Deceptie
De allercoolste allertroeteligste twitteraar is natuurlijk Maxime Verhagen.
Of liever: dat wás-ie.
Zo cool en troetelig dat ik me nog een keer belachelijk heb gemaakt in de HP omdat ik (als vele tweeps mét mij, dat wel) wierf om zijn aandacht.
Kwam me te staan op een ’tjee wat sneu’ in HP maar soit.
Vanavond ontdek ik opeens dat ik Maxime niet meer volg.
Foutje van twitter-als-mechaniek denk ik en klik z’n Follow aan.
Lukt niet. Ben ik geblockt? Ziet hij mij als stalker? Háát hij mij misschien?
Geleidelijk (we tweeten wat af op twitter) wordt het duidelijk.
“De voorlichters blocken mensen die anoniem zijn (geen foto, geen naam, geen link) omdat ik graag wil weten met wie ik communiceer” twittert de minister.
Jamaar! denk en tweet ik (niet naar hem, want hij volgt me niet): ik heb een naam én een website, alleen veranderde ik vorige week voor de lol mijn fotootje in een heuse avatar nl
Daarvoor had ik nog een andere maar daar kreeg ik followers op die SM met me wouen delen dus die schrapte ik weer.
Vandaag heb ik eerst stennis geschopt en bitter weinig tweeps méé gekregen in de morele verontwaardiging over dat Maxime Verhagen die pretendeert zo cool te zijn met twitter nu toch z’n voorlichters de zaak laat overnemen.
Dus veranderde ik mijn portretje eerst in een blauw oog zoals door Sammie geslagen (maar daar reageerde men geschokt op en dat was ook weer niet de bedoeling) en nu ben ik dit.
Onherkenbare vrouw maar wél met foto.
Zijn ze al aan het puzzelen, de voorlichters? En waarom wil ik eigenlijk nog zo’n stomme loser volgen die keihard door een best stevige mand is gevallen?
Wat gaat er om in dit hoofdje
Uitslag poll (vele zielen 1 gedachte: liefst geld, desnoods een man *erbij*)
Stiekem droom ik van
geld, veel geld, hartstikke veel geld (37%, 60 Votes)
een old-fashioned house mét millionaire (19%, 31 Votes)
George Clooney (13%, 22 Votes)
een baan die bij me past en bovenmatig wordt beloond (10%, 16 Votes)
ever-lasting-love (8%, 13 Votes)
mooi zijn/worden/blijven (7%, 12 Votes)
inner peace (5%, 9 Votes)
een kamer helemaal voor mezelf (2%, 4 Votes)
ontdekken wie ik ben (1%, 2 Votes)
maybe this time he’ll stay (0%, 0 Votes)
Total Voters: 164
Tandpasta
Mijn tube tandpasta is bijna leeg en ik weet zeker dat ik nog 4-5 grote tubes Colgate (of misschien Prodent) heb liggen van een bulkverpakking die ik laatst kocht.
Onvindbaar.
Niet op de plank waar ik ze in gedachten zie liggen. Niet op 1 van de andere planken in de badkamerkast.
Wat ik wel vind: tampons, maandverband en inlegkruisjes waar ik een half jaar mee vooruit had gekund als ik nog ongesteld was geweest.
Ik schuif ze in de prullenmand om dadelijk weg te gooien.
Maandag nieuwe tandpasta kopen.
En tot dan de huidige tube helemaal tot de laatste druppel uitknijpen.
Is ook goed voor consuminderen en een duurzame wereld enzo.
Uit Taalpost
Maureen heeft een karakteristieke neus. Door haar speciale uiterlijk is ze een veelgevraagd fotomodel. “Een modellenbureau zag het wel zitten met me, maar zei ook: ‘We nemen met jou een gok.'” (Flair)
De politie houdt er rekening mee dat er nog een brandstichter rondloopt. “Dat heb je vaak,” aldus woordvoerder Anton de Ronde, “dat ze elkaar aansteken.” (de Volkskrant)
Eén op vijf vrouwen niet vanzelf zwanger. (De Standaard)
Safeway, Bullhead City, AZ
Dag lief Caafje
“Hoe heet ze” vroeg R. me toen ik hem ophaalde van de bus.
Omdat de dierenarts altijd vraagt hoe de dieren heten. Voor hun administratie.
Maar eigenlijk doet het er natuurlijk niet toe bij een dier dat daar 1x komt om dood gemaakt te worden.
In dit geval was het ook nog eens ingewikkeld.
Omdat ergens vorig jaar de Knaagdierenopvang vroeg of ik twee extreem bange cavia’s kon opnemen: Snuf en Snuitje. Tuurlijk kon ik dat en amper hier waren ze helemaal niet bang meer maar eigenlijk best brutaal.
En leuk. En stoer. En ondernemend. En: prima caven.
Een maand of anderhalf terug kregen Cecilia en een andere caaf mijt en moesten naar de dierenarts. Die andere was Snuf. Maar omdat het nieuwe konijn ook Snuf heet zei ik: dit is Snuitje. Zodat Snuf onder de naam Snuitje werd behandeld voor mijt.
Zodat nu dus Snuitje (de zieke) als cavia-Snuf zou moeten worden ingeslapen.
Als we vast hielden aan die namen.
Zeg maar dat ze ‘Caafje’ heet, zei ik toen R. met het mandje de deur uit stapte.
Geen idee wat hij tegen dierenarts Martin heeft gezegd.
Maar dit zijn ze.
Links S (die mijt had) en dan Man Kopan en dan S (‘Caafje’) die nu dood is.
Verder
R. had om tien voor twee de afspraak bij de dierenarts en was tien over twee alweer terug.
Hoewel ik wist hoe het zou aflopen keek ik toch onwillekeurig in het mandje: leeg.
De dierenarts was heel aardig geweest, vertelde R.
Toen hij hém had gezien had dierenarts Martin iets gezegd als “ze kon er zeker niet meer tegen”.
Tot dat moment was ik ellendig maar betrekkelijk stoer maar nu moest ik huilen.
Even maar natuurlijk aangezien ik slechte ervaringen heb met aan tranen toegeven.
Dat lucht in mijn geval niet op maar versterkt alleen het gevoel van verdriet.
Ik dacht: nu moet ik hier een foto van het caafje plaatsen en iets over haar vertellen.
Het gebruikelijke IM.
Het lukt niet.
Neem dus maar van me aan dat het een lief caafje was.
Klant
Terwijl R. naar de dierenarts is om de caaf te laten inslapen krijg ik een bestelling van een klant binnen.
“Dit is een valentijnskado dus is het mogelijk dat het op zaterdag de 14e aankomt??? Eerder mag eventueel ook.”
Ik mail terug dat ik dat niet kan garanderen zelfs niet als ik vandaag nog zou posten (wat ik niet doe). Dat ze dus mogelijk liever van de bestelling afziet. Of ze dat dan even meldt zodat ik het artikel niet voor niets twee weken voor haar gereserveerd houd.
Deze mail (aan een hotmail-adres) komt per kerende mail gebouncet terug.
Mevrouw X. (ze hecht eraan dat ze mevrouw is en heeft geen voornaam) heeft geen tel.nr. ingevuld.
Dus al zóu ik haar nog op een andere manier hebben willen benaderen, het had niet gekund (en nee: mijn service gaat niet zó ver dat wanneer iemand ervoor kiest zich moeilijk bereikbaar te maken dat ik dan ga speuren naar een tel.nr).
Caafje zal nu wel dood zijn.
Of anders bijna.
Yucca, AZ
Dingen
Ik zie opeens mijn staatslot aan de lamp op mijn bureau gehecht en vraag via het net op wat ik heb gewonnen.
Antwoord: Niets.
Zorgen: om cavia met opgezette wang, mogelijk abces.
R. gevraagd om met haar naar de dierenarts te gaan omdat ik even niet meer kán.
(hij doet het)
Me na 4 dagen weer gemeld bij Twitter.
Maakt dat me gelukkig?
Ach.
Het is een wereldje waarin ik een beetje een plekje heb.
Niet meer dan ‘een beetje’ aangezien ik vier dagen weg kan zijn zonder dat iemand me mist.
Maar als ik er dan weer wel ben is het toch ‘hoi’ en ‘hallo’ enzo.
Raar met geld
Een paar maanden geleden ben ik met Eebje bij de dierenarts.
Ze heeft blaasontsteking en krijgt pilletjes. Ik vraag om een heleboel extra als reserve voor het geval ik ze niet direct bij haar binnen krijg.
Prima, zegt de assistente, en: als ik overhoud kan ik die altijd terugbrengen en krijg ik geld terug.
Vandaag haal ik het mandje op waarin ik Bugs vrijdag afleverde.
Ik neem de pilletjes mee, overhandig ze en zeg: “Deze had ik extra en ze zijn over en ik hoef er natuurlijk geen geld voor terug.”
Waarna ik € 86,70 pin voor het dode konijn.
Later in de auto denk ik: waarom doe ik dat nou.
Het was nb dezelfde assistente. Ik had gewoon kunnen zeggen: “jij zei toen…” etc.
Vorige week had ik iets nog raarders met geld.
Bij de Plusmarkt moest ik dertig Euro en wat dubbeltjes betalen.
Ik gaf veertig Euro aan biljetten en keek of ik een Euro extra had. Had ik niet, wel een munt van twee Euro. Dus gaf ik die. En kreeg terug van 1 Euro.
“Jamaar…” sputterde ik héél voorzichtig toen ik de muntjes in mijn hand zag.
“U gaf er toch wat bij?!” zei de caissière. Op een toon van ‘wat een dom oud wijf’.
“Ja,” zei ik, zag de zich ergerende rij achter me, dacht: ik kan nooit bewijzen dat het een grotere munt was, liet het maar zo en droop af.
Waarna ik zeker twee uur (mogelijk langer) mezelf ontzettend heb zitten vervloeken.
Yuma, AZ
Zij
Niet suf
Iemand mailde me laatst ‘hoe het was’ en ik wéét dat als ik ook maar ietsje prijs geeft dat Fanlog niet 1000% leuk is zij er als een Wendigo bovenop stuift met “stop met Fanlog stop met Fanlog stop met Fanlog”.
Dus mailde ik eerst niet terug. En toen wou ik niet flauw zijn (wat 1 van mijn middelste namen is en niet 1 waar ik zelf heel blij van word).
En vertelde ik over wat er eventjes niet hartstikke leuk was met Fanlog (afgezwakte versie juist omdat ik niet de “stop met F”-emmer bagger over me heen wou krijgen).
Zodat zij mailt over een project waaraan zij zelf ooit werkte. Met veel inzet.
Waarvan ze toen onder ogen zag dat het *suf* was en dat haast niemand ernaar luisterde (het was een lokaal radiostation) en dat ze nu dus niet (hihi) had gezegd dat ik moest stoppen met Fanlog – maar toch! (triomf)
Ik vond die reactie niet leuk.
Maar omdat ik geen ruzie wou (ik maak best vaak ruzie maar dit leek me zó zinloos) besloot ik tot: laat maar.
Alleen is dit zoiets dat me hartstikke dwars zit!
Omdat zij dacht dat ze me zgn terloops en zgn grappig kon meedelen dat ze Fanlog *suf* vond. En dat we geen lezers hebben.
Terwijl Fanlog helemaal niet *suf* is.
En we hebben niet ongelooflijk veel lezers maar voor een log in ons genre best veel nl 4-500 per dag.
Vandaag staat er trouwens nog een erg mooi stuk op Fanlog.
Een ode aan Jeroen Wielaert.
Van Fanlogger Jaap.
Hier.
Zou ik het leuk vinden als je daar iets bij zette?
Jazeker!
Voor Jaap en voor Jeroen Wielaert.
En ziet een loglezer dat als smeken en als zeuren en windt ze zich daar dan over op: ga je gang, meid. Dan doe jij dat toch gewoon *niet*?
(zeurkousen, sommige loglezers en andere contacten)
Alleen wakker maken voor rosbief svp
En toen…
viel een blauwe envelop in de bus.
En verzoekt de Belastingdienst die het niet leuker kan maken mij vriendelijk in het kader van de voorlopige aangifte 2009 € 26.455 over te maken.
Aangezien ze ook dit jaar ten onrechte denken dat ik een kapitaal aan inkomsten uit mijn verpieterde aandelen heb.
Dus moet ik zodra Sammie de scanner heeft verlaten de aanslag scannen en doormailen aan mijn belastingman om hem het probleem te laten oplossen.
Gedoe.
En nu
Gisteren was het Radio 1 Journaal met de talentjes natuurlijk hartstikke leuk (begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op Michiel Breedveld en Catrien Straatman, zeker als ze sámen presenteren!).
Toch dacht ik vanochtend om half zes: ik blijf liggen.
Maar om 6.23 uur won het ‘ik hoor op te staan’ het en zette ik de radio aan en ja hoor: daar was-ie, Michiel Breedveld. Lekker raspend en blaffend en zinnen verhaspelend (zooooo kjoet is dat!). Dus snel opstaan en genieten van de rest.
Die rest was Bert van Slooten en een érg leuke, gevarieerde uitzending zodat ik om half tien een berg aantekeningen had voor wel acht stukjes maar er zijn grenzen: vier stukjes per uitzending vind ik mooi zat.
Buiten paren twee eenden.
Dit is een relatief Mooie Dag.
En nu aan het werk net als die andere oude mensen die ik net op de Radio hoorde (een vrouw van 59 die niet achter de plantjes zat – hetmoetnietgekkerworde)
Gluren naar de buren
