Over mezelf en andere dieren
* het verontrustende bericht dat de Partij voor de Dieren net als CU en SGP tegen de selectie van embryo’s bij ouders met een erfelijke vorm van borstkanker is
* een mooi verhaal van correspondent Michel Maas (ook correspondent van het Radio 1 Journaal) over hoe hij heeft gewerkt in Birma
Laten we hopen dat het VK Magazine morgen ook een keer bij de krant zit.
In De Ochtenden zit een gast die het gewoon over Hirsch BalLIN heeft.
Terwijl de presentator wel BALlin zegt.
De waaghals.
Ik woon in een dorp dat *niet* ‘oranje is gekleurd’.
Die zegening tel ik.
Maar verder valt er niet aan te ontkomen, het EK Voetbal.
Ook in het Radio 1 Journaal.
Zodat ik kan kiezen tussen grommen en briesen of me eraan onderwerpen.
Ik kies voor het laatste.
Omdat ik anders de komende weken problemen krijg met de bloeddruk en het hart.
Ik woon in een érg grote flat.
Wanneer ik wakker word blijkt die leeggehaald. Werkelijk alles is weg.
Dan hoor ik iets in 1 van de kleinere kamers.
Daar is een meisje dat lijkt op Britney Spears.
Zij is het die mijn spullen heeft gejat.
Omdat ze boos op me is.
Waarom? Ik kom er niet achter.
Maar (mijn onderbewuste slaat nu echt op hol): we raken aan het vrijen.
“Is er niet nog ergens een matras” vraag ik.
Nee. Dan maar op de grond.
Wat-een-droom.
Want ik heb rare stiekeme verlangens maar vrijen met Britney Spears of een meisje dat op haar lijkt hoort daar niet toe.
Vandaag heb ik hard gewerkt.
Eerst gewoon Fanlog.
Toen zondaginterview voor Fanlog, heen en weer mailen met de geïnterviewde (die *niet* bravo!!!! schreef wat terecht was want het verhaal is informatief maar sprankelt niet).
Daarna artikel klaar gezet met fotootjes erbij zodat het aardig oogt.
Hansje gevraagd de kop te bedenken die daarin veel beter is dan ik.
Ook: pakjes gepakt en weg gebracht.
Nieuwe bestellingen behandeld.
Net aan de oogjes geopereerd hondje Tashi van buurvrouw L. bewonderd dat niet meer van me houdt maar de hormoontjes al door het prille lijfje voelt razen voor een passerende reu.
Ach ach.
Verder weet ik het even niet.
Ik ben moe.
(en de poll hiernaast sluit ik na 100 stemmen)
Vanochtend vroeg zat het bericht in de nieuwsblokjes.
De ooit rechtbankpresident van de Amsterdamse rechtbank Ben Asscher is dood.
Ach got, dacht ik. Wat eigenlijk nergens op sloeg want de man is 84 geworden en das best oud.
Rob Trip gaat vast iemand over hem bellen, dacht ik.
Een huidige rechtbankpresident. Of een collega van toen (maar iets jonger). Of een wetenschapper.
Maar Rob Trip belde niemand en Jeroen de Jager (invalpresentator tussen de middag) ook niet en Govert van Brakel evenmin.
Gaande de dag verdween het berichtje ook al rap uit het nieuws.
Raar hoor. Er hoeft maar een obscure schrijver of filmster of zanger (tijdje terug: een van de Spelbrekers) het loodje te leggen of er wordt driftig met collega’s van de betreurde overledene gebeld.
Niet over Ben Asscher.
Die ik heb gekend als een ijdele, niet erg aardige maar wel bijzondere man.
Slim. Een icoon in zijn (deels mijn) tijd.
Maar ja – geen ‘kleine-kokette-Katinka’ Spelbreker.
Een imposante rode wijn uit midden-Italie. Robijnrood van kleur. Fruitige geur van zwarte bessen en specerijen. Rond en soepel smaak, zeer fruitig en met iets van peper en paprika. De afdronk is lang en verleidelijk.
Aanbieding omdat ik de nieuwsbrief van de NRC ontvang. Van € 5,50 voor € 2,95.
Goeie deal.
Serramater Montepulciano d’Abruzzo DOC 2006 heet-ie.
Maar hoe zou-ie nou smáken??
Vanochtend op Twitter: iemand zit in een Amsterdams ziekenhuis te wachten en zet wat kiekjes op het net. Van mensen die daar ook rondhangen.
Hij wacht op de longarts.
Er was nl iets met een vlekje. Afwachten maar.
Dan: kijk, dit is de röntgenfoto. We zien een vlek.
Volgt: Catscan.
En: nu bloed prikken dan weten we meer.
O ja – z’n vrouw komt. Dat helpt.
Verzekering raadplegen. Uitslag wachten.
Uitslag komt.
Tumor tussen zijn longen. Zo groot als een vuist.
Volgende week punctie. Daarna (dagen later) weer uitslag.
Intussen geïnformeerd naar arbeidsongeschiktheidsverzekering: lukt niet.
En: “is blij dat ie alles mag delen”.
Tenslotte (voor dit moment): “tanx all, jullie mede leven helpt enorm.”
Ik heb zoveel respect voor hem.
Zover gaan met delen, dat kan ik nog niet.
En Twitter is dus zó veel meer dan ‘ik drink koffie’ en ‘zzzzz’.
De bom op Schiphol is volgens mij opgeruimd.
Voor het eerst in dagen hoor ik een vliegtuig boven mijn hoofd (wat een goddelijke rust was het tijdens het niet-gebruiken van de Polderbaan).
Ik deel het bed met een buitengewoon aantrekkelijke man.
Alleen moet ik hem nog even letterlijk wakker kussen. Hij ligt nl te slapen en is zich nog niet bewust van mijn aanwezigheid laat staan van hoe leuk we het samen kunnen hebben.
(mijn onderbewuste fantaseert wat af)
En net wil ik hem wakker kussen wanneer ik denk: het is half zes, ik moet opstaan voor het Radio1 Journaal. Wat ik doe aangezien plicht voorgaat (daar is de echte Jeanne weer).
Ik maak ontbijt en zet de tv aan waarop niet een herhaling van het NOS journaal is maar een live uitzending.
Het Songfestival. Dat is uitgelopen.
Het ziet er heel rommelig uit. Jeroen Overbeek loopt er rond als regisseur en je hoort zijn aanwijzingen. Hij heeft een stoppelbaard. Wat kan betekenen dat hij indien niet op de buis zich niet zo grondig scheert. Of dat de uitzending al érg lang duurt.
Er is ook een Filiaal. Nu op tv. Met Joris van de Kerkhof. Die tv doet alsof hij niet anders is gewend. Maar die er heel anders uitziet dan ik had gedacht.
Ik ben blij dat ik vroeg ben opgestaan. Dit had ik niet willen missen.
(dat ik met dat gevoel deze droom afrond zegt iets heel raars over mezelf denk ik)
Voor Fanlog vragen we boeken aan van een uitgever die veel boeken van NOS-mensen uitgeeft.
Hansje en ik bedenken: zullen we daar een zondagverhaal over maken. Over die uitgever.
Boekbesprekingen kunnen altijd later nog.
Hansje wil het wel schrijven maar kan ik vast wat vragen bedenken.
Dus maak ik een behoorlijk volledig lijstje met vragen en zeg dan: ik kan ze natuurlijk ook zélf stellen en dan stuk schrijven.
Zo gezegd etc.
Vanochtend voor -voor anderen:- dag en dauw verzend ik de vragen. Om zeven uur heb ik de (uitvoerige) antwoorden al binnen.
Met dit zinnetje: “Jij bent niet toevallig de allround journaliste Jeanne Doomen?”
En ja! Ja! Ja! Dat ben ik wél!
En tjonge wat is het balen dat 9 van de tien (zo niet 99 van de 100) mensen met wie ik in contact kom geen benul daarvan hebben.
Maar heel af en toe is daar dus iemand die me ként.
Niet ‘kent’-kent zoals in ‘ziel’.
Maar wel ‘kent’-kent als in dat ik ooit, lang geleden, voor wie VK las en Opzij en Mensen van Nu en Disk en Belasting Magazine en Account en Folia en Sekstant en De Nieuwe Linie en Ars Aequi en het Nederlands Juristenblad en nog zo wat dat me nu even niet te binnen schiet iemand *was*.
Ah – goeie ouwe tijd.
En nog meer ‘ah’ – iemand die daar iets van weet.
Het is weer gebeurd, het tweejaarlijks borstkankeronderzoek.
Wat ik prettig vond: niet met de vrouwen-van-mijn-leeftijd uit het dorp in een klein hokje hoeven zitten wachten.
Wat ik interessant vond: zien hoe onbekende vrouwen van in de vijftig eruit zien en me realiseren dat ik er dus ook zo uit zie.
Op die ene vrouw na – het stuk van de bus.
Diepdonkerbruin van het zonnen, hoge hakken, juwelen, strak topje met uitpuilende borsten. Iets te rijk voor ‘van de camping’.
“Ze hadden nog nooit zulke mooie gezien!” jubelt ze wanneer ze na het pletten weer terug komt in de wachtkamer en schudt met borsten die wel groot zijn maar niet erg schudden wat doet vermoeden dat ze niet echt puur natuur zijn.
De andere vrouwen, ook ik, lachen alsof we het een leuke opmerking vinden.
En ik vind het ook écht leuk.
Als vb van hoe we allemaal anders omgaan met onze zenuwen.
Al weken en vandaag uren tel ik af tot dat vreselijke, afschuwelijke, enge borstkankeronderzoek.
Ik bewijs het gelijk van de bevriende arts dat stress dé manier is om weer de opvliegers te krijgen waar ik al een tijdje vrijwel vanaf was.
Zodat ik nu maar hoop dat ik niet 1 klamme zweetbal ben wanneer de dames van de borskankerbus straks mijn borsten gaan pletten.
Nu onder de douche. En dan over een uur op pad.
Met de TomTom én de beschrijving van Routenet.
In de hoop dat die allebei -of tenminste 1 ervan- up to date zijn aangezien de verkeerssituatie op de ring van Alkmaar het afgelopen jaar ingrijpend is gewijzigd.
Dan een week alles verdringen en dan weer de dagen gaan aftellen tot de uitslag -waarschijnlijk- in de bus valt en met trillende handen de envelop openen om te kijken of ze een ‘je mag weer twee jaar rustig ademhalen’ of een ‘hierbij: je doodvonnis’ hebben opgestuurd.