Jeanne's Weblog

Ik ken niet zoveel mensen.
Vroeger wel.
Toen kende ik er honderden op de manier waarop een mens honderden mensen kent.
Nu ken ik er nog maar een paar.
Een paar irl en nog een paar virtueel. En dan misschien nog tien, twintig ietsje verderop virtueel.
Ik zou het wel leuk vinden als een paar van die ‘ietsje verderop’ wat dichterbij kwamen. Maar ‘wel leuk’ is precies dat: wel leuk.
Er is geen heftig kloppend hartje dat aan wishing+hoping doet laat staan planning+scheming.

Maar ik beken dat ik na het gesprek met I. (die het niet naar bedoelde en die ik aardig vind) ik mezelf als erg ‘gemankeerd’ ging zien.
Terwijl ik, denk ik zelf, echt best wel best leuk ben.
Ik bedoel: als ik mezelf zou tegenkomen zou ik mezelf graag mogen en met mezelf vriendin willen worden.
Waar mezelf in het enkelvoud natuurlijk niks voor koopt.

Jamaar, probeer ik nog.
En vertel hoe ik een paar dagen geleden op tv een nieuwslezer zag, die mailde over de ‘sportief‘-serie met ‘misschien vergeten in te zenden?’ waarna ik een paar uur later een bijdrage kreeg. En een dag later een sportieve foto.
Dus, concludeer ik, zijn er in elk geval bij de omroep mensen die me wel leuk vinden.
Of in elk geval Fanlog. Of mij in combinatie met Fanlog.

I. sluit het niet uit.
Maar, zegt ze, diegene is gewoon een leuk iemand.
Wat ik alleen maar kan beamen.
Waarmee het niets zegt.
Over de leukheid van mij-cum-Fanlog.
(btw het was niet een van de Mooie Jongens van wie Jeroen Tjepkema na herhaald zeuren ‘nee ik doe niet mee’ heeft gezegd)

I. belt en we nemen van alles door o.a. mijn niet-waanzinnig-goed (haha) lopende Winkel.

En Fanlog. Waar ik de komende weken vrijwel alleen op de tent pas omdat Br. vakantie heeft en Hansje verhuist en J. niet meer mee wil doen en Y. alleen het eerste uur op woensdag en vrijdag.
Das zwaar. Das eigenlijk gewoon een eenvrouwslog met een zéér klein beetje Help of My Friends.

Hieruit blijkt, zegt I. dat ik niet het vermogen heb mensen aan me te binden. Ze te inspireren. Het brandend verlangen in ze op te wekken om te horen bij *mij* als middelpunt.
Zo’n boodschap is ‘au’ maar ook waar.
Het verbaast me nl niet.
Maar tegelijk weet ik niet waar het ‘r in zit.

* doe ik geen leuke dingen en willen mensen daarom niet bij me zijn
* doe ik wat ik doe niet op een leuke manier
* ben ik te dwingend (goed mogelijk)
* te kritisch (probeer ik te beheersen)
* te weinig complimenteus (ik doe écht m’n best)

Maar er zijn toch ook mensen die me -virtueel- wél leuk vinden, zeg ik met een (ik hoor het zelf) ‘klein stemmetje’ tegen I.
Ja hoor, zegt ze.

Vrijdag verzond ik nog twee wijnpakketten via Slijterijmeisje.
Een ervan ligt op de ‘afhaallocatie’ te wachten tot de begiftigde terugkomt van een intussen al érg lang weekend ‘even er tussenuit’.

Het andere is zaterdag bezorgd.
En daarvoor heb ik geen bedankje gekregen.

Nu kan het zijn dat deze begiftigde denkt (omdat ik de dag ervoor aankondigde dat het pakket zou komen) dat dat niet hoeft. Het was immers al beloofd.
Maar, denk ik, het kan ook zijn dat de postbode het heeft afgegeven bij de buren. Wat mij ook wel eens overkomt. En dat de buren er dan pas dagen later mee komen aanzetten.
En misschien heeft hij wel buren die denken ‘van een slijterij uit Breskens – jammie!’
Waarna ze nu al het hele weekend vrolijk teut zijn.

Zodat ik denk: kan ik vragen of de wijn is aangekomen.
Maar dat is zo ‘je had me wel eens mogen bedanken’.
Althans, zo denk ik dat hij dat opvat.
Wat te doen, wat te doen.

Karadzic is gegrepen.
Het is ‘beurt’ zegt Heikelien Verrijn Stuart.

De beurzen in het verre Oosten staan op het punt te sluiten.
Het is ‘bijna beurt’ zegt vijf minuten later Radio 1 Journaal-presentator Bert van Slooten.

‘Beurt’. Als in ‘gebeurd’.
Is er een nieuwe (oud)-modewoord in de taal geslopen terwijl ik even niet oplette?

Slijterijmeisje comment op Fanlog over Rob Trip die zo leuk heeft bedankt voor de via haar geleverde wijn.
Dat was niet zo – dat was een grap/fake-stukje van Jaap.
Rob Trip heeft ons helemaal niet bedankt.
Zelfs een formeel ‘dankuRobTrip’-tekstje kon er niet vanaf.

Ik doe er nuffig over.
Maar vannacht had ik weer een Rob Trip-droom.
Niet dat ik die zo vaak heb. En zo heftig zijn ze ook niet.
Ik bedoel: geen seks ofzo.
Het is steeds: Rob Trip doet tegen mij normaal. Gewoon. Alsof ik niet een enge stalker ben. Alsof ik een gewoon best leuk iemand in z’n zeer verre periferie ben die een tijdje over hem heeft geschreven op een Fanlog.

“Wat weet je veel van me” zei hij in de droom, op een soort receptie. Niet bozig, niet vals. Niet argwanend. Beetje bewonderend. In de droom dus.
Ach ja, deed ik.
Want dat is ook zo.
En voor het interview waarvan we hoopten dat Jaap het voor Fanlog zou afnemen verzamelden we nog eens extra veel materiaal.
Zoveel dat Jaap en ik al als wild plan hadden: als-ie weigert maken we zelf een interview.
Een zgn interview. Omdat we intussen zó veel weten van Rob Trip dat we de vragen bijna allemaal zelf kunnen beantwoorden.

Niet gedaan.
Omdat we allebei ‘niet zo blij’ meer zijn met Rob Trip.
En eerst schaamde ik me een beetje dat hij (droom!) nog niet uit mijn systeem was.
Maar eigenlijk is dat helemaal niet raar. En -denk ik nu- gedraag ik me normaler dan ‘de populaire presentator’. Van wie ik alleen maar droom dat hij normáál was tegen *mij*.
En geef me nog een paar weken en dan is ook dát helemaal uit mijn systeem.

Wie er echt bij hoort (wil horen) zit op Twitter.
En ‘zitten op’ is niet genoeg, wie er bij hoort twittert dag in dag uit de hele dag door vanaf het opstaan (‘mogguh’) tot het slapen gaan (‘zzzz’).
En daartussen de koffie, de file, het tegenkomen van @X en @Y en het kopen van de iPod (uiteraard) en veel elkaar ontmoeten en fotograferen en dat op het net zetten.
Daar kan ik badinerend over doen maar dat zou niet terecht zijn aangezien ik óók op Twitter zit.

Zaterdag bedacht Slijterijmeisje (1 van dé Twitteraars) iets leuks. Ze zou een Twitterwijnpakket samenstellen. Proefpakket. Zes flessen. Vijftig Euro, incl. verzendkosten.
Ik doe mee, twitterde een aantal mensen. En ‘ik niet want ik heb de laatste tijd al teveel wijn via jou kado gedaan, ik slobber nu even zelf’ oid twitterde ik.
Maar tenslotte ging ook ik overstag. Omdat ik echt die wijn wil? Omdat ik er bij wil horen? Allebei een beetje?

“Het lijkt wel een Twittersekte!” twitterde Slijterijmeisje toen de bestellingen bleven binnen stromen. En ik twitterde dat het dat natuurlijk ook *is*. Met een harde kern waarin (o.a.) *zij* zit en een hoop hangers-on zoals ik.
Waaraan ik snel (in weer 140 tekens) toevoegde dat ik dat helemaal niet erg vind omdat ik irl ook een hanger-on ben. (Mijn irl is iets anders maar ach, wat zijn 140 tekens)

Intussen staat het Twitter-wijn-pakket ook op Slijterijmeisjes site. Met deze toevoeging die ik erg leuk vind: “Twitterwijnverrassingsdozen zijn niet geschikt voor de behoudende burgerlijke “waarkanikdegoedkoopstefleskopen” consument. Twitterwijnverrassingsdozen willen we alleen verkopen aan die mensen die graag nieuwe dingen ontdekken, toch respect voor traditie hebben en open staan voor nieuwe (smaak)sensaties.”

Mn dat ‘willen we alleen verkopen’.
Ah, wat zou ik dat óók graag doen: ik verkoop alleen aan leuke mensen.
Ben jij een zeikerd – overweeg niet eens bij me te bestellen.

Andere mensen leiden vast een spannender leven dan ik.
Zelf beleefde ik vandaag

– dat het in mijn voorkamer weer is gaan lekken (was een half jaar oid niet gebeurd), op 7 punten stroomt het naar beneden, daar staan nu bakjes onder omdat het met kranten niet meer te deppen was
– dat Lucella Carasso het waagde de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal af te sluiten met “ik wens u een Mooie Dag”, wat ik heel erg prima vond want die Rob Trip kan me niet snel en grondig genoeg worden uit-gedreven
– dat ik nu echt de bidprentjes heb opgeborgen
– dat ik pakjes weg bracht naar het postkantoor
– dat de Plusmarkt alleen rosbief met peper had zodat ik runderpoulet kocht wat nog goedkoper blijkt dan rosbief ook
– dat telkens wanneer ik denk ‘nu blijft het een tijdje droog’ en ik de knagers vers hooi breng het binnen tien minuten hartstikke nat hoost
– dat Guus een jonge mus heeft gevangen die hij in mijn kamer komt opeten
– dat ik nu ga backuppen

en wat beleefde *jij*?

Vandaag een belabberde weerdag in Noord-Holland met in de ochtend al
een vette pluk wolken en flinke regenval.
Bovendien is de wind spelbreker en die wind kan in vlagen wel 80-85
km/u. halen, zeker in het noordelijk deel van de provincie.
Het is uiterst kil vanochtend met een graad of 12 en in de middag komt
daar niet heel veel bij met maximaal een graad of 15.
Regen en wind dus voorlopig, maar wellicht dat er in de namiddag en
avond enkele opklaringen komen. Een herfstachtige dag om maar snel te
vergeten dus.

(bron)

Andere vrouwen schijnen er goed in te zijn, multi-tasken.
Ik heb al moeite mijn gedachten bij 1 taak te houden, laat staan dat ik er twee (of zelfs drie) tegelijk onder controle krijg.

Toch ga ik het nu proberen.
1) cd’s branden (tientallen nieuwe staan er op m’n PC, die moeten allemaal in hoesjes want méé naar Amerika)
2) al ingevoerde bidprentjes op volgorde leggen en dan in dozen doen en opbergen

en 3(=niet multi-taskend) wanneer de Tour-etappe op drie kwartier van het eind is citrus persen beneden bij de tv

Volgens mij zijn er mensen die opwindender zondagmiddagen hebben.