waarom kon dit niet eerder? En: wat heb ik gedaan om het nu wél voor elkaar te krijgen?

Opdringerig

Vannacht: geen kat tegen mijn hoofd.
Wel zie ik op een kussen verderop Guus liggen. Ik trek het overtrek een beetje over hem heen. Dat mag.
Ik aai zijn hoofdje – érg zacht gespin.
Sammie (elders op bed) kruipt tegen Guus aan. Iedereen tevreden.

Zelfs ik – alleen slaag ik er niet in te volstaan met ‘ach, wat lief, ach wat gezellig’ denken. Ik ga bij ze liggen. Mijn hoofd tegen Sammies kontje. Mijn hand weer op Guus.
Die mij best lief vindt maar die ’s nachts wil slapen.
Dus als ik even niet oplet sluipt hij van bed. En Sammie ook.

Wanneer Guus uren later terugkomt ligt hij op de verste punt aan het voeteneind.
Sammie komt dan wel tegen me aan liggen.
En ik zak in en uit dromen van bedrog en verlating en onmacht.

Plekje

Soms liep Eebje rond, soms zat ze beneden, soms klom ze via de ghettoblaster op de printer op de vensterbank achter mijn bureau. Soms lag ze naast het toetsenbord op het bureau. Soms lag ze beneden bij de voederbakjes te wachten tot de rosbief kwam – omdat haar gevoel voor timing niet meer je-van-het was maar ze wel wist wáár je hapjes-tussendoor kon verwachten (al kreeg ze die de laatste tijd ook erg vaak op bed).
Maar hét plekje van Eebje was al jaren: op bed. Soms elders op bed maar meestal op mijn kussen of het kussen ernaast of tussen die kussens. Daar lag ze ’s nachts, daar lag ze overdag.

eeb-op-kussen

Meestal in diepe slaap – maar daar kan ik niet zo snel een foto van vinden. En soms was die slaap zó diep dat ze echt ruw wakker schrok als ik even op het bed duwde wanneer ik haar het bordje met rosbief wou aanreiken. ‘Duwen’ omdat ze al jaren stokdoof was.

eeb-rosbief

De slaapkamer is naast mijn werkkamer. Zodat ik elke dag de hele dag uit mijn ooghoek Eeb zag liggen.

’s Nachts wist ik Eebje naast mijn hoofd, meestal er net tegenaan. Soms prikkend met nageltjes naar mijn ogen om een plekje te vinden zo dicht mogelijk bij mij. Soms was ze er niet en dan was ze helemaal naar beneden naar de bak gegaan. Kwam weer terug, kroop weer bij mij – spinnen, spinnen en dan die diepe zucht van ‘ah… nu ga ik ook maar gewoon eens slapen’.

Vandaag is er wanneer ik langs de slaapkamer loop geen Eebje. Wat ik weet, maar wat ik tegelijk nog niet weet. Mijn besef van de harde realiteit loopt wat achter.
L. mailt dat het misschien extra zwaar is omdat het plotseling was, geen slepende ziekte. Ik denk dat ze gelijk heeft. Want ’21 jaar, goed leven gehad, zo snel betrekkelijk pijnloos dood’ – dat is voor de kat natuurlijk het beste.
Maar mijn gevoel laat haar nog niet los. Mijn ziel is bij de hare.
Zo erg dat ik zelfs haar lijkje mis. Waar ik af en toe naar kon kijken – even aanraken, hoe koud en hard het intussen ook was.

Na de begrafenis: koffie met Tashi

Na de begrafenis was er bij L. koffie met niet cake (wel koekjes) maar vooral: Tashi.
Ik had al gevraagd of die dan mijn stemming ging aanvoelen en haar hoofdje op mijn been zou leggen en me trouwhartig aankijken maar dat zat er, waarschuwde L., niet in.

Tashi was enthousiast. En sprong tegen me op (ik was geïnstrueerd: geen sjoege geven) en wou aan mijn hand kluiven (mocht niet) en met mij en een bal spelen – dat was leuk.
Ik had mijn camera bij me maar stilzitten deed de adhd-hond (L’s woord) niet veel.

tashi22-2

Wel had ze belangstelling voor ongeveer álles en mn ook voor buiten.

tashi22-21

Toen ik wegging mocht Tashi even de tuin in en ging tekeer tegen een eend die aan de overkant van de sloot in het weiland zat (hoe dúrfde die eend). Daarna werd het sprintjes trekken langs de afrastering en ontdekte ik dat ik het Tashi-kieken helemaal was verleerd. 

tashi22-22

 

tashi22-23

tashi22-24

We moeten daarom snel een nieuwe afspraak maken.

Begraven

Eebje is begraven.
Eerst kozen we de plek uit.
Niet te dicht bij bomen (=praktisch) en midden in een bloemperk (=mooi).
Daar zal het zijn.

daar

L. gaat graven, wat (vooral) Agnes en Femke erg konden waarderen. Tjonge wat zitten er veel lekkere vette wormen in de grond.

daar2daar1

Ik leg Eebje in haar graf.
L. werpt er nog een bloemetje bij.

daar3

We dekken het graf af met een oude dakpan en twee stenen.
Agnes kijkt of er nog wat wormpjes zijn.

daar4

Afscheid

Om half tien helpt L. me Eebje te begraven.
Koud, stijf Eebje (ik raakte haar aan) dat steeds minder ‘Eebje’ is maar als ik naar haar kijk denk ik nog steeds dat ze slaapt en zachtjes ademt.

Even heb ik overwogen een stukje vacht af te knippen en te bewaren als aandenken.
Maar Eebje heeft haar mooie warme vacht nodig daar waar ze heen gaat.
En eigenlijk vind ik zoiets ook een beetje ‘stom’.

Als het regent, zit alles tegen

Door mijn rijbewijsellende is zeer dubieus dat mijn Amerika-reis doorgaat.

Toch bel ik KLM om de plaatsen voor de terugreis te reserveren.
Meisje stelt plaats 10B voor voor Minneapolis-Amsterdam (=zelfde als de heenreis=exit row).
Ik stel zelf 16C voor voor Phoenix-Minneapolis (= ook exit row maar aan het raampje).

Ik vraag of we even kunnen verifiëren of mijn plaatsen voor de heenreis zijn vastgelegd.
Dat zijn ze niet. En dat is logisch. Want KLM kan alleen een verzoek indienen voor plaatsen, Northwest moet dat goedkeuren. En als die niet goedkeuren wijzen ze dus niet een andere plaats toe zodat je in elk geval een plaats hébt, nee dan krijg je niets.

Ik sputter. Zij plant de hakken steeds fermer in het zand.
Ze leveren, vindt zij, al een geweldige service dat ik 90 dagen voor vertrek stoelen mag uitkiezen. Jawel, maar wat heb ik daar aan als ik die niet krijg? En als ik daar dan niet eens van op de hoogte word gesteld? Bij Delta kun je écht uitkiezen en meteen vastleggen.
(en betaal je vele honderden Euro’s minder, wat ik niet eens vermeld)

Wat raad u me aan, vraag ik redelijk.
Om 30 uur voor vertrek online in te checken.
Jamaar doe ik (óók redelijk): dan zijn de meeste plaatsen die wél door Northwest zijn goedgekeurd dus al vergeven. Doe ik er niet beter aan morgen of overmorgen nog eens te bellen om te vragen of deze plaatsen wel zijn goedgekeurd?
Moet ik zelf weten zegt het loeder op een toon van ‘flikker toch op’.

Jammer dat de KLM de gesprekken – anders dan Delta – niet monitort ‘om kwaliteitscontrole redenen’. Jammer dat ik sowieso bij die stomme KLM ben gaan reserveren zodat ik nu van dat nog stommere Northwest afhankelijk ben.
Even overweeg ik het ticket te cancellen en per direct een vlucht bij Delta te boeken.
Maar goede kans dat ik sowieso niet kan vliegen omdat ik dan nog geen rijbwijs heb dus laat ook maar.