Jeanne's Weblog

* pinguïns in de Winkel zetten (proberen of ik dat vandaag af kan krijgen)

* pakje inpakken voor klant

* mailen naar
– ED
– IM

* opruimen (om op gang te komen zelf kiezen wát)
– tafel beneden
– tafeltje naast bank beneden
– badkamer
– bureau
– troep rechts van mijn bureau op de grond
– aanrecht

* een boek lezen en/of VN bladeren

Voor wie zo moest lachen om de stukjes over mijn verjaardag-from-hell heb ik nog 1 anecdote.

Begin oktober, amper geland uit heerlijk Arizona, zag ik al aankomen dat deze verjaardag er niet 1 zou zijn waarop ik zou worden overladen met attenties laat staan kadootjes.
Logisch aangezien ik geen koffie met gebak tracteer.

Dus dacht ik: ik geef mezelf een kado.
Ik bestel een wijnverrassingspakket dat op mijn verjaardag aankomt.
(“Hé, de postbode belt aan, wat zou er zijn – verrassing! Een doos met zes flessen kostelijke wijn, leuk, zeg!”)
Ik leg dit uit aan het wijnbedrijf en ik maak 75 Euro over.
Zodat de wijn op 19 *oktober* wordt bezorgd. En “dat was niet de bedoeling,” mail ik en “ik ben teleurgesteld”. En “ik keek alleen naar de 19″ is de reactie (hoewel ik het allemaal omslachtig had uitgelegd) en: “sorry!”

En eerst denk ik: wat naar voor het bedrijf dat het zich nu rot voelt (want dat zei het bedrijf).
Maar toen dacht ik: verdomme, ik plaats een bestelling met duidelijke uitleg, en eigenlijk héb ik niks met dure wijn, ik proef het niet eens dus het ging écht alleen om het gebaar.
Ik baal dus echt dat het pakket op 19 oktober al in m’n gang staat.
“Nou já, zeg!” mailt de leverancier terug. “Ik zei toch al sorry? Wat kan ik dan nog meer doen?”
Ik zou wel wat hebben kunnen bedenken maar ach, als iemand dat niet kan – dan niet.

Dus denk ik: maak ik toch gewoon dat pakket open op 19 november.
Niet gedaan. Omdat het pakket niet doet wat het had moeten doen: feestje op mijn verjaardag.
En zoals gezegd: wat moet ik met dure wijn.
(behalve die van buurvrouw L. waarvan ik elk jaar op mijn verjaardag 1 fles krijg – die wordt erg gewaardeerd)

Ergens vannacht word ik wakker, weet zeker dat het dadelijk zondag is, zie dat de wekker staat op ‘straks afgaan’ en druk die op ‘uit’.
Aangezien zondag de enige dag is dat ik niet vroeg op hoef.
O nee, tis záterdag, realiseer ik me dan.
Wekker weer aan.
En ik weet niet hoe het komt maar die dag valt half zeven op me altijd zwaarder dan door de week half zes.
Alsof ik het nu wel gehad heb met de plichten. Ik heb dan ook helemaal geen zin.
Zodat ik met weinig belangstelling wat onderwerpjes van het Radio 1 Journaal errug kort noteer en besluit dadelijk een overzichtstukje te schrijven.
Dat moet het voor vandaag maar zijn.
Straks ook een te-doen-lijstje maken en mezelf bij de haren uit mijn eigen chaos trekken.

Iemand mailt me dat ze hoopt dat ik niet boos word maar dat ze mijn stukjes over mijn verjaardag-from-hell hilarisch vond.

Ik word niet boos.
Eerlijk gezegd vind ik ze, teruglezend, ook wel leuk.
En ik zou willen zeggen dat ik bewust een soort humor ten koste van mezelf erin legde maar dat was niet zo.
Goed geschreven zijn ze wel.
Zodat ik soms stiekem denk: stel dat iemand die een baan te vergeven heeft me leest. Stel dat die ziet hoe goed ik schrijf.
Maar dat overkomt alleen jonge mooie meiden (Merel Roze, Maroesja).
Dat overkomt niet een vrouw die worstelt met haar gewone zijn en haar niet meer begeerd zijn en haar werk-zijn en nog veel meer. Een vrouw die: acht-en-vijf-tig is.

Intussen (kwa update) heb ik nog steeds geen enkele reactie van degenen die ik tijdens mijn “ik voel me ellendig”-bui mailde dat ik graag aandacht wou.
Wat bij 1 ervan niet zo raar is (die mailt wel vaker pas na een paar dagen) maar bij de ander is het zorgelijk.

Ik aarzel tussen 1) nou, dan niet 2) komt misschien nog 3) als dit hem afschrikt vindt-ie me niet (echt) aardig en 4) zal ik hem mailen om het uit te leggen resp. proberen weg te praten.
En ik neig het meest tot: schrappen uit mijn bewustzijn.

Want het is nu al twee dagen dat hij na smeek-smeek-ik-voel-me-klote geen aandacht gaf en het gaat hier niet om een ev lover maar ‘zomaar een man’ dus hoeveel door het stof hoef ik dan te gaan.
Niet méér, denk ik.
(al blijft het balen)

Waarom zitten er toch altijd zoveel irritante reclames rondom het Radio 1 Journaal.
Ik krijg wat van die Wouke van Scherrenburg met d’r kak-accent en d’r “o-ver-tol-li-ge likwiditeiten, ik wou dat ik ze had”.

Gelukkig zijn de machines-van-De-Groot (waarmee het allemaal dik voor mekaar komt) weer voorbij.

Ergens vannacht is het weer onstuimig geworden.
Hard kletterende hagel tegen het raam, ik warm in mijn bed, Guus bang daar onder.

In mijn woonkamer zie ik bij het opstaan: de vertrouwde lekkage aan de voorkant.
Ik leg kranten neer en mezelf erbij (wat ik wel een leuke tante B. vind).

Verder alles ok tot ik de voordeur uitstap.
Mijn klimplant-naast-de-voordeur (eigenlijk zijn het er twee die elkaar omstrengelen) is van de gevel losgewaaid. Wat vervelend is voor de plant en voor mij. Maar ook verkeer-hinderend.
Wat, laten we eerlijk zijn, in een dorp als dit reuze meevalt.

Vind ik. En vindt hopelijk ook het dorp.

Ik heb drie transistors die ervoor zorgen dat ik geen seconde radio hoef te missen.
Een staat op mijn werkkamer. Een in de keuken. En een in de badkamer die ik aan heb tijdens het douchen en ook wanneer ik in mijn magazijn ben want daarheen straalt hij prima uit.
Die laatste transistor is weg.
Zomaar. Opeens.
Sinds vanochtend.
Ik wil ‘m aandrukken en: geen radio.

Hoe kán dat nou.
Heb ik ‘m verplaatst? Ik kan het me niet herinneren.
Was er een insluiper? Maar waarom zou die dan dít stelen.
Een geest? (bibber)
Of wil iemand me gewoon gek maken?

Puinruimend na mijn raaskallend om me heen smijten van ellende.
H. (goh, wie zou dát nou zijn) was vergevingsgezind.
Anderen gaven geen sjoege.

Ook zat ik de hele dag nerveus mail binnen te halen bang dat de twee doelwitten van mijn ‘je hebt m’n verjaardag vergeten – snik’ zouden reageren met “nou ja, zeg! Wie denk je dat je bent? Wie denk je dat je in mijn leven bent?”
Ze reageerden niet. Allebei niet.
Opluchting. Eerst.

Tot ik net de mailtjes, mijn eigen mailtjes, nog eens terug las.
Bij target 1 was het echt een oja-btw-it’smybirthday.
Het drama dat er achter zat droop er echt niet doorheen.
FF ‘hey, geen idee – congratulations!’ mailen had deze X nou ook echt niet de kop gekost.

Bij target 2 was ik persoonlijker.
Opener, gekwetster.
Maar ook weer niet zó huilerig om de knieën geklemd smekend om aandacht als ik zelf even vreesde.
Maar misschien kwam het wel zo over.
Gotogot.
Contacten met andere mensen en ik – gedoe!

Klant bestelt drie blikjes/trommeltjes voor 13 Euro.
Ik heb veel meer trommeltjes want vroeger kocht ik ze enthousiast in.
Omdat ik ze vaak zelf leuk vind.
Omdat ik dacht dat er handel in zat.

Wanneer ik de bestelling bevestig aarzel ik even of ik klant zal mailen dat ik nog véél meer erg mooie trommeltjes heb. Die ik ev snel kan fotograferen. En dan voor (o, gruwel) ‘kleine prijs’ aanbieden.
Zodat klant gretig kopend misschien wel boven de 45 Euro komt waarna ik gratis verzend.

Maar, denk ik: van 13 naar 45 is een lange weg. En ook érg veel trommeltjes fotograferen voor ‘a private show’. Niet dus.
Zodat ik de bestelling alleen maar bevestig.

Waarna ik eerst de bounce binnen krijg van de automatische bevestiging. En een kwartier later die van de zelf gemaakte.

En er waren tijden dat ik dan iemand die voor 2 Euro had besteld nog per post een print ging toesturen maar die tijden zijn niet meer.
Wel zocht ik nog via het net naar deze klant – maar zonder succes.
Hij zal nu dus wel denken dat ik weer zo’n louche internetshopje ben.