‘Oud’ is het thema van de Boekenweek en in VK schoffelt iemand het boekenweekgeschenk van Renate Dorrestein al onder de dorre bladeren maar bij Matthijs van Nieuwkerk zitten twee absolute babes op leeftijd.
Joyce Roodnat en Annemarie Oster zijn het.
En Roodnat is in de zestig en Oster in de zeventig en ze proberen te doen of ze heel anders zijn maar ik zie het niet.
Twee beauties. De ene (Joyce) behoorlijk truttig met een raar permanent en parels maar wél erg mooi en enge teksten als dat je als oudje naar búiten moet omdat je anders een “grijze muis” bent of zei ze nou “grijze mus”?
Hoe dan ook: ze had het over mij.
Annemarie Oster was wat minder streng maar gaf toe dat ze wel botox had gebruikt. Hoe lang, wanneer? Mm – nú zou ze er zo ongeveer mogelijk mee stoppen.
Het verklaarde wel waarom haar gezicht geen enkele expressie toonde.
Marc-Marie in een rare ijsmuts babbelt mee als een nichtwijf dat met vrouwen kletst.
Maar op een ‘hoe oud ben jij eigenlijk’ geeft het kwalletje niet eens antwoord.
Leeftijd en oud is moeizaam, laten we daar niet ‘moeizaam’ over doen.
Niemand wil 57 worden en daar dan stoer over doen.
Ik in elk geval niet.
Ik was het liefst bij 45 gestopt.
En hoe nu verder?
Aanmodderen.
Grappig trouwens dat Matthijs van Nieuwkerk het helemaal niet op zichzelf betrekt.
Terwijl ik per week hem meer een oudere jongere met te lang haar voor z’n leeftijd zie worden.
Misschien vóelen mannen dat niet, dat ook zij past hun prime zijn?
Of zijn ze dat nooit indien ‘populair’?
Radio is “vrij zwemmen”: je begint de uitzending zonder dat het draaiboek vaststaat, zonder dat alle teksten klaar zijn. De gesprekken voer je zelf en als die wat langer duren dan gepland, dan is dat geen probleem. Radio is improvisatie, spontaan en spannend. Bij de radio is mijn journalistieke carrière begonnen. Als 17-jarige, bij de lokale omroep van Uden, als redacteur en presentator van het jongerenprogramma van Omroep Kersenland (jaja, die naam klinkt net zo professioneel als de uitzendingen zelf waren).
