Jeanne's Weblog

Ik krijg een email van de kpn. Dat er een fax-bericht voor me is. Dat het in een aanhangsel zit en dat ik erop moet klikken.
Ik vertrouw het niet. Ik wil kijken op *mijn kpn* zoals de mail suggereert. Daar moet ik mijn gebruikersnaam en wachtwoord invullen. Die ben ik vergeten.

Ik bel het in de mail genoemde nummer en word doorverbonden.
Ik leg uit, ik krijg stilte. Dan zegt nitwitje: “en waar ging het over?”
Ik leg nog een keer uit. O, dan zal ze me doorverbinden.
Ik krijg ander meisje. Ik leg weer uit. En vraag of ze kunnen kijken of er iets naar me is verzonden. Nee, dat kunnen ze niet. Maar ze raadt me aan het bericht niet te openen want “je weet maar nooit en je hoort tegenwoordig zulke gekke dingen”.
Dan: ik wil graag mijn gebruikersnaam en wachtwoord.
Ze verbindt door.

Nu een jongeman. Ik leg uit. Hij kan niets voor me betekenen want hij blijkt van de factureerservice. Hij verbindt door.

Ik krijg nu een bitch die nadat ik het wéér heb uitgelegd (alles voor tien cent per minuut) op de vraag wat mijn gebruikersnaam en wachtwoord is, zegt: “Dat heb ik niet, hè?!”
Wat moet ik dan doen? Opnieuw aanvragen.
En dat op een toon alsof ze nog nooit heeft gehoord van iemand die haar inlog en wachtwoord kwijt is van een site waar ze vrijwel nooit komt.

Ik ben niet blij.

Hier dus niet op klikken!

Een paar maanden geleden lekte het opeens van de zolder in mijn kamer.
Dus bel ik in paniek E. die technisch handig is.
Vele uren later komt die langs, ziet nergens een lek en intussen lekt het ook niet meer zodat ik ‘voel maar’ de spullen aanreik die echt en heus die ochtend zijn nat geworden.
Kan wezen, maar er is dus echt geen lek.
(monteur mijn auto maakt een raar geluid, mevrouwtje ik hoor niets)

Vanochtend, ik zit Radio 1 te luisteren en hoor gedrup.
Nee toch – het zal toch niet echt?
Ja hoor: drup. En nog eens: drup.
Op plastic zakjes in de open kast direct achter mijn bureau zie ik druppels.
En op de enveloppen op een plank links erboven voel ik een hoop nattigheid.

Naar zolder, door de kieren gekeken waar het punt moet zijn direct boven de kast.
Dat ligt onder de verwarmingsketel. De vloer afgetast en jawel: water. Niet erg veel, maar: water.
Een handdoek er onder gewrongen.
Zodat het nu in mijn kamer niet meer lekt.

Op het briefje voor R. zetten (onder ‘bruggetje over de vijver zakt door’, ‘vijver is lek’, ‘PC heeft vaak kuren’: ‘verwarmingsketel is lek’).
En -slap- hopen dat het mijn tijd (=9 dagen) wel zal duren en dat R. niet hetzelfde zal denken maar er iets aan zal dóen.

Om half zes op, merkwaardige niet onaangename droom, ontbijt gemaakt, ontbijt voor de PC gegeten.
Radio 1 aan, Twitterland begroet, dingetjes gedaan, nespresso gehaald, weer aan het bureau waar ik op iets trap.
Oeps.

Op bed twee lieve katers die vermoeid in elkaars pootjes liggen.
Op tv wéér niet Jeroen Tjepkema.

En onder mijn bureau een erg versleten erg vies tapijt (dat toch echt regelmatig wordt gestofzuigd).

Ik-in-mijn-hoek.
Ik zeg het en het is niet duidelijk.
Daarom: waarmee het begon, wat de realiteit nog steeds is.

Picture this.
Een gezellige bijeenkomst, een feest, een receptie, een congres.
Mensen die ik ken staan in een groepje te praten. Ik ga er bij staan. Ik zeg ook iets. Niemand reageert op mij.
Ik sta een tijdje vriendelijk te ‘eh-huh’-en en doe ‘nou en of!’ en probeer het dan nog eens met een eigen opmerking.
Niet een rare opmerking. Een die past in het gesprek.
Maar niemand pakt ‘m op.

Dat bedoel ik met ‘ik-in-mijn-hoek’.
En vraag me niet hoe ik daar ben beland. Ik weet het niet.
Maar ik sta er al tientallen jaren en eerst probeerde ik wanhopig me eruit te worstelen (plies-plies, laat me erbij horen) en de laatste tijd dus niet.

Ja, soms – een beetje.
Zoals nu op Twitter.
Maar niet meer in het echt.

Een beetje omdat ik bang ben voor nog een afwijzing.
En een beetje omdat ik me langzamerhand inderdaad wel op m’n plaats voel in m’n hoek.

‘Dadelijk ga ik een boek lezen’ mail ik om half 2 aan iemand die vindt dat ik niet zo verkleefd moet zijn met de radio. Ik meen het. Ik heb zelfs al een idee wélk boek.

Alleen wil ik even oefenen met mijn nieuwe cameraatje. Waarbij ‘nieuwe’ relatief is want ik heb het al maanden.
Maar anders dan diegenen die opgewonden worden van nieuwe speeltjes haat ik het me nieuwe gebruiksaanwijzingen eigen te maken. Alleen: het moet nu wel want anders is het zinloos het volgende week mee te nemen.

Dus neem ik wat foto’s en de kwaliteit valt me niet mee. Ellendig ook, dat schermpje in de zon. Ik zie er niks op, ik druk af op de gok, en bijna alles is onscherp.

Dan snapt de PC niet dat ik de foto’s erop wil zetten en snap ik niet wat hij niet snapt en we zijn weer tien minuten verder.

Zodat het opeens kwart voor vijf is en ik niet ben begonnen in een boek.

VN dan maar. Waarvan ik het abonnement vorige week weer eens heb opgezegd omdat ik ‘m toch nooit lees.

CBC News komt met het bericht dat volgens onderzoek het lezen van een weblog net zo’n gewoonte kan worden als het checken van e-mail.
Bij het onderzoek, uitgevoerd aan de Universiteit van Californië, werd vooral naar de lezers van weblogs gekeken, waar anderen, volgens de onderzoekers, vooral keken naar de schrijvers van weblogs.

They found that regular blog reading can become “an internet ritual,” with the content secondary to the process of checking for new posts. The researchers said this is much like the routine of checking e-mail regardless of whether a new message is expected or not.

Een andere uitkomst van het onderzoek was dat de meeste deelnemers het lezen van weblogs beschouwden als ontspanning dan wel tijdverspilling.

(bron)

* R.C. Welch – Scary Stories for Sleep-Overs (slappe, beschadigde kaft, hartstikke spannend met leuke illustraties)

* Beter Leven, uitgave van Margriet (1977), harde kaft.

Zoals gezegd: te geef. Niet eens verzendkosten.
Of je die toch betaalt laat ik aan je eigen beleefdheid over. Dat hóeft dus niet.

‘Hebbes’ in de commentjes, privé even adres doorgeven en ik verzend maandag.

Wanneer ik dan nog niets gehoord heb gaan ze bij de kratten voor het goede doel.

 * Lucy Walker – Gevecht tegen de liefde (lees er hier meer over – het is het tweede boek), stukje van de rug ontbreekt, verder ok

* Deborah Wood – Beauty Secrets for Little Dogs, Fabulous Fashions, Gorgeous Grooming & Complete Care for Your Tiny Trendsetter (lees er hier meer over – kaft is wat beschadigd)

Zoals gezegd: te geef. Niet eens verzendkosten.
Of je die toch betaalt laat ik aan je eigen beleefdheid over. Dat hóeft dus niet.

‘Hebbes’ in de commentjes, privé even adres doorgeven en ik verzend maandag.

Wanneer ik dan nog niets gehoord heb gaan ze bij de kratten voor het goede doel.

Dear Friend,

The people who count Hillary out of this race don’t know her the way you and I do.

Do we have an uphill battle to fight? You bet we do. We face an opponent who has a virtually unlimited war chest, who is breaking records to spend whatever it takes to win.

But I know that with Hillary leading the way and your strong support behind her, we can get the job done and we can win.

Hillary doesn’t care what the pundits say. She’s listening to you. And that’s why you need to speak out loud and clear and tell her today — just 11 days until the next big primary in Pennsylvania — that she has your support.

Contribute today to help Hillary keep fighting and winning.

I talk to people every day who want to know whether Hillary is going to go the distance. I tell them all the same thing – if you knew Hillary like I do, you’d know she is in this race to win.

En tuurlijk wil ik meteen contributen (met de huidige stand van de dollar kun je ook al snel een mooi gebaar maken zonder dat je een rib uit je lijf rukt) – maar het mag niet.

Want ik moet naar eer en geweten aankruisen dat:

I am not a foreign national who lacks permanent resident status in the United States.

Zal ik Bill mailen of ik de $ 50 ook in een envelopje kan doen? Maar: zijn ze er dan wel op tijd?