Jeanne's Weblog

Zo ziet de plek er uit waar Bella Donna vanochtend hooi en vacht in heeft gestopt – waarna ze die afdekte.

Wonen er lieve kleine baby-konijntjes die wachten op hun moeder die ze straks komt zogen? Liggen er lijkjes van onder de aarde gestikte baby-konijntjes?

Of is het allemaal 1 grote konijnenfantasie?

Vanuit het slaapkamerraam (dus heel vaag): BD met hooi in het mondje.

Dan: BD die eigen vacht verzamelt waarmee ze intussen in het hol is verdwenen.
Kauwtjes en eksters hebben de achtergelaten plukjes dankbaar aanvaard ter bekleding van het eigen nest.

Gezocht en gevonden op het net:

Vlak voor de geboorte plukt het vrouwtjeskonijn haren van haar buik – hier maakt zij een nestje van en legt haar naakte jongen eronder als ze geboren zijn – om zo de tepels vrij te maken voor het zogen. De jongen worden hulpeloos geboren, ze hebben geen beharing (zijn dus kaal) en zijn blind (de ogen zijn gesloten).
Je kunt het allerbeste de jongen niet aanraken want het is mogelijk dat, als de moeder ruikt dat iemand aan haar jongen heeft gezeten, ze de jongen doodbijt.

Na een week zul je goed zien dat de jongen al goed gegroeid zijn. Als een moeder maar twee jongen heeft groeien ze sneller dan een moeder die vier jongen heeft. Pas na 9 dagen gaan de oogjes van de jongen open en na ongeveer drie weken komen ze uit het nest te voorschijn. De vrouwtjeskonijnen zijn erg fel op hun jongen en zullen ze ook beschermen.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld honden, katten en kleine knaagdieren zit moederkonijn zover
mogelijk van haar jongen vandaan. In de natuur heeft dit gedrag grote voordelen om de vijand te misleiden. Het zal daarom lijken dat ze haar jongen negeert.
De moeder zoogt de jongen 4-6 weken, meestal twee maal per dag: ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat en het duurt maar enkele minuten. De kans dat je ze ziet is erg klein.

Ogotogotogotogot.

Tijdens het Radio 1 Journaal schrijf ik een update-mailtje aan de Knaagdierenopvang: over dat het goed gaat met Bella Donna (alleen haat ze cavia’s) en dat ze dol is op het graven van holen en dat ze gisteren weer zo’n leuk nieuw hol heeft gegraven.

Het laatste half uur zie ik mijn lieftallig konijn druk bezig met hooi in haar snoezige mondje proppen om daarmee haar nieuwste hol te bekleden. ‘Schijnzwanger’ denk ik vertederd. En dan: hoe weet ik dat eigenlijk zo zeker.

Gegoogled: draagtijd konijn. 30/31 dagen. In de agenda gekeken hoe lang ze hier is: 21 dagen.

Ons is bezworen dat ze na het werpen van haar acht jongen niet meer met de gelukkige vader is samengeweest. En ik vind haar ook helemaal niet dik.

Toch ben ik er niet gerust op.