Over mezelf en andere dieren
Even de tv aan bij het Nespresso zetten: Laila Abid, eens kijken of ze het intussen al beter doet.
Ze staart nog steeds wezenloos in de camera, ze spreekt nog steeds op 1 toon en heeft het dan over “het OpenbaRE ministerie”. Dit in tegenstelling -neem ik aan- tot het Niet-Openbare ministerie oftewel het achterkamertjes-ministerie. Oid.
En nee: ik keek niet net zo lang tot ik de dame op een blunder kon betrappen. Aan een halve minuut tv aan en toen weer uit had ik genoeg.
Dear Friend,
Once again tonight, you and I stood together and showed America what we’re made of.
Every time we win another state, we prove something about ourselves and about our country. And did we ever prove something tonight in Kentucky.
We showed America that the voters know what the “experts” will never understand — that in our great democracy, elections are about more than candidates running, pundits commenting, or ads blaring.
They’re about every one of us having his or her say about the path we choose as a nation. The people of Kentucky have declared that this race isn’t over yet, and I’m listening to them — and to you.
Your unshakeable commitment to that principle and your willingness to keep forging ahead inspire me every day. Let’s keep supporting one another in these crucial days ahead.
All the best,
Twee zachtrubberen pinguinmagneetjes.
Afm. 5 x 4 cm.
Logprijs *incl* verzendkosten € 3,75.
‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen en binnen een week betalen – morgen gaan ze op hoop van zegen voor méér in de Winkel.
Ik weet het, ik weet het: je hoort te roepen dat je Bedrijf loopt als een op hol geslagen trein zodat mensen denken “tjee – daar wil ik op springen, daar wil ik bij horen, óp naar die Winkel en shoppen maar”.
Wat niet hoort (‘stom’ is): toegeven dat de verkoop totaal is ingestort, dat je met de handen in het haar zit, wel een muts over je ogen wil trekken, totaal geen zin hebt alle dozen met nieuwe aankopen uit Amerika uit te pakken (zinloos) om de artikelen die erin zitten in te voeren voor de Verkoop.
Goed: wanneer ik op Twitter meld (dit was naar waarheid) dat ik een bestelling van 100 Euro van juridische boeken heb gekregen dan als collega-winkelierster bám er overheen “wat toevallig, ik verkocht net voor 150 Euro kinderkleren!”
Fout: vertellen dat ik het niet meer zie zitten met de handel.
Mooi weer spelen mevrouw(tje).
Jubelen dat ik het niet kan bijbenen met de bestellingen.
You get my drift.
Maar ik kom terug en doe de administratie van het Bedrijf en ben er rap mee klaar aangezien de omzet (wat nog veel minder is dan ‘winst’) in 3 weken 100 Euro was. Honderd Euro.
Zo slecht heb ik nog nooit gedraaid.
En er valt niets aan te doen. Want het aanbod staat op het net en mensen zien het (of niet), vinden het mooi (of niet), plaatsen bestellingen (of niet) en betalen (of niet).
Ik bedoel: de afgelopen drie weken waren dus niet anders dan de maanden ervoor. Alsof die zo verpletterend liepen trouwens maar niet zo beroerd als dit.
Ik neig tot handdoek in ring en bijltje erbij neer maar wat moet ik dán? Als journalist (mijn echte vak, mijn roeping, mijn ‘ding’) ben ik immers ook al jaren afgeserveerd.
Dus zoek ik wat logaanbiedingen uit. Wie weet dat iemand denkt: lekker slaatje slaan. Zodat ik 50 cent ofzo verdien.
(somber-somber klaag-klaag)
En die logaanbiedingen komen eraan. Niet zo ongeduldig nou meteen.
In Amerika had ik een TomTom (die anders heette). Of liever: zij had een TomTom (de rechtse was -tijdelijk- van mij).
Ze bracht me waar ik wezen wou, meestal ook zoals ik dat wilde. En ze praatte met me.
Ik zeg ‘met’ aangezien ik al snel ook terug praatte. Wat wel of niet iets zegt over mijn state of mind.
Hier wil ik nu ook een TomTom.
Alleen: wélke.
Ik vraag het op een lijst en krijg allemaal verschillende antwoorden. Van bepaalde types tot bepaalde merken tot andere speeltjes die óók nog de weg wijzen en bovendien muziek en film reproduceren wat ik helemaal niet hóef.
Zodat ik het nu maar eens *hier* vermeld. Dat ik er 1 wil.
Die me brengt van A naar B. en die zo gebruiksvriendelijk is als ik nodig heb (dat is zéér gebruiksvriendelijk).
‘n Mooie aanbieding is natuurlijk fijn maar geen must.
Niks (nou… niks, laat ik zeggen: weinig) zo vervelend als na een week al ontdekken dat je om een paar tientjes uit te sparen eigenlijk een miskoop hebt gedaan.
Zaterdag geen Volkskrant (en ook niet nabezorgd), maandag geen Volkskrant (en evenmin nabezorgd). En toen ik daar om vier uur over belde een pinnig meisje “dat het nog tot zes uur kon” – heel fijn voor een ochtendblad. Overigens: ook om zes uur geen Volkskrant en daarna evenmin.
Zodat ik me vannacht voornam om als hij er nu wéér niet was hartstikke woest op te bellen dat ik ‘m nu helemaal niet meer wou en dat ze dat abonnement konden shoven. Lag me daar al op te verheugen. Op dat telefoontje.
Maar wat valt net in de bus: de Volkskrant. Zul je altijd zien.
Op de terugvlucht las ik in Time een artikel over hoe het komt dat wanneer je ouder wordt (o, gruwel) je geheugen slechter wordt. Dat je dan niet per se beginnende Alzheimer hebt. Of dat je wordt afgestraft voor jarenlang overmatig drankgebruik.
Het is gewoon een stukje in je hersens dat afbrokkelt en dat niet snel genoeg meer aangroeit.
Je kunt wel iets dóen. Bewegen bv (o, gruwel nr 2). Joggen enzo.
In elk geval mag je niet te dik zijn. Ok – dat moet lukken (sprak zij optimistisch). Wat trouwens helemaal fout is: een dikke buik (gruweldegruwel nr 3).
Maar wat helpt en wat niet onprettig is: bosbessen eten. Daarvan groeit die plek in de hersenen nl weer áán.
Althans bij muizen.
Maar het valt allicht te proberen.
Jammer dat ze zo verdomd duur zijn.
En daar is dan Guus met in zijn bek een muis van het formaat van die van vanochtend. Hij gaat er leuk mee spelen.
Erg leuk, maar muis is ook niet gek dus duikt onder de papieren in de open kast – Guus zoekt ‘m.
en Guus vindt ‘m.
Alleen laat hij dan muis weer ontsnappen zodat ik nu een nieuwe muis-kostganger heb.
Vanochtend gevonden onder mijn ruitenwisser
Vervolgens een studie gemaakt van mijn ‘wielkap’ – er eerst niet helemaal zeker van wat dat wás.
Mm.
Ik zie een kras. Ik zie een hoop krassen. Ik zie ook deuken.
En niet alleen op de rechter wielkap.
Mijn auto zit vol deuken en krassen. Een maakte ik er zelf in, een maakte R. er in. Andere maakten andere mensen erin die niet zo netjes waren een briefje achter te laten.
Dus bel ik Michel die vertelt dat hij zaterdagavond mógelijk die kras heeft gemaakt want zijn auto stond erg krap ingeparkeerd, zo krap zelfs dat hij hem er niet meer uit durfde rijden – dat heeft mijn overbuurman voor hem gedaan.
Ik zeg dat ik niet uitsluit dat hij een kras heeft gemaakt. Maar dat ik het reuze sjiek vind dat hij dat heeft gemeld en dat ik hem toch niet zou laten repareren dus: laten we het hier maar bij laten.
Goh – wat vindt Michel dat aardig van mij.
Zoals ik het briefje-achterlaten ook weer aardig vind van hém.
Na 2 minuten 24 seconden nemen we hartelijk afscheid op deze Hele Mooie Dag (door Rob Trip ons gewenst).
Half vier hartstikke wakker, tien voor vier Eebje op bed. Ze heeft ontdekt dat ik niet alleen beneden rondloop maar komt nu voor het eerst boven om haar vaste slaapplek (tegen mijn hoofd) luid spinnend in te nemen.
Tot grote verwarring van Sammie die tegen mijn buik ligt en jaloers is maar ook weer niet direct wil gaan meppen (na drie weken maffen in Eebjes armen). In elk geval bewegen we wat af met ons allen zodat ik om half vijf maar opsta. Vol goede voornemens over mijn administratie doen voordat het R1J begint.
Twitter aan en ontdekt dat Vincent Everts vannacht een dochtertje heeft gekregen (Mariah) wat hij urenlang aan Twitterland probeert te melden (incl filmpje) maar Twitterland slaapt. Tot ik wakker word, dus. En het is een heel lief filmpje.
Op het overloopje: een grote, dikke muis. Dank je, Guus.
(desgewenst kan hier een foto geplaatst)
Beetje zitten aanklooien, dan het R1J. Leuk: Rob Trip. Ook leuk: Joris van de Kerkhof. Flut-onderwerp als Filiaal (de eindexamens) maar niks erg: tis Joris.
Leuke plaatjes draait Rob. Lekkere koffie zet Le Cube.
Vrolijk ben ik (tjonge – wonderen die de wereld niet uit zijn enzo).
Alleen: weer geen krant. Ik overweeg straks te bellen en uit te foeteren maar moest zaterdag 12 minuten ‘hangen’ voor ik een mens kreeg dus besluit het bij een melding via internet te laten.
Toen ik in Boulder City was, was er een festiviteit. Waar je van alles kon kopen en eten en rondlopen en foto’s maken (ik).
Foto’s van de mensen die er waren onder het mom van de ‘kramen’ waarbij ik 1x werd weggeblaft door een kraamhouder: “No pictures!!” Oh – sorry.
Een deel van die foto’s plaats ik nog.
Dit was een handige kiek: de kraam met direct erachter/in een klant en de kraamhoudster. Alleen had ze ook magneetjes, erg leuke, en daar keek ik naar hoewel ik me had voorgenomen niets te kopen. Wat makkelijk was (het kijken) want zij raakte in gesprek met een vrouw met een kleine Beagle. Altijd fijn, een verkoper die niet in je nek hijgt.
Ik zocht 15 magneetjes uit die als bijzonderheid hebben dat ze allemaal uniek zijn. Soms zijn de foto’s hetzelfde maar dan is er weer een ander woord bij geplaatst of een ander namaak-edelsteentje. Heel bijzonder.
Decoupage noemt Sonia Lee Pacheco haar werk.
Mooie niet-effen steentjes met die fotootjes en de rest. En op de achterkant van de 1 cm dikke geglazuurde stenen een érg sterke magneet.
Dat mag wat kosten dacht ik.
Om me pas veel later (ik was weer eens betoverd) te realiseren dat mijn handel pas loont wanneer ik van een geschenkartikel minstens 5 ex. heb.
Toch 1 logaanbieding – omdat ik zo’n aardige vrouw ben en Sonia zo’n aardige vrouw was met wie ik babbelde over als vrouw alleen-reizen en zij wil in januari in haar eentje naar Parijs waarna ik zei dat ik dan aan haar zal denken en zij afscheid van me nam met ‘goodbye Cat Woman’.
Logprijs voor deze unieke magneet (afm. 5 x 5 cm) € 7.75 = inkoopprijs.
‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen en binnen een week betalen.
Vier uur wakker, jetterdejetlag.
Om kwart voor vijf het eerste licht zien verschijnen, vijf minuten later de eerste merel horen zingen en toen (vooruit dan maar): opgestaan.
Eitje van Femke of Agnes zacht-gekookt.
Tijdje zinloos aan de PC zitten prutsen. Kippen gevoerd, knagers gevoerd.
Wat is het mooi in Grootschermer.
Kopje koffie.
Me boos gemaakt omdat de Volkskrant die gisteren niet gekomen is en zou worden nabezorgd *niet* is gebracht. Zou ik hem hebben gelezen? Geen idee maar dat wil ik zelf beslissen.
Links naast me op het bureau Guus die spint en mijn hand likt. Weer.
Zal ik proberen nog wat te slapen.
Zal ik mijn koffer uitpakken.
Zal ik eens in een van die vele dozen die in het halletje staan kijken wat ik in Amerika heb gekocht.
Zal ik de administratie van de afgelopen weken doen.
Maar nee: ik ga Fanlog lezen om te kijken wat er de laatste weken is gebeurd. En ontdek tot mijn schrik dat de NOS Tim Overdiek uit Londen haalt en in de hoofdredactie stopt. Leuke promotie natuurlijk, maar ik ben dol op die man z’n (soms ‘rare’) reportages vooral die over het Engelse koningshuis.
Intussen ligt Guus rechts van me op het bureau te slapen.
Die kat maakt in een half uur een hoop mee.
Ben amper geland, zie dat iemand Hyves-vriendin met me wil worden (tuurlijk – waarom niet), tel dat ik er nu 72 heb.
Doe van alles en nog wat, log weer in op Hyves en ik heb er nog maar 71! Wie-o-wie is me ontvallen?
Nog wat stappen in de virtuele wereld en mails slaan niet aan en niet-aardige mails krijg ik zomaar uit het niets (zonder enig contact van mij uit).
Ik bel met R. over wat er niet leuk was in Amerika. Ik voer knagers en zie een muisachtig iets wegglippen in de achterren.
Ik denk aan dagen dat ik naar yard sales en thrift stores ging en halverwege de ochtend me realiseerde dat ik alleen van alles had gekocht dat mensen die ik (nauwelijks) ken leuk vinden – om het ze kado te geven.
Ik stel vast dat het leven misschien niet zuigt maar dat ik er niet veel van terecht breng. En ik wil zeggen dat ik me ‘afvraag’ of dat ooit beter wordt maar ik weet eigenlijk wel van niet en dat zuigt big time.