Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Gespleten

Ik schrijf hier en ik schrijf op Facebook.
Ongeveer ‘hetzelfde’.
Maar toch ook weer niet.

Foto’s: vooral hier.
Opera: vooral daar.
Katten: overal.
Gevoelens: vooral hier.
Nieuwtjes: kan overal maar afhankelijk van wat het nieuwtje is toch ook vooral daar.

Dat lijkt een beetje raar en missch is het dat ook wel.
Ik zie bv vrouwen die ooit hier op me reageerden 100% overstappen naar FB (en daar een geweldige following opbouwen). Hier reageren ze nooit meer.
Maar zelf ben ik ook ‘raar’.
Bv.
Mijn belangrijkste gebeurtenis van gisteren was: nieuwe kippen. Maar ik was zo bezig met dat verwerken (emotioneel) en fotograferen en erover berichten (op FB) dat het er hier niet van kwam.

Is dat erg?
Nee.
Er is geen plicht om me overal volledig te uiten.
Zoals er evenmin een plicht is me overal te volgen.

Waarsch is het juist wel logisch, die gespletenheid.
Omdat het leven zo is.

Sparen

Loki vindt het vervelend om gekamd te worden.
Echt kammen lukt me ook niet – dat laat ik 1x per jaar over aan de dierenartsassistente.
Maar soms kan ik wat plukjes verwijderen met een snelle ‘haal’.
Die plukjes doe ik in een plastic zakje om ze buiten te werpen wanneer het broedseizoen is.
Tegen Loki die ook dat plukken van de plukjes niet kan waarderen. zeg ik dan: “we sparen voor een jong musje”.

Niet dat Loki nog veel musjes vangt.
Hij wordt oud.
Vanachter het raam ‘kek-kek-kek’ zeggen wanneer hij iets smakelijks met vleugeltjes ziet, volstaat.

Tot vanochtend.
Op het terrasje achter de woonkamer zit een erg jonge, donzige mus onvoorzichtig te zijn.
Wanneer ik buiten kom en alle vogels in een snelle zwerm opstuiven, blijft het zitten.
Ziek lijkt het me niet, het pikt wel af en toe een zaadje.
Het is gewoon: jong.

Net gekrijs en een halve minuut later: Loki die een dode jonge mus aan mijn voeten legt.
Ik doe wat een moeder geacht wordt te doen: ik prijs hem. En geef de mus weer terug na te hebben vastgesteld dat die echt dood is.
Maar Loki heeft er geen belangstelling meer voor.

Het valt natuurlijk nóg mee.
1 jonge mus op een heel broedseizoen.

(poging tot) Opvrolijken

Mezelf opvrolijken bedoel ik.
Contact met andere mensen – mm.
Ik ben er gewoon niet goed in.
En ik zou liegen als ik zei dat ik daar dieptreurig over was.
Het is ‘ik’.

Het gelukkigst ben ik met mijn dieren en dan vooral met Loki.
Wanneer die een hele nacht op bed ligt en een deel ervan ook nog spinnend in mijn armen, dan sta ik op met “dit is een nacht, die je normaal alleen in films ziet!”

Ik ben ook gelukkig in Amerika.
Natuurlijk niet elke dag de hele dag, maar er zijn wel veel momenten van geluk.
Ik pleeg een deel van de gemaakte foto’s te bewerken om ze hier te publiceren en zo de periode tussen terugkeer van de vorige reis en begin van de vólgende te coveren.
Dat lukt niet nu ik een jaar tussen reis 1 en reis 2 moet vullen.
Niet genoeg mooie foto’s.

Dus kijk ik een paar jaar terug.
Af en toe vind ik nog een mooie.
Maar het doet ook een beetje pijn: al die mooie foto’s van die mooie plekken.
Mooie herinneringen.
*Herinneringen*.

Voornemen: begraafplaatsen bezoeken.
Deed ik vroeger ook wel/veel.
Doe ik nu weer af en toe.

Ik ga proberen er weer lol in te krijgen.
Ook dáár in.

Poging

Poging tot missch niet geweldig leuk of interessant zijn, maar wel eerlijk.
Ik kan er steeds slechter tegen, tegen ‘Corona’.

Eerst dacht ik nog: ach, ‘normaal'(=mijn ‘normaal’) zie ik ook amper mensen dus lamaar dat gezeik over social distancing.
Toen ging mijn reis naar Amerika niet door.
In mei.
En vervielen ook drie opera-uitjes.

Leek nog steeds ok in de zin van ‘dat is het dan’.
Daarna cancelde KLM mijn Amerika-vlucht voor augustus-september.
En even dacht ik: het is niet anders.
Maar geleidelijk werd ik wild-woest.
Ging ik me ergeren aan van alles.
Dacht ik: gotallemachtig, over een paar maanden ben ik 70!
Is het leven volgend jaar nog wél leuk?!

Ik ben nooit een gezellig kletsertje.
Babbel-babbel that’s not me.
Maar opeens betrap ik me op aan-lullen tegen aardige buren.
Ik zie hun ‘wanneer kan ik met goed fatsoen wég’-blikken.
Ik denk: verdomd! ik ben dus *eenzaam*????

Op de radio hoor ik dat augustus de ‘aanwaaimaand’ wordt = lokaliseer een eenzame bejaarde en ga daar ongevraagd langs.
Om met het zielige oudje te kletsen.
Ik moet er niet aan denken! dat iemand dat bij mij in haar/zijn hoofd haalt.

Maar ik zie onder ogen dat ik eenzaam ben en aangezien ik geen ge-aanwaai wil zal ik dat dus zélf moeten oplossen.
*gelukkig werkt dit weblog weer!!!*

Terug!! terug!!!

Ik ben er weer!
Terug van geschrapt uit de virtuele wereld!
Wat mijzelf natuurlijk opviel.
En drie(!) lezeressen.
(ik heb hier geen teller op staan dus mogelijk zijn dat ál mijn lezeressen wat er niet toe doet, wie de moeite neemt me te melden dat ik wég was koester ik – het gaat mij niet om toevallige anonieme passanten)

Uiteraard ‘geklaagd’ bij mijn webmistress. Die op vakantie bleek.
En geen WiFi had (wel email).
Nog eens geklaagd en gezeurd en me heel erg gerealiseerd dat als je (=ik) verder geen sociaal leven hebt, zo’n stom weblog een soort basis in je bestaan kan zijn.

Tien minuten geleden nog: bagger.
En nu: terug! ik ga proberen het waar te maken.
Léuk en interessant te zijn.
Yeah! yeah! yeah!

Vriendschapsverdriet

Laatst las ik over ‘vriendschapsverdriet’- een soort liefdesverdriet maar dan om het verlies van een vriend(in).
Ik vond het fijn dat het gevoel was erkend.
Ik kan het ook ‘plaatsen’ mbt een aantal verloren vriendinnen (m/v).
Niet met allemaal.

Met sommige denk ik iets dat in goed Amerikaans neerkomt op ‘good riddance’.
Mbt andere voel ik niet eens zoveel.
Mbt wéér andere denk ik: het was geweldig zolang het duurde en toen werd het toxic dus wijs dat er een einde aan kwam.

Er zijn er een paar van wie ik denk: zou die nog wel eens aan mij terugdenken met niet alleen maar een negatief gevoel maar ook goede herinneringen?
Maar de enkele keer dat ik dat vroeg kreeg ik een virtuele klap in het gezicht dus ik ben gestopt met vragen.

Verval

Als je talent hebt dat niet iets is met wiskunde of zo (dus: tijdloos) is er een tijd van talent ontplooien, stijgen naar de top en dan verval.
Ik zie en hoor het met zangers (v/m).
De verstandige stoppen op hun hoogtepunt.
De andere zingen door en door en door tot het echt genant wordt.
Of ze worden gewoon niet meer geboekt.

Iets vergelijkbaars doet zich voor met journalisten (en vast ook in andere beroepsgroepen die me nu even niet te binnen schieten).
Ik denk aan Philip Freriks die z’n column uitsprak in dat VPRO-radioprogramma op de zondagochtend waarna hij hartelijk werd bedankt voor bewezen diensten – terwijl men had verzuimd hem te vertellen dat hij over zijn houdbaarheid heen was.
Pijnlijk (mild uitgedrukt).

Mij overkwam het ook.
Mijn opdrachtgevers lieten het moment samenvallen met de dood van Lodewijk.
Toen was ik een jaar of 50.
Ook een mooi moment voor dumpen en het vissen in de vijver van nieuw talent.

Ik was teleurgesteld.
En bitter.
Daarom begrijp ik ze heel goed, die dóór-zingende zangers.
Zolang je nog een kleine zaal kunt huren en kunt vertrouwen op een vaste schare fans die niet moeilijk doen over die ene valse noot (of missch meer dan die ene): doe een Florence Jenkins als je daar gelukkig van wordt.

Keuzes

“Wat als er nog één bed over is op de intensive care en een 70-jarige coronapatiënt komt net iets eerder in het ziekenhuis dan een 16-jarige? Voor Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care, is het een duidelijke keuze. “Wij dokters zouden toch echt gaan voor die 16-jarige.”

“De politiek zou liever een muntje opgooien of first come first served en in dit geval de 70-jarige behandelen. Maar ik denk niet dat wij het over ons hart zouden kunnen verkrijgen om voor die 70-jarige te moeten kiezen.”

Daar ben ik dan mooi klaar mee.
(bron)

Kipjes

Ik heb al heel lang kippen en steeds verschillende soorten.
Eerst Wyandotte krieltjes en toen via Fauna Advies (gedumpte kippen) – dat kon dus alles zijn.

Anderhalf jaar geleden was topkipje Tosca opeens alleen omdat haar laatste vriendinnen plots overleden.
Een kip alleen is ongelukkig dus moesten er nieuwe komen.
Omdat Fauna Advies niets hád, kocht ik er drie via marktplaats.
De man adverteerde met ‘Barnevelders’ maar het waren Lohmans (die er erg op lijken) en Lohmans zijn hybride legkippen. Gefokt om krankzinnig veel te leggen.
Wat ten koste gaat van hun gezondheid.
Omdat alle energie in die verdomde eieren gaat zitten.

Een paar dagen geleden moest ik kip Norma laten inslapen.
Ze was óp.
Nu heb ik nog de Lohmans Lucia (= broeds, ook dat kan) en Violetta.
En twee bejaarde Wyandotte krieltjes Aïda en Blondje.
Tosca is intussen ook overleden – aan ouderdom.

Ik google. En lees dat het volstrekt normaal is dat een Lohman het na een paar jaar opgeeft.
Ik lees ook in een kippenforum een bericht van een gore loser dat zijn twee Lohmans na anderhalf jaar niet meer leggen en nu wil hij ze *kwijt*! dat bericht was van tien jaar geleden anders had ik nu in de auto gezeten om ze op te halen.

Ik mail een kippenhandelaar.
Die zegt dat ik bij Lohmans het beste Lohmans kan zetten (wat me onzin lijkt, ik kon de Wyandotte krieltjes er ook probleemloos bij plaatsen) maar als ik dan toch iets anders wil: Barnevelders of New Hampshires.
Alleen hebben ze die pas in het najaar.