Over mezelf en andere dieren
Die foto van ik-in-paars was echt niet als mooi bedoeld. Zelf vind ik hem ook helemaal niet mooi.
Ik vind daar mezelf een poserende trut waarin ik mezelf niet herken.
Als tegenwicht een paar andere portretjes (en die met de camera noem ik zelf ‘Joni’ omdat het me doet denken aan Joni Mitchell)
Maanden merk ik niks van m’n muizen.
Tot ik vorige week in het kastje onder het aanrecht keutels zag. En ik dat kastje door de werkster liet schoonmaken.
Vanochtend het Knaag-knaag. En net loopt er 1 over de glazen en dóór de yoghurt-schaaltjes (gatver!) op de schaal er onder en verdwijnt achter de magnetron.
En niet 1 want eerst hoorde ik daar geluid en toen keek ik en tóen zag ik er 1 (wat dus waarschijnlijk nr. 2 was).
Nb: naast mij op de grond zat Sammie. Die kéék niet eens 🙁
Hoogeveen – De dierenambulance deed zondagavond een beroep op de brandweer. Aan de Listerhof in Hoogeveen had een vijf maanden oude poes zich verscholen in een ruim tien meter hoge conifeer. De brandweer kwam ter plaatse met een hoogwerker om de poes te redden.
Toen brandweerman de Groote de poes te pakken had, sloeg Tijgertje zijn klauw uit in het gezicht van de redder. De brandweerman raakte daarbij gewond bij zijn oog. De eigenaresse was in ieder geval blij dat haar poes weer veilig beneden was en bood de gewonde brandweerman een kop koffie en een pleister aan.
(Bron)
Na met moeite drie stukjes uit het Radio 1 Journaal te hebben gepeurd voer ik de katten hun eerste ons rosbief.
Dan hoor ik knagen. Hard. Ergens in de buurt van de deur naar het halletje.
Overal daar staan dozen met boeken. Worden die opgegeten? Zo klinkt het niet.
Het klinkt als iets heel groots dat door iets heel groots wordt aangeknaagd.
Voorzichtig kijk ik rond. En luister. Is het links, is het rechts?
De katten volgen me maar horen niets – hoe kán dat nou.
Ze willen alleen de rosbief die ik vast houd.
Ik deel uit in het bewuste hoekje. Horen ze nou écht niets?
Knaag-knaag gaat het door.
Ik dénk dat het boven me is. Dat er geknaagd wordt aan het board (als dat zo heet).
Ik sta er direct onder. Knaag-knaag. 
Hé! roep ik dan.
Het knagen stopt. Ziejewel dat het echt was, denk ik.
Maar dit bewijst natuurlijk niets.
Het bewijst alleen dat ik dénk iets gehoord te hebben dat ik ook weer dénk te hebben gestopt.
(btw ze *zijn* er nog wel, de muizen -voor wie al direct denkt dat ik knettergek ben; ze woonden tot een paar dagen geleden in een keukenkastje waar ze leefden op koekjes en wokkels enzo, maar dat is donderdag uitgeruimd)
“Goeie morgen” zegt Rob Trip aan het eind van het Radio 1 Journaal.
Niet ‘Mooie Dag’. Niet ‘Ik wens u een Mooie Dag’. Niet ‘Mag ik u een Mooie Dag wensen, já, dat mag ik.”
En ook niet “het wordt een Schitterende Dag”.
Maar “goeie morgen” als een soort na-gedachte.
Waarmee mij mijn allerlaatste zekerheid ontvalt.
Ik háát Cisca Dresselhuys!!!!
Ik wil eigenlijk elke dag een foto plaatsen van mijn laatste Amerika-reis. En omdat ik dat weinig gestructureerd doe is het een zap-zap-klik-klik door alles wat ik heb gekiekt.
Vandaag tref ik ook weer eens mezelf. Erg geposeerd (hou ik niet van maar ‘spontaan’ wil niet erg lukken als ik met een camera voor een spiegel ga staan). Maar wat deze foto nog wel komisch maakt is wat er naast me hangt nl de drogende was.
Een hemdje zoals ik nu (even?) niet op/in m’n short kan dragen omdat ik dan uitbuik op een niet leuke manier (niet om aan te zien). En een slipje dat deel uitmaakt van m’n niet erg sexy ondergoed.
Er is een nieuwe poll.
Dit keer geen wishing and hoping (and thinking and praying) maar planning and scheming – maw: waar gaan we zelf iets aan doen.
Je kunt per keer drie mogelijkheden kiezen.
En ook nog ‘iets anders’ wat je dan in een commentje hieronder mag zetten.
‘We’ wilden collectief deze week een financiële meevaller.
Ik weet niet hoe het anderen is vergaan, maar ik heb alleen maar financieel pech gehad.
Waar mijn klanten zijn gebleven – ik weet het werkelijk niet. Als ze me al vinden zitten ze te zeiken over een sticker van 5 cent (bij wijze van spreken) en nemen dan niet de moeite te antwoorden op mijn antwoorden op hun vragen.
Boekwinkeltjes (er staan daar nu meer dan 100 boeken) heeft nog niets opgeleverd.
1 kilo afvallen is onze tweede wens.
Voor mezelf sprekend: dat is niet gelukt.
Maar het goede nieuws is dat ik nog wél (had ik niet verwacht) in mijn short van de laatste Amerikaanse vakantie pas.
Niet meer zo ruim als toen maar hij kan dicht. Wanneer ik ga zitten en mezelf in de zijspiegel bekijk zie ik een buik puilen waar ik niet vrolijk van word. Maar als ik nou maar wijde bloesjes er overheen draag en niet de illusie heb dat ik er strakke hemdjes in kan stoppen hoef ik *niet* meteen de eerste dag naar een thrift store voor een nieuwe (oude).
‘Me echt tevreden voelen’ dan.
Helaas.
De week had z’n momenten maar alles overziend ben ik niet blij.
Nog even een blik op de rest.
Boek uitlezen. Ja! Dat is gelukt.
The Analyst van Katzenbach.
Zou een ideaal vliegtuigboek zijn geweest.
‘Mezelf durven zijn’. Mm. Is wél gelukt maar het gevolg was niet om heel blij van te worden.
Mooi dat ik durfde dus. Maar ik kan het niemand aanraden indien zij (m/v) een kwetsbaar hartje heeft.
De rest, daar ben ik niet aan toegekomen en die heb ik zelf ook nooit aangevinkt dus daar kan ik niets over zeggen.
Amper heb ik de vragen met een ‘dit moet het dan maar zijn’ naar Andy Houtkamp gestuurd of iemand die ik had verteld dat ik vragen zat te verzinnen mailt me een aantal écht zinnige toe met “maar daar heb je vast al aan gedacht”.
Niet dus. En intussen ben ik zo gaar dat ik ze niet eens meer tot eigen fatsoenlijke vragen kan om-formuleren.
Verder gepresteerd: een half uur giro-afschriften invoeren (braaf).
En: de pest hebben aan mezelf omdat ik zo weinig efficiënt ben bezig geweest en helemaal *niets* leuks heb gedaan.
(had een boek willen lezen en cd’s willen branden maar vooral lekker aanklooien)
Eindelijk, eindelijk zijn ze af – de vragen voor Andy Houtkamp.
En verzonden.
Wat me dus de hele zondag heeft gekost.
Ik doe iets verkeerd.
Ik zit vragen te bedenken voor Andy Houtkamp.
Voor het interview.
Wat leuker blijkt dan ik had verwacht.
Grappige man is het (ik herlas wat mailtjes van hem).
Aardige jongens trouwens -meestal- de sportjongens van de NOS.
Btw: wie zélf iets van Andy wil weten, zet het maar in een commentje. Misschien kan ik er wat mee (wat dan in deze voor-wat-hoort-wat-tijd uiteraard wordt beloond).
Slecht geslapen, veel gepiekerd en tegen de ochtend een droom.
Ik rijd op de weg van Kingman naar de Hoover Dam.
Ik ben beland op de vluchtstrook. Wanneer ik terug wil op de weg zie ik dat de bermpaaltjes hier niet (meer) in de berm staan, maar op de lijn tussen de weg en de vluchtstrook.
Ze staan dicht bij elkaar dus dat wordt lastig tussendoor rijden.
Dan slaat mijn auto op hol.
Harder, harder gaat hij. Ik kan hem amper in bedwang houden.
Tussen die paaltjes terug de weg op lukt nóóit.
Wakker (het is zeven uur) en ik laat Femke en Agnes naar buiten.
Terug in bed voor “1 mooie droom”.
Maar mijn ziel heeft die niet voor me en mijn lichaam wil ook niet meer dus sta ik op.
Nu vragen bedenken voor Andy Houtkamp (die ga ik interviewen).
Ik wou het weer eens proberen: Radio 1 Journaal op de zaterdagmiddag beluisteren.
En dacht: ik kan allicht schrijven over Deep Throat.
Alleen heb ik geen idee wanneer dat komt en word ik wel steeds moeier.
Zodat ik om half drie in bed val, en om drie uur weer eruit.
En nu geen idee of het al is geweest.
Laat ik maar wat cd’s gaan branden. Hou ik mezelf ook nog núttig bezig.
Het hele pak VK ligt op mijn bureau en ik vis VK magazine eruit in de hoop op een interessant interview.
Helaas. Het is een ‘special’. Dubbel-helaas: een mode-special.
Met de tien belangrijkste trends. Opdat wij straks niet voor gek staan.
Best mooi. Als je een dunne spriet bent of (als man) een knul van hooguit 22.
Deze rokken bv.
Als het meisje rechts er al wat dikkig in uit ziet, stel je dan eens voor hoe dat in maatje 42 oogt.
Of maatje 44.