Jeanne's Weblog

Een maand of zo geleden was er een tv-reclame van, meen ik, Andrelon.
Vrouwen op een terrasje. En het ging over blond (extra blond?) en toen zoemde het verder naar mannen die zich stonden op te geilen aan iemand met buitengewoon fraai lang blond haar en die keek om en dat bleek een vent te zijn waarna ze gátver deden.

Er is nu al een paar weken een reclame van een man en meid in een duinpan die liggen te vrijen waarbij de meid zegt “je hebt toch wel iets *bij* je” en wij allen, goed opgevoed door SIRE, weten dat ze een condoom bedoelt.
De (jonge)man gaat enthousiast uitpakken met een picknick en kandelaars én (want daar gaat het om) de gids van Veronica die de meid aangrijpt om te gaan lezen.

Wat allemaal best geestig zou zijn geweest als de meid er niet had uitgezien als een lelijke vent. Kwa kop.  En dat haar doet ook precies aan dat van die Andrelon-man denken.
Zoiets snap ik dus niet.
Want het reclame-aanbod zowel met professionals als met amateurs als met ‘pluk ze van de straat’-meisjes stikt van de beeldschone modellen.
Why o why (=waarom toch).

India beweert de oplossing van de wereldvoedselcrisis gevonden te hebben: het eten van ratten.

Volgens het Indiase ministerie van Sociale Zaken zijn dorpsbewoners minder afhankelijk van graanoogsten als ze proteïnerijke ratten eten. Als het ongedierte hoog op het menu staat zullen er ook minder ratten overblijven om oogsten te vernietigen.

Het ministerie wil rattenvlees zowel bij mensen thuis als in internationale vijfsterrenhotels in binnen- en buitenland promoten. Mensen zullen misschien wat vreemd opkijken van het voorstel, maar het ministerie verwacht geen grote problemen, omdat ‘sommige arme mensen altijd al rat aten’. Als zij het eten kunnen anderen dat ook, aldus het ministerie.  

(bron)

Vroeger liep ik hard.
En toen niet meer.
Daarna ging ik regelmatig met L. haar hond(en) uitlaten.
En toen ook dat niet meer.

Drie weken geleden weer wel: Tashi rondje Middenweg.

En al snel merk ik dat mijn linkerschoen wat ‘raar’ voelt en eenmaal thuis stel ik vast dat de zool los ligt.
Toch de week erna nog een keer en toen de schoenen afgedankt.

Vandaag (ik ben gedoken onderin mijn kleerkast) de renschoenen van daarvóór ingezet.
En na amper een kwartier: linkerzool los.

Nu heb ik alleen nog de aerobics-schoenen van tien jaar geleden.
Als die het ook begeven wordt het ‘pimp my pumps’ oid.

Wanneer ik om half tien de knagers eten geef (en de egels hun tapas serveer) zie ik de maan raar rood kleuren.
Mooie rode gloed er omheen. Alsof-ie gloeit.
Beetje ziek? Beetje brandend?
Opmerkelijk.

Eenmaal binnen denk ik: mag ik nu een wens doen.
Soort van vallende ster.

Dus wend ik me tot Twitter waar ik al vijf dagen (bewust afkickend) niet meer was. En iemand zegt: nee, rode gloed om de maan is ‘slecht’ maar “wensen mag altijd”.
Later blijken meer mensen daar de maansverduistering (want dat is het) te hebben gezien maar de meesten die ik volg zijn bezig met Lowlands en iPods enzo.

Mijn schuurdeur staat vaak open.
Omdat Femke en Agnes daar hun ei willen leggen.
En ja, die kunnen door een kier van 20 cm. Maar de ervaring heeft intussen geleerd dat door diezelfde kier ook mezen en turkse tortels naar binnen glippen en die raken dan soms in paniek als ik (of een kat) opeens in de schuur staat.
En soms overleven ze dat niet.
De kat. Niet de paniek.
Dus als het mooi weer is laat ik de deur vaak wijder open.
Is ook fijn voor Hillary die graag op de drempel in het zonnetje de vleugels spreidt.

Dit als aanloop tot wat ik net vanachter mijn bureau zie.
Twee turkse tortels zitten op de schuurdeur. De rechter pikt iets onder zijn vleugel (uit zijn oksel?) vandaan en voert dat aan de linker. Die neemt het graag aan: smul-smul.
Nog een keer. En weer: smul-smul.
Dan bestijgt de rechter de linker en wordt er hartstochtelijk gepaard.

Mijn camera laadt te laat op dus ik kan de sex-scene niet reproduceren.
Ik zoek het na op het net en kan het daar als liefdesspel niet vinden.
Maar het gebeurde écht.
Daarom: bij deze (het verhaal dus, believe it or not).

Deze foto stuurt R. me vanochtend.
Zijn eenzame muis (R. zag hem wel eens in z’n eentje door de woonkamer flaneren) is overleden. Zomaar, zonder aanleiding. Geen kat ofzo.

Nu wil R. graag weten wie zijn huisgenoot wás. Kwa soort muis.
De lengte van het lijfje schat hij op 8 cm, die van de staart op 14.

De kleur was inderdaad bruin (dat is geen vertekening van de foto).