Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Terug

Ik ben terug.

Eebje herkende me direct en was blij me te zien.
Sammie en Guus vluchtten de deur uit, Sammie was nadat ik R. naar de bus had gebracht snel binnen en wou toen 1 ding: rosbief. Tuurlijk was hij opgetogen dat ik er was en aaien was helemaal ok maar nu terzake.

Guus riep ik en riep ik, maar die kwam pas binnen toen ik om twaalf uur bij de knagers ging kijken waar Bella Donna als enige aan me wou ruiken omdat die als enige doorhad dat er iets was veranderd. Je kunt van dat konijn zeggen wat je wilt: ze is slim. De andere knagers zien alleen een hand die etensbakjes neerzet en van wie die hand is: oh well.

Maar dan is daar ook Guus (doorweekt) en hij doet heel blij en wil in elk geval rosbief. En daarna wil hij dicht tegen me aan op het bureau zitten en bijt hij zachte liefdesbeetjes in mijn kin. En likt nu spinnend mijn linkerhand die dit tekstje tikt.
Terwijl Sammie in zijn doosje op de scanner ligt.

Ik ben blij dat ik thuis ben.
En ik zit me af te vragen of ik op al die vriendelijke ‘hoe wás het’-vragen van mensen die me niet goed kennen (wie me wel goed kent kijkt wel link uit om zo’n directe vraag te stellen) zal antwoorden
* fantastisch!
* soms leuk soms minder
* mwah
* véél te kort
* te lang, véél te lang

ik besluit tot het een beetje laten afhangen van de vragenstelster (m/v).

Het aftellen is begonnen.

Om kwart over drie kom ik thuis met een tas met proviand, survival-food voor de gejetlagde (en knaag-groen). Ik tref drie katten die in trance naar de ijskast kijken, de ogen vol met het r-woord.

Dit heb ik wekenlang niet gezien.

Hebben ze in de smiezen dat ik vast rosbief voor morgen heb ingeslagen? Weten ze dat J. een kwartier geleden opgestegen is in Phoenix AZ? Nee, het is niets bovennatuurlijks, maar gewoon levenservaring. Het inpakken van koffers betekent wisseling van de wacht. Dus ze schakelen om naar de J.-modus, die natuurlijk ook veel attractiever is.

Als ze zich nu eens realiseerden dat ik redelijk goed kan aaien.

Wordt Bella Donna nijntjig?

Bella Donna een tijdje geleden kwam om gezelschap voo Potter te zijn, in de hoop dat ze net zo’n loversduo zouden worden als de twee graafrabouwen in de andere ren, viel vooral op dat ze er nijntjesachtig uitzag. Dat ze een baasachtig karkter had en overtollige jeugdige energie bleek al snel toen ze Potter op haar arme dondertje begon te geven. Gelukkig trok die er zich niet zoveel van aan, zodat de lol daarvan al gauw over was. Tegen etenstijd hollen ze wel achter elkaar aan, maar echt jagen is het niet en bovendien wisselt het wie voorop/achterop holt.

De bazigheid richtte zich toen op de cavia’s die achterjaagd werden en gemene meppen kregen; het vrolijk volkje moest zich, onkarakteristiek, erg gedeist houden. Er zat niets anders op dan akelige segregatie: de ren werd in tweeën gedeeld.

Wanhoop niet en wie weet. Eerst heb ik de berlijnse muur op een kiertje gezet dat iedereen natuurlijk direct ontdekte en gebruikte. Zonder meppen. Het probleem zat bij het voederen. Hooi kun je verspreiden, dat is geen punt. Het aanvallen op eten uit een bak, dat is het moeilijke moment. De tussenstappen sla ik nu even over, maar voldoende vreedzaam gedrag liet zich organiseren. Bella Donna krijgt als eerste een bak – de heetgebakerde ziet niet dat de inhoud van deze schaal niet erg groot is – en dan de caven, een meter verderop, een grote bak. Bella Donna gromde eerst kwaaiig tegen een overlopende cavia, die wegdook. Intussen gromt ze steeds minder en worden de cavia’s overmoediger. Bij “hun bak” donderjagen ze zich als van ouds. En Potter huppelt van bak naar bak. En ik heb het tussenhek grotendeels opgerold. Misschien blijft het zonder goed gaan – zo moet bijvoorbeeld nog blijken of het bij slecht weer ook functioneerd – en anders gaat het hek weer op slot.

Dat was het, ik ga morgen weer lekker naar de stad; geen dieren maar mensen die stukken moeilijker zijn. J. gaat iedereen weer lekker verwennen, zoals het hoort. En mij en mijn bemoeizucht zullen ze al snel vergeten zijn. Maar, ik kom terug.

Wilde knagers

Waar zijn de wilde knagers gebleven, de muizen? Ik zou het niet weten.

Wat ik deed: alle gangen naar boven en beneden dichtstoppen, zowel de grote door de konijnen gegraven holen als de kleine die mij muizerig leken. Daarna heb ik de kleine muizen niet meer gezien. Dan was er nog een grote solomuis die als een volleerde circusartist over het hekwerk klom. Toen heb ik ervoor gezorgd dat er geen door de knaagjes niet direct opgegeten graan in de rennen lag – vooral jammer voor de vogels. Daarna ook de grote muis niet meer gezien, ook niet als ik stilletjes bij ondergaande zon een glaasje dronk aan de wallekant.

Het is me een raadsel. Als het echt waar is dat ze verdwenen zijn dan kan het ook aan de katten liggen. Hun natuurlijke moordlust, die de afgelopen tijd sterk verminderd was, is weer geheel tot leven gekomen. ’s Ochtends verblijden ze me met veel muizenlijken, complete of fragmenten.
Dit moet positief beoordeeld worden. Een verklaring van dit gedrag zou kunnen zijn dat ze van mij geen rosbiefrituelen verwachten – en er vooral ook niet om zeuren. Daarmee beginnen ze direct weer als J. terug is.

Dat de eenden niet met slierten dopjes rondzwemmen, begrijp ik ook niet. Kennelijk een beetje laat met eieren leggen en broeden.

Vier slapies

p5080050.JPG

Intussen slapen deze vier charmante kippen samen in één hok. Dat moet je maar geloven, want dan is het donker en flitsen in het slaapvertrek leidt tot boze dromen.
Het omturnen van de Barney’s ging eigenlijk vrij makkelijk. De schuurdeur, de plek waar ze tot nu toe sliepen en poepten, dicht en bij invallende duisternis de twee levendige maar o zo makke kippetjes oppakken en in het uitloopje van het kippenhok zetten – en het deurtje achter hen sluiten. Na een nachtje of vier gingen ze vanzelf naar het hok.

Omdat ik ’s avonds laat nog even ging loeren, zag ik dat ze eerst nog in het stro zaten te slapen – wat ze in de schuur ook deden – maar zoetjes aan lekker naast Hillary & Co op stok gingen zitten.

’s Ochtends wilden ze wel erg graag in de schuur om hun eitjes te leggen. Nadat het slapen geen probleem meer was, mochten ze er van mij ook ’s ochtends niet meer in. En, warempel, ze leggen nu in het officiele leghok, een zijkamertje van het slaapgedeelte. Prima kippen!
Zouden ze zich herinnert hebben dat ze als kind, in Alkmaar, ook zo’n hok hadden? Of vinden ze Hillary & Co steeds leuker – overdag wandelen ze immers alsmaar vaker met z’n vieren.

Toch blijven ze van huiselijkheid houden. Als het grote raam open staat – en ja, het is steeds maar openramenweer – hoppen ze graag naar binnen om eens lekker rond te kijken. Ik heb ze zelfs al op de trap aangetroffen. Een doosje op de vensterbank verhindert dat – het zijn schatten , maar een paar honderd meter tuin lijkt me genoeg ruimte om in te poepen.

Bellen s.v.p.

p5060038.JPGp5060038.JPGp5060039.JPG

Gisteren zou mijn broer G. op bezoek komen, tegen twaalven. Ik zit boven, de oren gespitst op het rinkelen van de trekbel. Wat hoor ik? Stemmen in huis; broerlief en vrouw staan binnen.
Ik vraag of ze koffie willen en waarom ze niet gebeld hebben – en dat ik eigenlijk niet zo’n liefhebber ben van dat dorpse achterom komen (G & M wonen sinds kort in een semi-dorp en ik dacht dat ze zich wel zeer snel hadden aangepast). Hij zegt: maar er is geen bel. We kijken en er is inderdaad geen bel te zien. Nu weet ik waar hij zit, maar die plek is rijkelijk overgroeid.

Ik heb daar intussen maar wat gesnoeid; vandaag komt namelijk de monteur van Energieservice Noord West langs om iets met de cv te doen.

Maar nu het goeie nieuws: J. heeft het zeer naar haar zin. Haar huurauro heeft een tomtom – voor haar een first – zodat ze kan spelen zonder te verdwalen; tenzij ze op de verkeerde knopjes drukt.

Mooi paard

mooi-paard.jpg

Gisteren stond dit paard te grazen in het rijkbevlagde minidorpje Noordeinde, terwijl majesteit haar friese volk bezocht (later zag ik dat warempel drie van de neo-prinsessen geen hoed op hadden; foei).
Een Koninklijk paard, dacht ik.

Delicatessen

p42900283.JPGp4290027.JPG

Op de grens tussen Graft en De Rijp staat dit stalletje met alles wat een knaagje maar begeert.
Betalen gaat via de kassa.

In de polder

p42600235.JPG

Gegroet gij allen, out there.

J. is uitgevlogen en ik heb me temidden van het gedierte gevestigd, op een heerlijk moment nu alles aan het groeien en bloeien is. Jammer voor J., vond ze zelf ook, maar haar wachten de verrukkingen van Arizona.

NRC/H’blad liep donderdag nog iets op de feiten vooruit, maar zij hadden het over die imaginaire polder, terwijl die van J/mij zeer echt is. De katten zijn snel in de zij-is-op-reis-modus overgegaan: hun vaste, sterk van de normale gewoontes afwijkende slaap- en zit plekken, niet zeuren om rosbief en niet geaaid willen worden of op schoot zitten. Madame Eeb – alweer wat ouder maar vitaal zat – heeft de bank voor de zetel ingeruild (wegens: ik zit op de bank en J. op de zetel) waar ze langdurig gezelschap van Sammie krijgt. Guus houdt zich op een afstand, op drie verschillende plekken, maar realiseert zich inmiddels wel dat ik geen kwaad volk ben (wat overigens iets anders is dan goed volk). Knagers en kippen zetten hun autonome en ondernemende leven gewoon voort. Dat ik van plan ben om de “wilde knagers” te verjagen en Agnes & Femke wil leren om samen Hillary & Co in het kippenhok op stok te gaan, weten ze nog niet. Ambitieuze plannen, vind ik zelf.

PS: of de foto van Eeb met NRC/H’blad’s kop: Ontspannen sfeer keert terug in de polder over het Voorjaarsoverleg boven dit bericht verschijnt, is me onduidelijk. Mijn gewenning aan J.’s pc is nog niet voltooid.

Beestjes, allemaal beestjes

Ik geef de knagers achterin eten en blijf-er-even-bij.
Uit het holletje waaruit ik eerder iemand zag opduiken komt even een grijs snoetje maar het duikt weer weg.
Ik hou vol.

Dan zie ik langs de steiger een bruin exemplaar aankomen. Formaat kleine rat. Of toch woelmuis? Het klimt in de konijnenren na een minuut gevolgd door nog zo 1.
Een ervan komt via onder het konijnenhok naar de konijnen toe die eten.
De konijnen zijn *niet* bang (wat kenmerk zou zijn van ‘rat’) maar het diertje jat wel het bruine broodje dat tot de maaltijd hoorde en verdwijnt ermee onder het hok.

Ik haal een nieuw broodje – voor de konijnen. Dat binnen een minuut wordt weggehaald door een andere onmiskenbaar roodbruine/donkerbruine muis/rat die ermee in de aarde verdwijnt.

Tegelijk duiken in de cavia-ren drie beestjes op die erg lijken op het grijze exemplaar waarvan ik laatst een foto plaatste – alleen zijn ze kleiner.
Zijn het ratten, zijn het muizen. Wat het ook zijn – het zijn er wel erg veel.

Terwijl ik dit zit te schrijven belt R. en ik vertel hem wat ik zag en zeg “dat er iets moet gebeuren” wat hij beaamt en waarna we niet in details treden.

Trots

EenVandaag wil weten hoe trots ik ben op Nederland en braaf vul ik de eerste vragen in tot ik er hier ongeveer ontzettend genoeg van krijg:

Hier onder ziet u een lijst met bekende Nederlanders. Wie vertegenwoordigt volgens u het best ‘het Nederland gevoel’?
U kunt maximaal vijf antwoorden geven.
Bij ‘andere Nederlander, namelijk’, kunt u uw eigen kandidaat toevoegen.

 Yolanthe Cabau van Kasbergen�
 Erik Hulzebosch�
 Jan Marijnissen�
 Erica Terpstra�
 Geert Wilders�
 Koningin Beatrix�
 Jan Smit�
 Clarence Seedorf�
 Linda de Mol�
 Gordon�
 Ali B.�
 Paul de Leeuw�
 Guus Hiddink�
 Sophie Hilbrand�
 Gerard Joling�
 Erben Wennemars�
 Jan Peter Balkenende�
  Beau van Erven Dorens�
 Prinses Máxima�
 Erben Wennemars�
 Wouter Bos�
 Anky van Grunsven�
 Ronald Koeman�
 Daphne Deckers�
 Prins Willem-Alexander�
 Yvon Jaspers�
 Frans Bauer�
 Jürgen Raymann�
 Joop Zoetemelk�
 Rita Verdonk�
 Louis van Gaal�
 Johan Cruijff�
 Marco Borsato�
 Youp van ’t Hek�
 Andere Nederlander, namelijk: 

Stress-stress en investering in de toekomst

Stress-stress doet deze dag.
Wat geheel mijn eigen fout is.

Anders leg ik altijd al minstens een week vantevoren van alles klaar.
Nu had ik dat juist om *niet* te gaan stressen uitgesteld tot de laatste middag.
Niet meer doen.
Een stress-hoofd kan niet logisch denken.
Zelfs niet met een af te vinken lijstje.

Wat ik verder móest doen, heb ik grotendeels gedaan.
Behalve de VU bellen om een afspraak te maken voor de second opinion over mijn gebit.
Slap, slap.

Intussen stellen Sammie en Eebje zich al in op de komende weken.

investering.JPG

En nu nog dit

* onder ogen zien dat ik de VU niet bel
* E. mailen
* rugzakje pakken o.a. boterhammen maken
* Fanloggen
* bedenken wat ik vergeet

Bah

Even snel Callas en Madonna branden dacht ik en toen bleek ik Callas deel 1 in dezelfde map als Di Stefano te hebben gegooid dus dat was eerst ontwarren geblazen (Di Stefano maar weggekieperd).

Maar toen ik deel 2 binnenhaalde was dat niet compleet en hetzelfde geldt voor Madonna. Wat aan mij ligt aangezien niemand anders daarover klaagt. En hulp vragen heeft weinig zin als ik er niet op kan wachten.

(baal-baal)