Jeanne's Weblog

Mijn vaste super is de Plus in De Rijp. Dat is 10-15 minuten rijden over polderweggetjes.
Heel soms ga ik naar Middenbeemster.
Dat doe ik wanneer ik een pakje moet wegbrengen naar PostNL – het dichtstbijzijnde agentschap is daar in de AH.

Vaak ga ik dan meteen weer weg, soms doe ik een paar boodschappen.
Geen onverdeeld genoegen: een winkel waarin ik niks kan vinden, doorgaans bot personeel.

Nu trof ik bij de groente een aardige jonge knul. Hij zag dat ik een kléine broccoli zocht, was net bezig broccoli aan te voeren en hielp me zoeken.
Excuseerde zich dat de meeste toch wat aan de grote kant waren.

Na een paar gangen waar ik weinig kon vinden belandde ik bij de kassa.
Of ik een bonuskaart had.
Dat vragen ze daar altijd en 9 van de 10 keer kan het ze geen bal schelen wat ik antwoord.
Ik zeg dat ik er idd 1 hád maar dat ik die al jaren kwijt ben en dat ik er tegenop zie om bij een balie moeilijk te doen voor een nieuw kaartje met mijn oude nummer.

De vorige caissière die ik daar – een paar weken geleden – trof, keek me niet eens aan en vertelde me wat mijn aanschaf me kostte.
Déze riep via de intercom dat ze een nieuwe bonuskaart wou, verrekende meteen mijn aankopen en gaf me toen het kaartje.

Random acts of kindness.

De volgende polder, de Beemster, lijkt dichterbij dan hij is, omdat ik de foto nam met een tele-lens.
Hij is niet gefotoshopt.

 

Ik had staar en ik kreeg twee operaties waarvan de eerste perfect was en de tweede goed genoeg.
Maar nu had ik ook glaucoom.

Dús: oogdruppels.
Monoprost.
‘Normale’ bijwerking: rode en tranende ogen.
Die kreeg ik maar never mind.
Na een week ook pijnlijke en jeukende ogen, het gevoel dat er iets IN zat.
Zo pijnlijk dat ik het grootste deel van de dag in bed lag.
Verder viel mijn haar uit.

Gebeld met Bergman waar ik een aardige jonge vrouw trof die het heel erg en mij heel zielig vond en die het ging doorgeven aan het Medisch Team dat me diezelfde dag of anders de volgende zou bellen.
Nooit meer iets gehoord. Toen ik later bij de kliniek was gevraagd hoe dat kwam. De informatie bleek aan de verkeerde te zijn doorgegeven.

Ik eiste andere druppels want dit was geen leven.
Ik kreeg Timogel.
1 dag geprobeerd en nóg meer pijn.
Gestopt.
Zonder de kliniek te bellen.
Aangezien ik daar geen vertrouwen meer in heb.

Ik moet op 19 april terug voor controle.
Toen ik er 19 maart was (en de Timogel kreeg voorgeschreven) had ik een briefje bij me, info van google over wat de druppels zijn met de minste bijwerkingen.
Die kreeg ik dus *niet*.
Het zal me benieuwen wat ze nu weer bedenken.

NB ‘mijn’ klachten bij Monoprost en Timogel waren normaal. 1 op de 10 mensen heeft ze bij die druppels.

Ergens vanmiddag: veel kabaal van alarmerende vogels in de tuin en voorbij vliegende veertjes.
Kleine witte donsveertjes.
Langere veren, grijs met wat wit, mogelijk staart of vleugel.

Ik weet: het is weer zover.
Een turkse tortel is ‘geslagen’ zoals dat heet.
Nee, niet vermoord door een van mijn katten.
Maar door de sperwer die ik een paar dagen geleden ook al in de tuin zag.

Alweer, dacht ik. Want dit gebeurt vaker.
Elf jaar geleden maakte ik al deze foto

Niet erg scherp maar ik durfde niet te dichtbij te komen om het tafereel niet te verstoren.

Vanmiddag gegoogled op dit fenomeen.
“De sperwer is een kleine tot middelgrote roofvogel die tegenwoordig ook in steden broedt. Vooral ’s winters jagen ze hier op kleine vogeltjes die aangetrokken worden door aangeboden voer in onze tuinen. Opvallend genoeg zien we veel ongelukkige duiven in de Zelf Geschoten-filmpjes. Dit terwijl duiven maar 0,7% van het menu van de sperwer uitmaken in de broedtijd. Een verklaring hiervoor zou kunnen zijn dat een duif voor een sperwer een hele kluif is. De sperwer gaat dan eerst op zijn gemak de duif zitten plukken omdat deze te zwaar is om mee weg te vliegen. Op die manier geeft hij mensen onbedoeld ook de kans een mooi filmpje te maken. Met kleinere vogels als mezen of mussen zal een sperwer makkelijker wegvliegen om zijn prooi op een beschutte plek te verorberen, uit het zicht van de filmer.”

Van de oogarts mag ik weer voorzichtig gaan autorijden.
Als in: 15 minuten naar het naburige dorp om boodschappen te doen en dus NIET meteen naar de Franse Rivièra.

Zondag reed ik erheen met een aardige buurvrouw die bereid was het risico van samen in de sloot belanden te nemen. Dat ging goed.
Gisteren ging ik nog eens voor idd ‘boodschappen doen’ en er ging niets mis maar ik vond het wel eng.

Wat me verder vooral opvalt: het licht is zo fel!
Werd het eerst getemperd door de waas van staar, nu valt er geen ontkomen aan: het licht is fel en doet pijn aan mijn geopereerde ogen.
Tzt dus brillen kopen die me kunnen helpen.
Maar ik moet eerst het ‘goedgekeurd’ van de oogarts krijgen.

In het najaar was ik behoorlijk in de war, vanaf januari ging het beter.
Eerst niet geweldig beter, maar geleidelijk had ik minder (en toen: geen) moeite met de juiste woorden vinden.
Eerst waren de dagen van de week nog een ‘uitdaging’ maar ook die beheers ik nu.

Toch viel er ruim een maand geleden een envelop in de bus: er waren artsen die me wilden onderzoeken op dementie. In die tijd vond ik de ‘dagen’ soms nog wat moeizaam en in mijn angstige gedachten openden zich de poorten van het gesticht omdat ik er soms een paar door elkaar haalde.

Nu gaat het goed met me.
Dat hele onderzoek vind ik niet meer ‘overdreven’, het maakt me woest dat ze (‘ze’) het überhaupt overwegen.
Vandaag vroeg ik mijn huisarts of ik het kon weigeren.
Dat kan.
Hij vindt trouwens ook dat het goed met me gaat.

Een paar dagen geleden loop ik ’s nachts de badkamer in en tref poes Lexje enthousiast spelend aan.
Ze heeft een muisje binnen gebracht en het is dolle pret.

Ik vertel het een vriendin die muizen eng/vies vindt.
Ze vraagt wat ik heb gedaan.
Ik heb het muisje afgepakt en in de kamer ernaast (deur ertussen is open) gezet.
Want, leg ik uit, het was midden in de nacht en daarom kwam in de tuin zetten er niet van.
Maar, zegt vriendin, waarom heb ik muisje dan niet uit het raam gegooid?

Dan was het dood gegaan, zeg ik.
Misschien moet je lid zijn van de Partij voor de Dieren om aan te voelen waarom uit het raam gooien geen optie was.

Staaroperatie 2 is half mislukt maar er kan nog wel iets aan worden gedaan.
Over 3-4 maanden.
Dan is er ook nog iets met de oogdruk. Die moet 15 zijn maar hij *is* 17 en dat is wel/niet glaucoom dus moet ik druppelen en over twee maanden terug voor nieuwe tests.

Het goede nieuws: ik mag voorzichtig weer gaan autorijden.
Waar ik erg tegenop zie omdat ik het nu al zo lang niet heb gedaan.
Over een week ga ik het een keer proberen. Heb ik me voorgenomen.
Eigenlijk vooral omdat ik niet kan doorgaan met een beroep doen op aardige buren of ze eten voor de konijnen en mij willen meenemen.