Een grijze dag, maar de wieken maaien voort (linksom, tegen de klok in)
Polderplezier
Ik ben er nog, zowat twee weken. En, wat belangrijker is, J. heeft het erg naar haar zin in Arizona.
Ik ben geen groot autoliefhebber, laat staan kenner en van autorijden – hoe handig ook – hou ik al helemaal niet. Om naar Amsterdam te gaan rijd ik dan ook naar de dichstbijzijnde bushalte over en laat het dan verder graag aan Arriva over.
Maar toch. In het weekeinde gaan hier overal de staldeuren open en komen de oldtimers tevoorschijn. Wil je met een gezelschap op stap gaan, dan kun je ook dozijnen 2 CV’s huren en andere auto’s, waarvan me de naam ontschoten is. En mijn jongentjesziel ziet dat graag en droomt daarbij over zijn Dinky Toy’s, die ik, op een 2 CV (een echte grijze met die smalle ribbeltjes) en een Traction Avant (waarin je met gestrekte benen kon zitten) na, in een heilige lade bewaard heb.
Zaterdag was er een optocht van tientallen MG’s – gezien in De Rijp – eertijds de droom van iedere jongeman, want geluk voor jongedames die mee mochten rijden. Die autotjes zijn intussen oud, de heren en dames die erin zaten, ook. Ontroerend, hoewel ik qua Dinkies toch meer van vrachtauto’s hield.
Opschriften
Alweer een opschrift dat ik niet echt begrijp. Hieronder nog twee.
Welk bedrag en aan wat besteed om gratis dit Nazomerspektakel te kunnen bezoeken?
Gevaarlijke overtocht
Dit is het lieve pontje over het Noordhollands Kanaal bij Fort Spijkerboor.
Een boodschap
Zij die het weten, jawel, wat weten? HET weten, een Hoger Weten; over een goddelijk of filosofisch inzicht beschikken?
Prima haring, overigens, bij de volendammer viskraam die op donderdag, vrijdag en zaterdag bij de Plus staat.
Fietsers, opgelet!
Het centrum van het dorp is een driesprong, daarnaast ligt het pleintje Scheepjeserf, waar dit weekeinde de kermis stond. J.’s huis staat linksachter bij die bomen.
“Denk aan onze kinderen, de school is weer begonnen” zegt een bord aan het begin van de bebouwde kom. Strafrechtelijk wordt dat vertaald in het terechte verbod om harder dan 30 km per uur te rijden. Maar die fietsers, zijn die van de maximum snelheid uitgezonderd?
In de zon
Het is donderdagochtend en de zon schijnt. Eeb, de oude dame, slaapt, binnen op de stoofhete vensterbank. De heren zitten buiten hartelijk samen – we hebben net kopje likken gedaan – en bedenken wat ze nu weer eens zullen gaan doen. Ik geloof dat ze J. nu niet missen; verder zal ik het als oppasser nooit schoppen.
Laatste nieuws
De Noordervaart, de hoofdverbinding tussen Alkmaaren Hoorn, is geblokkeerd voor doorgaand verkeer, want eerst moet die overladen gele vrachtauto uit de sloot getakeld worden. En zo werd het nog een heel spannende middag. De Noordervaart ligt aan de overkant, aan deze kant ligt de ventweg met bomen links en rechts.
Bagage
Gisterochtend vroeg heb ik J. op Schiphol achtergelaten, met een vederlichte koffer en een bijkans leeg rugzakje. Intussen heb ik mezelf in Grootschermer genesteld, met twee zware koffers. De grote zit vol met goede voornemens: pakken papieren waarmee (eindelijk) iets mee moet gebeuren. In de kleine zitten kleren tegen regen en kou die ik hiopelijk niet zo erg nodig zal hebben, en wat ik verder nodig heb voor een maandje in de polder. Het leek me dat m’n rode jasje aardig kleurt bij al het groen hier. Hoewel de bomen al beginnen te herfsten, heb ik mijn bruine jas nog maar even in Amsterdam gelaten.
Dank aan de commenters die vastgesteld hebben dat J. veilig door Delta naar Amerika is gebracht. Ik hoefde dus niet naar aircrashes te googleën. De heilwensen zal ik overbrengen.
Ramada Inn Limited, Phoenix, AZ
Lounge 3
Bijna weg (2)
Ik had nog zoveel foto’s om uit te kiezen om hier te plaatsen.
Die foto’s maken het sowieso heel leuk.
Want ze herinneren me aan de kleine momenten van ‘ah – leuk!’ en dat blijken er heel veel te zijn.
Momenten in de woestijn, momenten in steden, op yard sales, bij kerken, in winkels, glurend naar buren.
Ik nam erg veel foto’s mee terug in het voorjaar, ik gebruikte er te weinig van.
Ook van de vogels had ik nog meer.
Morgen, over een paar uur, ga ik alweer op pad hoewel ‘op pad’ raar associeert bij zo’n reis.
Een foto nog, volstrekt willekeurig.
Een foto uit Kingman. Ik logeer daar in kamer 151, dit is aan de overkant op 1-hoog.
De foto zelf is helemaal niet bijzonder.
Maar wat ik dan denk: wie zijn die mensen. Vinden ze het hier leuk? Waarom zijn ze hier eigenlijk? Wat doen ze als ze niet in hun kamer zijn? Vinden ze elkaar leuk?
Bijna weg (1)
Nog meegemaakt:
* Tashi gezien met L. maar L. zag mij niet want praatte met een man met een hond en Tashi zag mij ook niet want die was geboeid door die hond – ik aarzelde over ‘hallo’ zeggen maar dat vind ik zo moeilijk, me indringen, me opdringen.
Dus keek ik toe hoe L. erna met Tashi haar pad opwandelde en iets in mij deed hartstikke veel pijn maar de ratio in mij zegt: Tashi is L.’s hondje en stop met erop verliefd zijn want ‘zinloos’.
Wat was ze groot geworden viel me op.
Want: wat zag ik haar al heel lang niet meer.
Ochtend
Morgen om deze tijd vlieg ik boven Engeland (hoop ik, want anders hebben we vertraging of zijn we neergestort direct na de start).
Vandaag valt niet mee.
Ik slaap slecht, sta om kwart voor zes op, zet het Radio 1 Journaal aan.
Gisteren was dat érg leuk. Marcel Oosten was dé anchor, Michiel Breedveld deed zo’n beetje mee. Ik hoop dat het een nieuwe trend is die doorzet, maar wat gebeurt.
Het idee van de anchor blijkt ook bij de NOS te zijn aangeslagen. Alleen is het dit keer Catrien Straatman die die rol heeft toebedeeld gekregen. Terwijl Marcel Oosten naar de achtergrond verdwijnt.
Binnen een kwartier is mijn humeur gruwelijk verslechterd.
En net wanneer ik denk dat het niet slechter kán, vliegt mijn internetverbinding eruit.
Modem gereset, PC uit en weer aan, Windows een diagnose laten stellen (die weet het ook niet).
Via de inbelverbinding bij Zonnet de site van Ziggo opgezocht: er zijn geen storingen.
Toch maar eens opgebeld en na een heel menu te zijn gepasseerd gehoord dat er wél een storing is en dat ze daar hard aan werken.
1 minuut voor tien uur: ik ben weer online. En haal een mail binnen van R.: “Zullen we om tien uur bellen.”
Ik bel en R. is in gesprek. Ik blijf bellen en R. blijft in gesprek.
Om twintig over tien belt R. mij: dat hij nu geen tijd meer heeft om me te bellen en wanneer kan ik wél.
En dan te bedenken dat deze dag nog maar net is begonnen.
Op de muur van een dierenarts in Kingman en bij z’n voordeur
@ R.
We hadden het nog niet over het invullen van Intomart-kijkgedrag.
Ik kijk door de week elke avond Grey’s Anatomy en vind dat hartstikke mooi. Soms geef ik een tien. Nooit geef ik minder dan een negen.
Nu het er deze week weer is kijk ik ook (een deel – als GA is afgelopen) DWDD.
Ik vind dat niet meer dan een 7 waard totnutoe. Maar dat kan beter worden als het programma op stoom raakt.
Verder kijk ik wel eens Journaal (7 of 8), op zaterdag The Closer (9) en hier en daar een Law&Order en heel zelden Netwerk en toevallig gisteren Puberruil.
Mbt egel.
Om tien over half negen ging ik naar de achtertuin, had bord met klein beetje (echt) spaghetti met rivierkreeftjes klaar gezet en een paar gebutste eitjes.
In de achtertuin (drie bakken gevarieerde maaltijd voor 12 caven en twee konijnen) zie ik van onder het eerste cavenhuis een jonge rat opduiken en dan achter het tweede cavenhuis een tweede.
Tis dat ik er sta zodat ze even terugwijken, maar ‘eeuwig afgeschrikt’ is anders.
Na vijf minuten loop ik terug naar het huis.
Vlak voor het trapje naar het terras, ik ben hem op minder dan een meter genaderd, loopt voor mij: egel. Of beter: een egel. Want de meest recente egel leek uit de bosjes naast de perenboom te komen.
Hij loopt naar het spaghettibord, gaat erop zitten en eet.
Ik ga naar binnen.
Ik denk: wat zal ik hem missen als hij er niet meer is wanneer ik terug kom.
En ik denk ook: aan R. vertellen en die op het hart binden dat hij tapas voor egel moet neerleggen zolang egel nog rondwandelt en niet in winterslaap is.
Vriendjes worden?
“Misschien mag ik uw vriend op de radio worden. Ik hoop het maar.”
Dat schrijft Michiel Breedveld om half twaalf op het Radio 1 Journaal-weblog.
“Succes ermee, Michiel!” reageert iemand anderhalf uur later.
Daarna niets meer. Terwijl wél iemand onder het portret van Michiel Breedveld heeft gezet dat hij hem niks vindt als presentator.
Ik vind het iets liefs hebben, die vraag. Iets ontwapenends. Iets kwetsbaars.
Want stel je voor dat het inderdaad hierbij blijft en dat verder niemand z’n vriend wil worden.
Ik heb geaarzeld of ik er zelf iets bij zou zetten.
Maar dat zou dan iets zijn geworden als: “Je mag best mijn vriend op de radio worden maar dan weer gewoon als politiek verslaggever. En alsjeblieft *niet* als duopresentator met Marcel Oosten. Want die kan het echt véél beter alleen.”
Maar dat is denk ik niet de reactie waarop hij zit te wachten.
Ordi
Waarom denken reclamemakers toch dat ik me voel aangesproken door ordi-stemmen?
Als gulle gewone vrouw in de commercial over de ‘freiwilliges van de sonnebloem’.
En als ondernemer door die enge Jelle van ‘dát is snel’.
En als ik me *niet* voel aangesproken – wie dan wél?
For sale (bij Kingman, AZ)
Ziel, verstopt in PC
Vanavond wou ik nog wat dingen doen o.a. artikelen scannen maar Sammie ligt op de scanner.
En eigenlijk ben ik hartstikke moe en ik overweeg: cd’tjes branden.
Ik ga via de Verkenner naar waar die mogelijk staan en zie opeens (NEW)I: cd-romstation.
Klik. Klik.
O ja, dat is waar The Closer in zit waarvan ik nu de afleveringen op mijn PC kan bekijken. En eergisteren ook deed.
Maar wat zie ik daar onder?
Gedeelde afbeeldingen, gedeelde muziek, gedeelde video, hits?
Klik op de muziek.
Voorbeeldafspeellijsten.
Mm.
Klik.
Hele lijst met o.a. Fresh tracks en Tracks yet to be played.
Op goed geluk aangeklikt: Listen to late at night. Waarmee ik meteen in mijn ziel duik.
Move over darling. China in your hand. Hell=other people.
Mijn PC weet meer van mij dan ikzelf lijkt het soms.