Jeanne's Weblog

De Evangelische Omroep is een van de landelijke zendgemachtigden en heeft als doel het verspreiden van het Goede Nieuws van Gods Koninkrijk via de diverse platforms van de Publieke Omroep.

Voor Netwerk zijn wij op zoek naar een:
REDACTEUR TV

De ideale kandidaat
Je hebt ruime werkervaring bij een nieuwsprogramma op TV of eventueel radio. Ook beschik je over een gedegen kennis van politieke, sociale en godsdienstige ontwikkelingen en verhoudingen.
Je bent een gedreven persoonlijkheid die het een uitdaging vindt om als EO een journalistieke bijdrage te leveren aan het maatschappelijk debat. Je hebt het vermogen om snel en doelgericht informatie te selecteren.
Je bent een overtuigd christen, meelevend met de kerk of gemeente waartoe je behoort en staat van harte achter de doelstelling van de EO.

Precies 28 dagen geleden zette R. een warm nieuw konijnenhuisje in elkaar, ter vervanging van het lekke prieeltje waarin Snuf en Bugs altijd knus zitten zijn.

Tien minuten geleden: het wonder is geschied.

R. en ik waren weer naar de opera.
Het was Die Fledermaus die geldt als een erg goede operette die vooral door operagezelschappen wordt uitgevoerd. Ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien is hij erg moeilijk om te zingen.

Het is het bekende gedoe van iedereen die het met iedereen doet en elkaar bedriegen en je eigen vrouw niet herkennen alleen omdat ze een soort vlinder op haar ogen heeft.
Mooie muziek. Die mooi werd gespeeld door het orkest en mooi gezongen door de zangers.
Alleen: hij was te léuk. Leuk bedoeld.
We hoorden een paar mensen om ons heen érg hard lachen.
Zelf vonden wij het steeds flauwer worden en zeiden we tegen elkaar: jammer dat er voor het derde bedrijf niet ook nog een pauze was (om in weg te gaan) want van dat bedrijf wéét je dat het superflauw wordt.

Het toneel was erg dicht de zaal in gebracht. Zodat wij opeens op rij twee zaten ipv rij vijf. In het midden. We konden de zangers dus goed zien. Mn dat ze veel ouder waren dan ze eerst leken.
Teruglopend naar de parkeergarage hadden we het over de tenor die (erg goed, vond ik) Gabriel von Eisenstein zong.
In een van de eerste shots zagen we hem in de verte terwijl hij zich verkleedde. Tot op de boxer short. Lekker ding, dacht ik. Van dichtbij dacht ik: hij lijkt wel in de vijftig. Maar dat zal toch wel niet?
Ik google. Hij is 55.

O ja, hém zagen we ook. Het was even zoeken maar daar zat-ie dus toch. Beetje wazige foto maar je kunt zien dat ’t ‘m is en dat is als bewijs voldoende.

Er zijn ratten, hoor ik in De Praktijk, die bermbommen kunnen opsporen.
Daarop kun je ze trainen. Dan moeten ze ‘het veld’ in met een harnasje aan. Niet om ze te beschermen maar om een draad aan vast te doen (geloof ik) want ze zijn zo licht dat ze de bom niet kunnen laten ontploffen.

‘Helden’ heten de ratten en: we kunnen ze adopteren. Voor 5 Euro per maand. En dat lijkt niets maar ik heb voor 7 Euro ook al iets onduidelijks bij Stichting Aap geadopteerd en voor 6 Euro een hok bij de Knaagdierenopvang en alles bij elkaar is het al bijna 100 Euro aan goede doelen per maand dus ik laat deze rat aan me voorbij gaan.

Met pijn in het hart want niet alleen zou ik een certificaat krijgen met een mooie foto. Maar: ik kan mijn rat ook brieven schrijven! En dan schrijft ze terug!
Alleen: ze verstaat alleen Engels. Maar dat is in mijn geval niet zo’n probleem.

Bij de adoptie kan ik kiezen uit een volleerde rat of een rat die nog moet beginnen aan haar opleiding.
Niet doen, Jeanne, niet doen! Eén goed lopende november winkelmaand maakt nog geen succesvol bedrijf.
(en dus ook niet dadelijk gaan zoeken naar wie website en éven kijken…)

In het Radio 1 Journaal: miv morgen mogen we vrij door de douane brengen goederen twv € 430 (= nu € 175).

We zijn heel slim, vertelt een douanepersoon, we weten errug goed wie we moeten controleren. Rare vluchten pikken er eruit.

Slim. Ja. Razendslim. Zo werd ik er bij mijn laatste terugreis uitgehaald omdat de klungel me vroeg waar ik vandaan kwam (“Cincinnati”) en hij niet wist dat dat in Amerika lag. Wat een collega hem vertelde terwijl hij met me naar de kofferdoorzoekruimte liep. Zodat ik daar opgewekt de koffer opende en zei: kijk, dat heb ik gekocht (2 pockets) én een doos kleenex en dit zijn mijn t-shirts en die had ik al en…

En “jaja, het is goed” zei de lieverd. En ik hád een onderste laag met pure diamanten of coke of wat dan ook kunnen hebben. Maar toen hij ‘vriendelijke middelbare vrouw reizend uit Amerika’ had gecombineerd met twee pockets en een doos tissues taalde hij niet eens meer naar de dubbele bodem die mijn koffer wel degelijk heeft…..

“Red je het een beetje” vraagt R. en dit keer heeft hij het niet over mijn ziel.
Hij heeft het over mijn Winkel die dezer dagen aan het eigen succes lijkt ten onder te gaan.

Bestelling volgt op bestelling. Wat hartstikke fijn is maar dat betekent een hoop pakjes pakken.
En mn die voor sinterklaas komen als totaalbedrag vaak uit boven de 45 Euro (= gratis verzenden, dat lokkertje wérkt) maar ze bestaan ook uit een hoop prullaria. Prullaria van (relatief) hoge kwaliteit natuurlijk. Maar prullaria uit tig verschillende dozen die allemaal bij elkaar moeten worden gezocht.

Het goede nieuws: dit is mijn meest succesvolle maand ooit kwa omzet.
Het andere nieuws: ik sjok met de tong uit de bek met een waanzin-waas voor de ogen doodmoe in het rond, bestellingen samenstellend, zorgzaam inpakkend en nu even niet moeilijk doen over ‘ik ga alleen op maandag en donderdag naar het postkantoor’.

Alleen
“Hallo,
Ik vroeg me af of het ook mogelijk was om dingen op te komen halen ?
Zoniet is het mogelijk dan om als ik maandag bestel dinsdag in huis ? Alvast bedankt” (geen naam)
dat gaat toch echt niet gebeuren.