Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Catrien S.

Het viel me vorige week ook al op.

Catrien Straatman die ik zeer matig vind als duopresentator van het Radio 1 Journaal (to put it very mildly) doet het érg goed als nieuwslezer.
Haar stem is daar uitermate geschikt voor en ze hóeft niet meer dan het oplezen van door de redactie bedachte vragen en daarna een stilte laten vallen zodat de hotemetoot die door de redactie gebeld is een paar zinnen kan zeggen.

Niet zelf vragen hoeven bedenken, niet inspelen op wat de gesprekspartner vertelt, niet in de zenuwen zitten dat het gesprek uitloopt terwijl het nog niet eens ter zake is.
Catrien Straatman for nieuwslezer!
Vindt ze na alle kritiek op de NOS-site misschien nog wel leuker ook.

Ik mocht weer mee

Sommige mensen hebben spannende dates.
Ik mag soms mee met L. en Tashi.

Vanochtend om tien voor negen en dat blijkt een stom tijdstip (door mijzelf gekozen ivm Radio 1 Journaal tot half negen) want het hele dorp tuft langs in auto’s en zo hoort het niet: wanneer wij wandelen is de polder van ons alleen. En de vele vogels die we in de verte horen. En de schapen.
Leuke schapen zijn er. Wijze schapen die naar Tashi loeren met “jij, onderkruipsel”.

Nerveuze schapen waarnaar Tashi maar hoeft te kijken of ze slaan op hol tot ze niet verder kunnen.
Jámmer vindt Tashi het dat ze niet door het hek er achteraan kan.

Maar dan is het genoeg en sprint ze weg naar ándere leuke dingen.

Enge honden komen we ook tegen.
Daar sleept L. Tashi snel voorbij.

Op de terugweg (Tashi loopt los) komen we een man met groot soort herder tegen.
Tashi stormt erop af. Herder (reu) wordt door de man tegengehouden en naar zich toe getrokken. Wáf doet herder. Hij wil naar Tashi.
Dát is handig, denkt Tashi, die opgewekt ruikt aan de neus van de vastgeklemde reu.
Dan heeft L. haar te pakken (wij waren achterop geraakt) en kan haar net wegsleuren voor de auto die ook nog was komen aanrijden en door Tashi werd genegeerd omdat ze immers naar die reu toe wou.
(hardkloppend hart – ik, om wat er had kunnen gebeuren).

Verder zien we een paar dorpsgenoten waarvan de vrouw zegt (zomaar, als eerste en enige tekst): “Wat een onopgevoede hond, wat enthousiast.”
Nou zég!

Eenmaal thuis wil Tashi héél even poseren.
(Onscherpe) foto’s volgen.

Boeken als logaanbieding: goed idee wordt beloond

Eigenlijk hou ik in mijn Winkel gewoon het meest van de boeken.
En niet alleen in de Winkel – ook hier.
Als logaanbieding.

Dus wil ik graag heel bijzondere boeken aanbieden.
Grappige kinderboeken, curieuze zomaar-boeken, fraaie historische boeken. Of plaatjesboeken. In elk geval: opmerkelijk.

Soms probeer ik dat ook.
Dan vraag ik voor het boek zelf een fractie van wat het waard is.
Omdat ik denk dat wie mij leest een leuk mens is (nou – in elk geval een deel van mijn lezers is volgens mij leuk). En die gun ik een bijzonder boek voor een mooie prijs.
En dan niet een *mooi prijsje* want daarbij visualiseer ik een nare koopjesjager die niets geeft om het object maar alleen hebberige handjes heeft.
Van die mensen hou ik niet en die hoef ik ook niet als mijn lezers.

Maar dan.
Dan moet dat heel erg bijzondere boek dat ik aanbied voor een werkelijk ‘te geef’-prijsje ook worden verzonden.
Tenzij we afspreken dat ik het als ware het losgeld neerleg achter een paddestoel (zo’n paaltje) op de Veluwe waar de koper het dan weer na zorgvuldig links en rechts kijken komt ophalen.
Maar: rijden naar de Veluwe kost ook geld (al is het alleen maar de benzine).

Terzake.
Al mijn Mooie-Boek-logaanbiedingen lijken stuk te lopen op dat verzenden wél geld kost.
Waaraan ik niets kan doen. Zelfs het dunste boek kost al snel aan verzendkosten 2 Euro.

Wat te doen, wat te doen.
Slimme ideeën worden beloond. Met kleine kadootjes.
En als ze niet slechts slim maar zelfs geniaal zijn misschien wel met een boek.

Wat niet te doen (en wat wel)

Op Radio 1 hoorde ik een leuk gesprek met iemand die een rijtje had gemaakt van ‘wat niet te doen’. Op 1: niet direct JA zeggen als de MP je belt.

Rijtje voor mezelf (in de zeldzame maar nu ontstane situatie dat het in de Winkel opeens storm loopt)
1) niet proberen alle bestellingen dwars door elkaar af te handelen
2) niet iedereen die je kent/vertrouwt toezeggen dat je direct verstuurt (en dat dan nog doen ook)
3) niet bestelde kalenders ‘uit je hoofd’ weer terug zetten voor de verkoop zonder ze in het handje te houden en er zeker van te zijn dat je écht nog meerdere exemplaren hebt
4) niet klanten die een normale vraag stellen afblaffen omdat je zelf aan het chaoten ben geslagen
(andere mensen die normale vragen stellen evenmin afblaffen)
5) wél administratie zsm up to date maken (om drama’s te voorkomen)
6) wél vertrouwde kennissen die morgen hun spullen al in huis krijgen dinsdag gaan aanmanen als het geld dan nog niet binnen is

* wie goed raadt wat me het moeilijkst valt krijgt een klein kadootje*

Twitter is netwerken

Twitter is netwerken.
Twitter is zelfpromotie: ik schreef iets leuks, ik maakte een mooi filmpje, ik verkoop lekkere wijn, mijn eerste boek is uit en je kunt het hier bestellen.

Ik kan dat niet. Ik denk dat anderen denken: moet je haar zien. Wat verbeeldt ze zich wel.
Heel soms doe ik het. Wanneer ik aandacht wil vragen voor een artikel op Fanlog. Niet per se een eigen artikel. Gewoon, vanwege Fanlog.

Naar mijn Winkel verwijs ik nooit. Dit itt anderen.
Dus dacht ik net: laat ik het ook eens doen. Aangezien Twitter immers netwerken en zelfpromotie is.
Gedaan dus.
Misschien koopt @MaximeVerhagen nu wel een Spongebob-kalender bij me.
Of de Disney Fairies.
Iemand anders mag natuurlijk ook.

Maar het zal wel niet.
Want ik kán het niet. Het roepen ‘neem mij, kies mij, ik ben geweldig’.
Dus straal ik ‘lamaar’ uit.
Erger: zég ik ‘lamaar’.

Gedaan en te doen

Het Radio 1 Journaal, dit keer niet met Michiel Breedveld (erbij) maar met Catrien Straatman.
Ik probeer me niet te ergeren (vanwege de eigen gemoedsrust) aan haar manier van interviewen: slecht voorbereid, iemand niet laten uitpraten, niet luisteren.
Dat lukt niet erg.
Gelukkig is daar het Filiaal van Joris van de Kerkhof, mijn zonnetje in het tranendal op Radio 1.

Over een half uur komen -als er niets mis gaat- de nieuwe kalenders online.
In de Winkel.
Dan komen per kerende mail na de nieuwsbrief de bounces binnen en ook de “ik wil geen nieuwsbrief meer omdat…”s.
En de bestellingen.
Die de klanten meteen betalen. En die ik dan meteen ga inpakken.
Om ze morgen te verzenden.
Jaja (ik blijf dromen).

Gluren naar de buren

Opgewekte bikers zie ik op het parkeerterrein van de Best Western in Kingman, AZ (dit is nog maar 1 groepje, in de 12 dagen dat ik er was zag ik er vele).

Het keurige echtpaar dat er óók logeert denkt er het zijne/hare van.

Hoewel – niet lang erna zie ik mevrouw naast de bikers lopen met een blik van ‘ik doe net of ik erbij hoor’- haar man op (veilige?) afstand.

Met de caven naar de dokter

R. en ik namen caaf Snuitje en ook caaf Cecilia mee naar dierenarts Theo.
Omdat we hun vachtjes wat mottig vonden.
Terecht. Want allebei hadden ze mijt en allebei kregen ze een prikje (krijs!!!) en toen ook nog een mini-dosis Stronghold in de nekjes.
Over een week moeten we terugkomen voor nog een prik en een week later (wanneer Obama heeft gewonnen) nóg een keer. Ook kregen we Stronghold mee voor alle andere caafjes voor het geval die ook mijt hebben/krijgen.

Dus vingen we (nou: vooral R.) tien caafjes, deden die in een grote kooi en daarna viste R. ze er 1 voor 1 uit en duwde Stronghold in hun nekjes.
De caven deden alsof ze werden vermoord en vergaten hun ordeal exact tien seconden later toen ze ontdekten dat er verse boerenkool en wortel in de ren lagen.

Die wortel kwam van de aardige mevrouw in De Rijp. Ze verzekerde me dat ik hem ook zelf kon eten. En haalde toen nog twee wortels uit de zak omdat ze morgen soep ging maken.

Wonder

Het wonder is geschied: ik kan weer bij MijnPostbank. En even denk ik dat ik terwijl ik even niet keek hartstikke rijk ben geworden, maar dat is natuurlijk al het geld dat ik van mijn eigen spaarrekening heb gehaald.

Wel kan ik nu de verzekering van mijn huis betalen en R. het geld terugstorten dat hij voorschoot om Visa te betalen en L. het geld overmaken voor het knagersvoer dat ze gisteren voor me meebracht – ipv met envelopje in de hand bij de buren € 44,85 in de bus te doen, wat toch een beetje ‘niet-modern’ staat.

Wat een wonder en wat een luxe!
Er bleken ook nog mensen te hebben betaald voor dingen die ik ze toestuurde die dat ook hadden beloofd (toch altijd fijn). Wel knaagt er iets dat er volgens mij méér mensen hadden zúllen betalen en dat er iets ontbreekt.
Mochten zij dit lezen en mocht het hén (hun?) nu ook te binnen schieten: je hebt m’n gironummer.
En mochten ze denken: kom ik mooi mee weg, dan hebben ze een punt.

Tot het me ooit alsnog te binnen schiet en (ik zeg het maar vast), dán vergeet ik het nooit meer en ik kan verdomd rancuneus zijn.
(haha)

Koeienrusthuis (ook geplaatst bij Fanlog)

En dan is daar dat ene berichtje dat bij mij blijft hangen.
Martijn van Beek haalde het uit de avondkranten: het koeienrusthuis in het Friese Oldeberkoop wordt met sluiting bedreigd.

43 koeien genieten er van een rustige oude dag (de oudste is de 22-jarige Linda). En weet u nog die koe die ontsnapte uit het slachthuis in Koudum. Claartje heet ze. En dankzij een paar weekhartige types zoals ik (met iets meer geld) mag zij nu genieten van het goede leven in ditzelfde rusthuis.

Maar ja. Toen kwam de kredietcrisis. En werd alles duurder. En hadden de donateurs (het rusthuis is afhankelijk van particuliere giften) minder te makken zodat ze ook minder overmaakten voor de koeien.
Wat te doen, wat te doen.
Publiciteit natuurlijk (maar die valt als ik google afstruin vies tegen).
Fanlog dus -ook- maar. En nu: hier.

En zou het niet leuk zijn als iedereen die van koeien houdt, die misschien wel een adoptiekoe heeft, nu ook donateur wordt van het rusthuis. Al is het maar voor een klein bedrag per maand.
Of anders een eenmalige gift.
Voor Linda. Voor Claartje. Voor Victoria. En Lucky. En Mesa.
En de andere bruinogige schatten die we allemaal een mooie oude dag (en alle jaren daarvóór gunnen).
Kom op.

TomTom (en zieke caaf)

Een van mijn caafjes is ziek. Huid/vachtprobleem. Ziet er wat mottig uit. En ze krabt.
Hebben we vaker gehad dus bel ik R. of die morgen kan (meestal heeft een caaf dan iets waarna ze tien dagen bij R. in de ziekenboeg moet) en dan bel ik de dierenarts en maak een afspraak.
Waarna ik op hun site zie dat je heel handig ‘voeg toe aan TomTom’ bij het adres kan doen.
Cool!

Dus sluit ik TomTom aan en start TomTom-prog op en die wil een actuelere versie downloaden. Lijkt me een goed idee dus: doe maar.
Waarna PC-prog mijn speeltje niet meer herkent. Hoe vaak ik ook opnieuw aansluit, hij wil me gewoon ergens heenbrengen. Hij wil *niet* de routes bijwerken. En dus ook niet de route naar de dierenarts.
En nou kan ik die zelf wel vinden dus daar gaat het niet om.
Maar ik kan niet zo goed tegen iets technisch dat het weer niet doet.

BNR

Heel af en toe pik ik een stukje Sven Kockelmann mee.
Niet het begin. Zodra hij wordt aangekondigd haak ik af en gaat de radio uit.
Maar het kan gebeuren dat ik in de auto de radio aanzet en dat-ie op Radio 1 staat en dat er iets is dat best interessant is en wanneer dat wordt afgekondigd zit ik in Sven.
Nou ja, vooruit – éven dan.

Anders ligt het met Ghislaine Plag. Daarvan is 1 zin me al te veel. Vandaag bv, haar opening: je hebt mannen die een moederskindje zijn en Obama is een oma’s kindje. Omdat hij, deels door oma opgevoed, naar haar toe gaat nu ze ziek is. Zodoende: ‘oma’s kindje’.
Dus: radio uit. En dan: zal ik BNR eens proberen.

Ik probeer en val in een nare vrouwenstem die als ware zij de tweelingzus van Michiel Breedveld haar gesprekspartners bijtend toespreekt, ze niet laat uitspreken en ze steeds in de rede valt.
Lara Rense heet ze (ik zocht het even op voordat iemand denkt dat ik Harmke Pijpers bedoel).
Wég dus weer bij BNR (waarvan ik nu kan zeggen dat ik het echt geprobeerd heb).

Het is tijd voor een korte powernap.

Tis dinsdag

Gisteravond, opeens, een reactie op Fanlog van adjunct-hoofdredacteur van de NOS Tim Overdiek (vroeger die leuke correspondent in Amerika en daarna Londen).
Strekking: “we zijn er nog niet maar we zijn goed bezig”.
Ik schrijf een reactie waarin ik hem verzoek om een interview.
We wachten af.

Het ochtend-Radio 1 Journaal is best leuk. Leuker dan gisteren in elk geval.
Mn dankzij een hilarisch Filiaal van Joris van de Kerkhof.
De charmante zuiderling op de paardenmarkt bij de knorrige noorderlingen.
Het loopt voor geen meter maar ik heb ontzettend gelachen.
(de verslaggever hopelijk ook)

Waar ik minder om moest lachen: Michiel Breedveld.
Die jongen kán het gewoon niet, presenteren.
Misschien wordt hij binnenkort een weekje ziek zodat Marcel Oosten kan laten horen hoeveel beter hij in zijn eentje is.

Nu terug naar de kalenders. Die -als alles goed gaat- donderdagochtend in de Winkel komen. En ik heb écht van sommige maar 1 exemplaar dus etc.
Verder is het kutweer en wat doen we dan? We rollen ons op in een doosje.
Als we kat zijn tenminste.