“Een van de beroemdste katten van de wereld is vandaag overleden.”
Ik hoor het om 4 uur op het radiojournaal.
Het blijkt te gaan om Socks – de kat van de Clintons.
Die ze toen ze het Witte Huis verlieten aan de secretaresse gaven (dat heb ik nooit begrepen).
Socks is “ongeveer twintig jaar” geworden en heeft een spuitje gekregen.
Socks had kanker.
De laatste keer in de oogjes geflitst (op 30-1-09)
Kronkels
Wat moet je zeggen tegen iemand wier kat van 21 opeens dood is.
Dat de kat oud geworden is – dat is een goeie. En: kat heeft een mooi leven gehad.
Zou ik ook zeggen als ik van zo’n geval hoorde.
Maar als ontvanger van de goedbedoelde teksten denk ik: je begrijpt het niet! Je begrijpt *mij* niet!
Wat niet vreemd is want *ik* begrijp mij niet.
Omdat mij/ik opeens érg goed begrijpt wat mensen ertoe brengt het lijk van een overleden geliefde bij zich te houden. Op de vaste plek in de stoel. Of op bed.
Waar Eebje opeens niet meer op mijn kussen ligt. Alleen nog wat haartjes. En wanneer het bed over een week wordt verschoond liggen ook die er niet meer.
Wat wél te doen met het lijkje waarvan ik merk dat het nu niet meer spint (na een uur dacht ik dat écht nog zachtjes te horen). Maar het lijkt wel gewoon op Eeb die heel diep slaapt. Behalve dat het koud en hard is en niet opschrikt wanneer ik het aanraak.
Naar ‘de dierenambulance’ zoals mijn dierenarts dat noemt (=de vernietiger). Nee.
Naar het crematorium dan maar. Dat blijkt alleen op werkdagen open.
Begraven in de tuin. Dat lijkt het beste.
Alleen heb ik daarvoor de fysieke kracht niet.
R. biedt aan morgen te komen graven. Of maandag naar het crematorium.
Ik denk aan Pet Sematary van Stephen King. Ik wil mijn kat terug.
En ik wil nooit meer een nieuw huisdier.
Eebje is dood
Eebje is om 5.40 uur overleden.
Na een (betrekkelijk) rustige nacht.
Om 5.30 uur is ze nog even op mijn arm gekropen en heeft moeizaam ademend hard liggen spinnen. Toen stond ze op, het leek of ze moest kotsen, ze kon letterlijk ‘haar draai’ niet vinden, liet haar urine lopen, kreeg een soort toeval, sprong/viel van bed, nog wat stuiptrekkingen op het overloopje en binnen een minuut was het gebeurd.
Ik heb een tijdje bij haar gezeten en haar geaaid.
En heel hard gehuild.
Toen wilden de andere katten eten.
Yuma, AZ
Eebje gaat helemaal niet goed
Als er iemand is die hoopt dat het niet waar is ben ik het maar ik denk: Eebje gaat dood.
Het valt me al weken op dat ze afvalt. Meer dan ze al afviel. Echt afvallen=invallen. Een soort gat tussen haar heupjes en haar ribbenkast.
Vannacht was ze niet ‘lastig’ = steeds dichter in me willen kruipen, nageltjes in mijn gezicht, bovenop mijn gezicht liggen etc.
Ze lag eerst naast me en toen iets verderop op de kussens.
Wat ik wel rustig vond. Want die nageltjes bijna in mijn ogen houden me nogal uit mijn slaap.
Vanochtend wil ze niet eten. Maar ze komt wel vaker pas later naar beneden en krijgt dan alsnog. Midden ochtend wil ze wel wat op bed geserveerde rosbief. Ziejewel- niets aan de hand.
Vanavond komt ze weer niet naar beneden om te eten.
Ik breng een klein bordje met blikvoer op bed. Ze ruikt eraan, ze hóeft niet.
Even later zit ze op het overloopje. Ik haal rosbief. Ze ruikt eraan maar hoeft ook dit niet.
Ze loopt de badkamer in, waar altijd vers water staat voor de katten.
Ruiken – ach laat maar.
Ik denk: toen ik vanmiddag een kort slaapje deed lag ze aan de andere kant van het bed, keek op, knorde maar kwam *niet* naar me toe.
Wat ik wel rustig vond omdat ze anders altijd op mijn arm (liefst beide armen) wil liggen en vol op m’n gezicht zodat ik geen oog dicht doe.
Ik denk: ze gaat dood. Zomaar dood. Niet aan ziekte dood. Dit is gewoon het einde.
Ik denk ook: wat moet ik doen als ze morgenochtend nog steeds niet eet maar wel leeft.
Eebje is panisch voor de dierenarts.
Om half tien gaat de praktijk open.
En natuurlijk hoop ik: dat ze even een dipje heeft en vannacht weer ontzettend aan m’n kop gaat zeuren. Of anders: dat ze morgenochtend dood is.
Mini-kalender voor slechts twee Euro!
Zie de kadotip hiernaast: beeldschoon klein John Deere mini-kalendertje.
Slechts twee Euro plus € 1.75 verzendkosten = nét niet te geef.
(babbel babbel babbel – promo – babbel babbel babbel)
Eend
Shit!
En dan hoor ik opeens dit in het Radio Journaal van 1 uur:
“De administratie van het Centraal Bureau voor de Rijvaardigheid (CBR) is zo een puinhoop dat meer dan duizend mensen die zware verkeersdelicten hebben begaan, nog steeds gewoon hun rijbewijs kunnen krijgen. Sterker nog, veel van deze mensen rijden alweer gewoon rond. SP-Kamerlid Emile Roemer kreeg vandaag informatie over de misstanden in handen en is verbijsterd.”
“Ook blijkt dat er meer dan 5000 persoonlijke medische dossiers kwijt zijn. Hierdoor hebben duizenden mensen te maken met extreme wachttijden.”
Antwoord (1) van CBR
Deze brief haalde ik dus met flutterend hartje uit de brievenbus denkend: nu weet ik waar ik aan toe ben.
Maar nu weet ik
– dat mijn EV is ontvangen (wat ik al wist omdat ik ze gemaild heb)
– dat ‘onze klanten’ gemiddeld binnen een maand “nader bericht over onze beoordeling” krijgen.
Wat ik niet weet is binnen een maand na wát (mijn eigen EV die ze op 17 januari ontvingen, deze brief gedateerd op 17 februari). En ik weet ook niet hoe gemiddeld ik ben.
Dan kán het zijn dat ik direct (wanneer? wanneer?) een Verklaring van geschiktheid krijg.
“Maar het kan ook nodig zijn dat wij u vragen om aanvullende informatie”, óf “dat wij u verwijzen naar een specialist voor een nader onderzoek”.
Is dat dan: ga zelf naar een specialist en laat die iets invullen? Dan zou ik nu al op goed geluk een afspraak kunnen maken.
Of is het: wij wijzen een specialist aan en daar moet je heen?
Het goede nieuws: ik heb nu een Kenmerk en een telefoonnummer.
Het niet zo goede nieuws: ik ben als de dood voor telefoneren.
Dus zeg ik tegen mezelf: het is vrijdag én voorjaarsvakantie, dan hebben alle ambtenaren vrij.
Laat ik maandag bellen.
(=goed en zéér belangrijk voornemen)
En me vast instellen op afgezeken worden met een kluitje in het riet
Die vermaledijde kalenders
Het is nu 20 februari.
De kalenders voor 2009 die ik over had en met de laatste Nieuwsbrief in de Aanbieding gooide zijn er op twee na nog steeds.
Wat ik kan doen:
* denken ‘oh well’ en misschien koopt er ooit iemand nog 1 (ja, dat gebeúrt wel eens midden in het jaar) en het zo laten
* ze nóg meer afprijzen, nu echt diep de diepte in, erop verliezen doe ik toch en zo krijg ik er misschien nog een ietsje voor en dan
– omlaag met de prijs
– omlaag met de verzendkosten
– iets anders maar in elk geval: omláág
* ze kado doen
* ze als prijs aanbieden voor, ja voor wát?
* iets heel anders dat mij niet te binnen schiet als optie
Late night
“In an interview with Fox News, Gov. Sarah Palin’s daughter, 18-year-old Bristol Palin — remember Bristol Palin, who had the baby? Well, she talked in the interview. She said, ‘A year ago, I never would have thought I would become a mom or that my mom was going to be chosen to be a vice presidential candidate.’ Oddly enough, both things happened because some guy failed to take the proper precautions.” –Jay Leno
“And Secretary of State Hillary Clinton is in Asia. She is in Japan, or as Bill was heard telling a woman in a bar last night, ‘We’re separated.'” –Jay Leno
Yuma, AZ
Vissi d’Arte
Gevlogen
Ook dit was weer een dag die vliegt.
Waarop ik niks deed waarvan ik nu zeg ‘goh, dat deed ik toch maar’.
Ik heb een paar pakjes verzonden.
Ik heb een paar artikelen in de Winkel gezet.
Ik heb Fanlog gedaan.
Ik heb met R. bedacht (of liever: hij bedacht en ik zei ‘goed idee’) welke opera-serie we volgend seizoen gaan volgen.
Ik heb uitgezocht dat ik zondag de plaatsen voor de terugreis bij KLM mag vastleggen.
Ik heb gehoopt op dat CBR écht mijn aanvraag verlenging rijbewijs zou ‘bespoedigen’ nl naar nu (quod non).
Ik heb wat getwittert.
Ik heb gedacht: vroeger kende ik ook artsen, nu niet meer. Nu ken ik sowieso bijna niemand meer. Ik heb gedacht: zal ik mijn huisarts bellen (als dat al kan). Of: zal ik bij ‘m langs gaan.
Maar mijn huisarts is een jonkie in een dorp, hoeveel ervaring heeft hij met rijbewijzen enzo. En hoeveel ‘vriendjes die neuroloog zijn’ zou hij hebben.
Zo vloog de dag voorbij.
Morgen om half zes begint de volgende.
Ik weet het, ik weet het: géén flat panel
Late night
“And, you know, you got to admit, President Obama gives great speeches. Like, today, instead of just saying, ‘Oh, from North to South,’ he said, ‘From the windy plains of the Dakotas to the sunny skies of Arizona.’ That sounds so much better than, ‘From the sleaze ball criminal element of Wall Street to the broke-a@# beaches of California.'” –Jay Leno
“And there are a lot of new taxes coming. California state legislators want to solve our state’s giant deficit by taxing marijuana. Meanwhile, Oregon wants to increase a tax on beer, while New York wants to tax Internet porn. You know what this means? By the end of spring break, this whole thing could be paid for.” –Jay Leno
“Well, here’s something I learned on the Discovery Channel. Researchers say that animals actually plan for the future. And I think it’s true. For example, do you know that most animals sold all their stocks at the end of 2006?” –Jay Leno
“And one of the hardest hit businesses in this failing economy is plastic surgery. Fewer and fewer people are getting plastic surgery. How ironic is that? The one time you really need a smile on your face, you can’t even afford to get it.” –Jay Leno
Woestijn ten noorden van Kingman, AZ
Crisis
Ik krijg de wereld voor een belangrijk deel tot me via het Radio 1 Journaal.
Ik schrijf erover voor Fanlog. Ik moet er dus iets van vinden.
Soms vind ik van heel veel iets en heb ik onvoldoende tijd om daar over te schrijven = jammer.
Soms vind ik van weinig iets en dwing ik mezelf tot twee, hoogstens drie stukjes.
Mijn favoriete onderwerpen zijn *niet* economie en buitenland.
De laatste dagen is het enige onderwerp, nou… 85% ‘kredietcrisis’.
In de ochtend negeer ik dat. In de middag neemt Hansje het voor haar rekening.
Vandaag deed die niet mee.
Dan schrijf ik dat ik geen zin heb.
Wat mogelijk niet sjiek is.
Maar – oh well.
Ik heb geen zin in die crisis! Ik doe er niet aan!
(dat wordt dus hard dobberen de komende maanden)
Ontdekking
Mijn werkster heeft eigen ideeën van wat schoon moet worden en in grote lijnen zijn we het eens. Wanneer we dat niet zijn krijgt zij haar zin.
Heeft iets te maken met wie het sterkste karakter heeft: zij durft te zeggen dat ze iets zinloos vindt en als ze het niet zégt straalt ze het erg nadrukkelijk uit. Ik durf niet te zeggen: en tóch wil ik dat je het doet!
Soms zeg ik: ik weet dat dit een vervelende klus is maar zou je die voor deze ene keer willen doen (en dan een half jaar niet meer).
Of ik zeg: ik ontdekte van de week opeens…
Deze week ontdekte ik ook iets. Direct naast mijn bed. Gatver.
Het bewijst wel dat ik zodra ik ga slapen direct in bodemloze slaap val en niet gezellig om me heen lig te kijken (piekerend wakker liggen doe ik ’s nachts met het licht uit).
