Toch is het raar.
Dat een simpele dag, een verjaardag, van een normale neuroot een volstrekt overspannen raaskallende gek maakt.

Terwijl die neuroot de dag erna geniet van flora en fauna en radio en lekker zit te prutsen aan de pinguïnkiekjes.
Met als enige zorg hoe het puin te ruimen dat de volstrekt overspannen raaskallende gek gisteren heeft veroorzaakt.

M’n verjaardag.
Ik mag/moet naar bed.
En dan vroeg op voor Radio 1 Journaal.
Met Marcel Oosten en *niet* Michiel Breedveld = het goede nieuws.

R. is in Engeland en vergat me te bellen om me te feliciteren.
Stom, hè?

Gotjezus wat een absolute kutdag was dit.
Ik hoop dat ik genoeg slobberwijn heb gedronken om in elk geval de eerste uren in een bodemloze slaap te vallen.
En wie weet is m’n ziel lief voor me en brengt die me dan later in de nacht nog een mooie droom om morgen (de dag na de dag ervoor) op voort te borduren.
In het kader van de wonderen die etc.

Okee, okee, nog tweeëneenhalf uur te gaan en ik overweeg iemand van wie ik echt hoopte op een ‘gefeliciteerd’ te mailen dat ik jarig ben/was dus wie weet komt dat ook nog een beetje goed.

Gisteren pakte ik twee giga-bestellingen in.
Allebei tussen de 30 en 40 artikelen.
Dan vrees ik meteen het ergste: wat is er zoek.
De ene bestelling was helemaal compleet (yes!) bij de andere ontbrak 1 artikel.
Dus bood ik iets aan dat er erg op leek. Klant ging accoord. Zodat ik als extra een erg mooi trommeltje als kadootje toezegde (klant wou dat best hebben).

En wanneer ik dat trommeltje open maak vind ik, gekleefd tegen het deksel aan de binnenkant, twee typische Arizona-magneetjes.
Beetje zoete Indianenmeisjes. Lief. Best mooi. Als je ervan houdt.
Niet nieuw, wat je bij de grote (nog steeds vrij klein nl 6 x 4,5 cm) vooral ziet aan de afgesleten hoekjes.
Op dat magneetje staat ook een tekst maar die kan ik niet lezen.

Ik tracteer op deze twee magneetjes.
Maar misschien wil jij, verjaardagsgast, liever twee Rocks-bonnen à 5 Euro? Die heb ik ook.

Meld je in de commentjes als jij door mij getracteerd wil worden.
Dan neem ik nu op jou vast een slokje slobberwijn.

De dag schiet alweer lekker op.
De felicitaties die zouden komen zijn gekomen.
De felicitaties waarop ik vanochtend even had gehoopt komen niet maar dat weet ik nu.
Hyves reageert niet op hoe ik twitter uit Wie Wat Waar krijg – ik kan dus nog steeds niet twitteren. Maar dat is ook wel rustig omdat ik zo niet word geconfronteerd met wie allemaal enthousiast naar elkaar twittert en wie allemaal mij negeert.

Een klant reageerde aardig op een bijgesloten kadootje.
En ja: ik doe het nog steeds, die extraatjes erbij doen en ook ja: 9 van de 10 klanten laat niks horen en bestelt ook niet nóg een keer.
(Soms doe ik het overigens niet.)

Ik bewerk de foto’s die ik dit weekend van de pinguïns (artikelen) nam.
Op de camera leken ze zo mooi scherp. Dat valt vies tegen.
Bovendien blijk ik er een stel per ongeluk te hebben gewist (hoe kán dat nou gebeurd zijn).

Over een uur is het alweer Radio 1 Journaal.
Dan is het slobberwijn. Dan DWDD. Dan even zappen.
En dat was het dan weer.

De tijd vliegt als je probeert daar niet over na te denken.

Ik ben jarig en ik doe er niets aan.
Ik doe er al heel lang niets aan.
Mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik 30 werd.
Aan gebakjes en ‘visite’ deed ik nooit.

Laat ‘m maar gewoon voorbij gaan, die dag.
Dat vind ik altijd en dat vind ik ook nu.
Alleen ben ik (geen idee waaróm) vandaag zo sentimenteel als de hel.

Een gefeliciteerd-mailtje van iemand van wie ik het niet had verwacht.
Nog meer onverwachte felicitaties.
Ontroering.

Dan een gefeliciteerd-krabbel met “verder erger ik me gek aan die twitters die ik via de wie-wat-waar binnen krijg, kan dat niet uit” en de volgende “ja, dat wou ik ook vragen!”: in tranen.
En omdat ik niet weet hoe ik twitter in hyves moet uitzetten twitter ik nu dus maar niet meer.

Bij de Plusmarkt even gedacht: zal ik een appeltaartje voor mezelf kopen? Of een gevulde koek? Maar nee: want dat is troost-eten waar ik toch alleen maar dik van word en dan weer spijt van krijg.

Weer thuis: drie aardige verjaardagskaartjes.
Een die ik helemaal niet had verwacht.
En 1 kadootje (dank je, I!).
Weer helemaal blij.
En tegelijk angstig voor wat de computer aan mogelijk niet-leuks zal brengen.

Hypergevoelig voel ik me.
Janken als iemand lief is, janken als iemand naar doet.
Balen omdat mensen van wie ik ánders had gehoopt mijn verjaardag blijkbaar zijn vergeten.

(ik wou dat het morgen was)

“Ik ben moe nl” mail ik Hansje om te verklaren waarom ik niet van alles ga schrijven op Fanlog.
Die dacht even dat ik het domein ‘moe.nl’ had geclaimd dus dacht ik: zou dat bestaan.
En ja: het bestaat.
Ik kan het ook nog kopen zegt de pagina die zichzelf dan vertoont.

Om een paar minuten later wanneer ik er vaag over zit te fantaseren te melden

Moe.nl is te koop!

Het domein moe.nl is te koop voor:

€ 5750,- exclusief BTW

Nou… eh… nee, dan toch maar niet.

Eebje heeft de dokter bezocht.
Dwz dat ze volledig over haar toeren is geraakt en in haar buikje is gevoeld.
Toen zei de dokter dat ze blaasontsteking had en kreeg ze twee prikken (en ik kreeg pilletjes mee).

Hij zei dat ze “pittig” was voor haar leeftijd.
En een echte check-up had ik nog wel leuk gevonden maar we werden gestoord door een spoedgeval: een chihuahua in barensnood.

Toen we thuis kwamen heeft Eebje een minuut of tien dolen door het huis gedwaald.
Maar een bakje vol runderpoulet deed wonderen.
Nu slaapt ze op bed. Op het kussen dat ze vanochtend had ondergezeken maar dat ik intussen heb gewassen zodat het weer lekker schoon is.

Om half vijf loop ik de slaapkamer in (moest plassen).
Ik zie Eebje in een rare houding boven mijn hoofdkussen en denk: ze maakt een draai.
Ik ga liggen. Ik ruik plas. Ik vóel plas. Eebje heeft op mijn kussen geplast.
Ik ga aan de andere kant van het bed liggen. Ik sta om kwart over vijf op.

Eerst blijft Eebje liggen. Ik denk: dit is het einde, nu gaat ze dus dood.
Maar na een half uur: daar is ze. Ze gaat richting schuur.
En komt weer terug. En nog een keer. Dus loop ik mee.
Ze zit op de bak maar kan niet plassen. Dit herhaalt zich 3x.
Dan gaan we naar boven en eerst drentelt ze ongedurig maar nu slaapt ze op bed.
Op het kussen dat naast het weggehaalde beplaste kussen ligt (en een stukje ernaast op waar mijn kussen hoort). Alweer uren.

Ik heb de dierenarts gebeld. Die wil haar zien.
Of ik kán om half twee. Natuurlijk kan ik.
Alleen: kan Eebje óók?
Ik bedoel: vangen kan wel maar zelfs zij is beresterk wanneer ze gewaar wordt dat ze in een mandje moet.
(en R. is in Engeland)

Dat was ‘m dus weer, de zondag.
Die ik naar mijn gevoel heb verklutst.
Tegelijk weet ik dat dat niet waar is.

Want ik heb nu op 1 na (die zat in de afwasmachine) al m’n pinguïns gefotografeerd.
Foto’s bewerken moet nog.
Ik heb een pakje ingepakt. Ik heb een paar nieuwe bestellingen bevestigd. En ook 1 van drie dagen geleden van klant die wel pinnig (geformuleerd) op het bestelformulier zette dat ze van sommige artikelen meer had willen bestellen – wat niet kon. Die mailde ik direct (3 dagen geleden) al dat het wél kon en wat had ze (meer) gehad willen hebben? Gisteren nog een keer die mail verzonden (“mogelijk aan je aandacht ontsnapt”).
Weer geen reactie en nu dus maar bevestiging verzonden voor wat ze in elk geval wilde hebben – wat ze mogelijk ook al *niet* meer wil hebben want waarom reageert ze anders niet.

M’n Fanlogverhaal heb ik gepromoot waar het kon. Toch: weinig reacties.
Ik kán het ook niet. Want op Twitter (bv) zeg ik bescheiden: ik zou het leuk vinden als iemand het las. Terwijl iemand anders net op een eigen prestatie wijst met “ik ben trots op mezelf, kijk maar”.

Intussen heb ik ook nog verwondingen op mijn rechteronderarm ontdekt. En in mijn haren.
De plek op mijn voorhoofd/wenkbrauw doet hartstikke pijn.
In zijn mandje op de scanner ligt Sammie.

Dit was dus de zondag.
Ik vergat te lezen. Ik vergat iets voor mezelf te doen.
Ik ben niet heel erg gelukkig.