Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Bijna weg

Morgen om deze tijd ben ik net opgestegen (mag ik van harte hopen anders heb ik vertraging en zit ik 9 uur te stressen of ik mijn aansluiting in Atlanta wel haal).

Ik heb al gedaan
* google alerts op eens per week zetten
* lijsten opzeggen
* pakje aan klant verzenden
* kattenbakken verschonen

Ik moet nog
* wasmand uitruimen
* backuppen
* Madonna branden, Callas branden [helaas: lukt niet]
* bestelling klaarleggen en nu nóg een bestelling klaarleggen
* E. mailen
* playlist Fanlog bijwerken (en nog 2x Fanloggen)
* VU bellen over second opinion (hiervoor vrees ik het ergste)

* koffer pakken (en tig dingen die mij nu niet te binnen schieten)

Weg

Over anderhalve dag ben ik weg.

Knagers, kippen (ratten) – ze hebben geen idee. En ook de eenden zullen er niet veel diepe gedachten aan wijden.

De katten dan. Eeb merkt niets. Wat me de zegen lijkt van oud en simpel.

Guus en Sammie klampen zich aan me vast. Zitten op het bureau. Zitten voor het toetsenbord. Hangen tegen me aan.

Guus kan ik na een tijdje (‘ok nu even niet’) weg zetten. Sammie wijkt niet. Die wil op schoot, wil voor het toetsenbord op z’n rug (en dan moet ik buikje aaien) en als ik in bed lig, wil hij dicht-dicht tegen me aan. En spint.

Over twee dagen ben ik er niet. En over twee weken mis ik ze even hard terúg.

Druk-druk

Mijn auto zit onder de vogelpoep en soms laat ik hem dan even wassen voor ik hem overdraag aan R.
Nu niet, zeg ik tegen ‘m want daarvoor heb ik het te druk.
Waarméé dan, vraagt die.
En zo op de vrouw af schiet me weinig te binnen.

In de loop van de middag des te meer.
Opeens wordt me duidelijk dat ik het niet réd, alles af krijgen voor woensdagochtend.
Eigen dingen, Fanlog-regeldingen, Winkel-dingen, mensen-mailen-dingen.

Dan holt een witte eend vanuit de sloot mijn tuin op.
Krijs-krijs-krijs. Helemaal over de rooie.
En niet omdat een stel woerden het op haar eer hebben voorzien.
Ze zit ergens te broeden, heeft even de eieren verlaten voor een snelle snack en héb ik die voor haar?

Tuurlijk heb ik die dus snel ik naar beneden, snijd broodjes, strooi kippengraan, werp duivenpinda’s.
Slobber-slobber-eet doet de eend en na tien minuten (of was het zeven) gaat ze op de wieken terug naar de kids-to-be.

(PM voor R.: hereneenden die eten willen negeren, koppeltjes voeren en dameseenden-in-nood onthalen)

Eng

Zaterdag zat in het Radio 1 Journaal een man die een boek had geschreven over dat de zorg slecht is geregeld. De man was internist en filosoof en nog zowat.

Alleen begon hij direct over zichzelf. Dat hij prostaatkanker had en dat hij was opgegeven en dat hij toen alternatieve therapieën ging proberen en nu was genezen door het drinken van chloorazijn. O got, dacht ik. En: dit heeft de redactie vast niet verwacht en zeker niet bedoeld.

Ik schreef erover op Fanlog en nu stijgt ons bezoekersaantal opeens tot grote hoogten door mensen die zoeken op ‘chloorazijn’. Iemand mailde me hoe ze met de man in contact kon komen (die verwees ik naar z’n hyve). Iemand anders zette net onder een stukje van mij over iets heel anders: wie was de man van de chloorazijn.

Het lijkt of er een nieuwe Jomanda/Millecam-situatie ontstaat.

Snuitje in de achtertuin

Ik voer mijn knagers en uit een hol in de cavenren duikt een kopje op.
Een snuitje. Een snuitig snuitje. Een erg lief snuitje.
Grijzig.
En als het zich iets opricht zie ik een lichter buikje.
Lief. Erg lief.
En helemaal niet groot-als-een-rat.
Eigenlijk best kjoet.

Dan duikt kjoet diertje weer onder in z’n hol en ga ik googlen welke muis hij is.
En misschien is-ie echt toch een muis.
Maar het diertje dat ik zag leek wel heel erg hierop.

De bruine rat.

bruine-rat-kl.JPG

Sunday

Ik heb vandaag best veel gedaan en ook nog een hoop bedacht en eerst gaf niemand sjoege maar toen dook Hansje op dus was ik in elk geval niet meer een roepende in de Fanlog-organisatie-woestijn.

Ik zat een uur aan de telefoon met R. om met hem door te nemen hoe hij mooie berichtjes en foto’s op dit log kan zetten wanneer ik weg ben. En iets in *mij* triggert bij hem ‘dom’-modus (hij zei het zelf) waarna ik extra ‘juf’ ga doen (zgn-geduldig-maar-intussen) om af te sluiten met dat hij nu nog eens goed moest gaan oefenen in eigen-tijd.

Daarna bezocht ik een uur bevriende buurvrouw L. om kennis te maken met Friese Stabij pup Tashi. Ik had me voorgenomen ouwe New Foundlander Eileen (die ik af en toe buiten en weer binnen laat) extra aandacht te geven. Die was helemaal ‘in’ voor aandacht maar Tashi ook en voor ik het wist had ik een pup in m’n armen die m’n gezicht likte en “mag dat wel” vroeg ik aan L. maar die zei dat het juist goed was omdat Tashi zo leerde niet eenkennig te zijn.

eileen-2.JPG=Eileen

tashi.JPG =Tashi

Niemand

Schrijf ik weer eens een Zondagverhaal voor Fanlog en helemaal *niemand* reageert 🙁

Het Filiaal

Op Fanlog staat mijn artikel over Het Filiaal. Over waarom ik dat zulke mooie radio vind.

Je kunt er ook stemmen op jouw eigen favoriete Filiaalhouder.

Gaat dat lezen, ga daar stemmen. Tenzij je nooit ’s ochtends tussen 6 en 9 naar het Radio 1 Journaal luistert – dan zegt het je niets.

Twitter

Sinds vanochtend staat Twitter ook op dit log.
Althans wat ik zelf twitter zomaar in de lucht en in interactie.
Bij More updates kun je meer zien en – je aanmelden.

Waarom heb ik Twitter op het log gezet.
Omdat ik Twitter leuk vind. De korte ‘wat ik doe’-berichtjes vallen soms in een moeras, maar soms ook niet.
En ik heb na een paar weken ook al een aantal gezellige terug-Twitter-contacten.

Ik wil aanraden: probeer het.
En als je probeert en je voelt je verloren – mail mij (aangezien ik het herken).
Móet Twitter?
Nee natuurlijk.
Maar Twitter *is* leuk.
Vind ik.

Div.

Ik luisterde van 12 tot half 7 naar het Radio 1 Journaal voor Fanlog en ik wil geen cijfers geven (… van de zoveel keer) maar héél vaak is dat ‘niet zo leuk’ – vriendelijk geformuleerd.

Vandaag wel. Vanaf minuut 1 spettert het programma de kamer in en dat blijft t/m de laatste minuut.

Ik schrijf een paar positieve stukjes. En ik duik nu even in bed tot de katten me wekken.

Gordel

“In het gebied dat ook wel de Bijbelgordel wordt genoemd…” zegt nieuwslezer Dick ter Hark.

Wat een raar woord, denk ik. Het is toch gewoon (gewoon…) ‘Bible belt’? Dat schrijft ook de Volkskrant.

Maar -even gegoogled- tis écht (op z’n minst: ook) Bijbelgordel. Wikipedia zegt het ook.

Boodschap

Er wordt op de voordeur gebonsd. Hard.
Ik zie twee schimmen door het matglas.
O jee, denk ik. Zou er iemand onwel zijn geworden.
Dan wordt er ook getrokken aan de bel. Errug hard.

Ik snel naar de voordeur en wanneer ik die open doe zie ik het meteen.
Van die zalverige protestantse smoelen. Een man en een vrouw. En wijselijk niet met de Strijdkreet oid openlijk in de hand maar in de tas.

Maar dergelijke smoelen can’t fool me zodat ik zeg: “U komt met een boodschap waarvoor ik niet ontvankelijk ben.”
“O neeee?” teemt de man.
“Nee!” zeg ik ferm en doe de deur dicht.

Zou dat nou ooit werken? Dat iemand zegt: “God? Ja, daar zou ik bést eens iets méér over willen weten. Kom binnen en vertel me álles.”
Ik kan het me zo helemaal niet voorstellen.

Vrouwen leven ‘groener’ dan mannen

Vrouwen denken en leven ‘groener’ dan mannen. Dat blijkt uit een opiniepeiling over duurzaamheid waar de regionale kranten van Wegener Nieuwsmedia zaterdag over berichten. Vrouwen laten de auto vaker staan, douchen naar eigen zeggen korter dan mannen en draaien de kraan eerder dicht tijdens het tandenpoetsen. Ook trekken vrouwen eerder dan mannen een trui aan als ze het koud hebben in huis, laten ze apparaten en lampen minder vaak ‘stand by’ staan en scheiden ze vaker en beter afval dan mannen.

Van de vrouwen vindt bijna 59 procent dat de politiek te weinig doet op het gebied van milieu. Slechts 45 procent van de mannen is ook deze mening toegedaan.

Lees hier verder en ontdek dat 55+ het ook nog eens beter doet dan de jonkies (haha).

Droom

Ik ben in een gebouw op een heuvel.
Er zou een fantastische rommelmarkt zijn. Mn boeken.
Maar er zijn weinig boeken en die er zijn vallen erg tegen.
Wel veel knikkers en een man in pak graait en graait en graait.
Voor eBay, vraag ik. Inderdaad.

Ik besluit weg te gaan en ben op de fiets en duisternis nadert.
O jee, zeg ik tegen een vrouw. Als ik dat maar haal. Want die route fiets ik heel af en toe en het laatste stuk is heel erg lastig de juiste weg vinden.
Geen borden.
Je moet het wéten.
En als het donker is lukt dat niet.

Ik ga op pad en eerst fiets ik langs open veld met prachtige weilanden.
Dan, het is nog steeds licht, rijd ik het bos in.
Maar het bospad is ruw en hoe ik ook mijn best doe ik trap en trap tegen een onneembare helling op.
En het licht zie ik minder worden.
Ongerustheid bevangt me.