Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

O nee!

Helemaal onderop de stapel links (ik zit dus wél iets te doen=bewezen) een grote, ongeopende blauwe enveloppe. Zo 1, ja.

Ik weet wat erin zal zitten, maak ‘m open en inderdaad. De Schatting voor Ondernemers. Verzonden op 31 mei, had ingezonden moeten zijn voor 1 augustus. Wat te doen, wat te doen.

Ik twijfel tussen

  • weggooien
  • naar mijn belastingman sturen die ik ook al (onaangenaam, vermoed ik) heb verrast door *niet* bij ‘m langs te gaan -wat hij wou- maar zonder enig overleg een stapel paperassen en het aangiftebiljet IB 2007 toe te sturen; dit een week of twee geleden
  • weggooien

Te doen

* troep op mijn bureau opruimen proberen mijn bureau twee hele weken opgeruimd te houden


* verder oefenen met de nieuwe invoer op dit Weblog (Karin heeft ge-update) en voorzichtig R. vertellen dat álles is veranderd

* werken aan Sportief-laatste deel

* beginnen met opruimen troep rechts náást mijn bureau

Guus helpt vandaag niet mee

Mail

Dank u voor het bekijken van onze volledig werkende software producten die te downloaden direct na aankoop. Just betalen en te downloaden, gemakkelijk en veilig.
Er zijn programma’s beschikbaar zijn in alle Europese talen ontworpen.

Gevonden

Wie wat bewaart heeft wat, en wie wat verslonst ook.
Zo vond ik bovenop de stapel plastic dozen in mijn kamer (o.a.) placemats.
Een van Sesamstraat (dat wist ik eigenlijk wel, dat die daar lag) maar ook: een mooie met de kaart van Amerika om spelenderwijs tijdens het eten de staten mét hun hoofdsteden te bezichtigen – en op de achterkant de vlaggen en nog wat weetjes. Zowel in het Engels als in het Spaans, nog iets waar je je voordeel mee kan doen.

Ook leuk (en die heeft háást om in de Winkel te zetten): een placemat met de presidenten van Amerika en ruimte om de nieuwe erbij te plakken.
Op de achterkant een lijst met data en plaatsen en vice-presidenten en weetjes zoals wie de langste en wie de kleinste president is (geweest).

Allemaal in de Winkel gezet. Waarna het wachten is op zeurkousen met: “Op een prijs van 5 Euro vind ik € 6.95 verzendkosten te duur”.

Droom en wakker en nog wat

Ik ben in mijn auto op weg naar Eindhoven om oma te bezoeken.
Het wordt duister en ik doe de koplampen aan. Maar ik zie niets op mijn dashboard oplichten en vóór me ook niet.
Auto stil gezet: de lampen doen het niet. Auto achtergelaten. Nu naar het station.
Maar dat wordt met de minuut zinlozer want ik kom zo pas na tien uur ‘s avonds aan.
En oma zit natuurlijk klaar met het eten. Wat nu.
(opbellen komt in de droom niet in me op)

Ik beland in een huis waar mensen me verleiden tot aantrekkelijke handel. Steeds meer korting wordt me geboden als ik maar steeds meer koop.
Ik mis mijn vlucht naar Amerika (ook dat nog).
En dan zegt iemand: “maar je oma is toch dood?”
En ik denk: verdomd, das waar ook. Oma is al bijna 20 jaar dood.
Dat valt dan weer mee (bezien vanuit alles dat misloopt).
Om kwart voor zeven word ik wakker (=laat).
En dan gaat alles goed (wat al snel het geval is na mijn soort dromen) tot L. mailt dat ze ons wandelen met Tashi op zondag afzegt.
Kan ik zaterdag? Nee, dat kan ik niet.
Zodat ik nu met de bekende knoop in de maag zit van wanneer je geliefde heeft afgebeld/mailt met een ‘sorry maar je komt niet gelegen’.

Dáár gaat ze dus (zonder mij). En zoveel schoonheid heb ik nooit gezien.

Mensen

Collectief leed treft individuen.
Ik weet het maar toch voel ik het telkens pas wanneer ik met die individuen word geconfronteerd.
Vanavond een reportage in Netwerk. Mensen in Georgië. Oude mensen.
Want zij zijn achtergebleven, jonge mensen zijn gevlucht.

Een man die zijn vrouw dood vindt na een bombardement door de Russen.
Zij is zijn alles. Ze hebben geen kinderen.
Hij durfde haar niet naar het kerkhof te brengen dus begroef haar gewikkeld in doeken in de tuin. We zien de plek. Later groef hij haar weer op en bracht haar toch naar het kerkhof.
Een oude vrouw. Haar huis is aan alle kanten getroffen maar erger: haar gehandicapte zoon is weg. Die kan niet zonder haar. Ze kan hem niet vinden.
Voor haar is het niet erg, zegt ze. Zij is oud: 67. Maar hij – wat moet hij nu.
Dat is groot leed, oorlogsleed. Maar er is ook ‘klein’ leed dat groot leed is.

Voor Fanlog houdt NOS-sportverslaggever Andy Houtkamp een Olympische Spelen-dagboek bij. Hij vertelt er over de Spelen en over Peking maar vorige week ook over (zijn woonplaats) Hoofddorp waar een brand had gewoed. Citaat: “Zo is er de moeder van kennissen van ons die in nachtpon, zonder haar bril en kleding en, wat voor haar nog erger was, zonder haar vogeltje met moeite het huis uitgevlucht en radeloos buiten opgevangen.”

Als ik zoiets lees, voel ik de pijn. Ook dan voel ik de pijn.
En ik denk: misschien is dat wel wat journalisten moeten doen.
Niet alleen the big picture schilderen, de macht tussen grootmachten. Maar hoe dat gedoe met die macht kleine, echte mensen raakt.
En bij een brand: het vogeltje.
En nog veel meer.

Design

Tijdens onze laatste wandeling wees L. me nog op het fraaie design van Tashi’s kontje.

Te doen (vervolg)

De badkamer opruimen viel reuze mee.
Ook omdat een stapel vieze was linea recta in de wasmand kon – typisch gevalletje ‘opgeruimd staat netjes’ dus.

Op mijn lijstje voor vandaag stond verder deze stapel die bovenop 5 grote plastic dozen in mijn kamer staat. In die dozen zitten Sesamstraat en kikkers en blikjes en af en toe moet alles voorzichtig op- en afgetild omdat ik in zo’n doos moet zijn.

Daar valt mee te leven maar handig is het niet en als Sammie echt wil klieren springt hij er bovenop zodat alles naar beneden lazert of net niet.
Dus móet het maar eens gebeuren denk ik maar dan mailt Karin dat ze mijn weblog gaat upgraden. Dat levert spanning op en een excuus en daarna ben ik bezig met wennen aan de nieuwe opmaak-layout en verdring ik dat ik dit nog wou doen.

Tot nu. Nu gaan de tengere schoudertjes ook *hier* onder.

Vlinder

RadiOlympia heeft weinig sport maar er is ook weinig nieuws zodat ik veel plaatjes hoor en maar weinig kan genieten van Joris van de Kerkhof die kennelijk weer tot het gilde der NOS-presentatoren is toegelaten.

Terwijl ik iets zit te schrijven (1 van de NOS-sers die meedoet aan de laatste ‘Sportief’ wil het stukje eerst lezen) vliegt vanaf de vloer een soort vlinder (mot) wild omhoog.
Tegen het raam, tegen mij, tegen Sammie.
Ik open het raam, Sammie opent de aanval.
Vlinder zit op randen, vlinder vliegt niet weg.
Dan, het lijken wel tien minuten maar zijn er denk ik vier, éindelijk.
Net op tijd want de spin die om de hoek woonde was al naar hem op weg en baalt nu.

mot-kl.JPGspin-kl.JPG

Terwijl Sammie ‘asjemenou’ denkt.
En de foto’s van de insecten houden niet over – I know.

asjemenou.JPG

Writing after Fifty

Nog zo’n boek waarvoor ik een zwak heb.
Leonard L. Knott – Writing After Fifty.
“It covers writing nostalgia articles, travel writing, book, movie and theater reviews among other topics for those wanting to start a writing career after retirement” vind ik.

En op de achterkant: “It’s never too late to start writing – as a hobby or a second career, to make money, or just for the fun of it. In fact, Leonard Knott shows you why waiting until now may just be the best time to start writing!”
Het is een schattig, goed bedoeld, wat verouderd maar toch ook weer niet boek uit 1985.

Eerst komt de oppepper: je bent nóóit te oud, je kúnt het.
Goeie tips die evident zijn maar niet voor iedereen: weet waar je het over hebt, ben begrijpelijk voor je lezers, verzamel materiaal, kijk hoe anderen het doen.

Dat het boek verouderd is blijkt uit het wáár ze je als ou-de-re willen laten schrijven.
Bij huisaanhuisbladen enzo. Kán, kan. Maar waar hebben ze internet dan voor uitgevonden?
Sindsdien dus.

Dit is typisch zo’n boek dat je in een tweedehands winkel (in mijn geval Deseret Industries in Las Vegas) doorbladert, waar je aan ruikt (het ruikt wat muf) en waarvan je denkt: het zal mijn leven niet veranderen, maar best leuk om wat in te lezen op een verloren moment.
Maar hoe het te slijten via het net terwijl ik het niet eens kan fotograferen omdat Sammie op de scanner ligt??

Bijna

Mijn doel voor vandaag is bijna bereikt.
Dat doel is: de troep op de vloer links van mijn bureau opruimen.
En de bestelling plaatsen bij de groothandel.

Wat de vloer betreft: dat is bijna klaar.
Ik moet nog mbt vijf boeken bedenken wat ik ermee doe.
En dat moet ik nu ook dóen. Later vanmiddag in elk geval.

Wat de groothandel betreft: ik heb besloten helemaal niets te bestellen.
kl_08-1174.GIFEn ik heb ook nog even de pinguïnkerstkaarten die ik er in april bestelde in de Winkel gezet. Helaas blijkt de fraaie doos met maar liefst 18 dubbele kaarten mét enveloppen niet door de brievenbus te kunnen.
Hopelijk kopen mensen ze toch.
(maar dat hoop ik bij alles)

Een van de vijf boeken waarvan ik niet weet wat ik ermee moet: Elizabeth Friar Williams – Notes of a feminist therapist. Uit 1976. Met voor die tijd Diepe Inzichten dus vooral jeugdsentiment. Waarin de vorige eigenares, Donna Caswell, Diepe Gedachten met potlood heeft aangestreept.
Zoals: “To exercise power in intimate relationships is one way that women can feel potent, since they are not encouraged to pursue or express power in the outside world.”
Daar keken we van op in die tijd.

Zou dit Eureka zijn? inspelen op de hebberd?

De Nederlandse webwinkel iBood is door het Duitse Computerbild gekroond tot beste webwinkel. Het Duitse computerblad testte een aantal webwinkels die volgens het concept werken waarbij elke dag één product wordt aangeboden.
De webwinkels waarbij het vooral draait om hoge volumes en lage marges etaleren elke dag een nieuw product. De koper moet snel beslissen of hij het product wil kopen, na een dag is het product ook weer uit het assortiment.

(bron)