De telefoon gaat.
“Met X van de Consumentengids.”
Ik laat een stilte vallen.
“Ik bel u namens de Consumentengids. Komt het u gelegen dat ik u bel namens de Consumentengids. Ik zal het kort houden.”
Ik: “Zegt u het maar.” (je weet immers nooit – misschien is er een prijs op mijn lidnummer gevallen)
X: “U bent al erg lang lid van de Consumentengids en u weet dat het zelden voorkomt dat wij mensen bellen namens de Consumentengids…”
Ik: “Dat weet ik en ik stel het op prijs dat u het kort gaat houden.”
X: “Ik mag u een aanbod doen..”
En wie heeft toch ooit bedacht dat dát een wervende tekst is?
Aanbod doen=aansmeren.
“… voor de Gezondgids.”
Ik: “Ik ben niet geïnteresseerd.”
X: “Dan zal ik u niet langer ophouden.”
Later denk ik: het zál toch niet dat de Consumentenbond zelf de eigen leden gaat lastig vallen met colportage? In het vlaams ‘leuren’ genoemd?
Die Gezondgids is vást van een ander en dat ‘namens de Consumentengids’ was een gore smoes.
Even gegoogled.
De Gezondgids is wel degelijk van ‘namens de Consumentengids’.
Wat een deceptie.
