Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Gewonnen

‘Water Natuurlijk’ heeft de Waterschapsverkiezingen gewonnen – 101 zetels.
Ik heb erop gestemd.

En ik zou Partij voor de Dieren hebben gestemd als die in mijn Waterschap had meegedaan, maar dat was dus niet zo.
Aangezien ‘Water Natuurlijk’ wel ok is maar ze willen muskusratten vermoorden terwijl je daar natuurlijk een goed gesprek mee moet voeren zodat ze niet meer de dijken doorknagen maar gewoon lekker knuffelig door onze sloten heen peddelen.
Zodat wij tegen elkaar kunnen zeggen: kijk! wat leuk! een muskusrat!

Kerstmis

Na de verjaardag-from-hell kijk ik niet erg opgewekt uit naar kerstmis.
Maar misschien valt het, juist omdat ik op het ergste ben voorbereid, reuze mee.

Bij de TROS is een mevrouw die weet wat iedereen fout doet met de feestdagen.
En ze vertelt dat je als aangetrouwde familie nooit echte familie wordt maar ‘van de koude kant’ bent.
Daarom heeft ze tegen een vrouw die een nier wou afstaan aan haar schoondochter gezegd, dat dat huwelijk misschien mis zou lopen en “dan loopt die schoondochter ermee weg”.
Met de nier dus.
Wat een creep.

Heeft ze een wijs advies voor kerstmis? Nou en of ze dat heeft.
Je moet je verzoenen met je ouders. Dat is ook goed voor je kinderen.
“En” zegt Mieke van der Wey (ook al ‘wijs’): “Iedereen heeft familie.”

Jonge vrouw

Ik had haar al zeker een maand niet gezien maar daar is ze opeens: Tashi!
Aan een riem met L. en dolenthousiast wanneer ze me ziet.
Helemaal tot aan mijn gezicht springt ze op (=1.60 cm) om daar de charmante tandjes ferm in mijn hand te zetten.
Ik doe mijn hand wat lager want hand-knagen is 1 ding, wang-knagen lijkt me toch wat minder.
Ach ja, legt L. uit – gisteren was K. op bezoek en die vindt alles prima, zodoende.

Tashi is groot geworden, valt me op. Niet meer grote pup. Gewoon hartstikke grote volwassen Friese Stabij. En nog steeds 1 bonk energie die wanneer ze *niet* tegen me op springt en aan me knaagt langs en door me heen lijkt naar wat er nog méér gebeurt in deze spannende wereld.

Tashi, vertelt L. is “een jonge vrouw”. Ze is nl. tijdens hun vakantie op Vlieland voor het eerst loops geweest.
Oooh – wat leuk? Krijgt Tashi ook jonkies?
Nee. Zegt L. Tenzij ik de zorg op me neem.
Eh nee.

Dan lopen ze verder. Naar de dorpswinkel waar Tashi nóg meer indrukken en aandacht krijgt en mij is ze na een mini-seconde alweer vergeten.
So much for love van de pup van wie ik ooit meende dat die ook een beetje van *mij* hield.

Winkeltip

Binnenkort zet ik spirituele boeken in de Winkel.
Ik kreeg ze van iemand kado en ik heb er totaal geen verstand van maar misschien zijn ze heel mooi.
Spannend vind ik het altijd wel, boeken waar ik niets van snap en dan op het net erover lezen en proberen ze te beschrijven.

Zelf kocht ik in Amerika ‘Yoga for busy people’.
Voor ‘misschien de handel, misschien ook mezelf’.
Dat laatste omdat het me wel wat leek: weinig moeite doen met een schitterend resultaat.
Net zoals ik wel 5 kilo wil afvallen maar zonder minder te eten en al helemaal niet door meer te bewegen.

Vorig weekend las ik in het boekje.
Ik denk dat het érg goed is. Op het net lees ik er ook alleen maar positieve dingen over.
Alleen: ik ben te rusteloos.
Zit stil en lees het en doe ding 1: center your attention.
Ik breng het niet op.

Dus staat het nu toch in de Winkel. En is het de Winkeltip.
Meer spiritualiteit volgt de komende weken.

Vlot

Toen ik mijn laptop kocht dacht ik: misschien wel handig een keer beneden m’n mail checken.
Het kwam er niet van, hij werd alleen een soort extra harde schijf, een opslagmedium.
Sinds een paar maanden is hij zelfs dat niet meer omdat hij het vertikt nog te backuppen.
Ik en PC’s: geen gelukkige combinatie.

De afgelopen week krijg ik reclame-mail van (ik meen) KPN.
Daarin staan fotootjes van vlotte meiden met hún PC.
Zo te zien kunnen ze daarmee prima door 1 deur.
Good for them.

Wat mij verbaast: die houding(en).
Ik moet er niet aan denken, zo op m’n buik liggend relaxed surfen (glaasje wijn erbij – alleen dát trekt me wel). Au! m’n rug.
En die andere: dat is toch een érg slechte houding?

Nou ja, ‘vlot’ oogt het natuurlijk wél…

Open

Jarenlang hebben mijn PC en ik problemen met elkaar gehad omdat hij het laadje (laatje?) van de brander niet open wou doen zonder dat ik met een paperclip in z’n gaatje zat te pielen.
Toen, opeens, deed hij het weer.

Tot nu – maar nu wil hij niet meer dicht.
Zomaar. Opeens.
Vanochtend nog een cd-tje gebrand.
Waarna hij open blijft staan.

Voorzichtig eraan geduwd. Gepield met paperclip.
PC uit en weer aan gezet.
Niets helpt.

Mooie dag?

“Nog een Mooie Dag” wenst Jeroen Tjepkema me terwijl ik slaperig mijn vierde kopje Nespresso uit Le Cube tover.
Vriendelijk klinkt het, maar niet ‘magisch’. Wat hij niet kan helpen want -realiseer ik me steeds meer- er is maar 1 Rob Trip.
Die het Radio 1 Journaal heeft verlaten. Zodat ik met steeds grotere tegenzin ernaar luister.

Wanneer ik me vanochtend om half zes uit bed sleep (nog balend dat ik gisteren die zoete dansfilm niet heb uit-gekeken omdat ik vandaag vroeg op moest) neem ik me voor morgen de uitzending gewoon de uitzending te laten.
En bij schuld/plichtsgevoel die ev. later op de site terug te luisteren.
En om als vanavond Michiel Breedveld presenteert (ik heb daar een naar voorgevoel over) de radio ‘uit’ te zetten.

Voornemens, voornemens.
En vooral het voornemen me daar eens een keer aan te houden.
Omdat een Mooie Dag begint bij mezelf.
(jajaja)

Droom

Ik ben in mijn huis dat licht is als een kasteel wanneer er een man voor de deur staat.
Hij ziet eruit als Joop vd Ende maar zijn naam is Antoine en hij wil iets met me.
Gatver, denk ik en werk hem zo snel mogelijk wég.
Dan draai ik me om en *in* mijn huis staat een andere man.
Binnengedrongen.
Een jonge man, aantrekkelijk wel. Maar de gekte straalt aan alle kanten van ‘m af.
Enge ogen. Lichtblauw. Met een felle vlam eruit.
Een lach te breed om normaal te zijn.
Ik ben doodsbang van hem.
Wég wil ik, maar ik kan mijn katten niet achter laten, hij zal ze zeker doden.
Dus roep ik uit het raam: “Antoine!”
Want hoewel ik niet denk dat die deze enge man kan weerhouden van wat hij van plan is, kan hij misschien wel *iets* doen.
Antoine is nog ergens in het zicht. Hij hoort me, draait zich om, komt naar me toe.

O ja

EenVandaag vroeg me vandaag wie volgens mij de politicus van het jaar was.

Ik heb Marianne Thieme genoemd/gestemd.
Om een aantal redenen.
Die de lading allemaal niet dekten.
Maar zo’n gedwongen keuze dwingt tot: wie vind ik echt heel goed.
En dat vind ik haar.
Omdat ze razend slim is, omdat ze door riemen en ruiten (is dat de uitdrukking?) gaat voor waar ze voor staat.
Omdat ze er met haar tweeën in slaagt heel Nederland en de hele Nederlandse politiek veel dierbewuster te maken.

Conclusie: als er weer verkiezingen zijn stem ik op GL.
Maar helemaal uitsluiten dat het de PvdD wordt doe ik niet.
Niet meer.
En dat is de verdienste van Marianne Thieme.
You go, girl!

Werkgeefster

Ik ben, denk ik, een makkelijke werkgeefster voor een werkster.
Ik ga niet met het vingertje over de bovenkant van de schilderijen om te controleren of die wel zijn afgestoft. Ik doe zelfs niet moeilijk wanneer er vrijwel *niets* wordt afgestoft.
Als het huis optisch schoon lijkt vind ik dat schoon zat.

Zo kan het gebeuren dat ik opeens ontdek dat zich op een bepaalde plek al jaren vuil gruwelijk heeft opgehoopt. Dan zeg ik -vandaag- tegen mijn werkster dat ik stom toevallig (dat is ook zo) iets van zijn plaats heb getild en daaronder een hoop vuil zag en zou ze zo goed zijn om – in dit geval – een keukenla eens te soppen.
Waarbij ik ter illustratie van waar ik vuil zag 1 bakje uit die la optil: het witte plastic bakje rechts.

Vanavond zoek ik iets in die la, kan het niet vinden, dingen zitten wat klem en ik denk: bij het terugzetten na het soppen heeft ze de bakjes misschien wat gewrongen tegen elkaar gezet.
Dus til ik op.
En zie dat onder het witte bakje de la betrekkelijk schoon is.
Maar ontdek ik door het verschuiven van de ándere bakjes een hoeveelheid prut waar zelfs deze slons helemaal beroerd van wordt.

En helaas is deze slons inderdaad een ‘makkelijke’ werkgeefster die heel af en toe probeert duidelijk te zijn dat ze écht hecht aan het schoonmaken van iets speciaals.
Maar de keren dat dat tot schoongemaakt resultaat leidt zijn te verwaarlozen.
Wat niet wegneemt (en dat is nu het probleem) dat ik om zo’n Jantientje-van-Leiden als vandaag wél goed woest word.

Uitslag poll

Deze maand wil ik

meer bewegen (44%, 44 Votes)
vaker een (goed) boek lezen (41%, 41 Votes)
(deel van) mijn huis opruimen (38%, 38 Votes)
tevreden zijn met mezelf (en m’n leven) (23%, 23 Votes)
dat de aandelen weer gaan stijgen en er duidelijkheid over Fortis komt (21%, 21 Votes)
zodat ik weer rustig kan slapen (19%, 19 Votes)
een kilo afvallen (minstens) (14%, 14 Votes)
meer genieten van de natuur (11%, 11 Votes)
mijn Passie volgen in de Liefde (10%, 10 Votes)
vriendjes worden met iemand die ik bewonder (6%, 6 Votes)
mijn Passie volgen in mijn Werk (3%, 3 Votes)
een serieuze gooi doen naar dat ene (onbereikbare?) LD (1%, 1 Votes)
iets anders dat ik onder het stukje van Jeanne zet (1%, 1 Votes)
Total Voters: 100

Niet meer doen

O got.
Die nieuwskwis van de NCRV.
De simpelste vragen worden gemist, lezen de deelnemers wel eens een krant, luisteren ze wel eens naar de radio.
Waarom doen die mensen dat zichzelf toch aan?

Luisteraars klagen dat het blèh is.
Nee hoor, zegt de NCRV. Het kán niet blèh zijn, want er geven zich erg veel mensen op om mee te doen.

Zoek de gaten in die redenering.

4 x per uur

Wouke van Scherrenburg met d’r ‘o-ver-tol-li-ge li-kwi-di-tei-ten’.

Dit geeft toch te denken over de doelgroep van het Radio 1 Journaal.
Dat misschien wel streeft naar hippe jonge luisteraars maar dat (zullen de cijfers wel uitwijzen) voornamelijk wordt beluisterd door kak-types met poen.

Dits en dats en nog zowat

Klant wil weten of iets ‘echt mooi’ is.
Ja, zeg ik. Omdat ik dat vind.
Maar wie ben ik.
Misschien vindt mijn overbuurman het helemaal niks.

Andere klant mailt met veel uitroeptekens.
Grappig – alsof ik anders mail niet serieus zou nemen.
Alsof ik die klap op m’n kont (pets!pets! Uitroeptekens!!) nodig heb.
Ze heeft besteld en tien minuten later nog steeds geen bevestiging! Terwijl ze de boekenlegger van € 2,50 wel voor 5 december nodig heeft. !!!
Ze blijkt niet de punt achter haar voorletter te hebben ingevuld bij haar mail-adres maar een komma. Eh… sorry.

Vanavond is er voor mij geen tv. Geen Grey’s Anatomy. Geen House.
Dus check ik of er betalingen zijn zodat ik die pakjes vast nu kan pakken en dat niet hoef te doen tijdens morgenochtend het Radio 1 Journaal en de (deels overlappende) werkster.
Maar Postbank meldt voor de zoveelste keer dezer dagen: “Er zijn tijdelijk geen gegevens beschikbaar. Onze excuses voor het ongemak.”

Tis dat overstappen naar de Rabobank nog meer ongemak zou zijn.
Wat een kutbank is Postbank geworden.

Positief eindigend:
1 van degenen die ik een week geleden ‘ik ben jarig! Hellup!’ toemailde, mailt me weer terug. Het is degene die ik het meest toe-smeekte (en die ik het leukst vind, hoogst heb, van wie ik het ‘t ergst zou vinden als die uit mijn leven verdween).
De ander negeert me.
Jammer dan.

(zeg ik nuffig – komt dat een beetje over zo?)