Jeanne's Weblog

Nog net voor het tanden poetsen en hopelijk indutten een cijfer geven aan mijn leven zoals ik het nu ervaar.

Een 4.

Waarna ik me afvraag of alle anderen alleen maar blij-blij zijn of op z’n minst ‘blij’. Ik kan toch niet de enige zijn voor wie het leven zuigt.

Ik ben graag “in control” – en daarom is bloggen voor mij een ideale manier van communiceren.
Want als auteur poneer je een stelling of vertel je je verhaal en de lezers kunnen daarop reageren. Ik bepaal het gespreksonderwerp en dat soort interactie bevalt me prima ;).

Toch zijn er ook kijkers die graag ‘in control’ zijn: en dan vooral wat betreft het uiterlijk van de NOS-presentatoren. Daarover wordt veel gemaild, gebeld en geschreven naar de NOS. De afdeling publieksvoorlichting stuurt die berichten dan vaak door naar de desbetreffende presentator. Zo kreeg ik vandaag de volgende mail (ik citeer letterlijk, inclusief mijn verkeerd gespelde naam):

“Geachte NOS, Graag wil ik U laten weten dat ik dolenthousiast ben over Uw nieuwslezer Rik Westerlaken een man met The looks,een verademing als hij in beeld komt,waardoor zelfs slecht nieuws nog iets moois wordt. Misschien kunt U hem wat vaker inzetten dat zal zeker extra kijkcijfers opleveren. Wèl graag zijn “oude kapsel” weer in ere herstellen.”

Lees hier verder en kijk ook even goed naar het fotootje.

Ik word ruw wakker gebeld uit mijn powernap door een man die wil weten waar ik in de stamboom van mijn man thuis hoor. Nee: wie mijn man eigenlijk is.
Want hij zit de stamboom van de familie te maken en aangezien ik altijd mijn eigen naam heb gebruikt kan hij me niet ‘plaatsen’.

Ik noem L.’s achternaam. Zo heten er veel. Klinkt logisch – daarom is het een stamboom.
Ik weet L.’s broer te bedenken. En twee van diens kinderen. Plus de voornaam van diens vrouw. De voornaam van L.’s vader? Mm. Ik gok. Maar de voornaam van de echtgenote van vader, de moeder van L., weet ik wél. Niet haar meisjesnaam (toen dan – nu, een uur later weer wél).

Alleen ga ik nu twijfelen of dat wel de enige echtgenote van vader was. Was hij niet váker getrouwd?

De voornamen van mijn man, weet ik die. Ja! Gelukkig. En zijn geboortedatum schiet me ook nog te binnen. Waarna bij de stamboomman opeens een lampje gaat branden: heeft L. niet in het bestuur van de stichting gezeten. Klopt, zeg ik gedecideerd hoewel me dat glad was ontschoten.

De man draagt nog even al L.’s voornamen voor (mét ‘meester’ voor het geheel) en vraagt mij ook nog naar al de mijne waarbij ik -supertrut- informeer of hij weet dat ik óók ‘meester’ ben. Hij weet en het staat er.

Zodat ik nu alles online kan bekijken met mijn inlogcode 2587.
Mocht ik me weer herinneren welke site het ook weer is.

Slecht geslapen, twee waardeloze stukjes geschreven voor Fanlog.
‘Kan gebeuren’ zou ik kunnen denken en dat denk ik ook een beetje maar tegelijk kan ik het niet uitstaan. Waarna ik ietsje bitter denk: soms schrijf ik hartstikke mooie stukjes en dan blijkt ook nergens uit dat dat iemand is opgevallen dus…
Ja, dus wát eigenlijk. De gedachte leek logisch te beginnen maar dat blijkt-ie niet te zijn.

Daarna het pakket voor Yuma klaar gemaakt voor verzending. Wat net niet in doos 1 paste overgepakt in grotere doos 2. Zodat ik nu zit te aarzelen of alles er wel in zit. Omdat ik het niet bewust door mijn handen heb laten gaan.
Pakket afgegeven op het postkantoor en € 54,45 betaald.

Bij een kraampje langs de weg groente gekocht voor de knagers.
Ontwerp Kadotips magneten goedgekeurd. Dadelijk even de Nieuwsbrief schrijven.

Vandaag geef ik mijn leven een vijf.
En daarmee mag Leven volgens mij nog in de handjes knijpen.

De laatste week stond op Fanlog de poll: wie moet Rob Trip opvolgen.

Na 500 stemmen hebben we de poll gesloten – hier is de uitkomst.

Ik zit nu al twee dagen te combinatiestressen over de aangifte BTW die vandaag ingeleverd had moeten zijn (niet dus) en het pakket dat ik vooruit stuur naar Yuma.

De aangifte doe ik zondag. Dat is te laat en hopelijk is de inspecteur niet boos.
Het pakket voor Yuma inpakken, daarmee begon ik gisteren en daarmee ging ik verder vandaag en ik kreeg het niet in de doos die ik had uitgekozen. Het alternatief is een véél grotere doos (tussenmaat heb ik niet in huis).

Dat kán maar is niet echt wenselijk omdat ik ook nog twee, misschien wel drie andere pakketten bij dat motel wil laten aankomen en dan een tijdje bewaren. Ze zullen wel ‘is goed’ zeggen maar ik wil ze niet overvragen.
Probleem opgeschoven naar morgenochtend.

Toen iets gedaan dat ook nog op het lijstje van te-doen staat: Delta bellen waarom ik geen stoel aan een exit row meer krijg. Vroeger was het een kwestie van wekker zetten in de middle of the night, een uur voor de balie open ging staan wachten (als eerste) en dan springen naar de eerst-open grondstewardess met ‘do you have a seat on an exit row’ – die ze dan nog had.

No more.
Want hoe vroeg ik er vorig jaar ook was: de exit rows waren steeds helemaal bezet.

Delta gebeld. En inderdaad: nieuw beleid. Op exit rows mogen alleen nog mensen zitten die jaarlijks minstens 25.000 miles vliegen. Dat is 5-6x zoveel als ik.
Ik kan dus voortaan wat later opstaan, zegt het Delta-meisje vriendelijk.

Vandaag moet mijn aangifte omzetbelasting (BTW) uiterlijk binnen zijn. Het lukt me niet. Ik blokkeer, ik verkramp (letterlijk zelfs, gespannen schouders, pijnlijke handen). En ik denk, kom, ik gooi het in de Twitter-groep. “Hebben jullie dat ook”.

Waarop wie er reageert (dat zijn er niet veel overigens) zegt: maar dat hoeft toch pas over een maand? Néé, zeg ik. Echt niet. Iemand: wel waar. Ik weer néé, het staat er op.

Maar als iedereen zich tegen je keert ook al is het maar door te doen alsof je gek bent, kún je natuurlijk gewoon ff bewijzen dat je gelijk hebt. Kwestie van een scan. Bij deze

* pakket klaarmaken voor vooruit sturen naar Amerika (kan deels tijdens Buitenhof)

* uitrekenen uitgaven 2007 voor aangifte BTW (maar dóen van die aangifte uitgesteld)

* Kingman bellen over reservering (als ik durf)

* bestelling 1e groothandel knoop doorhakken

Hoe-om-te-gaan-met-lastige-klanten.
“Ik zou er een boek over kunnen schrijven” resp “I wrote the book” – wat me doet denken aan Lauren Bacall in Woman of the year. (“I wrote the book on how to interpret the news and never be wrong” -…- “but when it comes to losing a man….” etc.).

Eerlijk: ik ben er niet goed in.
Ik haat lastige klanten (ja, klopt – als je me googlet en je bént zo’n klant: dit is de pijnlijke waarheid).
Als een klant zeikt zoek ik soms mijn toevlucht tot sarcasme: iets dat erg goed ingepakt is verzonden en toch niet goed is aangekomen waarna klant me de les leest – ik veins “wat *fijn* dat je me deze feedback geeft!* en * ik heb werkelijk geen idéé hoe dingen in te pakken” dus “ik ben je zo ongelooflijk dánkbaar!”.

Nu ben ik zelf ontevreden. Over mijn zgn personal coach die me zou helpen m’n papieren op te ruimen en die eerst regelmatig mail zond en toen weken niet en toen weer wel (maar alleen dat ik mijn vaatdoek moest verschonen) en toen ‘tel je zegeningen en dan doen we dat volgende week wéér’ en die mail kwam nooit nóg een keer en nou ja – twas echt 3x niks.

Maar ik zit met d’r op een gemeenschappelijke lijst van vrouwelijke ondernemers en denk: niet katten, afwachten, wie weet. En vooral : niet afzeiken voor het front van de troepen.
Hoewel ik intussen denk dat iemand die zelf zo chaotisch d’r coaching opzet mij niets kan leren. Ze is als de diëtiste die terwijl ze mij verbiedt pinda’s te eten zelf haar derde gebakje naar binnen propt.

Tot ik -vanavond- een aanvaring met haar krijg op die lijst en ik woedend me wil uitschrijven van d’r flutcursus wat niet lukt want haar script (wat verbaast me dat niet) herkent me niet zodat ik het mail.
Waarop zij reageert met “Ik zal het voor je in orde maken, groetjes”.
En zelf ben ik kluns nr 1 in omgaan met klanten maar dit vind ik dus echt zóoooo stom.