Niet meer zo blij
En dan stap ik op de weegschaal, zie die uitslaan naar 64,5 kilo, kijk in de spiegel en zie een zeer vlezig oud varkentje, realiseer me dat ik over iets meer dan twee maanden alweer in een short wil passen en dat ik no way in die tijd er 2-3 kilo afkrijg.
Zodat ik nu wat minder blij ben.
Blij
Ik heb een kut-droom. Over ongelukkig getrouwd zijn en ruzies en toch niet weg gaan enzo.
Wanneer om half zeven de wekker gaat is het m’n plichtgevoel dat me uit bed sleept.
Voor het Radio 1 Journaal en de laatste keer Fanloggen dit weekend.
Aangezien we de zaterdagmiddag een maand overlaten aan enthousiaste ad-hoc Fanloggers (die zich voor vanmiddag overigens niet hebben gemeld).
Ik maak ontbijt, zet de radio aan en stel me in op “het R1J met… Jeroen de Jager” oid.
Maar gelukkig: het is (gewoon) Marcel Oosten.
En nog meer ‘gelukkig’: het is leuk. Het is méér dan leuk. Het flitst en sprankelt.
De gesprekjes zijn vlot en interessant, de reportages (vaak dodelijk in de zaterdagochtenduitzending, halen de vaart eruit) zijn boeiend, het geheel lóópt.
Waarna ik kan bekennen dat het de afgelopen week erg vaak huilen-met-de-pet-op (grappige uitdrukking eigenlijk) was.
Was er geen nieuws, waren de beste verslaggevers op vakantie, had iedereen een burn-out, wat het ook was: het viel me niet mee.
En dan is daar opeens die ene uitzending die me helemaal blij maakt. Dus zet ik een positief stukje op Fanlog maar daarmee hebben ze nog geen idee hoe belangrijk dit éindelijk weer eens goeie radio voor me was. Maar misschien is dat maar goed ook.
Boulder City, NV
Hoe gaat het
Gisteren bij de dierenarts.
“Hoe gaat het” vraagt hij en ik denk dat hij de cavia bedoelt dus ik zeg dat het goed gaat met Kopan en ook met Cecilia waarbij hij een paar weken geleden de cyste heeft verwijderd.
Hij heeft geen idee wie Cecilia is (ach, er gaan ook zoveel dieren door zijn handen).
Maar dan zegt hij iets dat ik best eng vind.
“Ja, natuurlijk – als het goed gaat met de cavia’s, gaat het ook goed met jou.”
Is dat treurig of is dat treurig.
Dat mensen denken dat mijn geluk staat of valt met mijn cavia’s.
Niet dat die niet belangrijk voor me zijn.
Maar in theorie had ik toch een man in mijn leven kunnen hebben.
Waar ik stapelgek of was. En hij op mij.
Of hij belazerde me. Of ikzelf aarzelde tussen hem en een ander.
Of we hadden een rare ruzie (wellicht bij te leggen).
Maar de dierenarts (aantrekkelijke man, begin 40) komt er niet op.
En toen ik laatst door Sammie een gruwelijk blauw oog had veronderstelde het meisje dat me helpt met knagershokken schoon maken ook: “gevallen”.
En niet “mr. Goodbar mee naar huis genomen die je in elkaar heeft getremd”.
Ik ben echt oud.
Aanbieding
Drie van de van zolder gehaalde bananendozen heb ik bekeken en bijna alles gaat op 2 maart naar A. in A.
Dit heb ik eruit gehaald omdat het me iets lijkt voor de liefhebster (m/v) die veel heeft met scheepsbouw en mooie uitgaven en oude(rwetse) foto’s.
Ik ken – voor zover ik weet – maar 1 iemand die veel met schepen heeft. Maar die is betrokken bij het zaterdagmiddag-Radio 1 Journaal dat Hansje en ik voorlopig niet meer Fanloggen (wat hij vast niet leuk vindt) en dan voelt het wat vreemd om hem opeens kadootjes te gaan sturen.
Daarom bij deze aangeboden aan wie dit leest die iets met schepen heeft (of iemand kent die… etc.). *Incl.* verzendkosten € 2,50. Wel snel beslissen, anders stuur ik het toch maar naar X en dan merk ik wel hoe het uitpakt.
Pretty woman
Dit is ze, mijn adoptiekalf: Emma
Ze is geboren op 28-12-07
Lente
Vanochtend, dwars door het R1J: een vogel zingt in de tuin.
Het is geen merel. Misschien een heggemus?
Ik word er helemaal opgewonden van en twitter dit wereldnieuws.
Geen reactie. Maar er wordt sowieso niet zo erg op me gereageerd. Wat dat betreft doet Twitter me erg denken aan de rest van mijn leven: ik speel een bijrol, val niet op en word makkelijk genegeerd. Oh well.
Buiten schijnt de zon. Het is leuk rondlopen in de windstille tuin.
Cecilia holt met me mee wanneer ik langs de ren wandel. Ik pluk een blaadje aardbeiplant. Ze peuzelt het op en rent dan weer terug naar haar vriendinnen.
Niet alleen konijn Ginny graaft, konijn Tjibbe is ook lekker bezig. Vier gaten zijn er al. Ze lijkt nog niet te hebben besloten welke het gaat wórden.
Planten lopen uit. De dovenetel wordt alweer heel mooi.
Hillary & co liggen achterin de tuin te zonnen, Agnes en Femke zoeken in de composthoop naar wormpjes.
Ik hoop dat VK magazine morgen leuk is. Dan ga ik het buiten zitten lezen.
Graven
Mm – wegloopkonijn Ginny heeft weer kolder in haar kop.
O jee, denkt Ginny (denk ik)
en dan: bekijk het maar (wéét ik)
Dozen doorzoeken
Dozen met boeken doorzoeken is leuk wanneer er juweeltjes tussen zitten die 1) ik zélf leuk vind (is geen must, maar hélpt) 2) veel geld waard zijn 3) niet veel ruimte innemen en waarvoor een grote afzetmarkt is.
Ik zit nu met ingebonden tijdschriften over de Tweede Wereldoorlog die ik *niet* leuk vind, die wel het 1 en ander waard zijn, die veel ruimte innemen en waarvan ik niet weet of ik er een koper voor vind.
Wég ermee is de logische beslissing (en jammer van het ev. geld).
Terwijl een snoezig boekje van Tj. de Vries – Primitieve kunst van vroeger en nu, Van IJstijd tot Picasso (1962) wél blijft omdat ik het als kind zelf had = jeugdsentiment. Veel waard is het niet, concurrenten vragen er 3-4 Euro voor zodat ik niet hoger dan € 2,75 kan gaan.
Misschien toch maar ‘wég ermee’. Anders kom ik op deze manier nooit door die negen volle bananendozen heen.
Tenzij iemand hier? Tegen verzendkosten (€ 2,20) + minuscuul (50 cent) kopje erop?
Te doen
Laatst maakte ik hier melding van een aantal bananendozen boeken die Inger niet meer kon gebruiken voor Bookcrossing. Annet wou ze wel hebben en ik bood aan ze te komen brengen en bedacht toen: op zolder staan óók nog bananendozen vol ‘iets’. Dit is het moment om die goed te bekijken zodat wat ik niet wil hebben mee ,kan naar Annet.
Vandaag alles door E. naar beneden laten halen. Waar het idee opeens een stuk minder aantrekkelijk lijkt. Maar nu moet ik wel.
Kopan is terug
Zes weken was Kopan weg (ziekenboeg bij werkster E.) en eerlijk gezegd: ik miste hem niet.
Maar wanneer E. hem vanochtend uit het hooi vist en in het mandje doet voor naar de dierenarts voel ik warme gevoelens: dág lief klein mannetje.
Waarna we een half uur in de file staan, een kwartier in de wachtkamer zitten en dan wordt er ook nog eens een ultraviolette lamp op hem gericht.
Uitslag: onder mijn handen worstelt een boze, bange maar kerngezonde cavia.
Weer een half uur in de auto en dan: thuis.
Waar Kopan eenmaal uit het mandje de hele ren doorcrosst voor hij doorheeft dat hij een hok in kan.
En weer uit.
1 voor 1 ‘begroet’ (nou ja: besnuffelt) hij zijn 9 vriendinnen. Die het wel ok vinden dat hij er weer is maar om nou te zeggen dat ze opgetogen reageren: nee.
Liever eten ze hooi.
Marlene
Nog zo’n pet peeve: iemand die denkt het héél goed te doen, bericht over Kunst met inderdaad een grote K en het dan gewichtig sprekend heeft over Marlène Dietrich.
Nu op de radio. Een Marlene Dietrich studio hebben ze in Berlijn. Wat deze meneer blijft uitspreken op z’n Frans.
Tis MarLEne, klojo. Ze was Duits. En toen verhuisde ze naar Amerika. Waar ze haar ook gewoon MarLEne noemden en niet MarLIEN oid.
Helemaal *niemand* noemt haar Marlène. Behalve interessant doenerige kunstverslaggevers die niet luisteren wanneer iemand de naam van deze prachtvrouw uitspreekt of anders denken dat Berliners zich zélf wel zullen vergissen bij de uitspraak van een Duitse naam.
Klojo’s dus.
Soms komt de zon een beetje schuin op
Wat nu?
Zo heet HagensOpDeMiddag en toen AVRO-OpDeMiddag sinds Jan Mom het programma sinds een paar dagen presenteert. Geen idee waarom het zo heet.
Verder hoor ik geen verschil. Misschien wel met Pia D. maar niet met die jongens die het ook wel eens presenteerden. Stijl is hetzelfde, onderwerpen zijn dezelfde.
Ik wil Marjolijn Uitzinger terug.
Net-klooier
Gisteren zette ik nieuwe kadotips in de Winkel. Dat leverde drie bestellingen op en vijftien bounces van de Nieuwsbrief en acht afmeldingen. Plus 1 mail van een meneer die mij erop wijst dat mijn tekst over gratis verzenden vanaf 45 Euro onjuist is omdat er staat dat het pakje niet zwaarder mag wegen dan… Dat moet zijn ‘zijn dan’.
Nu hij het zegt. En verder: hij bestelt niets want het geld is op.
Vandaag ruim ik wat op. En ga dan in klooimodus.
Ik vraag iemand die ik ken van vroeger en met wie ik nu twitter of we ook LinkedIn-connecties kunnen zijn. Dat kan.
Dan spit ik zijn connecties door en verdomd: Meisje van de Slijterij! Ik aarzel of ik haar zal vragen maar we zijn amper vage Hyves-kennis en ze heeft niet idioot veel connecties dus toch maar niet.
Verder in de connecties van E. waar ik NOS-ser Gio Lippens vind die een verwijzing heeft naar zijn weblog dat staat – verdomd – bij Hyves waar hij een vriend heeft die Klaas Jan heet die bij RTV Noord werkt en in Middenbeemster woont waar vandaag een kalfje is uitgekozen om *mijn* kalfje te worden en nu hangt er een bordje met Emma op haar stal.
Intussen volg ik 12 mensen op Twitter. Dat is niet veel. En 4 volgen er mij. Dat is helemáál niet veel.
Cameraatje
Ik wou al een tijdje een klein cameraatje voor ‘erbij’. Dus deed ik mezelf de Olympus 780 kado (een vergissing, R. had me de 740 aanbevolen maar tussen alle vergelijkingssites switchend vergat ik het juiste nummer).
Gisteravond de batterij opgeladen, nu erin gedaan en ook het fotokaartje. Dit gaat zoals bij de grote Olympus. Datum en tijd programmeren gaat ook nog. Dan zit ik opeens van alles te programmeren dat ik niet snap en dat ik ook niet meer ongedaan kan maken en dan heb ik van de zenuwen ook op de grote Olympus zoiets geforceerd. Ogotogotogot 🙁
De handleiding is zoals er op staat ‘Basic’-wat een understatement is- en alleen in Engels en Japans en Chinees en Koreaans. En ja – er is een cd-rom bij met méér info. Maar wat niet intuïtief gaat staat mij tegen.
Yuma, AZ
Gevangen (voor het eerst sinds de rust-verstuiver hangt)
Een prachtige jonge rat